Στη σειρά: Όλοι οι τελικοί του Champions League

Αυτό το Σάββατο  θα διεξαχθεί ο 23ος τελικός Champions League, κι αν η ιστορία μας έχει διδάξει κάτι είναι πως είτε το τρελό αουτσάιντερ Γιουβέντους έφτασε εκεί για να χάσει με αποκαρδιωτικό τρόπο (βλ. λήμματα Ντόρτμουντ, Ατλέτικο, Βαλένθια, Λεβερκούζεν), είτε έφτασε εκεί για να συντρίψει τη Dream Team της Μπαρτσελόνα με τρόπο που κανείς δεν περιμένει (βλ. λήμμα ΟΑΚΑ, 1994).

Ή απλά θα κερδίσει η Μπαρτσελόνα 4-0 και θα τελειώνει η ιστορία.

Γιατί η ουσία είναι αυτή ακριβώς: Στις 2-και-κάτι-ψιλά δεκαετίες ζωής αυτής της διοργάνωσης, έχουμε δει κάθε είδους τελικό. Τους απίθανους τελικούς ανάμεσα σε ομάδες που δεν έχεις ιδέα γιατί είναι εκεί, τις ιστορίες Γολιάθ εναντίον Δαβίδ (με επικράτηση και από τους δύο), φαβορί να επικρατούν εύκολα, φαβορί να επικρατούν δύσκολα, παρατάσεις, πέναλτι, κρίσιμα λάθη, βροχές, ανατροπές, συντριβές, θριάμβους.

Τα έχουμε δει όλα- μέχρι να συμβεί κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.

Γι’αυτό και κάτσαμε και βάλαμε τους 22 περασμένους τελικούς στη σειρά, από τον χειρότερο στον καλύτερο. Για να θυμηθούμε, για να συμφωνήσουμε, για να διαφωνήσουμε, και για να θυμηθούμε το γκολ του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς.

22, Πόρτο-Μονακό 3-0 (2004)

Πόρτο-Μονακό ακούγεται τραβηγμένο ακόμα και για παιχνίδι 8άδας. Ως τελικός είναι απλά τρολάρισμα.

21, Ρεάλ-Βαλένθια 3-0 (2000)

Μια από τις συναρπαστικότερες ομάδες-πυροτεχνήματα του σύγχρονου ποδοσφαίρου κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό, μόνο για να τον χάσει με τον πιο βαρετό και μονότονο τρόπο: υποτασσόμενη στη φανέλα και στα αστέρια που τη φορούσαν. Απογοήτευση και βαρεμάρα μαζί, δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός.

20, Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 (1993)

Ο πρώτος επίσημος τελικός της διοργάνωσης κερδήθηκε από μια ομάδα που κατόπιν υποβιβάστηκε για σκάνδαλο δωροδοκίας. Σκέτη θλίψη. Κακός οιωνός, όχι αηδίες.

19, Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 (2007)

Αυτός ο τελικός αποτέλεσε διπλό σίκουελ, για δύο από τους κορυφαίους αθλητικούς τελικούς στην ιστορία. Ήταν σίκουελ του σπουδαίου μπλομπάστερ του 1994 “Η Μίλαν σε τελικό στο ΟΑΚΑ” και ήταν σίκουελ του σπουδαίου μπλοκμπάστερ “Τελικός Μίλαν-Λίβερπουλ OMFGGGGG”. Όπως ήταν φυσιολογικό, υπολείπεται και των δύο originals. ΑΚΟΥΣ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ;

18, Άγιαξ-Μίλαν 1-0 (1995)

Είχα ξεχάσει πόσο κυρίαρχη ήταν η παρουσία της Μίλαν την πρώτη 15ετία της διοργάνωσης, τόσο που κάνει την μετέπειτα απουσία της πραγματικά εκκωφαντική. Είναι πραγματικά συνέχεια εκεί.

17, Ρεάλ-Γιουβέντους 1-0 (1998)

Πριν η Ρεάλ γίνει η Ρεάλ των galacticos, όταν η Γιουβέντους είχε στον πάγκο Μαρσέλο Λίπι και στο γήπεδο κατέβαζε Ζιντάν / Ντάβιντς / Ντελ Πιέρο σα να μη συμβαίνει τίποτα, ένα ματς χωρίς ευκαιρίες κρίθηκε από μια στραβοκλωτσιά κι ένα επιθετικό ριμπάουντ-γκολ από θέση οφσάιντ. Ούτε για fast forward.

