Τελικά ο Jerry Krause έχτισε ή διέλυσε τους Bulls του Jordan;

Το ότι συζητήσαμε αλλά και θα το συζητάμε για καιρό ακόμη (ενώ το ESPN έχει κάνει κι άλλες τέτοιες ωραίες δουλειές, που δεν ξεπέρασαν, ωστόσο, το ακραιφνές μπασκετόφιλο κοινό) αποδεικνύει δυο πράγματα:

1. Την απήχηση που είχε συνολικά το ντοκιμαντέρ σε όλο τον πλανήτη, άρα την δεδομένη επιτυχία του. Ο 43χρονος σκηνοθέτης Jason Hehir που έχει υπογράψει τρία επεισόδια στη σειρά 30 for 30 για το ESPN, άλλα αθλητικά ντοκιμαντέρ και έχει συνεργαστεί με το UFC, έγινε διάσημος.

2. Την δημοτικότητα που εξακολουθεί να απολαμβάνει ο Μάικλ Τζόρνταν. Ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, 17 χρόνια μετά το τελευταίο του παιχνίδι (που ήταν βέβαια στις 16/4/2003 και όχι το … 1998 όπως ενδεχομένως να νομίζουν όσοι είδαν το ντοκιμαντέρ, αλλά αγνοούν τη συνέχεια του M.J που έγινε πρόεδρος και παίκτης των Γούιζαρντς) παραμένει αυτό που ήταν: Τεράστιος. Δίπλα (στο τεράστιος) προσθέτετε ό,τι θέλετε…

Λένε ότι το Last Dance δεν ήταν «αγιογραφία» γιατί έθιξε πολλά από τα σκοτεινά σημεία της ζωής του Μάικλ που είχαν και άμεση σχέση με τους Μπουλς. Όχι ακριβώς…Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς στην παραγωγή, μέρος της οποίας έχει επωμιστεί και η εταιρεία του Τζόρνταν, Jump 23. Άλλωστε, όπως έχει αποκαλύψει ο Άνταμ Σίλβερ, νυν κομισάριος του ΝΒΑ και άλλοτε επικεφαλής του ΝΒΑ Entertainment που στη σεζόν 1997-98 κινηματογράφησε το αποκλειστικό inside από τους Μπουλς υλικό, «ο Τζόρνταν είχε δεχθεί την χρησιμοποίηση του υλικού, μόνο αν αυτός έδινε κάποτε προσωπική έγκριση». Μετά από διαδοχικές αρνήσεις είπε το «ναι» στην τελευταία πρόταση από τον παραγωγό Μάικ Τόλιν.

Προφανώς στο Last Dance ακούμε και βλέπουμε τα γεγονότα από τη σκοπιά του Τζόρνταν. Ακόμη και όσα σκίασαν την λαμπρή καριέρα του, κυρίως ο εθισμός του στον τζόγο, αντιμετωπίζονται σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του. Δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό, από την στιγμή που ο «μεγάλος» αποφάσισε να μιλήσει. Σχεδόν όλα είναι αποδεκτά. Μόνο ένα φάουλ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η επίθεση που δέχεται είτε άμεσα, είτε έμμεσα ο Τζέρι Κράους, ο οποίος από την αρχή του ντοκιμαντέρ θεωρείται ο εγκέφαλος της διάλυσης της δυναστείας των Μπουλς. Όχι, πως δεν ξέραμε την τεράστια αντίθεση του Τζόρνταν με τον τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας του. Το να τα ρίξει όμως όλα στον Κράους, μετά από 22 χρόνια, είναι πολύ εύκολο γιατί απλά ο Τζέρι … έχει πεθάνει. Και δεν είχε την ευκαιρία για τον όποιο αντίλογο…

«Ο βρωμόστομος από τη Νορθ Καρολάινα»

 

