Τα λίγα λόγια ζάχαρη, Τελ Αβίβ 1994
- 18 ΑΠΡ 2020
Το φάιναλ-φορ το Τελ Αβίβ είναι ουσιαστικά η πρώτη κορύφωση της “κόντρας” στο μπάσκετ, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, στην σύγχρονη ιστορία του σπορ στην Ελλάδα. Κι όσοι έζησαν τον ημιτελικό της 19ης Απριλίου 1994, θυμούνται ακόμη τα πριν και τα μετά, ενός αγώνα που συζητήθηκε όσο κανείς άλλος. 26 χρόνια μετά, θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε ξανά την ιστορία.
Από την προηγούμενη σεζόν, οι “αιώνιοι” είχαν διασταυρώσει τα ξίφη τους, όταν έφτασαν στους τελικούς των πλέι-οφ με τον Ολυμπιακό να αναδεικνύεται πρωταθλητής (για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια) και τον ΠΑΟ να αποχωρεί (διαμαρτυρόμενος για τη διαιτησία). Το καλοκαίρι του ’93, οι δυο ομάδες ξεκινούν ένα σαφάρι μεταγραφών. Ο Ολυμπιακός προσθέτει στο δυναμικό του τον Παναγιώτη Φασούλα και τον Θύμιο Μπακατσιά, ενώ για παρτενέρ του Ζάρκο Πάσπαλι, ο Γιάννης Ιωαννίδης διαλέγει τον Ρόι Τάρπλεϊ.
Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός έχει ανοιχτή γραμμή με τον Ντράζεν Πέτροβιτς, σε ένα τρελό όνειρο του Παύλου Γιαννακόπουλου να τον δει στην “πράσινη” πεντάδα δίπλα στο Νίκο Γκάλη!
Ο Ντράζεν, όμως, χάνει τη ζωή του, σε τραγικό δυστύχημα, στον αυτοκινητόδρομο του Μονάχου στις 7 Ιουνίου 1993. Στον ΠΑΟ θα έρθει ένας άλλος αστέρας του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Σάσα Βολκόφ που θα γίνει δίδυμο με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς. Από την ελληνική αγορά, ο Παναθηναϊκός παίρνει τον Κώστα Παταβούκα που αποχωρεί, ελεύθερος από την ΑΕΚ.
Μια σούπερ χρονιά
Η χρονιά είναι συναρπαστική. Ναι μεν οι δυο “αιώνιοι” κλέβουν την παράσταση, δεν είναι όμως μόνοι τους. Ο ΠΑΟΚ έχει μια σπουδαία ομάδα, ο Πανιώνιος επίσης, το πρωτάθλημα κοστίζει δισεκατομμύρια και το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει έτοιμο να κατακτήσει την Ευρώπη.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα των 16 ομάδων.
Παρά τον τραυματισμό του Ντράγκαν Τάρλατς (ρήξη χιαστού στην εκκίνηση της χρονιάς) ο Ολυμπιακός εμφάνισε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών. Η πανύψηλη πεντάδα (Μπακατσιάς, Σιγάλας, Πάσπαλι, Τάρπλεϊ, Φασούλας) και από πίσω Τόμιτς, Νάκιτς, Λιμνιάτης, Σταμάτης, Καμπούρης να δίνουν τις δικές τους βοήθειες, φτιάχνουν ένα σύνολο που φοβίζει κάθε αντίπαλο στην Ευρώπη.
Τερματίζει στην πρώτη θέση του ομίλου με ρεκόρ 11-3 και δείχνει πολύ δυνατός σε ένα γκρουπ, όπου συμμετέχουν ακόμη Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, η Μπενετόν Τρεβίζο αλλά και η πρωταθλήτρια Ευρώπης (από το 1993) γαλλική Λιμόζ!
Ο Παναθηναϊκός, με προπονητή τον Κώστα Πολίτη, είχε ένα εγγενές πρόβλημα. Στην Ευρώπη δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον Τιτ Σοκ και τον Αϊβάρ Κουούσμα, που είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η πορεία του δεν ήταν τόσο σταθερή, όσο του Ολυμπιακού. Θα πάρει τη δεύτερη θέση στον όμιλό του με μια νίκη λιγότερη από την πρωτοπόρο Εφές (10-4) και ισοβαθμώντας με Μπανταλόνα, Βίρτους Μπολόνια και Τσιμπόνα!