16, Μπάγερν-Βαλένθια 1-1, 5-4 στα πέναλτι (2001)

Ένα χρόνο αργότερα η Βαλένθια ήταν ένα τσικ λιγότερο συναρπαστική μα στον τελικό πολλά τσικ περισσότερο ανταγωνιστική. Όχι πως δεν ήταν βαρετό το ματς (του οποίου το σκορ σχηματίστηκε αποκλειστικά από χτυπήματα πέναλτι) και αυτή τη φορά βέβαια.

15, Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ 2-0 (2009)

Δεν είμαι σίγουρος ποιος από τους δύο τελικούς είναι αυτός…

14, Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ 3-1 (2011)

…και ποιος ο άλλος.

13, Μπάγερν-Ντόρτμουντ 2-1 (2013)

Το storyline της Σταχτοπούτας που φτάνει στον μεγάλο τελικό απλά για να χάσει μαρτυρικά από τον πανίσχυρο αντίπαλο συναντάται υπερβολικά συχνά στο Champions League, τόσο που η διοργάνωση είναι πρακτικά μια ποδοσφαιρική εφαρμογή πάνω στο σαδισμό. Νικητήριο γκολ Γολιάθ απέναντι σε επική αντίσταση Δαβίδ λίγο πριν το τέλος του αγώνα (πακέτο με ήττα Κλοπ) παραείναι σκληρό, αλλά είναι καλό ποδόσφαιρο. Κι επίσης ντροπή να μην είχε Champions League ο Μέγας Ρόμπεν, οπότε ήταν μόνο δίκαιο να το πάρει μόνος του με γκολ στο 89′.

12, Μίλαν-Γιουβέντους 0-0, 3-2 στα πέναλτι (2003)

Στείλανε δύο Ιταλικές ομάδες στον τελικό, τι ακριβώς περίμεναν ότι θα συμβεί; Προφανώς και θα ήταν 0-0 και πέναλτι. Προφανώς! Ακόμα ευρύτερα, στείλανε τρεις Ιταλικές ομάδες στην 4άδα, τι ακριβώς περίμεναν ότι θα συμβεί; Προφανώς και ο Ιταλικός ημιτελικός θα έληγε με μία ομάδα να προκρίνεται δίχως να έχει πετύχει ούτε ένα γκολ παραπάνω από την άλλη: 2 ισοπαλίες, στο ίδιο γήπεδο, με τη Μίλαν να προκρίνεται χωρίς κανέναν απολύτως λόγο (αυτό παραμένει το πιο εξωφρενικό πράγμα που έχει συμβεί στην ιστορία του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου). Στείλανε όλες τις Ιταλικές ομάδες στην 4άδα, τι ακριβώς περίμεναν ότι θα συμβεί; Προφανώς και θα κέρδιζε το Champions League μια ομάδα που στα 3 τελευταία ματς (ημιτελικούς και τελικό) πέτυχε συνολικά ένα γκολ.

Φυσικά και θα συνέβαιναν όλα αυτά τη χρονιά των τριών Ιταλικών ομάδων στην 4άδα.

Τι ηδονή.

11, Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1, 4-2 στα πέναλτι (1996)

Την Παραλίγο Χρονιά Του Παναθηναϊκού, ο Άγιαξ του Λιτμάνεν και του Ντάβιντς και του βαν ντερ Σαρ και των ΝΤΕΜΠΕΕΕΡΡΡΡΡ πήγε στον τελικό με τη Γιουβέντους του Βιάλι και του Ραβανέλι και του Κόντε και του ΜΟΡΕΝΟ ΤΟΡΙΤΣΕΛΙ. Τι έχουμε ζήσει.

10, Ρεάλ-Λεβερκούζεν 2-1 (2002)

Ένα ακόμα από αυτά τα σαδιστικά ‘το αουτσάιντερ φτάνει στον τελικό για να χάσει επίπονα’, που εδώ γίνεται ακόμα χειρότερο λόγω του γεγονότος ότι η Λεβερκούζεν μπήκε στο Μάιο κυνηγώντας τρεμπλ και κατέληξε δεύτερη στα πάντα. Τελοσπάντων, δεν πειράζει, αφενός γιατί η λυσσασμένη πίεση των Γερμανών στο τέλος ήταν σκέτη αγωνία και αφετέρου γιατί το νικητήριο γκολ του Ζιντάν είναι το ωραιότερο γκολ που έχει μπει ποτέ σε τελικό Champions League.

