Στη σειρά: Όλες οι σεζόν του Ζοζέ Μουρίνιο (UPDATED)

(Το ποστ αυτό έχει ανανεωθεί ώστε να αντικατοπτρίζει με πληρότητα και ψυχραιμία τις φετινές εξελίξεις της παρουσίας του Μουρίνιο στον πάγκο της Τσέλσι μέχρι και την σημερινή παραιτησοαπόλυσή του.)

Πάει κι αυτό το άγχος.

Για έναν προπονητή που το βασικό του selling point είναι πως ‘χέι, δε με νοιάζουν οι απόψεις σας, εγώ φέρνω τίτλους’, οι 2 τελευταίες σεζόν υπήρξαν κάπως ζόρικες. Αφού διέλυσε εκ των έσω την εντυπωσιακότερη ομάδα που έφτιαξε ποτέ, πραγματοποίησε μια χαμηλών τόνων -για τα δεδομένα του- επιστροφή στην μοναδική προηγούμενη ομάδα που τον είχε απολύσει, σχεδόν ταπεινωμένος –για τα δεδομένα του-, και κάνοντας εκεί μια χλιαρή επανεκκίνηση, τώρα πήρε ξανά πρωτάθλημα. Του χρόνου, βλέπουμε.

Στην πρώτη δεκαετία της προπονητικής του καριέρας η λογική ήταν να είναι διαρκώς εριστικός, ακόμα κι όταν κανείς δε το ζητά, να δημιουργεί εχθρούς, και να φέρνει τους παίχτες του σε ένα αδιανόητο maximum. Οι ομάδες του έλαμπαν πολύ και έσβηναν γρήγορα. Τώρα, σε αυτή τη Ζοζέ 2.0 περίοδό του που ξεκίνησε κάπου ανάμεσα στην αποσύνθεση της Ρεάλ του και στην επιστροφή στην Τσέλσι (του), το ερώτημα είναι πλέον αν μπορεί, αργά και μεθοδικά, να δημιουργήσει κάτι για το μέλλον.

Το βιτριόλι φυσικά δεν έλειψε και φέτος: “Η Τσέλσι είναι βαρετή; ΛΟΛ βαρετός είναι ο Βενγκέρ που έχει να πάρει τίτλο 10 χρόνια #BOOM” ήταν μια πρόσφατη μουρινιοέκλαμψή του, μέσα πάντως στην εξέλιξη μιας σεζόν που τον έχει βρει πιο μετρημένο από ποτέ. Θέλω να πω, οι σπόντες προς τον Βενγκέρ είναι για τον Μουρίνιο όπως για άλλους είναι ας πούμε το να βάλεις ένα ποτήρι να πιεις ένα νερό (#mia_pasa) αλλά κατά τα άλλα χαλαρά πράματα. Ούτε διαιτητικά σκάνδαλα, ούτε παράγοντες της ομάδας του να του πηγαινουν κόντρα, ούτε τιμωρίες, ούτε θεωρίες συνωμοσίας, τίποτα.

Καθώς μαθηματικά εξασφαλίστηκε ένα ακόμα πρωτάθλημα για την Τσέλσι, φέρνοντας ξανά μετά από καιρό μια μεγάλη επιτυχία στο παλμαρέ του Πορτογάλου κόουτς, βρήκα την ευκαιρία να κατατάξω όλες τις σεζόν της προπονητικής του καριέρας, επειδή αυτός είμαι κι αυτή είναι η ζωή μου, να μετράω τρόπαια του Μουρίνιο. (Απαραίτητη διευκρίνηση σε περίπτωση που δεν είναι σαφές: Είμαι Τσέλσι από τότε που κάποια ανώτερη δύναμη σκέφτηκε να βάλει Βιάλι και Τζόλα στην ίδια ομάδα, και ‘είμαι με τον μουρίνιο’ από την στιγμή που κέρδισε στην Τσέλσι το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας μετά από μισό αιώνα.)

