Σε ένα δίκαιο σύμπαν, το τένις θα ήταν ο βασιλιάς των σπορ

Καθώς ετοιμαζόμαστε να μπούμε στη δεύτερη εβδομάδα του Roland Garros, με τις μεγάλες μονομαχίες να είναι μπροστά μας, ένιωσα πως ήρθε η ώρα να δώσουμε στο τένις την -ηθική έστω- αναγνώριση που του αξίζει.

Δεν λέω, μαγικές οι συγκινήσεις ενός καλού αγώνα ποδοσφαίρου, τρομερά τα συναισθήματα ενός αγώνα μπάσκετ, ειδικά όταν αυτός κρίνεται στα τελευταία του δευτερόλεπτα, τιμή και δόξα στο NFL για να μην γκρινιάζει κι ο Θοδωρής, ωστόσο αυτό που ζούμε την τελευταία δεκαετία στα κορτ του τένις δεν έχει προηγούμενο.

Η συνύπαρξη των κορυφαίων

Δεν ξέρω κατά πόσο έχεις συνειδητοποιήσει πόσο τυχεροί είμαστε που ιερά τέρατα του αθλήματος έτυχε να αγωνιστούν την ίδια εποχή. Όταν οι Ρότζερ Φέντερερ και Ράφα Ναδάλ αποφασίσουν να κρεμάσουν τη ρακέτα τους, είναι βέβαιο πως θα πάρουν τη θέση τους στο πάνθεον της ιστορίας ως δυο εκ των κορυφαίων όλων των εποχών. Ο Ελβετός ειδικά, στα μάτια μου είναι ήδη ο κορυφαίος τενίστας που πάτησε ποτέ σε γήπεδο τένις.

Ακόμη θυμάμαι τον μαραθώνιο μεταξύ τους τελικό στο Wimbledon το 2008, ο οποίος κρίθηκε στο πέμπτο σετ, έπειτα από αλλεπάλληλες διακοπές λόγω βροχής. Εκείνο το βράδυ ανέβαλα συνεχώς και τελικά ακύρωσα τη βραδινή μου έξοδο ώστε να απολαύσω τον αγώνα μέχρι τέλους. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα το έκανα με την ίδια ευκολία αν έβλεπα έναν τελικό μπάσκετ ή ποδοσφαίρου, στον οποίο δεν αγωνιζόταν η ομάδα μου.

Αυτό που κάνει την εποχή που ζούμε τόσο ξεχωριστή όμως, είναι το γεγονός ότι την ίδια σκηνή με τους μεγάλους πρωταγωνιστές μοιράζονται εξίσου σπουδαίοι ήρωες σε δεύτερους ρόλους. Ειδικά ο Νόβακ Τζόκοβιτς οποίος μετράει πλέον 8 τίτλους Grand Slam και βρίσκεται καρφωμένος στο νούμερο 1 της κατάταξης, πλέον συγκαταλέγεται επάξια στους πρωταγωνιστές ενώ οι Άντι Μάρεϊ, Στάνισλαβ Βανβρίκα, Βιλφρίντ Τσονγκά, Μάρτιν Τσίλιτς, Γκαέλ Μομφίς και Τόμας Μπέρντιχ είναι μερικοί μόνο από τους μεγάλους τενίστες οι οποίοι αν είχαν γεννηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα ή αργότερα τότε θα κατακτούσαν σίγουρα περισσότερους τίτλους.

Σπουδαίες αθλήτριες φυσικά μας έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια και το γυναικείο τένις, με τις αδελφές Γουίλιαμς, τη Μαρία Σαραπόβα, την Ιβάνοβιτς και τις υπόλοιπες, να αποκτούν το δικό τους φανατικό κοινό, χάρη στην ποιότητα και τις ικανότητές τους.

Μεγάλοι αθλητές – Μεγάλοι άνθρωποι

Ακόμη ένας παράγοντας που κάνει το τένις να ξεχωρίζει είναι πως οι αθλητές του δεν διακρίνονται μόνο από υψηλό αγωνιστικό επίπεδο αλλά και από τρομερό ήθος. Φέντερερ και Ναδάλ έχουν κοντραριστεί σε δεκάδες τελικούς ωστόσο δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις ποτέ τον έναν να αναφέρεται αρνητικά για τον άλλον. Ούτε ειρωνείες, ούτε υπόνοιες, ούτε κόντρα για το ποιος είναι ο καλύτερος, ούτε αμφισβήτηση της νίκης του μεγάλου αντιπάλου. Μετά από κάθε του νίκη, ο Φέντερερ ξεκινά τις δηλώσεις του αναγνωρίζοντας τις ικανότητες του Ναδάλ και το ίδιο φυσικά πράττει κι ο Ισπανός. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή κι οι δυο τους γνωρίζουν καλά πως η συνύπαρξη και ο συναγωνισμός τους, έχει βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι.