Ο Γκάλης και ο Φασούλας…
Η πρόκρισή τους στους “8” της διοργάνωσης, τους φέρνει απέναντι σε δυο φημισμένες ευρωπαϊκές ομάδες. Ο Παναθηναϊκός κοντράρεται με τη Λιμόζ, την οποία θα αποκλείσει με 2-1 νίκες, παίρνοντας το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ του Τελ Αβίβ.
Το τρίτο ματς είναι και το καθοριστικό. Ο Γκάλης πετυχαίνει 30 πόντους με 12/16 σουτ αποθεώνεται και ο Παναθηναϊκός σαρώνει τους Γάλλους 87-73. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δηλώνει ότι “ζω την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου” και ο Κώστας Πολίτης υπόσχεται ότι με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς (απών λόγω τραυματισμού) θα είναι πολύ καλύτερος.
Την ίδια ώρα στο Φάληρο, η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο. Η Μπολόνια που έχει χάσει το δεύτερο ματς με διαφορά 20π, αποδεικνύεται σκληρό καρύδι. Ο Σάσα Ντανίλοβιτς κάνει ένα μεγάλο ματς, ο Ολυμπιακός έχει άγχος και θα χρειαστεί μια τάπα του Παναγιώτη Φασούλα στον Πάολο Μορέτι, 7’’ πριν από το τέλος κι ενώ ο Ιταλός ετοιμαζόταν για το τρίποντο της νίκης, ώστε με μια βολή ο Πάσπαλι να διαμορφώσει το τελικό 65-62 που δεν άλλαξε αφού ο Μπρουναμόντι σούταρε πολύ πίσω από το κέντρο για να ισοφαρίσει. Στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, μπαίνουν όλοι πανηγυρίζοντας. Όλοι; Όχι ακριβώς. Ο Γιάννης Ιωαννίδης μπαίνει … φουρκισμένος και φωνάζοντας “γαμώ τον νεοπλουτισμό σας”. Δεν είχε χωνέψει ακόμη πως και γιατί το ΣΕΦ είχε γεμίσει από μπαλόνια που θα έπεφταν με τη λήξη του ματς, άρα είχε προεξοφληθεί η νίκη της ομάδας του. Ο Γιάννης Σάρρας, μέλος της διοίκησης, είχε πάρει την πρωτοβουλία, ο Ιωαννίδης ήταν έτοιμος να εκραγεί και τον ηρέμησε μόνο ο Σωκράτης Κόκκαλης, με το βροντώδες γέλιο του…
Το απόγευμα της ίδιας μέρας στη Θεσσαλονίκη, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ αποθεώνουν στο αεροδρόμιο την αποστολή του Δικεφάλου, που επιστρέφει από το Τριέστε με το Κύπελλο Κόρατς στις αποσκευές της! Στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Πανιώνιο. Τα ελληνικά κλαμπ έκαναν παρέλαση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις…
Η πρόβα της τελευταίας αγωνιστικής
Η πρόκριση, όμως, στο φάιναλ-φορ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, δεν ήταν μια εύκολα διαχειρίσιμη υπόθεση. Οι Ισραηλινοί διοργανωτές είχαν θορυβηθεί, μαθαίνοντας μάλιστα ότι πολλοί οπαδοί θα κατέφθαναν με… πλοίο στο λιμάνι της Χάιφα.