9, Μάντσεστερ-Τσέλσι 1-1, 6-5 στα πέναλτι (2008)

Για πάνω από μια δεκαετία πριν από αυτό τον τελικό, ο αδερφός μου ήταν πάντα Μάντσεστερ κι εγώ ήμουν πάντα Τσέλσι. Τον τελικό τον είδαμε μαζί. Στο γλίστρημα του Τέρι σηκώθηκα και πήγα στο δίπλα δωμάτιο και έμεινα εκεί για το υπόλοιπο της διαδικασίας. Στο πέναλτι του Ανελκά άκουσα τον αδερφό μου να πανηγυρίζει και πέταξα ένα τασάκι στον τοίχο. (Κανείς μας δεν καπνίζει. Το τασάκι δεν ήταν δικό μας, ούτε εξάλλου και ο τοίχος.)

Δεν έχω ιδέα αν ήταν όντως καλό αυτό το παιχνίδι.

8, Ρεάλ-Ατλέτικο 1-1, 4-1 στην παράταση (2014)

Μίσησα τόσο πολύ το αποτέλεσμα αυτού του παιχνιδιού για μια σειρά από λόγους, αλλά ήταν καλό δράμα, πώς να το κάνουμε. Σκυλιασμένη Ατλέτικο να κρατά με νύχια και με δόντια ένα από τα τελειότερα τρόπαια-ως-ιστορίες στην ιστορία, μόνο για να ισοφαρίσει ο Ράμος στο 93′, ο ίδιος Ράμος που είχε κοντέψει μόνος του να το γυρίσει (αλλά δεν μπόρεσε) την προηγούμενη χρονιά στον ημιτελικό με τη Ντόρτμουντ και που έχασε το τελευταίο πέναλτι πριν 2 χρονιές στον ισορροπημένο ημιτελικό με τη Μπάγερν. Ο Σέρχιο ο Ράμος. Εκεί είναι που ήξερες ότι στην παράταση η Ατλέτικο θα φάει τρία γκολ- αυτό ήταν το μοναδικό προβλέψιμο πράγμα σε αυτό τον τελικό και, ειλικρινά, σε όλη αυτή την (σπουδαία, ιστορική) σεζόν για το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

7, Ίντερ-Μπάγερν 2-0 (2010)

Μαθητής εναντίον μέντορα, 2 ομάδες σε σεζόν ιστορικής υπέρβασης αντιμέτωπες σε έναν τελικό που στα χαρτιά μοιάζει λιγότερο απίθανος από ό,τι στα αλήθεια ήταν. Σφιχτή Ίντερ, σφιχτή Μπάγερν, με ποδοσφαιριστές της Ίντερ να πανηγυρίζουν σα να σκόραραν γκολ ακόμα κι όταν έδιωχναν τη μπάλα σε πλάγιο. Μιλάμε συχνά για πάθος, αλλά αυτό το πράγμα ήταν πάθος. Στο τέλος ενήλικες άνθρωποι κλαίγανε όπως ενήλικας άνθρωπος δεν έχει ξανακλάψει. Στο τέλος εκείνης της σεζόν που οι οπαδοί της Ίντερ δεν ήξεραν τι είχαν κάνει ώστε να αξίζουν να βιώσουν ποτέ στη ζωή τους, μέχρι και ο Μουρίνιο έβαλε τα κλάμματα στην αγκαλιά του Ματεράτσι.

6, Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 (1997)

Λαρς Ρίκεν, αλλαγή και γκολ στα 20″. Αν δε σε ανατριχιάζει αυτό το βίντεο δε ξέρω γιατί βλέπεις ποδόσφαιρο.

5, Τσέλσι-Μπάγερν 1-1, 4-3 στα πέναλτι (2012)

Επειδή ποτέ ξανά παρακολουθώντας μια σεζόν και, συγκεκριμένα, έναν τελικό, δεν έχω νιώσει σα να βλέπω ένα προχειρογραμμένο επεισόδιο σειράς όπου οι ήρωες παγιδεύονται, οι σεναριογράφοι δεν έχουν πολυσκεφτεί το πώς θα σωθούν, και απλά ξερωγώ ο ένας από τους χαρακτήρες παρατηρεί την τελευταία πιθανή στιγμή πως α ναι είχα ξεχάσει πως κουβάλαγα αυτό το κατσαβίδι στην τσέπη μου, και άρα ανοίγουν την πόρτα και απελευθερώνονται.