Ο Jerry Krause με τον Michael Jordan / AP Photo/Mark Elias

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ο Τζόρνταν δεν … χώνεψε τον Κράους και μάλλον ισχύει το αντίστροφο. Το ότι συμβίωσαν τόσα χρόνια στους Μπουλς είναι σίγουρα ένα από τα κλειδιά των έξι πρωταθλημάτων σε οκτώ χρόνια. Γιατί μπορεί ο Μάικλ να απαξιώνει, ακόμη και τώρα, τον ρόλο του Κράους στην πορεία των Μπουλς από το 1991 μέχρι το 1998, όμως αν οι «ταύροι» έγιναν η ομάδα που σάρωσε τα πάντα σαφώς και το οφείλει στον … Crumps Τζέρι. Έτσι αποκαλούσε ο Τζόρνταν (με τον Σκότι Πίπεν να σιγοντάρει) τον Κράους.Crumps σημαίνει ψίχουλα, κάτι δηλαδή που άφηνε συνήθως ο τζένεραλ-μάνατζερ πάνω του, έχοντας τη συνήθεια να μασουλάει διαρκώς.

Σε ελεύθερη μετάφραση (όπως διάλεξε και ο Βασίλης Πουλάκος, στο βιβλίο του Ρόλαντ Λέιζενμπι, «Μάικλ Τζόρνταν, η Ζωή» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις MVP) θα λέγαμε «ο ψιχουλάκιας Τζέρι». Αυτή την πλήρη αντίθεση, από τη μια του αέρινου υπεραθλητή και από την άλλη του παχύσαρκου τζένεραλ-μάνατζερ, την διεύρυνε στο έπακρο. Ήταν πολύ δύσκολο κανείς να αντέξει τον Τζόρνταν μέσα στο πούλμαν της ομάδας, γιατί … τα αστεία του ξεπερνούσαν πολλές φορές τα όρια. Και ο Κράους ήταν ένας από τους στόχους του. Ειδικά στους τελικούς του 1997, εναντίον της Γιούτα, η κατάσταση πολλές φορές ξέφυγε από τις χοντράδες του Μάικλ. Σύμφωνα με τον Λέιζενμπι μια μέρα ο Τζόρνταν ούρλιαζε: «Τζέρι Κράους, ε Τζέρι Κράους. Πάμε για ψάρεμα. Ο καθένας με το καλάμι του. Μην ανησυχείς, άμα δεν πιάσουμε τίποτε, μπορείς να φας εσύ το δόλωμα»!

Σε άσχετες στιγμές φώναζε «ο Μπραντ Σέλερς, μάλιστα αυτή ήταν επιλογή στο ντραφτ» θέλοντας να «πικάρει» τον Κράους για την επιλογή του μετέπειτα φόργουορντ του Άρη το 1986, όμως η συνέχεια ήταν πολύ διαφορετική, καθώς ο Τζόρνταν, ενώ το πούλμαν πήγαινε με … σαράντα χιλιόμετρα σχολίασε: «Ε, Τζέρι Κράους, το πούλμαν έτρεχε πιο γρήγορα, χωρίς την χοντροκωλάρα σου μέσα». Οι περισσότεροι γελούσαν, κάποιοι από το σταφ δαγκώνονταν και ο Τζαντ Μπιούσλερ είχε ρωτήσει μια μέρα τον Στιβ Κερ: «Φαντάζεσαι τον Τζέιμς Γουόρθι να φέρεται με αυτόν τον τρόπο στον Τζέρι Γουέστ;» (ο Γουόρθι ήταν συμπαίκτης του Τζόρνταν στο κολέγιο, έπαιζε στους Λέικερς όπου G.M ήταν για χρόνια ο θρυλικός Τζέρι Γουέστ).

Ο Κράους δεν είχε πολλά πράγματα να αντιπαραθέσει σε αυτό το μπούλινγκ. Όταν ο Μάικλ άρχιζε την πλάκα, μονολογούσε «πάλι άρχισε ο βρωμόστομος από τη Νορθ Καρολάινα», ή «σταμάτα καραφλάκο». Για να τον πειράξει στα αλήθεια του έλεγε ότι ο Ερλ Μονρό (έπεισε τους Μπάλτιμορ Μπούλετς να τον επιλέξουν στο ντραφτ του 1967) ήταν καλύτερος παίκτης. Ο Τζόρνταν δεν άφηνε να πέσει κάτω το γάντι και περνούσε στην αντεπίθεση: «Για πες μου Τζέρι, τι νούμερο ήταν ο Μονρό στο ντραφτ;» «Δύο…» απαντούσε ο Κράους. Κι ο Μάικλ …ειρωνευόταν: «Ε, ναι και εγώ πιστεύω ότι έκανες μια τεράστια ανακάλυψη, ενός κρυμμένου ταλέντου. Μπράβο, μπράβο…».

