Πώς είναι να κάνεις τον γύρο του κόσμου με ένα Σομπρέρο
- 12 ΙΟΥΝ 2022
Αν υπάρχει, λοιπόν, στην Ελλάδα ένα μέσο που έχει αναδείξει με τον καλύτερο και πληρέστερο τρόπο όλη αυτή την ποδοσφαιρική τρέλα που έχουν στα μυαλά τους οι Λατίνοι, αυτό είναι το El Sombrero. Μια ιστοσελίδα που κάποτε ξεκίνησε ως μπλογκ και σήμερα έχει φτάσει να έχει εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς σε όλη τη χώρα. Μέλη από εκείνη την παρέα αποφάσισαν να τυπώσουν μερικές από αυτές τις ιστορίες και να δημιουργήσουν ένα βιβλίο με τίτλο Ο γύρος του Κόσμου με ένα Σομπρέρο.
Εμείς, λοιπόν, προσεγγίσαμε τη συντακτική του ομάδα και μιλήσαμε με τον duendes, τον Ramón Llul, τον Elaith, τον gargaduaaas και τον Jürgen Spock για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, την τρέλα των Λατίνων και το πώς είναι να βγάζει κανείς ένα ποδοσφαιρικό βιβλίο το 2022. Αυτά είναι τα όσα ενδιαφέροντα ειπώθηκαν στη συνέντευξή μας.
Πώς ξεκίνησε το Sombrero;
Όπως πιθανόν ξεκίνησαν αρκετές μεγάλες ιδέες που άλλαξαν τον κόσμο: στην πλάκα. Το πρότεινε κάποιος ένα βράδυ το καλοκαίρι του 2008 στον χαβαλέ και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρεθήκαμε τέσσερις άνθρωποι που υποστηρίζουμε διαφορετικές ομάδες (μιλάμε για πρωτοποριακό κόνσεπτ, όχι αστεία) να γράφουμε κείμενα σε ένα ποδοσφαιρικό μπλογκ. Για να περνάει η ώρα, μωρέ. Και τελικά πέρασε η ώρα. Και οι μέρες. Και οι μήνες… (duendes)
Γιατί λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο; Τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από του υπόλοιπου κόσμου;
Διότι εκεί αντιμετωπίζεται με όρους θρησκείας. Μεγάλη πίστη και πάθος για τα χρώματα του συλλόγου και για το τι εκπροσωπεί: τη γειτονιά, την πόλη, το κόμμα, την εκκλησία, το σωματείο – τυφλή στήριξη στα καλά και λιντσάρισμα στα κακά. Επίσης, διότι εκεί ακόμα το ποδόσφαιρο είναι ένα είδος ταυτότητας. Το «είμαι Μπόκα» δεν σημαίνει απλώς ότι φοράω τη φανέλα των Σεϊνέσες. Σημαίνει ότι μπαίνω σε ένα πλέγμα με ιδεολογία και συμβολισμό που δίνει ταυτότητα.
