Στο Μουντομπάσκετ αποτύχαμε σαν Έλληνες

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στο Μουντομπάσκετ της Κίνας αποτύχαμε παταγωδώς. Μια ομάδα που στη σύνθεσή της έχει τον MVP του NBA και μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της Ευρωλίγκας, δεν επιτρέπεται να μένει εκτός οκτάδας για να χωρέσουν σε αυτήν η Τσεχία και η Πολωνία. Προσωπικά, δεν δέχομαι καν ότι το ταβάνι αυτής της ομάδας θα έπρεπε να είναι η οκτάδα.

Με εξαιρετικό υλικό, ίσως το καλύτερο εδώ και μια δεκαετία και πιθανότατα τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης, δεν χρειαζόταν να κρατήσουμε τον πήχη χαμηλά υπό τον φόβο να περάσουμε και πάλι από κάτω και να εκτεθούμε. Καμιά φορά, όταν ξεκινάς με ηττοπάθεια και μια χαλαρή αντιμετώπιση του στιλ “και να μην καταφέρουμε κάτι σπουδαίο δεν τρέχει και τίποτα”, πείθεις τον εαυτό σου πως όντως, δεν θα καταφέρεις και πάλι τίποτα.

Ε λοιπόν τρέχει κάτι και δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να γίνει για να ξεκινήσουμε μια διοργάνωση λέγοντας με αυτοπεποίθηση πως αν δεν μπούμε στην τετράδα θα έχουμε αποτύχει. Εν πάσει περιπτώσει, η Εθνική γυρνάει στην Ελλάδα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για ακόμη μια διοργάνωση δεν κατάφερε να πετύχει μια διάκριση με τα γαλανόλευκα και όλοι μαζί διαβάζουμε αναλύσεις, αναθέματα, κριτικές και απόψεις.

Προφανώς, δεν σκοπεύω ούτε να προβώ σε μπασκετικές αναλύσεις, ούτε να το παίξω ειδικός. Θα αρκεστώ απλά σε μια παρατήρηση: στο Παγκόσμιο της Κίνας, αποτύχαμε σαν Έλληνες. Και εξηγούμαι. Είχαμε τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά και ούτε μισό πλάνο για να τον εκμεταλλευτούμε και να μην τον αφήσουμε να πάει χαμένος. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και των φιλικών, οι μισοί μίλαγαν για μετάλλιο και οι άλλοι μισοί επέμεναν πως δεν πρέπει να προτρέχουμε. Μέχρι εδώ καλά. Οι ίδιοι μισοί όμως, ήλπιζαν να πάρουμε μετάλλιο και οι υπόλοιποι να αποτύχουμε. Στο ενδιάμεσο, τους απολαμβάναμε να τσακώνονται μεταξύ τους στα social media.

Όσο τσακωνόμασταν, βλέπαμε μια ομάδα που είχε μπόλικο ταλέντο και μηδενικό πλάνο, να ξεκινάει με μια άνετη νίκη και να αποθεώνεται, να συνεχίζει με μια απρόσμενη ήττα και να λοιδωρείται και εν τέλει να μας χαρίζει ένα συναισθηματικό rollercoaster που αν μας έβρισκε με την μπίλια να κάθεται στα προημιτελικά θα βλέπαμε τίτλους αποθέωσης αλλά τελικά η περιπέτεια ντύθηκε με τίτλους κατακραυγής ως end credits.

Η γνωστή ελληνική παράνοια της υπερβολής, αν και για το μπάσκετ που είδαμε από τόσο καλούς παίκτες στους 5 αγώνες που προλάβαμε να δώσουμε, η απογοήτευση ήταν δικαιολογημένη. Κατά τα άλλα, ας το γράψω ξανά, αποτύχαμε σαν Έλληνες. Δεν είχαμε το παραμικρό πλάνο, όλα έμοιαζαν να γίνονται τυχαία, ό,τι καλό είδαμε το χρωστάμε περισσότερο στην ατομική πρωτοβουλία, χορτάσαμε υπερβολές, ανθρωποφαγία, γκρίνια και έριδες και στο τέλος, επειδή το χούι φεύγει τελευταίο, τα βάλαμε και με τους διαιτητές.

Τίποτα σε αυτό το πρότζεκτ δεν έμοιαζε να είναι αποτέλεσμα σχεδίου. Όλα μύριζαν Ελλάδα. Ένας πρόεδρος που δεν τον κουνάει τίποτα, ένας προπονητής που αποτελεί δική του επιλογή, παίκτες που καμιά φορά μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη επιρροή από τον προπονητή, καμία φυσική συνέχεια, ουδεμία σκέψη και πρόβλεψη για την επόμενη μέρα. Όλα, Ελλάδα. Πάνω-κάτω το ίδιο σκηνικό ζούμε άλλωστε ζούμε και στην ποδοσφαρική εκδοχή της εθνικής μας ομάδας.

Σε αυτή τη χώρα έτσι κι αλλιώς, ελάχιστα πράγματα δουλεύουν με πλάνο, στρατηγική και συγκεκριμένο όραμα. Εταιρείες και οργανισμοί αλλάζουν διαρκώς σχεδιασμό, πολιτικά κόμματα ιδεολογίες, όλα μοιάζουν να κινούνται στους ρυθμούς του ό,τι να ναι. Δεν βλέπω γιατί να περιμένουμε κάτι διαφορετικό στον αθλητισμό μας. Επιτυχίες προφανώς και υπήρχαν και θα υπάρξουν ξανά, ωστόσο αυτές θα είναι συνήθως αποτέλεσμα σύμπτωσης, ατομικής κλάσης και ταλέντου και πολύ σπανιότερα ενός συγκεκριμένου πλάνου.

Η Ελλάδα του Ρεχάγκελ και του Σάντος στο ποδόσφαιρο, αυτή του Γιαννάκη στο μπάσκετ, είχαν πλάνο και πέτυχαν. Μοιάζουν όμως και αποδείχθηκαν ότι είναι κάτι εντελώς ξένο με την ελληνική κουλτούρα, αυτή του “όπως πάμε κι όπου μας βγάλει”.

Ναι, κι η Σερβία, το μεγάλο φαβορί για το χρυσό για κάποιους απέτυχε παταγωδώς. Όμως οι Σέρβοι, σε αντίθεση με εμάς, έχουν ένα σχέδιο που θα τους φέρει ξανά στον αφρό. Για εμάς, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος.