Πώς ήταν να δουλεύεις στις εγκαταστάσεις του Τάε Κβον Ντο για τους Ολυμπιακούς του 2004

«Υπήρχε διοικητική δομή σε κάθε τομέα της εγκατάστασής μας (καθαριότητας, μετακινήσεων, logistics, εθελοντών, spectators services κ.τ.λ.) και έκαστος είχε την ομάδα του. Η βαθμίδα άρχιζε από τις ανάλογες διευθύνσεις στα κεντρικά και διαχεόταν στις εγκαταστάσεις και ακολούθως σε κάθε τομέα.

Η εγκατάσταση διαχωριζόταν σε προσφερόμενες υπηρεσίες και σε πελάτες. Τη λέξη “πελάτες” χρησιμοποιούσαμε. Για παράδειγμα, το Reuters μπορεί να είχε κάνει booking σε συγκεκριμένη θέση στα photo positions, σε μια γραμμή ίντερνετ. Είχαμε κατηγορίες πελατών, που διαχωρίζονταν στο επίπεδο προσβασιμότητας από τις διαπιστεύσεις τους, όχι μόνο στις εγκαταστάσεις, αλλά και στο MPC (Main Press Center).

Εγώ είχα μια ομάδα περίπου 200 άτομα κάτω από μένα. Σε αυτόν τον αριθμό συμπεριλαμβάνονται οι υπεύθυνοι κάθε ζώνης (αίθουσα εργασίας δημοσιογράφων, μεικτής ζώνης κ.ο.κ.) και φυσικά οι εθελοντές που στελέχωναν το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών μας. Χωρίς εθελοντές Αγώνες δεν γίνονται, αυτό θέλω να το τονίσουμε.

Αν χρειαζόμουν κάτι από τους εθελοντές μιλούσα με τον υπεύθυνό τους. Όλοι είχαμε εκπαιδευτεί. Οι διευθυντές ήμασταν και στην ομάδα “Ερμής”. Μας εκπαίδευσαν σε θέματα τρομοκρατίας, φυσικών καταστροφών κ.α. Ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε σε μια περίπτωση σεισμού -έκαστος στον τομέα του πάντα- ή τι να ρωτήσουμε σε ένα τηλεφώνημα για βόμβα με πολύ.

Μας πήραν για βόμβα πολύ πριν από τους Αγώνες, αλλά ήταν φάρσα.

Όλοι επικοινωνούσαμε με cb και κάθε τομέας είχε το κανάλι του, ενώ οι εθελοντές δεν επιτρεπόταν να κάνουν χρήση στα κινητά τους τηλέφωνα. Βέβαια τα κινητά τότε είχαν τελείως διαφορετική χρήση από αυτή που έχουν σήμερα.

Το πιο αστείο εκείνων των ημερών ήταν ότι μιλούσαμε σαν ρομπότ, επειδή ήταν αναγκαία η χρήση των abbreviations για την εξοικονόμηση του χρόνου.

Λέγαμε για παράδειγμα: “Ενημερώστε την VMM ότι τα FF&N θα έρθουν στο FSP αύριο, όχι μόνο για το TOC, αλλά και το ONS και να περάσει να πάρει τα TETRA για την ομάδα της”.

Ενώ αν το λέγαμε χωρίς τα abbreviations θα ήταν: Ενημερώστε την Διευθύντρια Υπηρεσιών Τύπου ότι θα έρθουν τα έπιπλα, ο εξοπλισμός και τα λοιπά αντικείμενα στο Faliro Sports Pavilion αύριο, όχι μόνο για το κέντρο των Υπηρεσιών Τεχνολογίας, αλλά και για τα Olympic News Services και να περάσει να πάρει τις συσκευές επικοινωνίας με ραδιοσυχνότητες για την ομάδα της».

Η πρώτη επισκέψιμη εγκατάσταση

«Τον Μάρτιο του 2004 μπήκα για πρώτη φορά στο κλειστό του Τάε Κβον Ντο. Ήταν η πρώτη επισκέψιμη εγκατάσταση των Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι και την τελευταία μέρα είχαμε κάποιες μικρές εργασίες. Ήταν μια καινούργια εγκατάσταση και μέσα από αυτή η ΔΟΕ παρατηρούσε την ταχύτητα των εργασιών.

Κάναμε δύο test events πριν από τους Αγώνες, στο χάντμπολ και στο Τάε Κβον Ντο. Ήταν πολύ βοηθητικά και απαραίτητα για την ετοιμότητά μας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν είχαμε τον όγκο των πελατών που θα διαχειριζόμασταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν ήταν ο ίδιος αριθμός των δημοσιογράφων που τα κάλυψαν. Όμως, είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε αν έχουμε λειτουργικά θέματα. Είχαμε ρεύματα; Δούλεψε το ίντερνετ;

Καταλάβαμε καλύτερα πώς θα λειτουργήσουμε την εγκατάσταση. Έγιναν πιο επιτακτικά τα μίτινγκ, για παράδειγμα. Είχαμε ένα το πρωί και ένα το βράδυ, απαραιτήτως.