UPDATE 17/12/15:

16, Τσέλσι, 2015-2016

What. a. clusterfuck.

(τέλος update)

15, Ρεάλ, 2012-2013

Αυτός είναι ο Μουρίνιο όταν όλα πηγαίνουν στραβά. Είχε τη Ρεάλ πρωταθλήτρια ύστερα από χρόνια, είχε καταφέρει ακόμα και να πάρει τον αέρα της Μπαρτσελόνα στις μεταξύ τους αναμετρήσεις (6 παιχνίδια εκείνη τη σεζόν: 3 νίκες για τη Ρεάλ, 2 ισοπαλίες, και 1 μόνο νίκη για τη Μπαρτσελόνα, πίσω στις 23 Αυγούστου), είχε μόνιμη θέση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (αυτή τη φορά αποκλείστηκε από τη μαγική Ντόρτμουντ του Κλοπ, έστω κι αν στο τέλος πήγε να κλέψει την πρόκριση), κι όμως με έναν απολύτως μουρινιακό τρόπο τα πάντα κατέρρευσαν. Εντος του συλλόγου τα έκανε όλα άνω κάτω με τα power plays του μέχρι που συνειδητοποίησε σοκαρισμένος πως η Ρεάλ είναι μεγαλύτερη από τον ίδιο κι δε μπορούσε να προσαρμοστεί σε αυτόν όπως πχ μια Πόρτο ή, πλέον, μια Τσέλσι.

Τσακώθηκε με όλους, ακόμα και με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, έκανε παγκίτη τον Κασίγιας (όχι πως είχε άδικο, αλλά χρειαζόταν μια #yolo νοοτροπία που δε σου κερδίζει φίλους στη Μαδρίτη, ειδικά αν δεν μπορείς στην 3η σεζόν να κάνεις το βήμα παραπάνω), έχασε τοι πρωτάθλημα με 15 πόντους, απώλεσε το Κύπελλο Ισπανίας χάνοντας από την Ατλέτικο για πρώτη φορά, και έκλεισε τη χρονιά με μόνο τρόπαιο το ασήμαντο Σούπερ Καπ Ισπανίας.

14, Τσέλσι, 2007-2008

Ο Ζοζέ κι ο Αμπράμοβιτς τα σπάσανε τέλος Σεπτέμβρη, αφήνοντας τη σεζόν ως μια περίεργη υποσημείωση στην καριέρα του Μουρίνιο, τη μοναδική όπου δεν προπονούσε ομάδα ως το τέλος. Έκανε κάτι εξίσου απολαυστικό βέβαια, μοίραζε #απόψεις αρθρογραφώντας και γενικώς συγκέντρωνε μέσα του μπόλικο πείσμα και ύφος Εγώ Ενάντια Στον Κόσμο (που για τον Μουρίνιο είναι σαν την ηλιακή ενέργεια για τους θερμοσίφωνες), που θα του φαινόταν πολύ χρήσιμη στην επερχόμενη 2η πράξη της καριέρας του.

13, Τσέλσι, 2006-2007

Η πρώτη του χρονιά χωρίς πρωτάθλημα από τότε που άρχισε να κερδίζει πρωταθλήματα. Σοκ! Για δεύτερη φορά μέσα σε 3 χρόνια αποκλείστηκε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λίβερπουλ παίζοντας φοβισμένα και μετρημένα, με το βάρος πλέον μιας τριετίας στη διάρκεια της οποίας είχε κερδίσει τα πάντα εκτός από αυτό που ήθελε ο Αμπράμοβιτς περισσότερο: Το Τσάμπιονς Λιγκ. Πήρε πάντως το Κύπελλο, συμπληρώνοντας όλες τις πιθανές κατακτήσεις της Αγγλίας, αλλά οι τριγμοί γίνονταν όλο και πιο έντονοι καθώς η δυσαρέσκεια του Αμπράμοβιτς τον ώθησε σε κινήσεις που δεν ενέκρινε ο Μουρίνιο, με αποτέλεσμα τα power plays του Πορτογάλου να βρουν αντίσταση.

