Πώς είναι να ζεις από κοντά το US Open

Έχοντας καταναλώσει σεβαστή ποσότητα αλκοόλ, περπατούσα προς το σταθμό του Angel, στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια του δεκάλεπτου περπατήματος από το σπίτι που έμεναν οι κολλητοί μου μέχρι το μετρό, πέτυχα έναν εξίσου μεθυσμένο Άγγλο και ξεκινήσαμε να συζητάμε για τένις, επειδή τι πιο φυσιολογικό για δύο μεθυσμένους νέους απ’ το να συζητάνε μια Παρασκευή βράδυ περπατώντας στο Λονδίνο για το πιο δίκαιο άθλημα στον πλανήτη;

Ήταν οι ημέρες που στην πόλη διεξαγόταν το Wimbledon κι ο Άγγλος μου αποκάλυψε ότι δούλευε εκεί σαν εθελοντής, ζώντας τη δράση από μέσα. Η ζήλια που αισθάνθηκα πρέπει να εξαφάνισε κάθε ίχνος αλκοόλ απ’ το αίμα μου και μόλις γύρισα σπίτι μου, έψαξα για εισιτήρια. Προφανώς, μιας και μπαίναμε στο τελευταίο διήμερο του τουρνουά, οι τιμές ήταν στα ύψη κι έμεινα με την όρεξη. Ζούσα στην πόλη που γινόταν ένα grand slam και έχασα την ευκαιρία να το ζήσω από κοντά. Ποιος ξέρει πότε θα μου δινόταν μια δεύτερη;

Έξι χρόνια αργότερα, πήρα την απάντησή μου. Η δουλειά με έφερε στα τέλη του Αυγούστου στη Νέα Υόρκη, τις ίδιες ημέρες με το US Open, κάτι που και πάλι θα άφηνα να περάσει ανεκμετάλλευτο αν δεν μου άνοιγε τα μάτια ο κολλητός μου ο Φώτης που μένει στην πόλη. Η πρότασή του να πάμε να δούμε αγώνες από κοντά στην μοναδική μου ελεύθερη μέρα ήταν η εξιλέωση που ζητούσα για την αδράνειά μου μερικά χρόνια πίσω και περίπου μια εβδομάδα πριν ταξιδέψω, στο e-mail μου έφτασαν τα εισιτήριά μας για το Flushing Meadows.

Το μοναδικό που γνωρίζαμε τη στιγμή που κλείναμε τα εισιτήρια, ήταν πως θα δούμε έναν αγώνα ανδρών κι έναν γυναικών, στο βραδινό πρόγραμμα του τρίτου γύρου, στο κεντρικό κορτ του τουρνουά, το θρυλικό Arthur Ashe Stadium, το στάδιο με τη μεγαλύτερη χωρητικότητα θεατών (23.771 σύμφωνα με τη Wikipedia) αποκλειστικά για τένις.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι πέρασα μια εβδομάδα μελετώντας αναλυτικά το πρόγραμμα και τους αγώνες, ελπίζοντας σε δυνατές αναμετρήσεις και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ευχόμενος να πετύχουμε τον GOAT, Roger Federer. Τελικά, μία ημέρα πριν, μάθαμε ότι επρόκειτο να δούμε τη μάχη του Αμερικανού John Isner με τον Γερμανό Mischa Zverev και στη συνέχεια την Maria Sharapova απέναντι στην νεαρή Αμερικανίδα Sofia ‘Sonya’ Kenin. Καθόλου άσχημα. Δυστυχώς, ο Fed θα βρισκόταν στο ίδιο κορτ την ίδια ώρα μία μέρα μετά, όσο εγώ θα ήμουν στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Το γήπεδο των Mets.

Όσο πλησιάζαμε την ημέρα του αγώνα, ο ενθουσιασμός μας πολλαπλασιαζόταν και όταν επιτέλους έφτασε η στιγμή, αποφασίσαμε να πάμε στο χώρο (το Flushing Meadows βρίσκεται στην περιοχή του Queens) αρκετή ώρα πριν, για να το ζήσουμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε. Ο πρώτος αγώνας ήταν προγραμματισμένο να αρχίσει στις 7 τοπική και περίπου είκοσι λεπτά πριν τις 6, εμείς είχαμε ήδη παρκάρει, με το επιβλητικό γήπεδο των Mets που βρίσκεται στον ίδιο χώρο να μας καλωσορίζει.

Ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το χώρο των σταδίων (η πλήρης ονομασία του χώρου όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα κορτ είναι ‘USTA Billie Jean King National Tennis Center’), την ώρα που οι θεατές του πρωινού προγράμματος αποχωρούσαν προς την αντίθετη από εμάς κατεύθυνση. Ακόμη και οι πινακίδες που έγραφαν ‘US Open’ μου προκαλούσαν συγκίνηση, οπότε καταλαβαίνεις πώς ένιωσα όταν είδα από μακρυά το Arthur Ashe Stadium. Περάσαμε χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία την πύλη που μας καλωσόριζε στο US Open και στηθήκαμε στην ουρά για να βρεθούμε στον κυρίως χώρο. Μαζί μας, ζευγάρια, οικογένειες με τα παιδιά τους, γυναικοπαρέες με φορέματα και ψηλά τακούνια, τουρίστες και φυσικά κάποιοι Έλληνες, γιατί παντού υπάρχουν Έλληνες.