Όπως σε κάθε άθλημα, έτσι και στο τένις, η παραφιλολογία σχετικά με το ποιος είναι ο κορυφαίος καλά κρατεί, ωστόσο οι δυο τους μένουν αμέτοχοι και διατηρούν άριστες σχέσεις, όπως άλλωστε άριστες σχέσεις μεταξύ τους έχουν και οι λοιποί ήρωες του σύγχρονου τένις. Τα διλήμματα λογικής Μέσι ή Ρονάλντο, Κόμπι ή Λεμπρόν, Σπανούλης ή Διαμαντίδης, στο τένις δεν δημιουργούν έριδες αλλά αφορμή για ωραίες συζητήσεις. Σε τελική ανάλυση και Ναδάλ και Φέντερερ, γιατί να πρέπει να διαλέξω όταν και οι δύο είναι υπεύθυνοι για το υπέροχο θέαμα που βλέπουμε;

Οι κάφροι δεν μένουν εδώ

Το προνόμιο του ήθους δεν το κατέχουν μόνο οι αθλητές του τένις όμως, αλλά και το κοινό. Σε αντίθεση με τους κάφρους του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου, οι οποίοι μπορούν να μετατρέψουν σε κόλαση ένα γήπεδο, στο τένις οι θεατές όχι μόνο είναι πολιτισμένοι αλλά στην πλειονότητά τους είναι και άριστα εκπαιδευμένοι σε αυτό που βλέπουν.

Προφανώς κάποιες εξαιρέσεις «κακού κοινού» δεν λείπουν και σε κανέναν δεν προκαλεί εντύπωση πως «ποδοσφαιρική» συμπεριφορά είχαν επιδείξει προ ολίγων ετών οι Έλληνες ομογενείς υποστηρικτές του Μπαγδατή στο open της Αυστραλίας. Εξάγουμε ήθος, ως συνήθως.

Άλλωστε, η εικόνα όλο το γήπεδο να χειροκροτάει το νικητή, η οποία στα υπόλοιπα αθλήματα αποτελεί έκπληξη και σημείο αναφοράς, για το τένις είναι κοινός τόπος.

Κι αυτό, για κάποιον που έχει συνηθίσει στα πρότυπα συμπεριφοράς των ελληνικών γηπέδων και στην μετατροπή των διαιτητών σε πρωταγωνιστές ενός αγώνα, είναι μια πραγματική ανάσα πολιτισμού.

Η μοναξιά του ήρωα

Το τένις, σαν ομαδικό άθλημα κρύβει και μια εξαιρετική γοητεία σε ακόμη έναν παράγοντα: Οι αθλητές κερδίζουν και χάνουν μόνοι τους. Δεν αναδεικνύονται μέσα από την ομαδική προσπάθεια, ούτε μπορούν να κρυφτούν στην κακή τους βραδιά.

Κερδίζεις; Είσαι ήρωας. Χάνεις; Δεν σου φταίει κανένας άλλος πλην του εαυτού σου. Το γεγονός αυτό πάντοτε με γοήτευε αλλά και με τρόμαζε στο συγκεκριμένο άθλημα. Δίνεις μόνος σου τη μάχη μέσα στο τερέν, με μοναδική συμπαράσταση αυτή του προπονητή σου και της οικογένειάς σου στην εξέδρα.

Δεν σου κρύβω μάλιστα πως δένομαι και συγκινούμαι ιδιαίτερα με τους γονείς, τις γυναίκες, τα αδέρφια των αθλητών, οι οποίοι δίνουν τη δική τους μάχη από την εξέδρα, γνωρίζοντας πως ο αγαπημένος τους παλεύει ολομόναχος απέναντι σε εαυτό και αντίπαλο. Κάθε ματιά του Τζόκοβιτς προς τους γονείς του μετά από έναν κερδισμένο πόντο, είναι για μένα μια πολύ πιο δυνατή στιγμή από έναν έξαλλο ομαδικό πανηγυρισμό ενός γκολ στο ποδόσφαιρο.

Λίγοι πιστοί και καλοί

Είναι προφανές ότι το τένις δεν θα κατορθώσει ποτέ να ξεπεράσει τη δημοτικότητα και το λαϊκό έρεισμα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Θα ήταν αδύνατο άλλωστε για ένα ατομικό άθλημα να καταφέρει κάτι τέτοιο, καθώς κακά τα ψέμματα, για να γιγαντωθεί ένα σπορ, χρειάζεται και την οπαδική ταύτιση με τους συμμετέχοντες, κάτι που στο τένις – ευτυχώς- σπανίζει, ενώ υπάρχει και η προκατάληψη ότι πρόκειται για ένα πιο «ελιτίστικο» άθλημα σε σχέση με τα πιο απλοϊκά και λαϊκά, μπάσκετ και ποδόσφαιρο.

Οφείλει όμως τουλάχιστον να του αναγνωριστεί το γεγονός ότι μας έχει χαρίσει και θα συνεχίσει να μας χαρίζει εξίσου μαγικές στιγμές. Μυθικοί αθλητές, τελικοί που κόβουν την ανάσα, φάσεις που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από το ομορφότερο γκολ με σουτ στο γάμα, συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όταν ξεκινά η εποχή των Grand Slam, στους λάτρεις του αθλήματος δημιουργεί έναν παιδικό ενθουσιασμό, ανάλογο με αυτόν που αισθανόμαστε πριν από ένα Μουντιάλ ή ένα Μουντομπάσκετ.

Κι επειδή κι εμένα προσωπικά με ξεκουράζει απίστευτα να βλέπω ένα άθλημα απλά για να απολαύσω το θέαμα και την τεράστια μάχη των πρωταγωνιστών κι όχι για να διαλέξω μια πλευρά, το τένις θα είναι πάντοτε ο βασιλιάς των σπορ στην καρδιά μου.