Αυτό, που κατάφερε να εξοργίζει τον Τζόρνταν ήταν άλλο. Ο Τζέρι Κράους έμπαινε στην τουαλέτα των αποδυτηρίων, λίγο πριν ξεκινήσουν οι αγώνες των Μπουλς. Κατά σύμπτωση την ίδια … συνήθεια είχε και ο σουπερ-σταρ της ομάδας, που τσαντιζόταν να βλέπει τον χοντρούλη G.M της ομάδας να του παίρνει τη θέση!

Από τον Πίπεν στον Κούκοτς …

 

Η κόντρα, ωστόσο, δεν ξεκίνησε το 1997. Ο Κράους πήγε στους Μπουλς, ένα χρόνο μετά την άφιξη στο Σικάγο του Μάικλ Τζόρνταν. Είχε πείσει τον ιδιοκτήτη Τζέρι Ράιζντορφ να αφήσει το μπέιζμπολ και τους Γουάιτ Σοξ και να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Οι κινήσεις του έμοιαζαν με μια παρτίδα σκάκι, κάθε φορά και ένα πιόνι, ένας αξιωματικός, ένας πύργος, έμπαιναν δίπλα στον “Air” που είχε το ρόλο της βασίλισσας. Πήγαινε παντού.

Μόνο που ο Τζόρνταν δεν ενέκρινε πάντα αυτές τις κινήσεις. Τον Μπραντ Σέλερς τον έφερνε σαν αρνητικό παράδειγμα, γιατί ο ίδιος είχε προτείνει να επιλέξει η ομάδα τον γκαρντ Τζόνι Ντόουκινς από το Ντιουκ. Λέγεται ότι ο Κράους άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή, καθώς ακόμη και ο κόουτς των Μπουλς Νταγκ Κόλινς, την παραμονή του ντραφτ, ήταν σχεδόν βέβαιος ότι στο Σικάγο θα πήγαινε ο Ντόουκινς.

Θα μπορούσε κανείς να αμφιβάλλει και για άλλες επιλογές πρώτου γύρου, όπως ο Στέισι Κινγκ, ο Γουίλ Περντιού και ο Μάρκους Φίζερ. Ωστόσο η σκέψη του να πλαισιώσει τον Τζόρνταν με παίκτες που θα έκαναν τη δουλειά του σούπερ-σταρ πιο εύκολη, ήταν ευθύς εξ’ αρχής … εμμονή του. Το 1987 έκανε κόλπο-γκρόσο πείθοντας τους Σιάτλ Σουπερσόνικς να ανταλλάξουν το νο 5 του ντραφτ Σκότι Πίπεν, ενώ ο ίδιος στο νο 10 επέλεξε τον Χόρας Γκραντ. Και οι δυο έγιναν στη συνέχεια οι πρώτοι συμπαραστάτες του Τζόρνταν στην κατάκτηση των τριών πρώτων πρωταθλημάτων. Ο Πίπεν έγινε ο ιδανικός παρτενέρ και το άλτερ-έγκο του Μ.J, ο Χόρας Γκραντ εξελίχθηκε σε … αμυντικό τέρας. Ο Μάικλ είχε προτείνει αντ’ αυτού τον Τζόε Γουλφ, που έπαιζε στο Νορθ Καρολάινα, όμως ο Κράους τον αγνόησε.  Το 1989 στο νο 18 ο Κράους διαλέγει τον Μπι Τζέι Άρμστρονγκ, οργανωτή των Μπουλς στο πρώτο θρι-πιτ.

