Πώς είναι να βλέπεις από κοντά έναν αγώνα NBA

Να πάω σε αγώνα NBA, να δω από κοντά ένα show του Louis C.K., να ακούσω live τους Radiohead.

3 πολύ βασικές εκκρεμότητες, 3 διακαείς πόθοι, 3 όνειρα ζωής που βρίσκονταν εδώ και καιρό πολύ ψηλά στη bucket list που είναι γραμμένη με κεφαλαία γράμματα και παραμένει καλά φυλαγμένη μέσα στο μυαλό μου. 

Εδώ και μερικές ημέρες, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να έχω διαγράψει με κόκκινο μαρκαδοράκι (πάντα στο μυαλό μου) το πρώτο, αφού έζησα την εμπειρία του να παρακολουθήσω από μέσα, έναν αγώνα των New York Knicks.

Βλέπεις, όταν πριν 3 μήνες έκλεισα αεροπορικά εισιτήρια για να περάσω το Πάσχα στην Νέα Υόρκη, το πρώτο πράγμα που έκανα, πριν από οτιδήποτε άλλο, ήταν να εξασφαλίσω μια θέση στο ιστορικότερο γήπεδο του κόσμου, το Madison Square Garden.

Και σε αντίθεση με όσα είχε σχεδιάσει στην αρχή της σεζόν ο Phil Jackson για την ομάδα του, το δικό μου σχέδιο πήγε καλύτερα κι απ’ ό,τι είχα τολμήσει να το φανταστώ.

Πριν τον αγώνα

Τις ημέρες που θα βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, οι Knicks είχαν δύο εντός έδρας παιχνίδια: εναντίον των Raptors και εναντίον των Sixers. Αφού έριξα μια γρήγορη ματιά και στις αναμετρήσεις των Nets, το ασφαλές συμπέρασμα ήταν πως ο πιο δελεαστικός αγώνας ήταν αυτός ανάμεσα στους Knicks και τους Raptors, αφού οι Καναδοί θα ήταν σίγουρα μέσα στις θέσεις των playoffs και δύσκολα θα ήταν αδιάφοροι.

Το πρόγραμμα εκείνες τις ημέρες δεν είχε ούτε επίσκεψη Γιάννη, ούτε κάποιας από τις μεγάλες ομάδες της λίγκας, όμως αυτό ελάχιστα με απογοήτευσε. Θα έβλεπα από κοντά NBA, όλα τα άλλα ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες.

Δύο ημέρες πριν πετάξω για την Αμερική, έλαβα και το επίσημο εισιτήριο στο mail μου και το υποδέχτηκα με ένα δυνατό ‘ναι ρε φίλε’, σχηματίζοντας μόνος μου πανηγυρική γροθιά. Ώρα έναρξης του αγώνα, 12 το μεσημέρι, κάτι που συνηθίζεται για τους κυριακάτικους αγώνες και η αντίστροφη μέτρηση είχε πια ξεκινήσει.

Στις 10.30 το πρωί της Κυριακής 9 Απριλίου, ήμασταν ήδη στο μετρό με προορισμό το Madison Square Garden, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του Μανχάταν, για να μη χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο από την εμπειρία

Βγαίνοντας από τον σταθμό, αντίκρισα κόσμο που φορούσε φανέλες τόσο των γηπεδούχων όσο και των φιλοξενούμενων και περπατούσε προς το γήπεδο. Αρκετοί εξ αυτών ήταν τουρίστες, αφού μαζί με το Empire State Building και το Central Park, η έδρα των Knicks ανήκει κι αυτή στα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.

Ελάχιστα λεπτά μετά, είδα για πρώτη φορά την εξωτερική πλευρά του γηπέδου, το οποίο φροντίζει να σου προκαλέσει ένα δέος πριν καν βρεθείς στο εσωτερικό του. Αρκετός κόσμος καθόταν στους εξωτερικούς χώρους εκμεταλλευόμενος την εξαιρετική ημέρα, αλλά εμένα δεν με κρατούσε τίποτα. Ήθελα να περάσω τις πύλες και να βρεθώ μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Μετά από μια πολύ μικρή αναμονή στην ουρά για τους απαραίτητους ελέγχους ασφαλείας (περνάς κανονικά από ανιχνευτή μετάλλων) και περίπου μία ώρα πριν το τζάμπολ, φήμες λένε ότι σχημάτισα ένα από τα πλατύτερα χαμόγελα της ζωής μου. Το καλό είχε ήδη ξεκινήσει.

