Τέτοια ήταν πάντα η αγγλική στάνη, τέτοιους παίκτες έβγαζε

Το γκολ του Αζάρ στο 82’ του μικρού τελικού επισφράγισε αυτό που είχαμε καταλάβει από την αρχή του Μουντιάλ: Ότι αν στον όμιλο της η Αγγλία είχε δύο οποιεσδήποτε άλλες ομάδες πλην του Παναμά και της Τυνησίας, ο Κέιν και η παρέα του θα είχαν δει τη διοργάνωση από τη φάση των ‘16’ και μετά όντας ντίρλα σε κάποια γιγαντοοθόνη στην Αγία Νάπα. Από την άλλη πλευρά, το τελικό 2-0 έριξε την απόδοση του Βελγίου για την κατάκτηση του ερχόμενου Euro στο 1.50.

Κόντρα (και) στο Βέλγιο, την μοναδική σοβαρή ομάδα που αντιμετώπισε (δις) η Αγγλία στο Μουντιάλ, ο Σάουθγκειτ απέδειξε ότι είναι καλύτερος σε δύο πράγματα από τον (ουσιαστικό) προκάτοχό του, Ρόι Χόντγκσον. Πρώτον, ντύνεται καλύτερα, αν και δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει δεύτερο γιλέκο και δεύτερον, κατάλαβε πως όσο καλό πόδι και να έχει ο Κέιν, σίγουρα έχει καλύτερο κεφάλι οπότε σταμάτησε να χρησιμοποιεί τον επιθετικό της Τότεναμ ως βασικό εκτελεστή των κόρνερ της ομάδας (όπως έκανε ο Χόντγκσον στο Euro της Γαλλίας). Αλλά για να μην κατηγορούμε μόνο τον προπονητή, τέτοια ήταν πάντοτε η αγγλική στάνη, τέτοιους παίκτες έβγαζε.

Από εκεί και πέρα, στο γήπεδο της Αγίας Πετρούπολης είδαμε τα αναμενόμενα. Η ομάδα του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ έδειξε από το 4’ με το γκολ του Μενιέ ποιος είναι το αφεντικό και στο δρόμο που είχαν χαράξει η Κροατία το 1998, η Τουρκία το 2002 και η Ολλανδία το 2014, η συμπαθέστερη ομάδα της διοργάνωσης κέρδισε την 3η θέση.

(AP Photo/Petr David Josek)

Ενδεικτική της διαφοράς κλάσης των δύο ομάδων είναι η φάση του 79’, όταν με αλλεπάλληλα τακουνάκια και πάσες μεταξύ Αζάρ, Μέρτενς και Ντε Μπρόινε η μπάλα φτάνει σαν σε προπόνηση από την μεγάλη περιοχή του Βελγίου στον Μενιέ, ο οποίος δεν καταφέρνει να νικήσει τον Πίκφορντ και να πετύχει (ίσως) το ωραιότερο γκολ της διοργάνωσης.

Αν οι Ρώσοι σκηνοθέτες ήταν μάγκες, σε κάθε τέτοια φάση του Βελγίου, η οποία ιδανικά θα περιλάμβανε και τον Λουκάκου, θα έπρεπε να δείχνουν ένα κοντινό του Μουρίνιο. Λογικά οι αντιδράσεις του Πορτογάλου τεχνικού, ο οποίος στην δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι αντιμετώπισε ως λίγη τη μισή σημερινή εθνική Βελγίου, θα ήταν πιο απόκοσμες κι από αυτές του Μαραντόνα στα ματς της Αργεντινής.

Αν τους επόμενους μήνες το Βέλγιο δεν έχει σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ του, κρατήσει τον ίδιο προπονητή, ο οποίος κατάφερε να δώσει ψυχή στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας που έχει λιγότερη εθνική συνείδηση από τους κατοίκους της Λιλιπούπολης και μάθει κάποιος στον Λουκάκου (εδώ ο Μουρίνιο ίσως έχει ένα μικρό δίκιο) να κάνει επιτέλους κοντρόλ, δεν βλέπω το πώς αυτή η ομάδα μπορεί ν’ απουσίασει από τουλάχιστον τα ημιτελικά των επόμενων Euro και Μουντιάλ.

Ας κλείσουμε, όμως, με την χώρα που αγαπάμε να γελάμε (γιατί για να μισείς κάποιον, πρέπει να έχει τουλάχιστον ποδοσφαιρική αξία) μαζί της. Η παρουσία της και σε αυτό το Μουντιάλ απέδειξε τρία πράγματα: Ότι το μάρκετινγκ των Άγγλων είναι τόσο καλό που σε λίγο θα μας πείσουν να παίζουμε και κρίκετ, ότι η κατάκτηση της 4ης θέσης δεν ήταν τίποτε άλλο από απλή επιβεβαίωση του σεναρίου της ταινίας ‘Mike Bassett: England Manager’ και ότι δεν έχει αλλάξει τόσο τραγικά τίποτα σε αυτή την ομάδα που η στοιχηματική απόδοση να μην κατακτήσει ποτέ (ξανά) οποιονδήποτε τίτλο είναι φραγμένη.

Ευτυχώς, τα lads απέδειξαν για άλλη μια διοργάνωση πως δεν μπορούν και μας έκαναν τη χάρη ν’ απουσιάζουν από τον σημερινό τελικό.

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Photo/Natacha Pisarenko)