Είναι εκπληκτικό πως η τριετία του στην Ρεάλ είναι σχεδόν ακριβές ριμέικ της τριετίας του στην Τσέλσι: Κλήθηκε να εκθρονίσει τον μεγάλο αντίπαλο στο πρωτάθλημα της χώρας (Μάντσεστερ/Μπαρτσελόνα) επειδή είχε αποκλείσει αυτόν τον ίδιο αντίπαλο στο Τσάμπιονς Λιγκ της αμέσως προηγούμενης σεζόν με κάποια πολύ μικρότερη ομάδα-έκπληξη την οποία οδήγησε σε απίθανη κατάκτηση (Πόρτο/Ίντερ). Εν τέλει εκθρόνισε τον μεγάλο αντίπαλο, κέρδισε ό,τι διαθέσιμο τρόπαιο υπήρχε στη χώρα, αλλά στο μεγάλο άχτι, το Τσάμπιονς Λιγκ, όλο σκόνταφτε στα ημιτελικά (5 ημιτελικά στις 6 αυτές σεζόν, 5 αποκλεισμοί!). Η εσωτερική μουρμούρα τον έκανε να προβεί σε ενστικτώδεις κινήσεις αυτοσυντήρησης που έπαιρναν τη μορφή διάλυσης των θεσμών εντός του συλλόγου: Όποιος δεν με ακούει, όποιος με αμφισβητεί, φεύγει. Όποιος μένει, θα κάνει ό,τι λέω. Μετά τα μέσα της 3ης σεζόν οι αντιστάσεις γιγαντώνονται, το πολυπόθητο τρόπαιο δεν έρχεται, στην πορεία χάνεται πανηγυρικά ακόμα και το πρωτάθλημα (τα κεκτημένα δηλαδή), και ο ιδιοκτήτες του λέει “ευχαριστώ Ζοζέ, θα πάρω τώρα τον Αντσελότι που είναι άψογος διαχειριστής υλικού για να μου ισιώσει την ομάδα”, και με τον Αντσελότι ακολουθούν τρόπαια.

Μαγικό;

Γι’αυτό παρουσιάζει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον η τωρινή του παρουσία στην Τσέλσι, ακριβώς επειδή δεν ταιριάζει καθόλου με την παραπάνω αφήγηση της Τριετίας Σε Απαιτητικό Πάγκο (μάλλον δηλαδή, τι να πω), αλλά κι επειδή δεν ταιριάζει καθόλου ούτε με την άλλη αφήγηση, της Διετίας Σε Μικρό Πάγκο. Νέος κόσμος, αδέρφια μου.

12, Τσέλσι, 2013-2014

Ο οποίος νέος κόσμος ξεκίνησε με το χλιαρότερο δυνατό τρόπο, και την πρώτη πλήρη σεζόν στην καριέρα του Μουρίνιο δίχως κανένα τρόπαιο. Η επιστροφή έμοιαζε σα να έγινε εξ ανάγκης και μόνο επειδή δεν του έκατσε αυτό που πραγματικά ήθελε, η θέση στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν είναι κακό που η Τσέλσι (μάλλον) δεν ήταν η απόλυτα πρώτη επιλογή του, εξάλλου ποτέ δεν ήταν. Και την πρώτη φορά είμαι σίγουρος πως θα προτιμούσε να τον έχει πάρει η Λίβερπουλ. Όμως το κακό ήταν πως αυτό σα να φαινόταν. Η ομάδα ήταν μια μετριότητα από την αρχή ως το τέλος, έστω κι αν κατάφερε να βρίσκεται μέσα στη διεκδίκηση του πιο αγωνιώδους πρωταθλήματος της σύγχρονης Πρέμιερ Λιγκ.