Εκείνες τις ημέρες ήρθαν και οι παγκόσμιες ομοσπονδίες για να δουν αν όλα γίνονται ορθά για το άθλημά τους. Μάθαμε και από αυτό. Διαχειριστήκαμε το πώς θα δουλέψουμε όλοι μαζί, χωρίς να υπάρχουν συγκρούσεις. Κατά τη διάρκεια των Αγώνων οι ρυθμοί ήταν πιθανό να προκαλέσουν προστριβές.

Επειδή, δεν είχα κάνει διοίκηση προσωπικού πρωτύτερα διάβασα σχετικά με αυτό το θέμα και για παράδειγμα ρύθμισα τους εθελοντές, ώστε να απευθύνονται αποκλειστικά στον υπεύθυνό τους και όχι σε μένα. Διότι, δεν υπήρχε χρόνος να μιλάω με 200 άτομα την ημέρα. Μιλούσα με 10. Η αδερφή μου ήταν εθελόντρια στην εγκατάσταση και δεν ερχόταν σε μένα, πήγαινε στον υπεύθυνό της. Αυτά που ήθελα τα μάθαινε από αυτόν.

Για όλους τους τομείς υπήρχαν κανονισμοί και διαδικασίες. Για παράδειγμα, κανονισμός τότε ήταν να έρθουν οι μεταλλιούχοι μετά τον αγώνα στη συνέντευξη Τύπου. Αυτό ίσχυε για όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες, εμάς, το σπορ, το ντόπινγκ κοντρόλ, κ.ο.κ.

Η διαδικασία διέφερε ανά υπηρεσία. Εμείς έπρεπε να έχουμε την αίθουσα Τύπου έτοιμη με τα απαραίτητα, όπως να είναι γραμμένα τα ονόματα των αθλητών, να έχουμε μεταφραστή αν χρειαζόταν κ.ο.κ.. Άλλες διαδικασίες είχε το δικό μου τμήμα και άλλες το σπορ, για τον ίδιο κανονισμό.

Δεν προλάβαμε ούτε αναμονή για τους Αγώνες να νιώσουμε. Νιώθαμε συνεχώς αυτό το “τρέχω και δεν φτάνω”. Τον Νοέμβριο μετά τους Αγώνες μπήκα στο νοσοκομείο από την υπερκόπωση. Πολλοί το πάθαμε. Μόλις σταμάτησε η εγρήγορση κρασάραμε.

«Λειτουργούσαμε ως επιχείρηση»

«Στους Αγώνες η εγκατάσταση άνοιγε 6 το πρωί και έκλεινε 11 το βράδυ. Εκεί φιλοξενήθηκαν όλα τα προκριματικά του χάντμπολ, κι ύστερα έγινε η αλλαγή του αγωνιστικού χώρου και η διαμόρφωσή του για το Τάε Κβον Ντο. Στο γήπεδο έγινα δοκιμές γι’ αυτή τη γρήγορη προσαρμογή, ωστόσο ο δικός μας τομέας δεν επηρεαζόταν από αυτόν. Δεν εμπλεκόμασταν.

Μια βασική ομάδα που είχα και είχε τον αντίστοιχο υπεύθυνό της, ήταν το ONS (Olympic News Services). Ραχοκοκκαλιά του τομέα μας ήταν αυτό το σκέλος. Ήταν η καθαρά δημοσιογραφική ομάδα που έκανε το ρεπορτάζ των Αγώνων και αυτά τα δεδομένα ανέβαιναν σε μια βάση στα αγγλικά.

Δεν είχα ξένο άτομο σε αυτή την ομάδα. Ήταν μια πολύ καταρτισμένη ομάδα που έκανε το αγωνιστικό σκέλος και δηλώσεις κατά βάση. Για παράδειγμα, είχα τον Τάσο Μαγουλά στην εγκατάσταση ως υπεύθυνο τομέα και δεν θυμάμαι πόσες γλώσσες μιλάει. Αυτό ήταν πολύ βοηθητικό διότι δεν μιλάνε όλοι οι αθλητές αγγλικά. Υπήρχαν υπηρεσίες μετάφρασης που όμως ήταν αδύνατον να καλύψουν το σύνολο των αναγκών κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Εμείς κάναμε το management ως τομέας, δεν γράφαμε. Το ONS έγραφε.

Άλλος βασικός τομέας των δικών μας υπηρεσιών ήταν αυτός των φωτογράφων με το δικό του υπεύθυνο. Οι φωτογράφοι έχουν πολλές απαιτήσεις και είναι μια δύσκολη ομάδα πελατών. Υπήρχαν διαδικασίες ειδικά για εκείνους. Ένας φωτογράφος έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να πάει σε όλες τις θέσεις.