Ένα χρόνο νωρίτερα ο Κράους στέλνει στη Νέα Υόρκη τον Τσαρλς Όκλεϊ και παίρνει τον Μπιλ Καρτράιτ. Ο Τζόρνταν δεν το πιστεύει και βγαίνει από τα ρούχα του, καθώς ο Όκλεϊ εκτός από προσωπικός του φιλός που έπαιζε ξύλο με ολόκληρη την ομάδα των Πίστονς, ήταν ένας σκληρός αμυντικός και καλός ριμπάουντερ. Περισσότερο τον εξόργισε ο τρόπος που έγινε γνωστή η ανταλλαγή.

Είχε πάει στο Λας Βέγκας μαζί με τον Όκλεϊ, για να δουν ένα αγώνα του Μάικ Τάισον, όταν άκουσαν στην τηλεόραση τα … νέα. Ο Καρτράιτ δεν του γέμιζε το μάτι, του έκανε χοντρό μπούλινγκ στις πρώτες προπονήσεις (μέχρι που ο γερο-Μπιλ του είπε «σταμάτα, γιατί δεν θα ξαναπαίξεις μπάσκετ») αλλά η επιλογή του Κράους αποδείχθηκε χρυσή. Έμοιαζε με τον παίκτη που τους έλειπε για να στεφθούν πρωταθλητές, κάτι που αργότερα παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Μ.J. Ο Κράους συνέχιζε τις χειρουργικές κινήσεις. Άφηνε ελεύθερο τον Χόρας Γκραντ, έπαιρνε τον Ντένις Ρόντμαν, επέλεγε τον Τόνι Κούκοτς (άλλο θύμα μπούλιγνκ από Τζόρνταν και … Πίπεν), τη σεζόν που είχε σταματήσει (για πρώτη φορά) ο Μάικλ, έπαιρνε τον Ρον Χάρπερ. Όλοι έγιναν πρωταγωνιστές, μαζί φυσικά με το δίδυμο Μάικλ-Σκότι, για την επόμενη τριπλή επικράτηση (1996-98).

Το καλύτερο προπονητικό επιτελείο

O Jerry Krause με τον Phill Jackson / AP Photo/Mike Fisher

Όμως το μάτι του πανέξυπνου όσο και εγωιστή τζένεραλ-μάνατζερ (δυο φορές παράγοντας της χρονιάς στο ΝΒΑ) δεν «έκοβε» μόνο στο να διαβλέπει το ταλέντο των παικτών που θα φορούσαν τη φανέλα των Μπουλς.

Το 1985 η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει στο τεχνικό επιτελείο τον Τεξ Γουίντερ, με τον οποίο γνωριζόταν πάνω από 20 χρόνια, αν και η πρώτη του επαφή χρονολογείται από το 1950, όταν ο Κράους παρακολούθησε για πρώτη φορά την τριγωνική επίθεση που εφάρμοζε στο κολέγιο Κάνσας Σίτι ο 29χρονος τότε, Γουίντερ. Αργότερα, στη δεκαετία του ’70, ο εμπνευστής του συστήματος που άλλαξε την ιστορία των Μπουλς, έκανε … ιδιαίτερα μαθήματα προπονητικής στον Κράους. «Τότε αποφάσισα ότι αν κάποτε πήγαινα σε μια ομάδα θα τον προσλάμβανα στη θέση του ασίσταντ κόουτς και δεν θα με ενδιέφερε ποιος θα είναι πρώτος προπονητής» έλεγε μετά από πολλά χρόνια ο Κράους.Ταυτόχρονα θέλησε να επιβάλλει στο προπονητικό σταφ και ένα ψιλόλιγνο κόουτς που έμοιαζε με … κρεμάστρα (λόγω της τεράστιας πλάτης του) και είχε πάρει το πρωτάθλημα του CBA με τους Άλμπανι Πατρούνς. Δεν ήταν εύκολο να περάσει τη γραμμή του. Οι συμβουλές του Τεξ Γουίντερ δεν άρεσαν καθόλου στον χεντ-κόουτς Σταν Άλμπεκ, ενώ αρνήθηκε να δεχθεί τον Φιλ Τζάκσον.