Βγήκε τελικά τρίτος έχοντας χάσει από τον Γκουστάβο τον Πογιέτ την ακριβή στιγμή που ο τίτλος βρέθηκε στον έλεγχό του. Στο Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείστηκε από την Ατλέτικο του Σιμεόνε (ξανά) φτάνοντας τον 4ο συνεχόμενο αποκλεισμό του στην 4άδα. Σε όλη τη χρονιά γενικώς μοιάζει αβέβαιος, και δεν είναι ‘ο Μουρίνιο που ήταν’. Και κανείς δεν είναι βέβαιος αν αυτό οφείλεται στο ότι δοκιμάζει κάτι νέο ή αν απλά ξέμεινε από μουρινιοενέργεια.

Υπό αυτή την έννοια, η χειρότερη και ταυτόχρονα κορυφαία στιγμή της σεζόν ήρθε στο ντέρμπι με τη Λίβερπουλ, το διάσημο γλίστρημα του Τζέραρντ. Η Τσέλσι νίκησε ένα ματς που για την ίδια δεν σήμαινε απολύτως τίποτα, κόβοντας το πρωτάθλημα από την Λίβερπουλ. Ο Μουρίνιο πανηγύρισε χτυπώντας το σήμα της ομάδας στο μπουφάν του: Αφενός, λυσσασμένος πανηγυρισμός μιας ανούσιας επιτυχίας (πάτος), αφετέρου, μια 100% κίνηση μουρινιακής ψυχολογίας που έδειξε για πρώτη φορά πως ο Ζοζέ υπάρχει ακόμα. Και πως, έτσι όπως τα έφερε η Ιστορία, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον, η Τσέλσι θα ήταν το μέρος του- και, αντίστοιχα για τον Αμπράμοβιτς, ο Μουρίνιο θα ήταν ο προπονητής του.

(UPDATED: Ή και όχι.)

11, Ίντερ, 2008-2009

Αυτές είναι δουλειές: Αναλαμβάνεις μια ομάδα που είναι ήδη πρωταθλήτρια, με πρόεδρο λεφτά, σχετικά χαμηλές απαιτήσεις δεδομένων όλων αυτών, και σε ένα πρωτάθλημα σε τέτοια παρακμή που κανείς δεν κοιτάει τόσο έντονα ώστε να σε κρίνει διαρκώς.

Την πρώτη χρονιά ο Μουρίνιο κέρδισε απλώς το πρωτάθλημα, κάτι που είχε καταφέρει κι ο κύριος με τα κασκόλ την αμέσως προηγούμενη βέβαια, έκανε ένα μάτσο αποτυχημένες μεταγραφές, έχασε πάλι εντός έδρας από τον Παναθηναϊκό (με γκολ του Σαριέργκι, θλίψη) οπότε, ξερωγώ; Not great, Bob. Και πάλι όμως: Πήρε πρωτάθλημα, που σημαίνει πως είχε πλέον κερδίσει τον τίτλο σε 3 διαφορετικά πρωταθλήματα.

Μπόνους θρίαμβος: Η επικράτηση του ‘zerο titοli’ ως σπόντα για τους άτιτλους εχθρούς του, εκ των οποίων στην Ιταλία συνάντησε (και δημιούργησε) μπόλικους, μέσα από συνεχείς κόντρες με προπονητές και δημοσιογράφους. Στην Αγγλία θα τα λάτρευαν όλα αυτά (όπως τα λάτρεψαν λίγα χρόνια πριν), στην Ιταλία ήταν απλώς κακό το κλίμα.

