Τελικά, μήπως ο Βενγκέρ δεν ξέρει;

Δεν είμαι οπαδός της Άρσεναλ. Στην Αγγλία υποστηρίζω φανατικά τη Λίβερπουλ και αντιπαθώ σχεδόν το ίδιο φανατικά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τις υπόλοιπες αγγλικές ομάδες τις βάζω λίγο πολύ στο ίδιο καζάνι.

Δεν πολυασχολούμαι με τα εσωτερικά τους, δεν έχω άποψη για τα μεταγραφικά τους νέα, δεν με κόφτει ιδιαίτερα ποιος κάθεται στην άκρη του πάγκου τους. Παρ’ όλα αυτά, θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν πως, όλη αυτή η παραφιλολογία των τελευταίων ετών σχετικά με την υποτιθέμενη τσιγκουνιά που επιδεικνύει ο Βενγκέρ στους κανονιέρηδες, έχει καταφέρει να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου.

Μια συμπάθεια στην Άρσεναλ άλλωστε, δεν σου κρύβω ότι την έχω. Μπορεί να φταίει ότι όσο ζούσα στο Λονδίνο, έμενα τρία λεπτά με τα πόδια από το Emirates. Μπορεί επίσης να φταίει ότι κατά καιρούς έχει αποδώσει πραγματικά εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και ότι τη φανέλα της έχουν φορέσει τιτάνιοι παίκτες όπως ο Ανρί και ο Μπέργκαμπ.

Δεν ξέρω, δεν ξέρω.

H Άρσεναλ πριν τον Βενγκέρ και το αήττητο έπος του 2004

Πριν πιάσουμε τα επιτεύγματα του Βενγκέρ στο Λονδίνο, ας δούμε λίγο τι παρέλαβε όταν ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, το σωτήριον έτος 1996. Σε αντίθεση με τους Έλληνες πολιτικούς, ο Βενγκέρ δεν μπορούσε να υποστηρίξει ότι παρέλαβε ολοκληρωτικό χάος. Ναι μεν την προηγούμενη σεζόν η Άρσεναλ είχε τερματίσει μόλις 12η, ωστόσο μόλις 2 χρόνια πριν είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων και 5 χρόνια πριν την Premier League.

Βέβαια η απογείωση της Άρσεναλ με τον Αλσατό στον πάγκο ήταν εντυπωσιακή. Μόνο που αυτή η απογείωση δεν μεταφράζεται εύκολα με αριθμούς, αφού τα τελευταία 20 χρόνια οι κανονιέρηδες έχουν κατακτήσει μόλις 3 πρωταθλήματα. Εντάξει, έχουν πάρει κι άλλα 6 κύπελλα και  6 Community Shield, όμως είναι φανερό πια πως αυτά δεν είναι αρκετά για τους απαιτητικούς φίλους της ομάδας.

Η πραγματική απογείωση της Άρσεναλ επί Βενγκέρ, ήρθε στον τρόπο παιχνιδιού της. Από μια βαρετή, αγγλική ομάδα, η Άρσεναλ μεταλλάχθηκε σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή που άλλαζε γρήγορα τη μπάλα, έφτανε σε θεαματικές νίκες και χόρταινε τον κόσμο καλό ποδόσφαιρο. Η ομάδα της σεζόν 2003-2004, γνωστή και ως “The Invincibles”, κατέκτησε την Premier League αήττητη. Στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του πλανήτη, χωρίς ούτε μια ήττα. Δεν το λες και λίγο.

Το πρόβλημα είναι ότι 11 χρόνια μετά, δεν έχει καταφέρει να σηκώσει άλλο πρωτάθλημα και το καλό ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον αρκετό για τους φιλάθλους της.

Η Άρσεναλ μετά το 2004

Η αλήθεια είναι ότι ο Βενγκέρ μπήκε πολύ δυνατά στην Άρσεναλ. Νταμπλ το 1998 και το 2002, πρωτάθλημα δίχως ήττα το 2004, F.A. Cup το 2003 και το 2005 και τελικός Champions League το 2006.