Ο Κράους δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια. Απέλυσε τον Άλμπερ, πρώθησε ως πρώτο προπονητή τον Νταγκ Κόλινς, τον οποίο συμπάθησε ιδιαίτερα ο Τζόρνταν (γιατί του έδινε … απεριόριστα την μπάλα), κατάφερε να βάλει στο επιτελείο τον Τζάκσον, είχε όμως και πάλι προβλήματα. Ο Κόλινς δεν «πήγαινε» τον Γουίντερ και την τριγωνική επίθεση, κάποια στιγμή μάλιστα τον απομάκρυνε από τον πάγκο της ομάδας.

Και τότε ο Κράους σκέφτηκε ότι έπρεπε να φέρει κοντά Τζάκσον και Γουίντερ. Ο ένας φημιζόταν σαν αμυντικός προπονητής, ο γερο-Τεξ είχε την τριγωνική επίθεση, ο συνδυασμός έμοιαζε και ήταν εκρηκτικός. Γρήγορα ο Φιλ Τζάκσον πήρε τη δουλειά του χεντ κόουτς και ο Τεξ Γουίντερ έγινε η σκιά του (τον ακολούθησε άλλωστε και στους Λέικερς): «Ο Φιλ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε πόσο καλός ήταν ο Τεξ. Του δίνω τα εύσημα, γιατί εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την μπασκετική ιδιοφυία του Γουίντερ….» είχε πει ο Κράους, με το προπονητικό επιτελείο των Μπουλς να περιλαμβάνει ακόμη τους Τζόνι Μπαχ, Τζίμι Ρότζερς, Φρανκ Χάμπλεν και Τζιμ Κλέμονς. Για πολλούς το κορυφαίο σταφ όλων των εποχών σε μια ομάδα ΝΒΑ!

Η σχέση του με τον Φιλ Τζάκσον πέρασε από διάφορα στάδια. Από φίλοι, έγιναν μέλη μιας ομάδας που ανέχονταν ο ένας τον άλλον και στο τέλος … δεν μιλιόντουσαν. Στο Last Dance ο Κράους κατηγορείται, εκτός των άλλων, ότι στο γάμο της κόρης του, κάλεσε τον Τιμ Φλόιντ (επόμενο προπονητή των Μπουλς) όχι όμως και τον Τζάκσον. Η αλήθεια είναι ότι όταν ο «Ζεν Μάστερ» έκανε πάρτι για τα 50ά γενέθλιά του (το 1995) δεν είχε στείλει πρόσκληση στον Κράους. Κι όταν ο Τζόρνταν έκανε «πλάκα» στο πούλμαν, ο προπονητής δεν είπε ποτέ ένα τυπικό «Μάικλ, σταμάτα…», αν και λέγεται ότι τη συγκεκριμένη σύσταση ο Φιλ την είχε κάνει σε τετ-α-τετ με τον σουπερ-σταρ των Μπουλς.

Από την άλλη ο Τζέρι είχε δηλώσει (μετά την συμφωνία Τζάκσον-Ράιζντορφ, το καλοκαίρι του 1997) πως «αυτή η χρονιά θα ήταν η τελευταία του Φιλ στο Σικάγο, ακόμη κι αν κάνει 82-0». Μια δήλωση που ουσιαστικά εκπαραθύρωνε τον προπονητή των τίτλων, αλλά και έβαζε σε τροχιά απομάκρυνσης τον Μάικλ Τζόρνταν ο οποίο το είχε ξεκαθαρίσει: «Χωρίς τον Φιλ δεν μένω…»

Κι εκείνη, η άλλη δήλωσή του «πρωτάθλημα δεν παίρνουν οι παίκτες, αλλά οι οργανισμοί» τι ήταν πάλι; Ο ίδιος είχε διευκρινίσει ότι ο δημοσιογράφος του είχε παραλείψει το «μόνο», οπότε άλλαζε ολόκληρο το νόημα, ωστόσο όσοι ήθελαν να πιστέψουν πως ο Τζέρι Κράους υποβάθμιζε το ρόλο παικτών και προπονητή, είχαν την απόδειξη.

Η … απάντησή του από το NBC

Τι έγινε λοιπόν το καλοκαίρι του 98; Ο Κράους (με τη σύμφωνη γνώμη του Τζέρι Ράιζντορφ, βεβαια) για ένα καπρίτσιο, επειδή τα νεύρα του είχαν γίνει τσατάλια από το μπούλινγκ του Τζόρνταν (και του Πίπεν) διέλυσε την ομάδα των έξι τίτλων; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος μέσω των απομνημονευμάτων του, που δεν έχουν δημοσιευτεί, αλλά η οικογένεια Κράουζε τα παραχώρησε στο NBC, ώστε να υπάρχει μια … αντίθετη άποψη προς το Last Dance.

Αντιγράφουμε τα λόγια του Crumps: «Μέχρι τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κανείς εκτός από τον Τζέρι Ράιζντορφ, εμένα και μερικών στελεχών της ομάδας, δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη μετά την κατάκτηση του 6ου πρωταθλήματος. Στα αλήθεια διαλύσαμε την ομάδα που νικούσε, για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, απέναντι σε παίκτες και κόουτς; Πιστεύετε στα αλήθεια ότι όσοι δουλέψαμε όλα αυτά τα χρόνια για να δημιουργήσουμε αυτή την ομάδα, ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο, άκρατης επιβολής του εγώ μας; Να θέλουμε δηλαδή να κερδίσουμε χωρίς αυτούς όλους που μας είχαν φτάσει μέχρι εκεί; Πιστεύετε ότι μπορεί ένας οργανισμός, από τον πρόεδρο μέχρι τον ιδιοκτήτη να σκεφτεί με αυτό τον τρόπο;

Το 1998 είχαν σημάνει τα πρώτα καμπανάκια κινδύνου. Η ηλικία του Ντένις Ρόντμαν, η έλλειψη εκρηκτικότητας από τον Λουκ Λόνγκλεϊ, μετά από 100 αγώνες το χρόνο στις προηγούμενες τρεις σεζόν, δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα.  Κανείς δεν είχε λάβει υπόψη τον τρόπο με τον οποίο θα επανέρχονταν τα πονεμένα γόνατα και οι αρθρώσεις το καλοκαίρι. Ούτε οι φίλαθλοι, ούτε τα media έδιναν σημασία σε όλα αυτά. Ούτε μπορούσαμε κάθε φορά να είμαστε τυχεροί στο ντραφτ όπως συνέβη το 1990, όταν πήραμε τον Τόνι Κούκοτς επειδή κανείς δεν πίστευε πως θα έρθει στο ΝΒΑ και έπεσε έτσι στον δεύτερο γύρο.

Για τον κόσμο και τους δημοσιογράφους είχαμε τον Μάικλ Τζόρνταν που μπορούσε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Να παίξει ακόμη και σέντερ, ή πάουερ φόργουορντ, κερδίζοντας μόνος του. Ή τον Σκότι Πίπεν με δυο εγχειρήσεις την προηγούμενη διετία. Είχαμε τον Φιλ Τζάκσον, για τον οποίο όμως οι φίλαθλοι δεν γνωρίζουν ότι δεν ήθελε να είναι ο προπονητής της ‘νέας ομάδας’, αλλά όπως μας είχε πληροφορήσει στις αρχές της σεζόν, ήθελε τουλάχιστον ένα χρόνο ξεκούρασης στη Μοντάνα. Θα σας πάω τώρα σε μια συνάντηση που έγινε τον Ιούλιο του 1998. Συμμετείχαν ο Τζέρι Ράιζντορφ, εγώ, οι συνεργάτες μου Τζιμ και Κάρεν Στακ, ο επικεφαλής γυμναστής Αλ Βερμέιλ, ο αντιπρόεδρος και οικονομικός διευθυντής Ιρβάιν Μέιντελ και το ιατρικό επιτελείο των Μπουλς. Ο Βερμέιλ ήξερε με λεπτομέρειες την κατάσταση των παικτών, αφού τους έκανε τεστ όλη τη σεζόν και ήταν καλύτερα ενημερωμένος ακόμη και από τους γιατρούς. Είχαμε ζητήσει γραπτή έκθεση του Κρις Σέφερ (γυμναστής) για όλη την ομάδα.