Για το πώς συμπεριφέρονται σε ζωντανό χρόνο, η αστυνομία του Ισραήλ έστειλε ολόκληρη αντιπροσωπεία στο ντέρμπι της 26ης αγωνιστικής της Α1, που έγινε στις 2 Απριλίου 1994 στο ΣΕΦ. Δυο εβδομάδες πριν από το τζάμπολ στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ…
Ένα σημαντικότατο παιχνίδι, καθώς αν νικούσε ο Ολυμπιακός εξασφάλιζε το πλεονέκτημα έδρας στην κανονική περίοδο. Αν έχανε, το έπαιρνε ο ΠΑΟΚ. Το ‘Ειρήνης και Φιλίας ‘γέμισε από 12.000 θεατές, εκ των οποίων οι τρεις χιλιάδες ήταν οπαδοί του Παναθηναϊκού. Ναι, πριν 26 χρόνια… ανεχόμασταν φίλους και των δυο ομάδων στα γήπεδα.
Ο Παναθηναϊκός που στο ματς του πρώτου γύρου είχε νικήσει μάλλον εύκολα 66-60, έμοιαζε καλύτερος μέχρι τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Όχι τόσο γιατί ξαναγύρισε ο Βράνκοβιτς, όσο επειδή ο Πολίτης διάλεξε μια άμυνα ζώνης που δυσκόλεψε αφάνταστα τον Ολυμπιακό και ο Γκάλης αξιοποιούσε με τρομερές ασίστ τους συμπαίκτες του, εξισορροπώντας έτσι το ασφυκτικό μαρκάρισμα του Σιγάλα.
Με ένα επιμέρους 14-2 ο Παναθηναϊκός ξέφυγε 42-51. Ο Ολυμπιακός άλλαξε το ματς, όταν ο Ρόι Τάρπλεϊ μπουμπούνισε… εκτός προγράμματος δυο τρίποντα και ο Ζάρκο Πάσπαλι αφυπνίστηκε στα τελευταία δέκα λεπτά. Το τελικό 72-64 ήταν μια μεγάλη νίκη για τον Ολυμπιακό, αλλά και τους οπαδούς των δυο αντιπάλων που ήταν (τηρουμένων των αναλογιών) τα… καλύτερα παιδιά. Οι αστυνομικοί από το Ισραήλ, έπαιρναν βαθιές ανάσες…
Εν όψει Τελ Αβίβ οι “ερυθρόλευκοι” έπαιρναν αβαντάζ, αν και ο Νίκος Γκάλης, μετά το ματς, είχε δηλώσει: “Εγώ θα μιλήσω μια και καλή. Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος…”
Η δημοσιογραφική απόβαση στο Ισραήλ
Από τον αγώνα του ΣΕΦ και μετά, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, έστρεφαν το ενδιαφέρον τους στο Τελ Αβίβ. Για πρώτη φορά δυο ελληνικές ομάδες θα έπαιζαν σε Final 4 και ο μεταξύ τους ημιτελικός ήταν υποχρεωτικός. Μαζί τους και δυο ισπανικές. Η Μπαρτσελόνα του Αΐτο Ρενέσες, που είχε αποκλείσει την πολύ δυνατή Εφές Πίλσεν (με μειονέκτημα έδρας) και η Μπανταλόνα του 34χρονου Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ήδη πρωταθλητή Ευρώπης πριν από δυο χρόνια με την Παρτιζάν, που είχε εκμεταλλευτεί την αναστάτωση στη Ρεάλ Μαδρίτης και την λευκή απεργία των παικτών της βασίλισσας που… είχαν μείνει τρεις μήνες απλήρωτοι.
Όπως ήταν αναμενόμενο και λόγω του αιώνιου ανταγωνισμού, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, έκλεψαν την παράσταση στο φάιναλ-φορ. Οι αντιπροσωπείες τους έφτασαν μια εβδομάδα πριν από την έναρξη των αγώνων, μέσα στο ξενοδοχείο Hilton (το επίσημο της διοργάνωσης) έφτιαξαν Κέντρα Τύπου και παραχώρησαν ξεχωριστές συνεντεύξεις, όλα πρωτόγνωρα εκείνη την εποχή και που δεν τα είχαν ξαναδεί στην Ευρώπη.