Μία ώρα ακριβώς πριν τις 7, οι πόρτες άνοιξαν και το Tennis Center (σιγά μην έγραφα πάλι όλο αυτό το μακρυνάρι) μας υποδέχτηκε. Γύρω από το κεντρικό κορτ, βρίσκονταν αρκετά άλλα μικρότερα, στα οποία υπήρχε δράση εκείνη την ώρα, κάτι που καταλάβαμε από την παρουσία του κόσμου στις εξέδρες και από τα άκυρα χειροκροτήματα που ακούγαμε κάθε τόσο.

Στον χώρο έξω από όλα τα κορτ μπορούσες να βρεις όσα συναντάς σε κάθε στάδιο του πλανήτη. Καντίνες με φαγητό και ποτά, αναμνηστικά, περίπτερα χορηγών αλλά και γιγαντοθόνες που μας μετέφεραν τη δράση απ’ τους αγώνες που ήταν εκείνη τη στιγμή σε εξέλιξη.

Αυτό που πραγματικά μας έβαλε στο κλίμα όμως, ήταν οι αφίσες των θρύλων του παρελθόντος και του παρόντος στις λευκές κολώνες περιμετρικά του χώρου. Απ’ τον Rod Laver, τον Arthur Ashe, τον Fred Perry και τη Billie Jean King, μέχρι τον Pete Sampras, τη Steffi Graf, τον Roger Federer και τον Rafa Nadal, όλοι οι σπουδαίοι ήταν εκεί, μαζί με τη χρονολογία που κατέκτησαν το grand slam.

Η κληρονομιά κι η ιστορία που έχει γραφτεί στο Flushing Meadows είναι τεράστια κι εμείς θα ζούσαμε από κοντά, έστω ένα μικρό κομμάτι της. Πλέον, τίποτα δεν με κρατούσε απ’ το να μπω στο κορτ και να βρεθώ εκεί που τόσοι σπουδαίοι τενίστες είχαν δώσει τη δική τους παράσταση. Προμηθευτήκαμε δωρεάν ακουστικά για περιγραφή όσων θα συνέβαιναν στο κορτ, πήραμε τις μπύρες μας και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τις θέσεις μας, κάνοντας μια τελευταία στάση για να χαζέψουμε έναν απ’ τους πίνακες με όλους τους μεγάλους νικητές της διοργάνωσης στην πύλη της εισόδου.

Πριν μπεις στον κύριο χώρο του σταδίου, σου δίνεται η τέλεια ευκαιρία να θαυμάσεις από ψηλά ολόκληρο το Tennis Center, που ζει και αναπνέει στους ρυθμούς του τένις. Όλα τα κορτ, μικρά και μεγάλα, τα περίπτερα, ο κόσμος που πηγαινοέρχεται, οι φιγούρες των τεράστιων παικτών, με έκαναν σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ ότι το να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου, ήταν πλέον δευτερόλεπτα μακριά.

Κι έπειτα, ήρθε μια απ’ τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που μπορείς να βιώσεις: η πρώτη φορά που μπαίνεις σ’ ένα στάδιο στη ζωή σου, και το βλέπεις να απλώνεται μπροστά σου, να παίρνει σάρκα και οστά. Τη στιγμή που μπήκαμε στις εξέδρες δεν υπήρχε σχεδόν κανένας θεατής, όμως εγώ το φαντάστηκα κατάμεστο, την ώρα που στον αγωνιστικό χώρο μονομαχούσαν μύθοι του αθλήματος. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε πια το κυρίως πιάτο: τους δύο αγώνες.

Λίγα λεπτά μετά τις 7, κι ενώ οι δύο παίκτες έδωσαν πρώτα μια μίνι συνέντευξη μέσα απ’ τα αποδυτήρια, την οποία εμείς βλέπαμε ζωντανά από το video wall του σταδίου, ο Isner κι ο Zverev βγήκαν για ένα γρήγορο ζέσταμα. Προφανώς, το (μισογεμάτο στην καλύτερη) γήπεδο ήταν με τον Αμερικανό Isner, οπότε εμείς πήραμε το μέρος του Γερμανού. Αν δεν θυμάσαι ποιος είναι ο Isner, θα σου πω απλά πως εκτός από το καλό σερβίς του, είναι γνωστός και για εκείνον τον 11ωρο αγώνα του με τον Mahut στο Wimbledon του 2010.