Υπάρχουν διαφορετικές κατηγορίες διαπιστεύσεων και κάθε κατηγορία ρυθμίζει και τον τομέα πρόσβασης. Οι φωτογράφοι έπαιρναν τα αντίστοιχα γιλέκα. Κανείς δεν μπορούσε να είναι παντού. Για παράδειγμα, ακόμα και ο διευθυντής της εγκατάστασης δεν έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο. Θα τον καλούσαν μόνο για πολύ συγκεκριμένο λόγο.

Λειτουργούσαμε ως επιχείρηση. Για παράδειγμα, προσωπικά χρεώθηκα ένα μεγάλο εξοπλισμό πολλών χιλιάδων ευρώ που στο τέλος έπρεπε να παραδοθεί όπως τον χρεώθηκα. Δεν έχασα ούτε ένα καλώδιο, παρέδωσα τα πάντα».

Η δυνατή δόνηση της Γιάννας Αγγελοπούλου

«Μια πολύ αστεία ιστορία που μου έκανε πλάκα το τιμ συνέβη πριν από τους Αγώνες, όταν δεχόμασταν επισκέψεις. Ήρθε κάποια στιγμή στο test event η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, Γιάννα Αγγελοπούλου. Έπρεπε να κάνει μια δουλειά και μου έδωσε να της κρατήσω την τσάντα της. Άρχισαν να με βγάζουν φωτογραφίες επειδή κρατούσα στα χέρια μου την τσάντα της.

Όταν έμπαινε στο χώρο ένιωθες τη δόνησή της, πολύ δυνατή προσωπικότητα. Πέρναγε από ένα χώρο και ακόμα και αν δεν την είχες δει, ένιωθες την αύρα της.

Ταυτόχρονα ήταν απίστευτα ανθρώπινη μαζί μας. Περνούσε καλά με τους αγώνες. Δεν είχε στυλ αφεντικού, αλλά leader και κατάφερε να μας μεταδώσει την πίστη της για την επιτυχία των Αγώνων. Το πίστευε! Προσωπικά είδα μια γυναίκα με μια δυνατή αύρα και παράλληλα ήταν σαν να σου έλεγε “έλα να χορέψουμε μαζί”.

Και αυτό το έκανε πραγματικά. Χόρεψε μαζί μας σε συγκεντρώσεις που έκανε πριν από τους Αγώνες προκειμένου να πετύχει τη σύσφιξη των σχέσεων όσων εργάστηκαν για τη διοργάνωση. Πώς να το πω απλά ήταν σαν τη μάνα του γαμπρού στους γάμους. Η μεγάλη οικοδέσποινα.

Ήταν προσιτή και μπορούσαμε να της μιλήσουμε όταν ερχόταν στην εγκατάσταση. Η Γιάννα ήταν leader. Για εμάς ήταν η Γιάννα, όχι η Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Μας έκανε να νιώσουμε οικογένειά της. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ. Έτσι μπορώ να μεταφράσω και την κίνηση με την τσάντα της».

Ο συναγερμός για τον Μουρούτσο και η παγωμάρα για τον Αλέξανδρο

Ο πρώτος αθλητής που αγωνίστηκε ήταν ο Μιχάλης Μουρούτσος. Αυτός είναι ο Νίκος Γκάλης του Τάε Κβον Ντο. Μέσω του Μιχάλη έμαθε ο κόσμος το άθλημα με το χρυσό που κατέκτησε στο Σίδνεϊ.

Ήχησε ένας μικρός συναγερμός με αφορμή τον Μιχάλη την επομένη του αγώνα του που ήρθε στην εγκατάσταση για να δει την Αρετή Αθανασοπούλου. Ο Μιχάλης έκανε το λάθος και πέρασε από τις θέσεις των θεατών και μια ολόκληρη κερκίδα μετακινήθηκε προς το μέρος του. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να διαχειριστείς τη μάζα. Όλοι έπαιζαν επάνω του να τον αγγίξουν, να του πουν “δεν πειράζει” που είχε χάσει.

Την πρώτη μέρα είχαμε έναν κατακερματισμένο Μιχάλη, μετά μια κατάφωρα αδικημένη Αρετή, αργότερα μια πανευτυχή Έλλη και τέλος τον πιο απογοητευμένο Ολυμπιονίκη που υπήρξε στην Αθήνα.