10, Λεϊρία / Πόρτο, 2001-2002

Η παγκοσμίως άσημη Λεϊρία αποφάσισε να τον δοκιμάσει και αρχικά δικαιώθηκε: Μέχρι το Σεπτέμβρη της χρονιάς, ο Μουρίνιο είχε ανεβάσει την ομάδα στην 3η θέση της βαθμολογίας, πάνω και από την Μπενφίκα (που τον είχε αφήσει να φύγει) και από τον Πόρτο (που επρόκειτο να τον αρπάξει). Like a boss. Σε μια ακόμα ένδειξη του πόσο ψηλά στόχευε χωρίς καν να το κρύβει, ο Μουρίνιο θα έκανε πραγματικότητα την πρώτη απότομη αποχώρηση της καριέρας του, φεύγοντας από τη Λεϊρία για να πάει στην Πόρτο τη στιγμή που η μεγάλη ομάδα του έκανε νεύμα. Η Πόρτο προφανώς και βρισκόταν σε μια μίνι απόγνωση από τη στιγμή που μεσούσης της σεζόν απήγαγε έναν προπονητή που είχε στο ενεργητικό του μόλις 25 αγώνες εμπειρίας, αλλά από τον Γενάρη κι έπειτα κέρδισε για τη νέα του ομάδα 35 από τους 45 διαθέσιμους βαθμούς (11/15 νίκες). Άμεση αποχώρηση προς τη μεγάλη πρόκληση και άμεση μεταμόρφωση μιας ομάδας σε μηχανή νικών: Μια σαφέστατη πρώιμη ένδειξη των όσων θα ακολουθούσαν.

9, Πόρτο, 2002-2003

Η χρονιά του Μικρού Τρεμπλ, με την Πόρτο να παίζει ποδόσφαιρο ασφυκτικό για τον αντίπαλο και να επιστρέφει στους τίτλους, παίρνοντας πρωτάθλημα με ρεκόρ συγκομιδής βαθμών. Στην πορεία της κατάκτησης του UEFA (στην πρώτη και μοναδική φορά στην καριέρα του Μουρίνιο στο θεσμό, τον κέρδισε, έτσι για να μην έχει μείνει τίποτα ακατάκτητο στην Ευρώπη) απέκλεισε και τον Παναθηναϊκό του Μαρκαριάν. Μετά την εντός έδρας ήταν στην Πορτογαλία, ο Μουρίνιο δήλωνε σα να μη συμβαίνει τίποτα πως εξακολουθούν να είναι φαβορί. Στη ρεβάνς κέρδισε 0-2 στην Αθήνα κάνοντάς με να μισήσω τον εριστικό κόουτς που μια μέρα θα λάτρευα Α ΡΕ ΠΩΣ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ε

8, Ρεάλ, 2010-2011

Πήγε στη Μαδρίτη για να εκθρονίσει τη Μπαρτσελόνα, την πιο ασταμάτητη ποδοσφαιρική μηχανή που έχουμε γνωρίσει στη γενιά μας. Η απόλυτη πρόκληση! Τα αρχικά αποτελέσματα… εμπφ… “It’s a process” όπως λέει κι ο Κάνυε. Στην πρώτη αναμέτρηση με τη Μπαρτσελόνα έχασε 5-0 σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε περισσότερο με 18-0. Στην πορεία της σεζόν υπήρξε μεγάλη βελτίωση και δειλά βήματα εξισορρόπησης, που εμπεριείχαν περισσότερες στρατηγικές κινήσεις και λιγότερο ‘να δούμε μπάλα να χορτάσουμε’, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Κυπέλλου στην παράταση εναντίον της Μπαρτσελόνα, το πρώτο τρόπαιο της Ρεάλ μετά από 3 χρόνια(!). Στον διπλό ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ η Ρεάλ αποκλείστηκε επίσης χωρίς να νικήσει, ενώ φυσικά έχασε ξανά και το πρωτάθλημα.

Όμως: Το πρώτο τρόπαιο ύστερα από χρόνια ήταν γεγονός, ενώ ακόμα και η παρουσία στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν επιτυχία. Μιλάμε για μια Ρεάλ Μαδρίτης που επί 6 χρόνια αποκλειόταν στους 16 από ομάδες που η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει δουλειά να αποκλείεται. It’s a process.

7, Τσέλσι, 2005-2006

Είχε καλύτερη ομάδα από την πρώτη του σεζόν στην Αγγλία, κάτι που ατυχώς δε φαίνεται στη συγκομιδή. Πήρε πάλι εύκολα το πρωτάθλημα αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείστηκε πολύ νωρίς, στους 16, με Μπαρτσελόνα να παίρνει την εκδίκησή της για το περσινό έπος.