Τέλος, είναι και το μέσο-διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή. Το πόσα παιδιά δεν κατέληξαν στις συμμορίες και στην παρανομία επειδή κλότσαγαν την μπάλα καλά είναι μια λίστα ατέλειωτη. Βέβαια, αυτό το πακέτο έρχεται και με την παθογένειά του. Η θρησκευτικού τύπου πίστη και η οπαδική ταυτότητα δημιουργούν «εμάς» και τους «άλλους». Και από εκεί πηγάζει και ο χουλιγκανισμός στη Λατινική Αμερική, που είναι άλλου επιπέδου. Οι Μπάρας Μπράβας δεν υπερασπίζονται την ομαδάρα, αλλά τη γειτονιά, την πόλη, τη συμμορία, την ταυτότητά τους. (Ramón Llul)
Πόσο εύκολο είναι για ένα μέσο να διατηρηθεί τόσα χρόνια από μια παρέα φίλων;
Καθόλου εύκολο, γι’ αυτό και στη δική μας περίπτωση από την αρχική παρέα μείναμε μόνο δυο άτομα. Είμαστε σαν τους Deep Purple που η σύνθεσή τους άλλαξε αρκετές φορές χωρίς όμως να διαλυθεί η μπάντα, απλώς εμείς δεν πρόκειται να το κάνουμε ως τα 75 μας. Αυτές οι αλλαγές είναι πάντως απόλυτα φυσιολογικές από ένα σημείο και μετά, καθώς μιλάμε για μια περίοδο 14 χρόνων και όλοι ξέρουμε πόσο ζόρικα ήταν αυτά τα χρόνια στη χώρα των μνημονίων, των κρίσιμων Eurogroups και των τελικών του Κυπέλλου Ελλάδος. (duendes)
Για ποιο λόγο έχετε αποφασίσει να μην αποκαλύψετε τα πραγματικά σας ονόματα;
To Sombrero ξεκίνησε στην εποχή των μπλογκ, όταν τα ψευδώνυμα ήταν ο κανόνας. Αφού κανείς μας δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία, δεν υπήρχε κάποιος λόγος να υπογράφουμε με τα ονόματά μας, δεν θα προσέδιδε κάποιο κύρος. Ήμαστε μια παρέα ανθρώπων που απλώς έγραφε για μπάλα. Ένα χόμπι στο οποίο βέβαια καταναλώνουμε πολύ από τον χρόνο μας. (Elaith)
Όλα αυτά τα χρόνια έχετε γράψει χιλιάδες κείμενα. Πόσο εύκολο ήταν να καταλήξετε στα 45 του βιβλίου;
Καθόλου εύκολο, ειδικά για όσους βρισκόμαστε στο Sombrero από τότε που ξεκίνησε και έχουμε πολλά κείμενα που αγαπάμε. Ίσως, ήταν πιο εύκολο να γράψουμε τα καινούρια κείμενα που υπάρχουν αποκλειστικά στο βιβλίο, παρά να επιλέξουμε κάποια από τα παλιότερα. Θέσαμε κάποια κριτήρια: να μην είναι πολύ μεγάλα (κάτι δύσκολο, μιας και είμαστε πολυλογάδες), να μην είναι τα πιο δημοφιλή (άρα και πολυδιαβασμένα) και να υπηρετούν την ιδέα πίσω από το βιβλίο. Ένα ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο που ξεκινά από τους αθλητές και τις ομάδες, που πηγαίνει στους φιλάθλους και στους οπαδούς και καταλήγει στο ποδόσφαιρο ως κοινωνικό φαινόμενο. (Elaith)
Πιστεύετε πως το ποδόσφαιρο σήμερα έχει κάτι το ρομαντικό μέσα του ή έχει αλλοτριωθεί πλήρως;
Τώρα αυτήν την ερώτηση την κάνετε σε κάποιον που δεν είναι μεγάλος φαν του ρομαντισμού. Αν με τον ρομαντισμό εννοούμε την εξιδανίκευση του παρελθόντος, τι ωραία που ήταν τότε που παίζανε στις λάσπες, που έκαναν μαρκαρίσματα που έκοβαν καριέρες στα 26, που έφταναν 3-4 ενέργειες στο ματς για να θεωρείται κάποιος top class ποδοσφαιριστής, η απάντηση είναι όχι και ευτυχώς. Το ποδόσφαιρο, στο τελείως αθλητικό του κομμάτι, έχει εξελιχθεί εντυπωσιακά προς το καλύτερο.