Γρήγορη επίσκεψη στις μπουτίκ του ισογείου για τα απαραίτητα αναμνηστικά (ναι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και πήρα το μεγάλο χέρι με το δάχτυλο, δεν έχω δει εγώ Friends νομίζεις;) και αμέσως στις κυλιόμενες για να ανέβουμε στις θέσεις μας. Πριν καθίσουμε στις εξέδρες βέβαια, προμηθεύτηκα χοτ-ντογκ και τον απαραίτητο κουβά κόκα κόλας, γιατί χωρίς αυτά η εμπειρία θα ήταν λειψή.

Το πορτοκαλί χέρι που λέγαμε.

Πλέον ήμουν έτοιμος, το χέρι μου ήδη έτρεμε (το αληθινό, όχι το τεράστιο πορτοκαλί ψεύτικο χέρι που αγοράσαμε) και με κατάνυξη και βαθιά συγκίνηση προχώρησα προς τις εξέδρες. Με το που αντίκρισα το παρκέ, άρχισα να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι. Σ’ ένα γήπεδο που έχουν πρωταγωνιστήσει μερικοί από τους μεγαλύτερους θρύλους του NBA, εκεί όπου έχουμε δει μερικές από τις πιο ιστορικές μονομαχίες του αθλήματος.

Μπορεί οι Knicks τα τελευταία χρόνια να πάνε από το κακό στο χειρότερο, δεν παύουν όμως να διαθέτουν μία απ’ τις πιο βαριές φανέλες του πρωταθλήματος, κάτι που συνειδητοποιείς μόλις πατήσεις μέσα στην ιστορική τους έδρα και δεις σ’ ένα από τα αμέτρητα video wall κάποια από τις τεράστιες μορφές του παρελθόντος. Φέτος μάλιστα γιορτάζουν τα 70 χρόνια ιστορίας, κάτι που κάνει τη σύνδεση με το σπουδαίο τους παρελθόν ακόμη πιο αναγκαία.

Μπορεί η θέση μας να βρισκόταν αρκετά ψηλά, όμως η οπτική επαφή με το παρκέ ήταν εξαιρετική. Έτσι κι αλλιώς πάντως, εκτός από την κλασική γιγαντοοθόνη που βρίσκεται πάνω από το κέντρο του παρκέ, σε ολόκληρο το γήπεδο βρίσκονται ακροβολισμένες οθόνες που μεταφέρουν ζωντανή εικόνα απ’ τη δράση, replay και στατιστικά, για να μην χάνεις το παραμικρό.

Πριν βγουν οι παίκτες στο παρκέ, παρακολουθήσαμε μερικά μικρά παιδιά που χορεύανε (ήταν children’s day όπως μας ανακοίνωσε ο εκφωνητής), μετά ακολούθησε το συνηθισμένο ζέσταμα με τα σουτάκια και φυσικά η παρουσίαση των ομάδων, με τον ίδιο εκφωνητή να μας καλωσορίζει στο ιστορικότερο γήπεδο στον πλανήτη. Καλώς σε βρήκαμε φίλε μου. Όλη εκείνη την ώρα εγώ απλά κοιτούσα γύρω-γύρω σαν το χαζό, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι. 

Λίγα λεπτά μετά τις 12, με το γήπεδο σιγά-σιγά πια να γεμίζει, όλα ήταν έτοιμα για το τζάμπολ, το οποίο έπρεπε όμως να περιμένει για να ακουστούν οι ύμνοι του Καναδά και των ΗΠΑ από μια τραγουδίστρια της οποίας το όνομα δεν συγκράτησα. 

Ο αγώνας

Μετά τα απολαυστικά ορεκτικά, είχε έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο. Έστω κι αν το μενού δεν είχε όλες τις επιλογές, αφού οι Knicks δεν είχαν στη σύνθεσή τους ούτε τον Carmelo, ούτε τον Porzingis, ούτε τους τραυματίες Rose και Noah. Οι Raptors πάντως, οι οποίοι καίγονταν για νίκη για να κλειδώσουν την τρίτη θέση της Ανατολής, κατέβηκαν με όλα τους τα όπλα με βασικότερες αιχμές τους DeRozan και Lowry.

Οι απουσίες των γηπεδούχων πάντως, δεν φάνηκαν καθόλου στην αρχή, αφού κατάφεραν να πάρουν σημαντικό προβάδισμα. Ο κόσμος χειροκροτούσε τα καλάθια, ζητούσε άμυνα τραγουδώντας ‘defense’ και δεν έδειχνε να πτοείται ιδιαίτερα από το γεγονός πως ακόμη μια τραγική χρονιά θα ολοκληρωνόταν και μια νίκη δεν αρκούσε να σώσει τα προσχήματα.