6, Τσέλσι, 2014-2015

Ίχνη μουρινιακότητας: Ομάδα-τρένο στο πρωτάθλημα τη 2ή του σεζόν κατακτώντας το πρωτάθλημα με χαρακτηριστική άνεση. Καλές μεταγραφές, με Φάμπρεγκας-Κόστα να προσφέρουν αιχμή σε ένα σύνολο που την προηγούμενη χρονιά δε μπορούσε να τρυπήσει ούτε χαρτοπετσέτα. Ανάπτυξη του Αζάρ. Πετυχημένη αφομοίωση του Κουρτουά. Αλλά και συνταρακτικός φόβος στο Τσάμπιονς Λιγκ, ατολμία, αποκλεισμός πάλι στις λεπτομέρειες από μικρότερη (για τα μέτρα του) ομάδα.

Ναι, πήρε πάλι σημαντικό τρόπαιο ύστερα από 3 χρόνια, κι αυτό είναι σίγουρα μια υπόσχεση για το μέλλον, αλλά το ότι γράφω αυτό το κείμενο αρχές Μαϊου σημαίνει πως κάπου αποτύχαμε Ζοζέ. Το θέμα είναι πως η πρόκληση τώρα πλέον μπορεί να είναι μόνο μία: Με τον Μουρίνιο να ξέρει πως πλέον ελάχιστες ομάδες μεγάλου βεληνεκούς θα μπορούσε να βρει στην Ευρώπη (Μπάγερν ίσως;) και τον Αμπράμοβιτς να μοιάζει πια να έχει αποδεχτεί πως όσο κι αν ήθελε την Τσέλσι να παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, ο προπονητής της είναι πια αυτός, το επόμενο επίπεδο μπορεί να είναι η δημιουργία δυναστείας.

Α, και ένα Τσάμπιονς Λιγκ ρε Ζοζέ, πάνε πια 5 χρόνια.

5, Μπενφίκα, 2000-2001

Η πρώτη δουλειά του Μουρίνιο ως προπονητή είναι μια υπέροχη μικρογραφία της σχέσης που θα είχε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του με οποιονδήποτε στην ομάδα τον αμφισβητούσε ή του πήγαινε κόντρα. Η Μπενφίκα τον πήρε ως κόουτς και ήθελε να του φέρει τον Ζεσουάλδο τον Φερέιρα ως βοηθό κι ο Μουρίνιο ήταν σε φάση “lol no”. Έφερε τον δικό του, έπαιξε 9 ματς πρωταθλήματος με τη Μπενφίκα, κέρδισε τη Σπόρτινγκ, και όταν οι εκλογές του συλλόγου άλλαξαν τις ισορροπίες και τον έκαναν να μην είναι σίγουρος για τη θέση του στην ομάδα, έδωσε τελεσίγραφο: Μου επεκτείνετε το συμβόλαιο ή την κάνω. Ο σύλλογος πιθανότητα αντέδρασε κάπως στη λογική του “εεε τι λέει αυτός; Καταρχάς ποιος είναι;” και του είπε “ευχαριστούμε αλλά όχι” κι ο Μουρίνιο έφυγε.

Η ιστορία φυσικά τον δικαίωσε και κάνει τη Μπενφίκα να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο, αλλά κυριότερα δείχνει πως ο Ζοζέ γεννήθηκε με αυτό το απύθμενο θράσος από το οποίο αντλεί τεράστιο μέρος της δύναμής του.

4, Πόρτο, 2003-2004

“Ναι αλλά πάντα πάει στους λεφτάδες να του φέρνουν παιχταράδες, άμα είναι μάγκας γιατί δεν πάει και σε μια–”

“ΠΗΡΕ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΟ.”