Με την ελπίδα ότι ο αγώνας που θα βλέπαμε δεν θα κρατούσε τόσες ώρες (κι ενώ ακόμη πάλευα να συνέλθω από την κούραση του τζετ λαγκ), o Αμερικανός έκανε το πρώτο σερβίς κι έδειξε από νωρίς ότι αυτό θα είναι το μεγάλο του όπλο. Μόνο που ήταν και το μοναδικό του. Πήρε σχετικά εύκολα το πρώτο game, σκορπώντας ενθουσιασμό στο κοινό, όμως όσο ο αγώνας προχωρούσε, έδειξε πως όταν δεν του βγει το σερβίς, δεν έχει και τόσες αρετές ώστε να τα βάλει με τον πιο τεχνικό Γερμανό.

Ο κόσμος προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει φωνάζοντας κάθε τόσο “Come on John” και πανηγυρίζοντας έξαλλα κάθε πόντο του, εμείς στηρίζαμε -όχι και τόσο αθόρυβα- τον Γερμανό, σε κάθε challenge όλο το στάδιο χτυπούσε παλαμάκια περιμένοντας το βίντεο, στα διαλείμματα των games και των set η κάμερα έκανε κοντινά σε random θεατές (εμάς μας αγνόησε επιδεικτικά) και κάπως έτσι οι 3 περίπου ώρες του πρώτου αγώνα πέρασαν αέρα.

Όπως αέρα πέρασε κι ο Zverev το εμπόδιο του Isner, ο οποίος μόνο στο τρίτο σετ κατάφερε να τον δυσκολέψει, αφού έφτασε μέχρι το tie break, εκεί όπου και πάλι επικράτησε ο Γερμανός, περνώντας στους ‘16’ με 3-0. Αν αναρωτιέσαι, οι 3 ώρες πέρασαν γρήγορα κι ευχάριστα, αφού ο ρυθμός ενός αγώνα, ειδικά από κοντά, είναι καταιγιστικός και δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να βαρεθείς, τουλάχιστον αν σου αρέσει το τένις. Με ελάχιστες διακοπές (μέχρι και τρέιλερ ταινίας έπαιξε στο video wall κατά τη διάρκεια διαλείμματος), χορταίνεις τένις, με τις μεγάλες οθόνες να σε βοηθάνε όποτε χρειάζεται να μην χάνεις καμία λεπτομέρεια.

Πάντως η απόλυτη ησυχία που υποτίθεται επικρατεί είναι μύθος, αφού μια χαρά δυνατά μιλούσε συνεχώς όλος ο κόσμος κατά τη διάρκεια των πόντων. Απλά δεν ούρλιαζε συνθήματα και δεν ενοχλούσε όσο μπορούσε τους παίκτες

Ο πρώτος αγώνας ολοκληρώθηκε γύρω στις 10, και λίγα λεπτά μετά η Maria Sharapova και η γλυκύτατη 19χρονη Sofia Kenin, έκαναν τις δηλώσεις τους και βγήκαν για το δικό τους ζέσταμα. Όχι φυσικά πριν μια μικρή νικήτρια μουσικού διαγωνισμού τραγουδήσει, όχι όμως το ‘Land of the Free’. Kάτι ήταν κι αυτό.

Προφανώς, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στη Ρωσίδα η οποία επέστρεψε μετά την υποχρεωτική της απουσία λόγω της τιμωρίας της και φορώντας ένα εντυπωσιακό μαύρο φόρεμα με αστέρια, έδειξε από νωρίς ποια είναι η σταρ του αγώνα.

Λίγο πριν το πρώτο σερβίς, το γήπεδο είχε σχεδόν γεμίσει και υποστήριζε και πάλι -προφανώς- την Αμερικανίδα, έστω κι αν την φώναζε “Sofia” κι όχι “Sonya” όπως την φωνάζουν κανονικά. Εμείς ήμασταν φυσικά με την σταρ της βραδιάς, της οποίας οι χαρακτηριστικές φωνές σε κάθε χτύπημα, ακούγονται ακόμη πιο έντονα από κοντά.

Η Sonya το πάλεψε πολύ παρά τα break που έκανε νωρίς η Sharapova, το γήπεδο την στήριξε όσο μπορούσε, όμως τελικά υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της Ρωσίδας, χάνοντας με 2-0 σετ. Το γήπεδο πάντως άρχισε να αδειάζει με το που πήρε διαφορά τριών game στο δεύτερο σετ η Sharapova, για να μη λέτε ότι μόνο εδώ γίνονται αυτά. Πώς ήταν η εμπειρία παρακολούθησης 5 ωρών (και σκέψου ότι είδαμε τον μίνιμουμ αριθμό σετ) τένις από κοντά; Όσο ωραία την περίμενα. Το ζήσαμε έντονα, υπήρχε συμμετοχή του ζεστού κοινού, είδαμε ωραία rallies, εντυπωσιακά χτυπήματα και μία απ’ τις καλύτερες τενίστριες όλων των εποχών. Μα το κυριότερο, επισκεφτήκαμε έναν χώρο στον οποίο έχει γραφτεί ιστορία κι είδαμε κι εμείς ένα μικρό κομμάτι της να γράφεται μπροστά μας.

Επόμενος στόχος; Να δω από κοντά τον Federer πριν αποσυρθεί.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Kathy Willens