Η πρώτη μου ερώτηση αφορούσε τον Λουκ Λόνγκλεϊ, ένα φρι-έιτζεντ που τα τελευταία χρόνια, εξ’ αιτίας των προβλημάτων στους αστραγάλους του, ξεκουραζόταν σε πολλά παιχνίδια. Ο Αλ και οι γιατροί συμφώνησαν ότι δεν μπορούσαμε να του ανανεώσουμε το συμβόλαιο. Επόμενη ερώτηση: Ρόντμαν; Καθένας από τους παρευρισκόμενους συμφώνησε ότι οι τρέλες του έξω από το γήπεδο τον επηρέαζαν και πάνω στο παρκέ. ΟΚ, είπα. Χωρίς σέντερ, χωρίς πάουερ φόργουορντ, με λίγα χρήματα (λόγω σάλαρι καπ) να υπογράψουμε κάποιον, ποιος θα παίζει άμυνα μέσα στη ρακέτα για τον Τζόρνταν, ποιος θα παίρνει τα ριμπάουντ πίσω από τον Πίπεν;

Πάμε όμως και στον Πίπεν. Έχει ήδη κάνει δυο εγχειρήσεις, η μία μάλιστα αργά το καλοκαίρι παρά τις αντίθετες οδηγίες μας, κάτι που του στοίχισε μισή ρέγκιουλαρ-σίζον εκτός γηπέδων. Θέλει συμβόλαιο σουπερ-σταρ. Αξίζει τον κόπο και το ρίσκο, αν μάλιστα βρούμε ένα σέντερ και ένα πάουερ φόργουορντ, ώστε αυτός και ο Μάικλ να κουβαλήσουν την ομάδα, η οποία μάλιστα θα έχει νέο προπονητή; Πολύ αμφιβάλλω…Μπορεί ο Μάικλ να συνεχίζει να παίζει τόσο καλά χωρίς σέντερ, πάουερ-φόργουορντ και πιθανότατα τον Πίπεν; Μπορούσε ο Μπιλ Ράσελ ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών να πάρει τόσα πρωταθλήματα χωρίς αυτούς τους σπουδαίους συμπαίκτες που είχε; Όχι. Ο Μάικλ έχει δηλώσει ότι δεν παίζει χωρίς να είναι προπονητής ο Φιλ. Ο Τζάκσον είπε ότι φεύγει. Τι θα κάνει ο Μάικλ; Σημαντικοί ρολίστες μας όπως ο Στιβ Κερ και ο Τζουντ Μπούσλερ είναι φρι-έιτζεντ και είναι σε θέση να βρουν πολύ καλύτερα συμβόλαια απ’ αυτά που εμείς, λόγω σάλαρι καπ, μπορούμε να τους προσφέρουμε Μπορούμε να έχουμε τον Φιλ προπονητή, χωρίς σέντερ και πάουερ-φοργουορντ, ίσως τον Πίπεν, με αρκετούς νέους αναπληρωματικούς και την τρελή προσδοκία-προσευχή «πιστεύουμε στον Μάικλ». Καμιά τύχη…

