Τα άγνωστα χρόνια του Νίκου Γκάλη στην Αμερική

Η οικονομική της επιφάνεια, ωστόσο, δεν ήταν μεγάλη καθώς ο πατέρας του Νίκου Γκάλη εργαζόταν ως τσαγκάρης και η μητέρα του ήταν νοικοκυρά. Παράλληλα με την καθημερινή του εργασία, ο Γιώργος Γκάλης ήταν ερασιτέχνης πυγμάχος και έδινε συχνά αγώνες στα ρινκ της Νέας Υόρκης. Ο μεγάλος του πόθος ήταν και ο γιος του να ακολουθήσει τα χνάρια του.

Όπως και έκανε. Μόνο που η πυγμαχική του καριέρα δεν κράτησε πολύ, καθώς τον κέρδισε η πορτοκαλί μπάλα. Μπάσκετ ξεκίνησε να παίζει σε μεγάλη ηλικία, στα 13 του. Το ταλέντο του, όμως, και η ευχέρεια που είχε στο σκοράρισμα όταν έπαιζε με τους φίλους του στα ανοιχτά της πόλης, τον έκανε να αγαπήσει το άθλημα. Το 1970 φόρεσε την πρώτη επίσημη φανέλα της εφηβικής ομάδας του σχολείου στο οποίο φοιτούσε, των Hillers.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Νίκος Γκάλης δεν έχανε την φρεσκάδα του. Κάθε άλλο, μάλιστα. Είχε έρθει η ώρα, όμως, να επιλέξει: Να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας ή να σπουδάσει;

Ο πατέρας του ήταν ο μοναδικός που τον απέτρεπε από το να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Όχι, γιατί δεν συμπαθούσε το άθλημα, αλλά γιατί ήθελε ο γιος του να γίνει ένας μορφωμένος άνθρωπος με πτυχία. Ο Nick τελικά διάλεξε το πρώτο.

Η απαξίωση και η κόντρα με τον Larry Bird

Ο Νίκος Γκάλης, ύστερα και από τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του, γράφτηκε στο κολλέγιο Seton Hall, το οποίο βρίσκεταιστην περιοχή του Νιου Τζέρσεϊ. Και ενώ είχε μπει σε αυτό με μεγάλα όνειρα, η πραγματικότητα των γείωσε πολύ γρήγορα. Ο προπονητής της ομάδας μπάσκετ του κολεγίου του έδινε ελάχιστα συμμετοχής και εκείνος είχε πια απογοητευτεί.

Δεν σκέφτηκε, όμως, ούτε μία στιγμή να τα παρατήσει. Έτσι, λοιπόν, όσο εκείνος δεν έπαιζε προπονούταν ακόμη και μόνος του προκειμένου να πείσει τον Bill Raftery να τον εντάξει ενεργά στο ρόστερ. Όπως και έγινε τελικά, στον δεύτερο χρόνο του στο κολλέγιο.

«Ο Νίκος Γκάλης έγινε ο καλύτερος επιθετικός παίκτης της ομάδας. Με τον καιρό θέλαμε να τον προστατέψουμε από τα φάουλ και κάναμε αλλαγές. Στο τέλος του παιχνιδιού αποδεικνυόταν παίκτης-κλειδί, καθώς ήταν πολύ καλός και στην άμυνα. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ανταγωνιστικότητά του. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, άρχιζε να παίζει όλο και λιγότερη άμυνα. Έτσι κάνουν, όμως, συνήθως οι παίκτες όταν ανεβαίνουν επίπεδο» δήλωσε γελώντας ο προπονητής στην εκπομπή Έλληνες της ΕΡΤ.

Όπως εξήγησε ο ίδιος, από εκείνη την ηλικία ο Νίκος Γκάλης φημιζόταν για τα πολύ δυνατά του πόδια, το ευλύγιστο σώμα του, τον τρόπο που πηδούσε πάνω από τους αντιπάλους του στο πρωτάθλημα αλλά και το γεγονός πως δεν έχανε ελεύθερες βολές ούτε με αίτηση.

Έτσι, λοιπόν, από έναν συμπληρωματικό παίκτη του ρόστερ, κατάφερε να γίνει ένας από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες στο NCAA, φτάνοντας, μάλιστα, μέχρι και την τρίτη θέση στον πίνακα με τους καλύτερους σκόρερ της χρονιάς, πίσω από τον Larry Bird, με 27,5 πόντους κατά μέσο όρο ανά αγώνα.

Οι κόντρες των δυο τους στο παρκέ ήταν ομηρικές, ενώ η μόνη φορά που έπαιξαν στην ίδια ομάδα ήταν στο All Star Game του κολεγιακού πρωταθλήματος που πραγματοποιήθηκε το 1979 στη Χαβάη. Από το συγκεκριμένο ματς, μάλιστα, έχουν διασωθεί ορισμένα στιγμιότυπα στα οποία διακρίνονται οι δύο θρύλοι του μπάσκετ να συνεργάζονται στο σκοράρισμα.

Το draft και το «μεγαλύτερο λάθος»

Έχοντας πίσω του, λοιπόν, μερικές εξαιρετικές σεζόν, αποφοίτησε και ρίχτηκε στη μάχη των NBA Drafts. Μόνο που εκεί τα πράγματα δεν πήγαν, όπως τα περίμενε. Κι αυτό γιατί επιλέχτηκε από τους Boston Celtics στη θέση Νο. 68. Κάπου εκεί οι δρόμοι του Νίκου Γκάλη και του Larry Bird θα ενώνονταν ξανά. Ο Αμερικάνος, όμως, είχε το πάνω χέρι.

Η διοίκηση των Boston Celtics είχαν αποφασίσει να ρίξουν όλο τους το βάρος στην εξέλιξη εκείνου, βάζοντας τον Έλληνα γκαρντ στις ρεζέρβες. Για αυτή του την κίνηση θα μετάνιωνε βαριά ο GM της ομάδας, Red Auerbach, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του. Ο ίδιος ερωτήθηκε πριν από χρόνια ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του και απάντησε: «Το ότι δεν έδωσα συμβόλαιο στον Γκάλη ήταν το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου».

Ο σοβαρός τραυματισμός του Νίκου Γκάλη λίγο αργότερα, έκανε ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα για εκείνον. Υπήρχε πια ένα και μόνο δίλημμα: να μείνει στην Αμερική και να κυνηγήσει την τύχη του στον μαγικό κόσμο του NBA ή να έρθει στη χώρα των γονιών του που το άθλημα ήταν ακόμη ερασιτεχνικό.

Εκείνος τελικά, για καλή τύχη όλων μας, επέλεξε το δεύτερο. Όλα τ’ άλλα από εκεί και πέρα είναι ιστορία.