Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, το Ατρόμητος-Ντιναμό ήταν το ματς του καλοκαιριού

Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος φροντίζει τον Αύγουστο να λείπει από την Αθήνα. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος μετά από ένα ονειρεμένο Μουντιάλ ακολουθεί την τακτική της αποτοξίνωσης για τουλάχιστον δύο μήνες. Διαγράφει από το λεξιλόγιό του λέξεις όπως σέντρα, φάουλ, ανάποδο ψαλίδι, βολ πλανέ και πασχίζει να προσαρμοστεί σε μία άχαρη πραγματικότητα. Ως άχαρη πραγματικότητα ορίζεται μία καθημερινότητα χωρίς το οξυγόνο που απελευθερώνει το ποδόσφαιρο, χωρίς τις γραφικές συζητήσεις της κερκίδας, χωρίς το μουσκεμένο χορτάρι πριν την έναρξη του αγώνα.

Αλήθεια τώρα πόσο καλοκαίρι είναι ένα καλοκαίρι χωρίς ποδόσφαιρο κάθε εβδομάδα; Σίγουρα δεν είναι καλοκαίρι. Είναι χειμώνας. Ένας χειμώνας μουντός και καταθλιπτικός. Δεν είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος ούτε ένας φυσιολογικός νέος. Βασικά τρέμω στην ιδέα πως θα κάνω μία φυσιολογική ζωή. Χθες το απόγευμα προτίμησα να μην ξεκουραστώ μετά την δουλειά, να μην βγω για μια μέτρια κρύα μπύρα, να μην βυθιστώ στον καναπέ βλέποντας Netflix. Πήγα στο Περιστέρι να δω τον Ατρόμητο. 

Ψέματα. Πήγα στο Περιστέρι να δω έναν αγώνα τρίτου προκριματικού γύρου για το Europa League. Πήγα στο Περιστέρι για να συναντήσω από κοντά τον Μαραντόνα και να του πω σε κάποια κοινή διεθνή γλώσσα, ας πούμε στα αγγλικά, ότι ο πατέρας μου είχε κλάψει με το χέρι του Θεού. Πήγα στο Περιστέρι με έναν αδερφικό -πλέον- φίλο μου, τον Παναγιώτη. Και φάγαμε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα όταν ο Νεχάιτσικ, η χρυσή αλλαγή της Ντιναμό Μπρεστ στο 68′, έστειλε την μπάλα στην δεξιά γωνία της εστίας του κοκκαλωμένου Μίρκοβιτς και τον Ατρόμητο στο σπίτι του. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Έφτασα έξω από το γήπεδο 45 ακριβώς λεπτά πριν το σφύριγμα της έναρξης. Οι κινήσεις μου ήταν νευρικές. Ένιωθα άβολα, σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Έξω από τις θύρες που οδηγούν στο πέταλο, οι οπαδοί του Ατρόμητου σε μία απέλπιδα προσπάθεια να διώξουν το άγχος, είχαν στήσει επιμέρους πηγαδάκια. Μερικές παρέες μιλούσαν για το ανεξήγητο θαύμα της Λευκορωσίας όπου το καταδικαστικό 4-0 μέσα σε 20 λεπτά και μετά από δύο σχολικές γκάφες είχε έρθει σχεδόν τούμπα (4-3 το τελικό αποτέλεσμα) ενώ ένα κοπάδι από τυφλωμένους νεαρούς έπινε κόκα κόλα ώστε να χωνέψει το νωθρό ξεκίνημα της ομάδας του την νέα σεζόν.

Δεν μπορούσα να βρω την θύρα 7. Έκανα 3 γύρω γύρω όλοι προτού την εντοπίσω. Προτού δεχτώ προσβλητική επίθεση από έναν το λιγότερο προκλητικό αστυνομικό. Μου ζήτησε με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής του να ξεφορτωθώ τα βιβλία που είχα στην τσάντα μου και το ιατρικό σπρέι για την αλλεργία. Πέταξα στον διπλανό κάδο τις εντολές του. Είχα κοκκινίσει. Το κυριότερο; Φοβόμουν πως θα μου επιτεθεί. Ήμουν το τέλειο εξιλαστήριο θύμα. Με μπόι ένα μέτρο και ένα μίλκο και αγύμναστα μπράτσα ένα βράδυ στο αστυνομικό τμήμα του Περιστερίου θα ήταν σκέτος εφιάλτης. Ευτυχώς, ένας ευγενικότατος συνάδελφος του και ο πάντα έτοιμος να πέσει στην φωτιά Πάνος έσβησαν τον άνισο καβγά.

EUROKINISSI

Το δυσάρεστο αυτό περιστατικό με ταρακούνησε, με έβαλε σε σκέψεις. Πως είναι δυνατόν αναρωτήθηκα από μέσα μου οι απλοί φίλαθλοι να σπαταλούν τόσα λίτρα φαιάς ουσίας σε συστήματα και κατά φαντασία διαιτητικές σφαγές; Γιατί ξενερώνουν με τις δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις, με το αίμα των παιδιών που κοχλάζει στο πέταλο, με τους φιλοξενούμενους οπαδούς που έχουν καταπιεί ένα σωρό χιλιόμετρα για να βρεθούν κοντά στην ομάδα τους, με το φωτισμένο πρόσωπο των ball boys κάθε φορά που η μπάλα καταλήγει στο  παραθυράκι του τερματοφύλακα της αντίπαλης ομάδας; Γιατί;  

Ο επαναληπτικός Ατρόμητος – Ντιναμό Μπρεστ δεν είναι αυτό που λέμε το ματς του φετινού καλοκαιριού αλλά με κάθε επιφύλαξη ξεπερνά σε κοντράστ συναισθημάτων το Γαλλία – Αργεντινή για την φάση των 16 του Μουντιάλ. Δεν είχε πολλά γκολ. Δεν έπαιξαν ακριβοπληρωμένοι αστέρες που τρέχουν σαν σεληνιασμένοι και το καλοκαίρι πηγαίνουν διακοπές στην Ιμπίθα. Δεν κόσμησαν τις θέσεις των VIP παίκτες θρύλοι όπως ο Ρονάλντο και ο Πουγιόλ. Ακόμη και έτσι, το χθεσινό παιχνίδι στέκεται μια χαρά στο δικό του παράλληλο ποδοσφαιρικό σύμπαν. Για 5 λόγους:

Η υψωμένη γροθιά του Μανούσου

Μέχρι ο Μανούσος να εξαπολύσει μία άπιαστη βολίδα προς την εστία της Ντιναμό και να χριστεί σκόρερ ήταν μία απλή αλλαγή. Μετά το γκολ, έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών και ο ήρωας μου. Φώναξα μετρημένες 10 φορές “Πάμε Μανούσο, πάμε”. Σχεδόν ξελαρυγγιάστηκα. Σε ανύποπτη στιγμή, πλάγιασε προς το πέταλο και σαν άλλος Τσε σήκωσε παρατεταμένα την γροθιά του κερδίζοντας το ζεστό χειροκρότημα.

Οι κούρσες του Γιαννούλη

Η Εθνική Ελλάδος μόλις βρήκε βασικό αριστερό back για τα επόμενα 15 χρόνια. Τον Δημήτρη Γιαννούλη. Ο κύριος εκφραστής των επιθέσεων του Ατρομήτου έβγαλε αρκετές φαρμακερές σέντρες, πονοκεφάλιασε την εύθραυστη διπλή ζώνη άμυνας των Λευκορώσων και έχασε στο νήμα τον άτυπο τίτλο του MVP από τον απολαυστικό Ούμπιντες. Λογικά έχει ήδη πάρει φανέλα βασικού και δεν προτίθεται να την επιστρέψει ούτε με αίτηση.

Η αγκαλιά στον Μίρκοβιτς

Στην φάση της ισοφάρισης, ο τερματοφύλακας του Ατρομήτου σάστισε, δεν υπολόγισε ψύχραιμα την ψηλοκρεμαστή σέντρα ενώ εκτέθηκε και από την στιγμιαία αδράνεια των κεντρικών αμυντικών του. Αδυνατώντας να συλλάβει το μέγεθος της ευθύνης του, έπεσε μπρούμυτα στον χλοοτάπητα και έκρυψε τα δακρυσμένα μάτια του πίσω από τα αθλητικά γάντια. Δύο οργανωμένοι οπαδοί πήδηξαν με ένα απερίσκεπτο σάλτο μορτάλε μέσα στο γήπεδο για να τον παρηγορήσουν και πέτυχαν να αραιώσουν την γιούχα προς το πρόσωπο του.

Ο χάρτινος κουμπαράς

EUROKINISSI

Λίγο πριν την σέντρα του πρώτου ημιχρόνου, η ΠΑΕ Ατρόμητος ανακοίνωσε την διεξαγωγή φιλικού για την οικονομική υποστήριξη των πυρόπληκτων. Μεταξύ αυτών και ένα από τα πιο αγαπητά παιδιά της θαλασσί κερκίδας. Οι φίλοι του από τον σύνδεσμο περιέφεραν έναν πρόχειρο χάρτινο κουμπαρά και ο κόσμος έριχνε βροχή τα χαρτονομίσματα. Η αλληλεγγύη στα ντουζένια της.

Η έφηβη με το σύνδρομο Down

Με έπιασα να σκέφτομαι ανά τακτά χρονικά διαστήματα πόσες φορές χαμογελάει και πόσα παλαμάκια κάνει κατά μέσο όρο στην ζωή του ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down. Ειλικρινά δεν ξέρω. Σιχαίνομαι τις υποθέσεις και τις εικασίες. Πάντως, θα έκλεινα σε μία κορνίζα οικογενειακών διαστάσεων την συγκινητική αγκαλιά με τον πατέρας της στο 1-0 και τα σπασμωδικά παλαμάκια της κάθε φορά που ο Ατρόμητος έβγαινε με αξιώσεις στην επίθεση.

Το τελικό 1-1 και ο οδυνηρός αποκλεισμός του Ατρομήτου είναι ένα νωθρό και επιφανειακό διάβασμα του ποδοσφαίρου. Οι 5 στιγμές όμως που δραπέτευσαν από το ασφυκτικό πλαίσιο της 50αρας τηλεόρασης, η αμέριστη αγάπη του κόσμου για την ομάδα της γειτονιάς του και η πνιγηρή βουβαμάρα περιμετρικά του γηπέδου μας καλωσορίζουν στο ποδόσφαιρο που θέλουμε, που ζητάμε. Και αγαπάμε.

“Fentagin, Fentagin, Fentagin, Fentagin”. Λιγότερο από 24 ώρες μετά το φινάλε, τα γρυλίσματα και οι κραυγές των οπαδών διαπερνούν ακόμα το σώμα μου σαν ηλεκτροσόκ. Τελικά, είναι ωραίο να είσαι Ατρόμητος.

Φωτογραφίες: Eurokinissi