Τα δάκρυα του Gazza: Η εικόνα που στοιχειώνει και λυτρώνει μαζί τους Άγγλους φιλάθλους
- 6 ΝΟΕ 2022
Για τους Άγγλους φιλάθλους αποτελεί έως και σήμερα ένα ανοιχτό τραύμα. Ιδίως από τη στιγμή που ξόρκι για την «κατάρα» αποτυχίας σε νοκ-άουτ παιχνίδια αγώνες μεγάλων διοργανώσεων δεν έχει βρεθεί ακόμα. Τα «δάκρυα του Γκάζα» (Gazza’s tears) εξακολουθούν να στοιχειώνουν 32 χρόνια μετά.
Είναι ο τίτλος σε σωρεία βίντεο στο Youtube και φράση-κλειδί σε αναρίθμητα δημοσιεύματα. Μια ανάμνηση με φολκλόρ στοιχεία, που αποτελεί μέρος της ποδοσφαιρικής αγγλικής κουλτούρας. Παράλληλα και μία από τις πιο δυνατές εικόνες στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Οι μεσήλικες και άνω έχουν ήδη αντιληφθεί ότι αναφερόμαστε στον ημιτελικό της Αγγλίας με τη Δυτική Γερμανία στο Μουντιάλ του 1990. Τότε που το χαμένο – πέμπτο – πέναλτι του Chris Waddle έστειλε τη Δυτική Γερμανία στον τελικό και άφησε την Αγγλία για πάνω από μία 25ετια χωρίς τρόπαιο («ξηρασία» που έχει ξεπεράσει πλέον το μισό αιώνα). Όταν ανακοινώθηκαν οι δύο πεντάδες των ομάδων που θα εκτελούσαν τα πέναλτι, σε αυτήν των «λιονταριών» αποτυπωνόταν κάτι που έμοιαζε ανεξήγητο.
Δε συμπεριλαμβανόταν το όνομα του πιο τεχνίτη Άγγλου ποδοσφαιριστή και κορυφαίου σχεδόν στα 4/5 της διάρκειας του ημιτελικού. Γιατί όχι στα… 5/5 θα μπορούσε να είναι μια καλή ερώτηση. Διότι από το 9ο λεπτό της παράτασης και μετά ο Gazza ήταν ψυχολογικά ράκος, ένας ήρωας με τραγική υπόσταση προτού καν το δράμα κορυφωθεί. Κι όμως, αυτή η καρικατούρα με το αναψοκοκκινισμένο, γεμάτο δάκρυα, πρόσωπο έγινε σύμβολο αφοσίωσης και αυταπάρνησης στην «πατρίδα» του ποδοσφαίρου, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά στην μπάλα και την Εθνικής Ομάδα τους Άγγλους φιλάθλους.
«Πήρα την μπάλα στο κέντρο και ξεκίνησα την κούρσα. Καθώς ο Matthaus προσπάθησε να με ανακόψει ξέφυγα από την εμβέλεια του, αλλά άνοιξα το κοντρόλ. Έπρεπε να τεντωθώ καθώς ο Berthold έφτασε κοντά μου. Έδινα το 110%. Ήταν ημιτελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου και δεν ήθελα να δώσω τίποτε χωρίς κόπο. Ακόμα και σήμερα πιστεύω ειλικρινά ότι δεν τον άγγιξα, αλλά έπεσε κάτω και κουλουριάστηκε σπαράζοντας. Έσκυψα από πάνω του για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά και έως εκείνο το σημείο δεν πίστευα ότι έχω πρόβλημα. Δεν υπήρχε τίποτε σε αυτό το μαρκάρισμα. Έκτοτε όλα εξελίχθηκαν σε slow motion…».
Ο Γκάζα δε σταμάτησε να παλεύει στον ημιτελικό του Μουντιάλ απέναντι στη Δυτική Γερμανία – © Ross Kinnaird / Getty Images
Είναι απόσπασμα από την αναφορά στην αυτοβιογραφία του Gazza My story, το οποίο η αλήθεια είναι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το μαρκάρισμα ήταν ο ορισμός της κίτρινης, όπως ανέφερε χρόνια μετά ο Βραζιλιάνος διαιτητής του αγώνα, José Roberto Wright. Προσθέτοντας μάλιστα ότι σήμερα θα μπορούσε να τιμωρηθεί και με κόκκινη. Ο Gazza όμως δεν είναι ποτέ αυτή τη φάση… αντικειμενικά. Ήταν η στιγμή της συντριβής, ένα πλήγμα που φάνηκε ότι ήταν εντελώς ανέτοιμος πνευματικά να διαχειριστεί. Η κίτρινη κάρτα σήμαινε ότι σε περίπτωση πρόκρισης της Αγγλίας θα έχανε τον τελικό. «Όταν έκανε κίνηση για την τσέπη του ο κόσμος απλώς σταμάτησε. Όταν είδα την κάρτα, κοίταξα το πλήθος, κοίταξα τον Λίνεκερ και δεν μπορούσα να το συγκρατήσω. Δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν, να δω κανέναν», έχει επιπλέον αναφέρει για εκείνη τη στιγμή.