Πάνω από 150 Έλληνες δημοσιογράφοι είχαν διαπιστευτεί για το φάιναλ-φορ. Οι περισσότεροι ήταν προσκεκλημένοι των δυο συλλόγων. Ελάχιστοι, βέβαια, κάλυπταν το μπάσκετ. Ο τότε υπεύθυνος επικοινωνίας της FIBA, Φλόριαν Βάνινγκερ, έφτασε στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, καθώς οι θέσεις στα δημοσιογραφικά θεωρεία του Γιαντ Ελιάου, αν κάθονταν όλοι οι Έλληνες διαπιστευμένοι, δεν θα είχαν θέσεις για όλους τους υπόλοιπους. Σε ειδικό μίτινγκ με τους υπεύθυνους τύπου των δυο ελληνικών ομάδων, κόπηκαν πάνω από… 80 δημοσιογράφοι που μπήκαν αλλιώς στο γήπεδο.
Διόδωρος: “Κατατρόπωσον τους βαρβάρους”
Ο Ολυμπιακός έφτασε πρώτος στο Τελ Αβίβ και το Σάββατο 16/4 επισκέφθηκε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Η επίσκεψη κράτησε πάνω από μία ώρα και στο τέλος ο Πατριάρχης, όταν ο Ιωαννίδης του ζήτησε την ευλογία του, έψαλε το “κατατρόπωσον τους βαρβάρους”, αφού δεν ήξερε ότι ο αντίπαλος των “ερυθρολεύκω”» ήταν μια άλλη ελληνική ομάδα! Αργότερα στο γήπεδο εμφανίστηκε με σημαιούλες του Ολυμπιακού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, πάντως, έκανε δωρεά στο Πατριαρχείο 30 εκατομμύρια δραχμές, για την ανακαίνιση του ιερού τέμπλου…
Τα λίγα λόγια ζάχαρη
Παραμονή του τελικού, στην κοινή συνέντευξη Τύπου, έχουμε ωραίες… μονομαχίες μεταξύ των δυο προπονητών. Ο Κώστας Πολίτης πιάνεται από την ερώτηση για τις σχέσεις του με τον Γιάννη Ιωαννίδη και σχολιάζει: “Έχουμε καλές σχέσεις, μπορεί να μην κάνουμε παρέα, ωστόσο δεν υπάρχει κάτι που μας χωρίζει. Χαιρετάμε ο ένας τον άλλον. Κι επειδή στο μπάσκετ συνηθίζεται αυτός που χάνει να δίνει το χέρι στον νικητή, πιστεύω ότι αύριο ο Γιάννης θα έρθει να με χαιρετήσει πρώτος…”
Ο “ξανθός” απαντάει στον αείμνηστο Πολίτη, με μια ανάμνησή του από το σχολείο: “Όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού, η δασκάλα μας έβαλε μια έκθεση με θέμα τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Και ο νοών νοείτω.”
Στο… άδειο Γιαντ Ελιάου!
Οι οπαδοί των δυο ομάδων, έφταναν με κάθε μέσο στο Τελ Αβίβ. Οι περισσότεροι με τα πλοία που έκαναν… δυο μέρες από τον Πειραιά. Η ισραηλινή αστυνομία τους ελέγχει ασφυκτικά, αν και στη Χάιφα δεν θα λείψει ούτε το ξύλο, πολύ περισσότερο οι συλλήψεις.
Ωστόσο, όταν στο γήπεδο μπαίνουν οι δυο ομάδες για την προθέρμανση, όλοι διαπιστώνουν ότι το Γιαντ Ελιάου… δεν επρόκειτο να γεμίσει. Περίπου 2.500 Ολυμπιακοί και 1.200 παναθηναϊκοί έχουν πάρει θέση, στο γήπεδο όμως δεν βρίσκονται περισσότεροι από 6-7.000 κόσμο, αφού οι Ισραηλινοί φίλαθλοι σνομπάρουν επιδεικτικά τη διοργάνωση! Βλέπετε όταν η FIBA έδωσε τη διοργάνωση στο Τελ Αβίβ δεν περίμενε ότι το 1993 η Μακάμπι, μόνιμη πρωταθλήτρια Ισραήλ, θα έχανε τον τίτλο και την επόμενη σεζόν θα έπαιζε στο Κύπελλο Κόρατς.