Όλα έμοιαζαν ιδανικά. Η ομάδα διέθετε παιχταράδες, απέδιδε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και κατακτούσε κούπες. Όλοι έπιναν νερό στο όνομα του Βενγκέρ. “Ο Αρσέν ξέρει”, έλεγαν.

Μόνο που από το 2006 μέχρι σήμερα, ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει για την Άρσεναλ, η οποία ζει την ημέρα της μαρμότας. Κάθε καλοκαίρι πουλάει τους καλύτερούς της παίκτες, μαζεύει στα ταμεία της εκατομμύρια και τελικά δεν αντικαθιστά επάξια αυτούς που αποχώρησαν. Ξεκινάει το πρωτάθλημα άσχημα, μένει πίσω, τρέχει να ενισχυθεί, προς τα μέσα της σεζόν δένει και αποδίδει ωραίο ποδόσφαιρο, σώζει την παρτίδα εξασφαλίζοντας κι άλλα εκατομμύρια, αυτά του Champions League, και μετά άντε πάλι απ’ την αρχή.

Μόλις περιέγραψα τις τελευταίες 10 σεζόν της Άρσεναλ σε 2 προτάσεις. Το πρόβλημα της ομάδας σύμφωνα με τους οπαδούς της, είναι πως παρά το γεγονός ότι πουλάει ακριβά, δεν αντικαθιστά τους παίκτες της και αποψιλώνεται ποιοτικά κάθε σεζόν που περνάει. Κάτι για το οποίο κατηγορούν τον Βενγκέρ, ο οποίος είναι γνωστό ότι λύνει και δένει σε ότι αφορά τα μεταγραφικά της ομάδας.

Τρεις το λάδι, μισό το ξύδι

Σεσκ Φάμπρεγκας, Σαμίρ Νασρί, Γκαέλ Κλισί, Κόλο Τουρέ, Ρόμπιν Φαν Πέρσι και Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ. Οι παραπάνω παίκτες άφησαν την Άρσεναλ σε εξαιρετική ηλικία και από βασικά στελέχη της ενδεκάδας των κανονιέρηδων βρέθηκαν να αγωνίζονται σε ανταγωνιστικές ομάδες.

Ακόμα και οι Ανρί και Βιερά, αναντικατάστατα στελέχη των “Invincibles”, έφυγαν στην ηλικία των 29 ετών. Τα εκατομμύρια που μάζεψε από αυτές τις πωλήσεις η Άρσεναλ, ήταν πάρα πολλά. Παρ’ όλα αυτά, οι παίκτες που τους αντικατέστησαν δεν ήταν σε καμία περίπτωση ισάξιοι.

Τα χρόνια περνούσαν, οι παίκτες έφευγαν και τα πρωταθλήματα ήταν πλέον μια μακρινή ανάμνηση για τους Λονδρέζους. Η διαφορά της Άρσεναλ σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες, είναι πως στους κανονιέρηδες, το απόλυτο κουμάντο στα μεταγραφικά το κάνει ο Βενγκέρ.

Αν η Άρσεναλ ήταν μια τυπική ελληνική ομάδα, που τα λεφτά τα βάζει ο πρόεδρος και έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις μεταγραφές, οι οπαδοί της θα είχαν στραφεί ενάντια στη διοίκηση κι ο Βεγκέρ θα ήταν στο απυρόβλητο. Στα καφενεία θα έλεγαν πως ο πρόεδρος καταστρέφει τον προπονητή, ο οποίος έχει δείξει ότι ξέρει να φτιάχνει ομαδάρες, όμως του λείπουν οι παίκτες.