Βάλτε τον εαυτό σας σε αυτό το δωμάτιο, λοιπόν. Τι θα κάνατε εσείς; Και τι κάναμε εμείς; Διαλύσαμε μια δυναστεία, ή μια δυναστεία διαλύθηκε λόγω της ηλικίας, το μικρό χρονικό διάστημα αποκατάστασης, αλλά και τους κανονισμούς του σάλαρι καπ που εξουσιάζουν το ΝΒΑ; Σίγουρα δεν διαρρεύσαμε κάτι απ’αυτή τη συνάντηση που θα κατέστρεφε τα επόμενα συμβόλαια των παικτών μας. Το Φίνιξ πρόσφερε … σύνταξη στον Λουκ Λονγκλεϊ, υπογράφοντας ένα πενταετές συμβόλαιο μαζί του. Έπαιξε μόλις τρία μόλις χρόνια, αφού αποφάσισε να αποσυρθεί στην Αυστραλία…Ο Ρόντμαν αγωνίστηκε μόλις σε 35 αγώνες του ΝΒΑ, χωρίς να μπορέσει να ξαναβρεί την φόρμα του. Καθώς μάλιστα το καλοκαίρι προχώρησε, ήρθε και το λοκ-άουτ, κάτι που έκανε σίγουρο ότι το ΝΒΑ θα ξεκινούσε πολύ αργά, στο τέλος Ινουαρίου. Για μας τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ο Μάικλ Τζόρνταν έσκισε το χέρι του με ένα πουροκόφτη, κάτι που ίσως του στοίχιζε όλη τη χρονιά. Θα μπορούσε βέβαια να υπογράψει ένα τεράστιο συμβόλαιο και να μην παίζει, ωστόσο φάνηκε συνεπής σε ό,τι είχε πει. Και δεν ήθελε βέβαια να παίξει στους Μπουλς που θα έκαναν ανανέωση.

Τον Ιανουάριο, όταν το πρωτάθλημα ήταν έτοιμο να ξαναρχίσει, οι εκπρόσωποι του Πίπεν μας ζήτησαν να τον στείλουμε στο Χιούστον, καθώς έτσι θα κέρδιζε 20 εκατομμύρια περισσότερα από το συμβόλαιο που εμείς μπορούσαμε να του προσφέρουμε. Ο Τζέρι Ράιζντορφ κι εγώ του δώσαμε αυτή την ευκαιρία. Αμέσως μετά κάλεσα τους Στιβ (Κερ) και Τζουντ (Μπουσλερ) και τους είπα ότι θα τους αφήσουμε να πάρουν το καλύτερο συμβόλαιο στην καριέρα τους, καθώς δεν τους υπολογίζαμε πλέον. Αυτή είναι η αλήθεια…».

Ο Κράους δεν αρνείται ότι οι πρωταθλητές Μπουλς, πράγματι διαλύθηκαν, θεωρεί όμως την εξέλιξη νομοτελειακή. Θα μπορούσε, βέβαια, να γίνει αυτό που είπε ο Τζόρνταν: «Ας μας κρατούσαν όλους κι ας … πέφταμε μόνοι μας. Να χάναμε εμείς τον τίτλο και όχι να μη μας έδιναν καν το δικαίωμα να κατακτήσουμε το έβδομο πρωτάθλημα». Πιθανότατα η αποκαθήλωση τότε να ήταν πιο επώδυνη. Αυτό που δεν κατάφερε ο Κράους, βέβαια, ήταν να ξαναφτιάξει μια μεγάλη ομάδα των Μπουλς. Αποχώρησε πικραμένος το 2003, καθώς δεν του είχε αναγνωριστεί ποτέ η συμβολή στην δημιουργία της μυθικής ομάδας του Σικάγου.

Ο Ρόλαντ Λέιζενμπι, όταν πέθανε ο Κράους, έγραφε: «Ο Τζόρνταν, ο Πίπεν, ο Τζάκσον, ο Γουίντερ ακόμη και ο Ράιζντορφ έχουν γίνει μέλη του Hall of fame. Ο Τζέρι Κράους δεν θα μπει πιθανότατα ποτέ σε αυτό το κλαμπ…». Έκανε λάθος. Ο χοντρούλης ψιχουλάκιας, με το διορατικό βλέμμα και τις συνεχείς κόντρες με τον μεγαλύτερο μπασκετομπολίστα όλων των εποχών, έγινε χολ οφ φέιμερ, λίγους μήνες μετά το θάνατό του…

ΥΓ: Αν ψάξει να βρει κανείς μια φωτογραφία που να είναι μαζί Τζόρνταν, Τζάκσον, Κράους και Ράιζντορφ, θα απογοητευτεί. Δύσκολο. Κι όμως αυτή η ομάδα πήρε έξι πρωταθλήματα. Τόσο μεγάλη ήταν…