Φθείρετε τον Βράνκοβιτς (και το λάθος του… Παβλίσεβιτς)
Είχε φτάσει όμως η ώρα του τζάμπολ. Για τον μεγάλο ημιτελικό, όπου είχαν ειπωθεί και γραφτεί πάρα πολλά. Δεν θυμάμαι άλλο παιχνίδι να έχει αναλυθεί τόσο πολύ. Όχι άδικα πάντως…
Τα ερωτηματικά ήταν πολλά εξ’ αρχής:
Θα άντεχε ο Παναθηναϊκός των δυο γκαρντ, επί της ουσίας, στην άμυνα του Ολυμπιακού, που έτσι κι αλλιώς θα ήταν επικεντρωμένη πάνω στο Νίκο Γκάλη;
Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε βέβαια στο μυαλό του την εξουδετέρωση του Γκάλη, που ανέλαβε και διεκπεραίωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Γιώργος Σιγάλας, στο σχέδιο του, ωστόσο, υπήρχε ένας ακόμη βασικός στόχος. Να φθείρει τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, στερώντας έτσι από τον ΠΑΟ τον βασικό του σέντερ και φόβητρο, μέσα στη ρακέτα.
Οι “πράσινοι” δεν είχαν άλλο διαθέσιμο σέντερ, αφού ο Γιάννης Παπαγιάννης (καμιά σχέση με τον Γιώργο) έπαιζε ελάχιστα. Διακοπή, για φλας-μπακ, πάμε:
Ο Παπαγιάννης, άθελά του ο άνθρωπος, ήταν πρωταγωνιστής σε ένα από τα σίριαλ του καλοκαιριού του ’93. Τον είχε επιλέξει ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς, απορρίπτοντας τον Παναγιώτη Φασούλα (!) με την αιτιολογία ότι δεν χωρούσε μπροστά ή πίσω από τον Βράνκοβιτς. Ο Ζε-Πα είχε ένα πόντο, αν αναλογιστούμε ότι εκείνη την εποχή ο βασικός σέντερ έβγαινε μόνο όταν φορτωνόταν με φάουλ. Κάτι, όμως, που χαρακτήριζε όλη την καριέρα του Στόικο (και έγινε σημείο αναφοράς και του ημιτελικού). Ο Παβλίσεβιτς πλήρωσε αυτό το λάθος, όπως και την ήττα από την Εφές μέσα στο κλειστό της Γλυφάδας όταν ο ΠΑΟ ηττήθηκε 82-67 και οι “πράσινοι” οπαδοί απαιτούσαν από τον πρόεδρο Γιαννακόπουλο την απόλυσή του με το σύνθημα “Παύλο, διώξε τον καραγκιόζη”. Ο Παβλίσεβιτς αποτελούσε παρελθόν, μετά από λίγες ώρες, κι αφού ο πρόεδρος στα αποδυτήρια τα είχε ρίξει στους παίκτες λέγοντας: “Με τόσα εκατομμύρια που ξοδεύω, πρέπει να ντρέπεστε!'”
Την επόμενη μέρα (26/11/1993),ο Κώστας Πολίτης επέστρεφε στον πάγκο του Παναθηναϊκού μετά από 11 χρόνια…
Επιστροφή στον ημιτελικό: Ο Ιωαννίδης είχε δώσει εντολή για inside game, από την αρχή του ματς, ώστε ο Βράνκοβιτς να φθαρεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μόλις στο 12, σε ένα ντράιβ του Ζάρκο Πάσπαλι, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς χρεωνόταν με 3 φάουλ. Ακόμη κι αν η ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο δεν μπορούσε να επιβάλλει τον ρυθμό της (ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά με 4 και 6π διαφορά) ο προπονητής του Ολυμπιακού ήξερε ότι σε βάθος χρόνου είχε το πλεονέκτημα.