Στα 23 χρόνια του ο Gascoigne είχε εξελιχθεί από το πουθενά στο Μουντιάλ σε ηγέτη της Αγγλίας, δίπλα στον Garry Lineker. Έως την έναρξη του είχε παίξει μόλις σε μια φορά βασικός, σε ένα φιλικό με την Τσεχοσλοβακία. Ο Robson όμως τον πίστεψε όσο κανένας άλλος. Τότε ήταν, χάρη στις εμφανίσεις του στα γήπεδα της Ιταλίας, που θεωρήθηκε το μεγαλύτερο ταλέντο του βρετανικού ποδοσφαίρου μετά την εποχή του George Best.
Το πρόβλημα όμως με τον Gazza ήταν ότι βιάστηκε να μοιάσει στον μεγάλο Βορειοϊρλανδό με τα τερτίπια του εκτός τερέν. Ίσως αν είχε χτυπήσει ένα από τα πέναλτι της ομάδας του εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου του ’90 στο Τορίνο να ήταν όλα διαφορετικά. Για την Εθνική Αγγλίας και κατ’ επέκταση για τον ίδιο προσωπικά. Λογικά θα αντικαθιστούσε στη «ρώσικη ρουλέτα» τον Stuart Pearce, που έχασε το 4ο πέναλτι. Δεν μπορούσε όμως να το κάνει, δεν είχε τη δύναμη να δηλώσει «παρών».
Με ακόμα πιο δραματικό τόνο έχει αναφερθεί στη σκηνή ο τότε τεχνικός της Εθνικής Αγγλίας, Bobby Robson. «Η καρδιά μου πόνεσε την ώρα που βγήκε η κάρτα. Έφτασε μέχρι τα πόδια μου. Διότι συνειδητοποίησα αμέσως ότι θα έχανε τον τελικό. Και αυτό ήταν μια τραγωδία για εκείνον, για μένα, για τη χώρα, για όλο το ποδόσφαιρο. Διότι ήταν τόσο καλός και ειδικά σε εκείνο το παιχνίδι φανταστικός. Όσο πιο σπουδαίο ήταν το παιχνίδι, τόσο καλύτερος ήταν αυτός».
Ο Garry Lineker πήγε κοντά του και βλέποντας τον με δακρυσμένα μάτια, κατάλαβε αμέσως. Έκανε νόημα στον Robson και του ψέλλισε από μακριά «πρόσεχε τον», καθώς ο συμπαίκτης του έδειχνε απαρηγόρητος, συνεπώς και υποψήφιος για αντικατάσταση. Ο Άγγλος εκλέκτορας ρίσκαρε αφήνοντας τον μέσα έως τέλους, αλλά δεν τον πίεσε να αναλάβει την ευθύνη στη διαδικασία των πέναλτι. Το προσωπικό δράμα του ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό. O Gascoigne έσπασε, άφησε τα συναισθήματά του να τον κατακλύσουν και χάρισε ένα εμβληματικό φωτογραφικό «κλικ», καθώς αποχαιρετούσε βουρκωμένος τους Άγγλους φιλάθλους.
Η ποδοσφαιρική «κάθαρση» δεν ήρθε για εκείνον ποτέ, δεν έχει έρθει όμως ακόμα και για την Εθνική Αγγλίας. Ωστόσο, όπως είπε και ο διαιτητής που το προκάλεσε, ακόμα και αν είχε τύψεις θα τις είχε υπερκεράσει όταν διάβασε ότι «αυτά τα δάκρυα του Gascoigne ήταν ορόσημο για το αγγλικό ποδόσφαιρο και βοήθησαν τον κόσμο ώστε να ερωτευτεί ξανά το παιχνίδι…».
Για αλλόκοτες ιστορίες στοιχήματος, ψαγμένα προγνωστικά, στατιστικά, αναλύσεις αγώνων και πλούσια στοιχηματική θεωρία μπείτε στο www.matchmoney.com.gr.