Ένας από τους μεγάλους κανόνες της καριέρας του Μουρίνιο: Τη 2η σεζόν του σε ένα πάγκο η ομάδα είναι πάντοτε καλύτερη. Πήρε πάλι εύκολα πρωτάθλημα, αλλά φυσικά το μεγάλο μπαμ ήταν το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο εκείνη τη χρονιά κατάφερε με κάποιο μαγικό τρόπο να έχει τελικό αντάξιο ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων, με την Πόρτο να κερδίζει 3-0 τον Άκη Ζήκο. (Την 4άδα συμπλήρωναν η Ντεπορτίβο ΛαΚορούνια και η προ-Μουρίνιο Τσέλσι. Δηλαδή ναι, προφανώς θα κέρδιζε η Ελλάδα το Euro αυτής της χρονιάς.)

Η Μονακό βρέθηκε στον τελικό έχοντας προηγουμένως αποκλείσει την Τσέλσι στην πρώτη σεζόν του Αμπράμοβιτς, με τον κόουτς Κλαούντιο Ρανιέρι να αναδεικνύεται σε MVP της Μονακό κάνοντας μερικές από τις χειρότερες στρατηγικές κινήσεις όταν η ομάδα του έμεινε με παραπάνω παίχτη, αφήνοντας τον κύριο Ρόμαν να κοιτάζει τον ακόλουθο τελικό σαν λυσσασμένος σκάουτερ.

Είχε γλυκαθεί με τον Μουρίνιο λίγο νωρίτερα, όταν η Πόρτο απέκλεισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με γκολ στο 90’. “Ποιος θα κερδίσει τη Γιουνάιτεντ; Χμμμ α, ορίστε, ας πάρω αυτόν που την απέκλεισε.” Το ματς αυτό όχι μόνο αποτέλεσε την οντισιόν του Μουρίνιο για την Πρέμιερ, αλλά είναι και το πρώτο κεφάλαιο της φανταστικής του κόντρας/φιλίας με τον Σερ Άλεξ, που αναμφίβολα κάποτε θα γίνει ταινία.

Εν ολίγοις, τιμημένο 2004.

3, Ρεάλ, 2011-2012

Η Ρεάλ του Μουρίνιο στην 2η χρονιά του όχι μόνο πήρε επιτέλους το πρωτάθλημα ύστερα από χρόνια εκκωφαντικής κυριαρχής της Μπαρτσελόνα, αλλά το έκανε και εμφατικά, με ρεκόρ πόντων και γκολ. (Ο γνωστός αμυντικός Μουρίνιο δηλαδή.) Η Ρεάλ ξεπέρασε οριστικά το επί σειρά ετών κόμπλεξ απέναντι στη μεγάλη της αντίπαλο κερδίζοντας με 2-1 μες στη Βαρκελώνη. Στο Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε στα πέναλτι του ημιτελικού με τη Μπάγερν και αποκλείστηκε- στον τελικό θα έβρισκε απέναντί της την Τσέλσι του Μπόμπο ΝτιΜατέο και απλά όλοι ξέρουμε τι έκβαση θα είχε αυτό το παιχνίδι.

Τα τρόπαια λένε ένα πράγμα, το eye test λέει κάτι ακόμα πιο σαφές πάντως: Αυτή ήταν η καλύτερη ομάδα που έχει κατεβάσει στο χορτάρι ο Μουρίνιο, ένας προπονητής που ποτέ δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά περισσότερο την ικανότητα να προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε πρωταθλήματος, εξ ου και πλέον είχε κατακτήσει τον τίτλο σε 4 διαφορετικές χώρες. Αυτό έκανε κι εδώ: Έπρεπε να πάρει το πρωτάθλημα από τη Μπαρτσελόνα, οπότε αναγκάστηκε να φτιάξει μια ομάδα-θωρηκτό για να το καταφέρει.

2, Τσέλσι, 2004-2005

“Please don’t call me arrogant, but I’m European champion and I think I’m a special one.”