Ο Βενγκέρ όμως, έχει βρεθεί στην παράξενη θέση να είναι ταυτόχρονα προπονητής και μάνατζερ, κάνοντας οικονομία σε ξένα χρήματα. Κάθε χρόνο η Άρσεναλ μοιάζει να έχει ως βασικό μέλημα περισσότερο το να ολοκληρώσει τη σεζόν με θετικό πρόσημο στο μπάτζετ της και λιγότερο με μια κούπα της Premier League στην τροπαιοθήκη της.

Τα τελευταία τρία καλοκαίρια, ο Βενγκέρ είχε στη διάθεσή του περισσότερες από 200 εκατομμύρια λίρες για μεταγραφές. Από αυτά τα χρήματα, είναι ζήτημα αν ξόδεψε τα μισά, κάνοντας λόγο για τη σημασία της σκληρής δουλειάς, σε σύγκριση με τις ακριβές προσθήκες στην ομάδα. Όλα αυτά, διογκώνουν την οργή των οπαδών της ομάδας προς τον Αλσατό, που πλέον κατηγορείται ανοιχτά ως τσιγκούνης.

Το θέμα είναι, για ποιο λόγο ο Βενγκέρ αρνείται να ξοδέψει; Θεωρεί ότι τα λεφτά δεν χτίζουν ομάδες; Φοβάται μην κάνει κι άλλες λανθασμένες επιλογές; Είναι φαν της αποταμίευσης; Φέτος το καλοκαίρι, όπως συμβαίνει πλέον κάθε χρόνο, η μεταγραφική περίοδος ξεκίνησε με υποσχέσεις για σημαντική ενίσχυση. Τελικά αποκτήθηκε μόνο ο Τσεχ και η ομάδα έμεινε για ακόμη μια σεζόν με επιθετικούς τους Ζιρού και Γουέλμπεκ, παρά τα διαρκή σενάρια για φλερτ με τον Μπενζεμά, ο οποίος θα μετέτρεπε όντως τους κανονιέρηδες σε ισότιμους διεκδικητές του τίτλου.

Το συμπέρασμα: Αφήστε τον άνθρωπο να προπονήσει

Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως οι οπαδοί της Άρσεναλ βράζουν με τον Βενγκέρ επειδή δεν ανταποκρίνεται σωστά σε καθήκοντα τα οποία εξαρχής δεν έπρεπε να του ανατεθούν. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο Βενγκέρ είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Ξέρει να φτιάχνει ομάδες που παίζουν στρωτό, γρήγορο και σύγχρονο ποδόσφαιρο και όλοι θυμόμαστε ότι η Άρσεναλ της διετίας 2010-2012 είχε χαρακτηριστεί ως μια μικρή Μπαρτσελόνα.

Στα μεταγραφικά όμως δεν το έχει. Το θέμα είναι γιατί δεν το καταλαβαίνει η διοίκηση της Άρσεναλ, ορίζοντας έναν άνθρωπο να τρέχει τα μεταγραφικά, όπως έκανε στην Τσέλσι και τη Γιουνάιτεντ ο Πίτερ Κένιον. Έναν άνθρωπο δηλαδή που θα αναλάβει να διαθέσει σωστά τα πολλά χρήματα τα οποία είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν οι ιδιοκτήτες της ομάδας, έχοντας πάντα φυσικά την έγκριση του Βενγκέρ για κάθε μεταγραφική κίνηση.

Με αυτόν τον τρόπο και ο Βενγκέρ θα είναι ήσυχος να κάνει αυτό που ξέρει καλά, γλιτώνοντας τη γκρίνια των οπαδών και η ίδια η Άρσεναλ θα ενισχυθεί σωστά, διεκδικώντας και πάλι με αξιώσεις ένα πρωτάθλημα.

Διαφορετικά, η ημέρα που θα αποτελέσει παρελθόν από το Emirates δεν είναι μακριά και αυτά που θα αφήσει πίσω του δίπλα στα πρωταθλήματα και τα κύπελλα θα είναι πολλά αξόδευτα εκατομμύρια.