Πίσω μας πάντως, καθόταν μια παρέα με φανέλες των Raptors, οι οποίοι δεν έκρυβαν τις προτιμήσεις τους ουρλιάζοντας προς τους παίκτες, ενώ κάθε τόσο εκτόξευαν και εριστικά σχόλια τύπου ‘προσέξτε μην χτυπήσετε κανέναν παίκτη μας, εμείς έχουμε να παίξουμε και play-offs’. Φυσικά, δεν τους ενόχλησε κανένας.

Μπροστά μας πάλι, καθόταν ένας συμπαθέστατος κύριος από την Ελλάδα, ο οποίος όταν μας άκουσε να μιλάμε στη γλώσσα του βρήκε το θάρρος να μας ζητήσει να τον φωτογραφήσουμε με μια σημαία του Παναθηναϊκού για να τη στείλει στο γιο του, λέγοντάς μας μάλιστα πως χάρηκε που μας πέτυχε γιατί φοβόταν πως μπορεί κάποιος Αμερικάνος να θεωρούσε πως πρόκειται για σημαία των Celtics και να αντιδρούσε. Σκεφτήκαμε να του πούμε ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα, αλλά τελικά απλά του κάναμε το χατίρι.

Στα time out, δεν προλάβαινες να βαρεθείς, αφού όταν δεν έβγαιναν οι μαζορέτες για να χορέψουν, το πρόγραμμα είχε διαγωνισμό σουτ για τυχερούς φιλάθλους, εκτόξευση δώρων προς τις εξέδρες, dance cam και φυσικά την απαραίτητη αναγγελία όσων celebrities βρίσκονταν στα court side.

Ο μόνος που ήξερα εγώ πάντως, ήταν ο Fat Jewish, αφού έναν θρυλικό ράπερ που έδειξε, τον άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν είχε πάντως kiss cam, ούτε είδαμε live κάποια πρόταση γάμου, Φοίβη μπορείς να ηρεμήσεις.

Όσο ο αγώνας προχωρούσε οι Raptors πλησίαζαν τους Knicks, κάτι που δεν έκανε εντύπωση σε κανέναν, με τον DeRozan να κάνει όργια και τον Lowry να βρίσκει ξανά το χέρι του μετά τον τραυματισμό του. Τρίποντα, καρφώματα, ωραίες πάσες, το μενού τα είχε όλα και τις πιο ωραίες στιγμές τις βλέπαμε ξανά σε replay σε μια από τις οθόνες.

Για τους γηπεδούχους πάλευαν ο τίμιος Hernangomez κι ο Baker, κάτι που νομίζω τα λέει όλα, ενώ όταν ξεκινάς τη σεζόν με βασικό πλέι μέικερ τον Rose και την τελειώνεις με τον Vujasic, τότε δεν πρέπει να απορείς γιατί οι Raptors πρόλαβαν να χτίσουν διαφορά 16 πόντων μέσα σε ένα δεκάλεπτο, φτάνοντας τελικά σε μια εύκολη νίκη.

Οι φίλοι των Raptors πίσω μας είχαν πια ξεσαλώσει ουρλιάζοντας μέσα στα αυτιά μας κι εγώ ευχόμουν να πέσει πάνω τους ο Γιάννης στα playoffs για να τους τιμωρήσει. Μπορεί να μην είμαι Σαββατογεννημένος, όμως αυτό το πέτυχα μόλις λίγες ημέρες μετά. Δεν τους χάλασε.

Τελικό σκορ, 97-110 υπέρ των Raptors, κάτι που ελάχιστη σημασία είχε για μένα, αφού είτε το ματς ερχόταν 188-187 είτε 42-40, ο ενθουσιασμός μου για την εμπειρία θα ήταν ακριβώς ο ίδιος

Βλέπεις, ένας αγώνας NBA είναι παραπάνω από το τελικό σκορ, τα εύστοχα σουτ, τις τάπες και το θέαμα. Είναι το show, μια γεμάτη εμπειρία που ξεκινάει αρκετή ώρα πριν το τζάμπολ και δεν σταματάει δευτερόλεπτο να σε γεμίζει με εικόνες που θα θυμάσαι για πάντα.

Άντε, τώρα που πήραμε φόρα, πότε έρχεται ο Louie στην Ευρώπη;

Κεντρική φωτογραφία: Seth Wenig /AP Images