Στον αντίποδα ο Κώστας Πολίτης είχε ξεκινήσει τον αγώνα με τον Χρήστο Μυριούνη πάνω στον Τάρπλεϊ (και όχι τον Βολκόφ, που πήγε στον Πάσπαλι) και είδε τον Νίκο Οικονόμου να του προσφέρει σημαντικές βοήθειες ισοφαρίζοντας, μάλιστα, με τρίποντο σε 36-36 στο τελείωμα του πρώτου μέρους. Το δικό του πλάνο Β, ήταν να παίξει με ελαφρύ σχήμα και τον Βολκόφ τυπικά πεντάρι, ουσιαστικά όμως πασπαρτού. Ο εξαιρετικός στο ξεκίνημα (και γενικά σε όλο τον ημιτελικό) Παναγιώτης Φασούλας ήταν αδύνατο να τον παρακολουθήσει. Ούτε και ο πιο “ευκίνητος” Τάρπλεϊ. Ο Ουκρανός σημάδευε αμφότερους στα πόδια και έμοιαζε ασταμάτητος.
Ο Γκάλης δεν μπόρεσε
Για να νικήσει, ωστόσο, ο Παναθηναϊκός που υστερούσε εξ’ αρχής (λόγω της απουσίας των Σοκ και Κουούσμα) έπρεπε οι δυο γκαρντ που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ούτε ο Κώστας Παταβούκας, όμως, ούτε κυρίως ο Νίκος Γκάλης τα κατάφεραν. Ο Νικ που λίγο πριν από το φάιναλ-φορ είχε χάσει τον πατέρα του, έκανε ίσως τη χειρότερη εμφάνιση της χρονιάς, σκοράροντας μόλις 8π.
Ο Σιγάλας δεν τον άφησε να πάρει ανάσα, τον κυνήγησε ανελέητα σε όλο το ματς (με τον Αντώνη Σταμάτη να είναι η εναλλακτική λύση στο “2” για ανάσες στον “Ραμπο”) και κέρδισε κατά κράτος τη μάχη, αφού εκτός των άλλων σκόραρε ο ίδιος 15π στην επίθεση!
Ο αγώνας κρίθηκε στο 15-0 που έκανε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο. Τότε που έβγαλε μαζεμένες άμυνες, πάτησε το γκάζι για να τρέξει όσο το δυνατόν περισσότερο και το 41-40, γινόταν 41-55.
Όσο κι αν πάλευε ο Βολκόφ (32π), οι “ερυθρόλευκοι” με το δίδυμο Πάσπαλι (22π)-Τάρπλεϊ (21π-16ρ) να οργιάζει, τον Φασούλα όρθιο μέχρι το τέλος (13π-6ρ) και τον Σιγάλα κρυφό ΜVP πήραν δίκαια την πρόκρισή τους στον τελικό…
“Προεδράρα μου…”
Η λήξη του ματς βρήκε τους μεν στον 7ο ουρανό, τους δε στα τάρταρα. Ο Γκάλης έφυγε πρώτος για τα αποδυτήρια, μέσα στα οποία δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς. Στον Παναθηναϊκό δεν μπορούσαν να χωνέψουν την ήττα.
Λίγα μέτρα πιο δίπλα επικρατούσε… πανικός ευτυχίας. Ο Ιωαννίδης δεν είδε καν τα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς (ευστόχησε ο Γεωργικόπουλος σε τρίποντο) γιατί είχε γυρίσει προς την εξέδρα των οπαδών του Ολυμπιακού και τους έστελνε φιλιά.
Μπαίνοντας στα αποδυτήρια, είδε τον Σωκράτη Κόκκαλη να έρχεται… κατά πάνω του. “Προεδράρα μου” φώναξε και χάθηκε στην αγκαλιά του…
Ο Τάρπλεϊ… τρελαίνεται στο ξενοδοχείο
Στη συνέντευξη Τύπου, ο Γιάννης Ιωαννίδης πλαισιώνεται από τον Ζάρκο Πάσπαλι και τον Ρόι Τάρπλεϊ. Μαζί ποζάρουν χαμογελαστοί κρατώντας ένα κασκόλ του Ολυμπιακού.
Είχε προηγηθεί ένα μπαράζ φημών, σύμφωνα με τις οποίες ο μακαρίτης Ρόι, είχε τσακωθεί με τον Ιωαννίδη και για λίγο είχε εγκαταλείψει το ξενοδοχείο του Ολυμπιακού!
“Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο δεν θα ήμουν εδώ, αλλά στην Αμερική…”, είπε ο Αμερικανός, βάζοντας τέλος στη φημολογία. Πριν αλέκτωρ λαλήσαι… τις επιβεβαίωνε!
Η αποστολή του Ολυμπιακού επιστρέφει πανηγυρίζοντας στο ξενοδοχείο της κι ο Ρόι, αντικρίζοντας τον Μπάμπη Παπαδάκη γυρίζει τ … μάτι του ανάποδα.
“Τώρα έπαιξα όπως έπρεπε” ρώτησε τον Έλληνα φόργουορντ, ρίχνοντας και ένα μπινελίκι, αλλά και πέφτοντας πάνω του να τον… πλακώσει. Έκαναν αμάν για να τους χωρίσουν και να γλιτώσουν τον Παπαδάκη από τη μήνη του Ρόι.
Ο αθεόφοβος Αμερικανός είχε θυμηθεί το περιστατικό του προηγούμενου Οκτώβρη, σε μια από τις λίγες ήττες του Ολυμπιακού, ο Ιωαννίδης μάζεψε τους παίκτες για μια από κατσάδα με… φανερή στόχευση. Στην ερώτηση σε όλους τους παίκτες “ποιος πιστεύετε ότι έπαιξε κατώτερα των προσδοκιών και του συμβολαίου του”. Ο Παπαδάκης ανέλαβε να απαντήσει: “Ο Ρόι…”
Αυτό το γεγονός, ο Τάρπλεϊ δεν το ξέχασε ποτέ. Και μετά τον ημιτελικό… θέωρησε πως είχε έρθει η ώρα να πάρει τη ρεβάνς. Ο αστικός μύθος τον θέλει να φεύγει από το ξενοδοχείο και να περιπλανιέται στο Τελ Αβίβ, όπου τον βρήκε ο βοηθός του Ιωαννίδη (ο “Ολλανδός”) να πίνει μπύρες.
Την αλήθεια μου είχε αποκαλύψει πριν από μερικά χρόνια, ο ίδιος ο Ολλανδός, σε μια συνέντευξη του στο Sport24.gr, με αφορμή τον θάνατο του Ρόι.
“Δεν τον έψαχνα, όπως νομίζετε, στο Τελ Αβίβ. Στο δωμάτιό του ήταν. Απλά, δεν ήθελε να ανοίξει σε κανέναν! Πρώτα απ’ όλα εκείνη η φράση του Μπάμπη Παπαδάκη είχε ειπωθεί τον Οκτώβριο. Κι όμως … ο άτιμος, τη θυμόταν τον Απρίλιο. Το έκανε αυτό. Δεν τα ξεχνούσε εύκολα. Εκείνη τη μέρα, όταν τα είχε πει αυτά ο Μπάμπης, με πήρε τηλέφωνο: “Συμφωνείς κι εσύ μαζί του”; με ρώτησε. Του απάντησα “ναι, γιατί δεν μπορεί εσύ ο Τάρπλεϊ μια να παίζεις και μια να σέρνεσαι”. Μου το έκλεισε και έκανε να μου μιλήσει κάνα μήνα. Γύρω στις αρχές Δεκεμβρίου με πιάνει και μου λέει: “Ίσως να’χες και δίκιο. Δεν έπαιζα καλά, αλλά τώρα πες μου, είμαι καλός;”. Έβγαζε μάτια. Θα περίμενε κανείς να έχει ξεχάσει στο Τελ Αβίβ, όσα είχαν γίνει τον Οκτώβριο. Κι όμως, τα θυμόταν…”
Το επεισόδιο Τάρπλεϊ κλονίζει τον Ολυμπιακό. Όχι όμως όσο το τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον, δυο βράδια μετά, όταν μένει για εφτά λεπτά χωρίς καλάθι και εν τέλει ηττάται από την Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς με 59-57. Αυτή, όμως, είναι από μόνη της μια ακόμη πιο συναρπαστική ιστορία… που την κρατάω για άλλη φορά…