Αυτή η φράση θα είχε γίνει κωμικό punch line αν ο Μουρίνιο δε την είχε υποστηρίξει στη διάρκεια της πρώτης του σεζόν στην απαιτητική καρέκλα του προπονητή της έξαφνα νεόπλουτης Τσέλσι, κερδίζοντας το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας μετά από 50 χρόνια κάνοντας (κι εδώ) ρεκόρ βαθμών για την Πρέμιερ και φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ έχοντας προηγουμένως αποκλείσει την αιώνια νέμεση Μπαρτσελόνα σε ένα από τα καλύτερα, πιο αγωνιώδη και πιο πολυσυζητημένα διπλό νοκ-άουτ παιχνίδι στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ.

He walked the talk που λέμε και στο χωριό μου στη Σετουμπάλ, κι έτσι εγένετο Special One.

1, Ίντερ, 2009-2010

Και τώρα ας μιλήσουμε για εκείνη τη φορά που ο Μουρίνιο κατέκτησε τρεμπλ με την Ίντερ Μιλάνου.

Δε μπορώ να γράψω για αυτή τη σεζόν, αρχίζω να βουρκώνω από συγκίνηση και δε ξέρω τι γράφω. Μέσα σε ένα καλοκαίρι πήρε Μιλίτο, Σνάιντερ και Ετό’ο (δίνοντας τον Ιμπραϊμοβιτς, τον γνωστότερο ΤσαμπιονςΛιγκοδιώχτη της ηπείρου), σε αυτό που πρέπει να είναι μια από τις πιο πετυχημένες μεταγραφικές τριπλέτες στην ιστορία. Ο Σνάιντερ είναι ο αληθινός κάτοχος της Χρυσής Μπάλας του 2010 (στις καρδιές μας), ο Μιλίτο έβαλε γκολ που έδωσαν τίτλο σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις μες στον ίδιο μήνα, κι ο Ετό’ο έκανε δεύτερο διαδοχικό τρεμπλ.

Στην πορεία για το Τσάμπιονς Λιγκ η Ίντερ απέκλεισε την Τσέλσι του Αντσελότι σε μια από τις πιο διχασμένες στιγμές μου ως φίλαθλος (πανηγύριζα ό,τι κι αν γινόταν) και φυσικά τη Μπαρτσελόνα σε άλλη μια θρυλική σειρά: Το ηφαίστειο, η ανατροπή σε 3-1, η αποβολή του Μότα, η πολιορκία, τα ποτιστήρια. Έβλεπα τους παίχτες της Ίντερ με τι δύναμη και οργή έπαιζαν σε αυτά τα παιχνίδια και αναρωτιόμουν αν υπάρχει καλύτερος ψυχολόγος στο σύμπαν από τον Μουρίνιο. Στον τελικό κέρδισε τη Μπάγερν του μέντορα Λούις φαν Χάαλ (με τον οποίον η κόντρα θα αναθερμανθεί λογικά του χρόνου σε μια πιθανότατα πιο ενδιαφέρουσα Πρέμιερ) και μετά την κατάκτηση του απιθανότερου των τροπαίων ξέσπασε σε λυγμούς στην αγκαλιά του Ματεράτσι επειδή ήξερε πως θα φύγει.

Αυτό είναι το θέμα για κάποιον τόσο φιλόδοξο, που από την πρώτη του στιγμή ως κόουτς ήξερε πως θέλει απόλυτο έλεγχο και συνεχείς ευκαιρίες ανόδου: Κανένας θρίαμβος δεν είναι αρκετός για να σταθεί να τον πανηγυρίσει, είναι όλα οντισιόν για αυτό που έρχεται μετά. Οι κατακτήσεις δεν είναι στόχος, είναι επιβίωση. Και για τον Μουρίνιο, αυτός ο θρίαμβος ήταν ο πιο απαραίτητος όλων, γιατί ακριβώς τη στιγμή που η καριέρα του έμοιαζε να μην πηγαίνει πουθενά, που φλέρταρε με την ανυποληψία του Καμπιονάτο και την ιδέα πως ‘είναι καλός για μέσα’, πέτυχε την απιθανότερη κατάκτηση όλων.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη τέτοια σεζόν στο μέλλον του.