Αυτό συνέβη εκείνη τη χρονιά με την Τσέλσι του Μπόμπο Ντι Ματέο που κέρδισε τη Μπαρτσελόνα με 10 παίχτες ισοφαρίζοντας δύο φορές με παίχτη λιγότερο στη Βαρκελώνη, και που με κάποιο μυστήριο τρόπο ισοφάρισε και την σκάλες ανώτερη Μπάγερν μες στο Μόναχο. Και το τελευταίο πέναλτι ήταν του Ντρογκμπά που είχε νωρίτερα ισοφαρίσει με τη δύναμη της θέλησης. Αν τα έβλεπα σε ταινία αυτά θα γέλαγα. Αλλά επειδή ήταν αλήθεια, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. (Όταν δεν φώναζα ακαταλαβίστικους πανηγυρισμούς.)

4, Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 (2006)

Τι κάνεις όταν η μοίρα φέρνει στον τελικό τις δύο ομάδες που αντιπαθείς περισσότερο; Εύχεσαι τουλάχιστον να παιχτεί ένα κακό παιχνίδι που η ιστορία θα ξεχάσει.

Αυτό δεν συνέβη σε αυτή την περίπτωση.

Η Άρσεναλ έμεινε από νωρίς με 10, κατάφερε όμως απίθανα να πάρει προβάδισμα, η Μπαρτσελόνα πίεζε, ο καλύτερός της παίχτης δεν έκανε τίποτα, ο Ανρί έχασε την ευκαιρία της χρονιάς με τετ-α-τετ για το 2-0, η Μπάρτσα πίεζε, βροχή, η Άρσεναλ αμυνόταν σκυλιασμένα, αλλαγή Χένρικ Λάρσον (η κατάρα του να βλέπεις έναν παίχτη που λατρεύεις σε ομάδα που θες να χάνει), ξεκλείδωμα ηρωικής αντίστασης 10 παιχτών στο 76′ από ασίστ Λάρσον, νικητήριο γκολ ανατροπής αμέσως μετά πάλι από ασίστ Λάρσον και εκτέλεση ενός Απίθανου Ήρωα Τελικού (πάντα εκτιμούμε τους από το πουθενά ήρωες), του Μπελέτι που επίσης είχε μόλις μπει αλλαγή, και που πανηγύρισε όχι πανηγυρίζοντας, αλλά κλαίγοντας.

Κατάρα. Ήταν έπος αυτός ο τελικός.

3, Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 (1994)

Ο μόνος λόγος που μια συντριβή βρίσκεται τόσο ψηλά σε μια λίστα αγώνων που δεν είναι αγώνες επίδειξης, είναι ότι πολύ απλά το αποδεκατισμένο αουτσάιντερ (από τραυματισμούς, τιμωρίες και γενικώς προχωρημένη ηλικία) συνέτριψε τη Dream Team των Ρομάριο και Στόιτσκοφ. Και ήταν και εκείνο το γκολ του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς, η άλλιώς εκείνη η φορά που ‘ένας άγγελος πήρε τη μπάλα και την έβαλε στα δίχτυα’. Για κάτι τέτοια δε ζούμε; Αυτό που έκανε η Μίλαν εκείνο το βράδυ ήταν η πιο ηλεκτρισμένη, καθηλωτική αθλητική απόδοση επί ελληνικού εδάφους στα ’90s μετά το παγκόσμιο ρεκόρ του Μορίς Γκριν στα Τσικλητήρεια.

2, Μάντσεστερ-Μπάγερν 2-1 (1999)

Ναι ναι, ξέρω, για 90′ δε βλεπόταν το ματς. Ναι ναι, μα δεν έχει σημασία.

1, Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3, 3-2 στα πέναλτι (2005)

Η αλήθεια είναι πως αν έβαζα άλλο τελικό στο #1 θα ερχόταν ο Καίσαρης από το γραφείο του στο contra– ψέμματα, θα ερχόταν ο Καίσαρης ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ το γραφείο του στο contra, για να μου το φέρει στο κεφάλι. Ευτυχώς δεν έχει σημασία, γιατί τελικοί σαν αυτόν είναι ο λόγος που έχουμε διοργανώσεις και που οι διοργανώσεις έχουν τελικούς.