Αν, πάλι, με τον ρομαντισμό εννοούμε την έκφανση των συλλόγων σε σύνδεση με την κοινωνία, την πόλη και τους οπαδούς τους και όχι ως εταιρειών, ειδικά για τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους ως πολυεθνικών, ναι, εδώ υπάρχει μεγάλο περιθώριο. Απλώς οι οπαδοί θα πρέπει να δράσουν πιο ενεργά για να ανακτήσουν αυτή τη σύνδεση, γνωρίζοντας ότι αυτό θα έχει οικονομικές επιπτώσεις. Και μεταγραφάρες από τον πρόεδρα και σύνδεση με τους οπαδούς και την κοινωνία δεν γίνεται. (Ramón Llul)
Τι είναι αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο τον βασιλιά των σπορ;
Αν και υπάρχουν τόσο πολλά υπέροχα αθλήματα, το ποδόσφαιρο είναι σίγουρα ο βασιλιάς των σπορ. Τώρα, τι είναι αυτό που το προκαλεί όλο αυτό; Εκτός των συγκινήσεων που μπορεί να προσφέρει ακόμα και σε ένα κακό ποιοτικά παιχνίδι, θεωρώ πως κερδίζει αυτή την πρωτιά επειδή πολύ απλά όλοι κάπου, κάπως, κάποτε έχουμε κλοτσήσει μια μπάλα. Θυμάμαι πως στο Δημοτικό οι δάσκαλοι μας έπαιρναν την μπάλα και εμείς συνεχίζαμε να παίζουμε με κουτάκι αναψυκτικού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στο μπάσκετ. Άσε που όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί – έστω και λίγο – με το ποδόσφαιρο αποκλείεται να μην έχουν σκοράρει σε τελικό Μουντιάλ στον ύπνο τους. Κάποιοι τυχεροί το κατάφεραν και στον ξύπνιο τους. (gargaduaaas)
Στο δίλημμα site ή χαρτί, τι απαντάτε;
Μεγάλωσα με χαρτί και λατρεύω το χαρτί. Διάβαζα πολλά περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία από μικρή ηλικία και συνεχίζω να διαβάζω βιβλία μόνο σε χαρτί. Το χαρτί έχει μια μαγεία και έναν ρομαντισμό που δεν μπορεί να συγκριθεί με μια οθόνη. Αν μιλάμε για βιβλίο, η απάντησή μου είναι χαρτί και μόνο. Αν μιλάμε για ενημέρωση, εννοείται πως θα πάω με τα sites. Η πρόσβαση είναι άλλωστε πιο εύκολη και το «μοίρασμα» ταχύτατο. Μάλλον η «αναμέτρηση» θα πάει προς την ισοπαλία και το χαρτί θα κερδίσει στη διαδικασία των πέναλτι. (gargaduaaas)
Τι είναι αυτό που συγκινεί εσάς στο ποδόσφαιρο;
Η ομορφιά του και ταυτόχρονα η εγωιστική αίσθηση ότι, για να την εκτιμήσεις, για να απολαύσεις π.χ. ένα υπέροχο και συναρπαστικό 0-0 ή μια μακρινή πάσα, πρέπει να είσαι και λίγο μυημένος, ακριβώς όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Ότι είναι μια ευχαρίστηση που μοιράζονται δισεκατομμύρια άνθρωποι την ίδια στιγμή και που μπορεί να σταματήσει, έστω προσωρινά, τη βοή της πραγματικότητας, π.χ. έναν πόλεμο – έχει συμβεί στο παρελθόν.
Ότι η κουβέντα και οι ιστορίες γύρω από το ποδόσφαιρο προσφέρουν ανεκτίμητη ευχαρίστηση και αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την ομορφιά όσων συμβαίνουν στο γήπεδο. Αρκεί να ακούσει κανείς πώς ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος Victor Morales περιέγραψε τα γκολ του Μαραντόνα στο ματς με την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. χωρίς αυτόν, όλα θα ήταν λίγο λιγότερο μαγικά. (Jürgen Spock)
Σε ποιο γήπεδο θα τερμάτιζε ιδανικά ο Γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο;
Ένας γύρος του κόσμου δεν τελειώνει ποτέ, αυτό είναι το καλό με τους κύκλους. Αλλά, αν κουραζόμασταν ποτέ, ένα ιδανικό τέλος θα ήταν σε ένα από τα απίστευτα γηπεδάκια που είναι χαμένα σε βουνά ή δίπλα στη θάλασσα, οριακά δίπλα στο κύμα, για την αγωνία μη φύγει η μπάλα άουτ και με το κυριολεκτικά φανταστικό κοινό να αποθεώνει τα τάκλιν και τις τρίπλες μας ή, έστω, το μυθικό Αζτέκα για τη σημειολογία – Πελέ, σομπρέρο, Μαραντόνα και τα λοιπά. (Jürgen Spock)
Info: To βιβλίο «Ο Γύρος του Κόσμου με ένα Σομπρέρο« κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