Την τελευταία ημέρα των Αγώνων, τα συναισθήματα ήταν στο ταβάνι. Για την Έλλη Μυστακίδου ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα. Μόλις πήγε τελικό και εξασφάλισε το μετάλλιο έλαμψε από χαρά. Δεν την ένοιαζε αν θα είναι αργυρό ή χρυσό. Πήρε το αργυρό και ήταν τρισευτυχισμένη.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πέρασε νερό όλους τους αντιπάλους του και έφτασε στον τελικό. Προέρχομαι από το άθλημα, το έκανα κι εγώ και γνωρίζω καλά ότι ο Αλέξανδρος ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει περάσει από το σπορ.

Ήμασταν όλοι έτοιμοι να ακούσουμε τον Εθνικό Ύμνο. Στον τελικό η κερκίδα ήταν έτοιμη για το χρυσό.

Ο Αλέξανδρος μπήκε σε ένα γήπεδο που φώναζε το όνομά του και βγήκε νοκ άουτ στο πρώτο λεπτό. Έκανε επίθεση και ο αντίπαλός του τον έβγαλε νοκ άουτ με την άμυνά του. Έμεινε γονατισμένος να κοιτάζει το κενό. Αυτός ο γίγαντας δεν επικοινωνούσε με κανέναν εκείνη τη στιγμή. Δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία του να γελάει, ενώ πήρε το αργυρό.

Εκείνη τη μέρα είχα τέτοια νεύρα που πήρα διαπίστευση από άνθρωπο που ενοχλούσε στη μεικτή ζώνη. Ήταν από το σπορ, όχι δημοσιογράφος. Πρόκειται για έναν Κορεάτη που εμπόδιζε την διέλευση των αθλητών, δεν άκουγε κανέναν που διαχειριζόταν τη ζώνη και καλέστηκα να παρέμβω. Του πήρα την διαπίστευση. Του την πήρα! Δεν συμμορφωνόταν και τον έβγαλαν έξω από την εγκατάσταση. Δεν το μετανιώνω, και ας ήταν το πιο ζόρικο πράγμα που έκανα στους Αγώνες.

Ο Αλέξανδρος ήταν ο κορυφαίος. Ο κόσμος αντί να τον βοηθήσει τον αποσυντόνισε. Ένιωσε “είμαι στο σπίτι μου και θα το πάρω”. Μπήκε βιαστικά στον τελικό. Είχα έναν γίγαντα αγκαλιά που δεν σταματούσε να κλαίει. Ήμασταν όλοι σοκαρισμένοι, αλλά αυτή ήταν η δεύτερη πιο έντονη προσωπική στιγμή μου στους Αγώνες. Η πρώτη ήταν όταν πέρασα το γραφείο του γενικού διευθυντή των υπηρεσιών Τύπου των Αγώνων, Κώστα Βερνίκου, ο οποίος μου είπε “Με συμβούλευσαν να μη σε προσλάβω γι’ αυτούς τους τρεις λόγους, αλλά εγώ θα σε πάρω”. Τον ευγνωμονώ».

Η Αθήνα έγραψε ιστορία! Έγινε απαρχή του τέλους μιας αδικίας

«Κατά τη διάρκεια των Αγώνων έπρεπε να διαχειριστούμε και ένα γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις από την παγκόσμια ομοσπονδία, η οποία επί χρόνια διοικείται από Κορεάτες. Αυτή η συνέντευξη Τύπου άλλαξε τα δεδομένα στο άθλημα, επειδή με αφορμή αυτή ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την εισαγωγή των ηλεκτρονικών θωράκων για να έχουμε πιο δίκαια αποτελέσματα.

Το Μεξικό ζήτησε συνέντευξη Τύπου. Αντέδρασε επειδή θεώρησαν ότι αδικήθηκαν σε έναν αγώνα από τους διαιτητές. Συμμετείχαν όλα τα πρακτορεία στη συνέντευξη και ο τίτλος που δόθηκε σε αυτά μετά τη συνέντευξη Τύπου ήταν “Κορεατική μαφία”.

Είναι σημαντικό να ξέρουμε τους ρόλους μας όταν αναλαμβάνουμε καθήκοντα. Στους Αγώνες της Αθήνας είχα συγκεκριμένα καθήκοντα. Μια ομάδα έχει δικαίωμα να ζητήσει συνέντευξη Τύπου και να τους παράσχω όλες τις διευκολύνσεις, όπως και να δώσω στους πελάτες μας όλες τις διαθέσιμες πηγές για την ενημέρωσή τους.

Η Αθήνα έγραψε ιστορία εκείνη τη μέρα. Έπειτα από δοκιμές οι θώρακες εισήχθησαν για πρώτη φορά στους Αγώνες του Λονδίνου και η αφορμή ήταν εκείνη η συνέντευξη Τύπου. Έκτοτε, η Ευρώπη άρχισε να παίρνει περισσότερα μετάλλια, ενώ μέχρι τότε είχαμε κορεατική κυριαρχία με ένα 80%»

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η μεγάλη αφήγηση μιας μεγαλειώδους ζωής

.