Θανάση Γιαννακόπουλε, ήσουν και ένας από εμάς τους Ολυμπιακούς

Δεν είναι εύκολο να συμπαθείς τον αντίπαλό σου, δεν έχουμε μάθει έτσι. Μεγαλώνεις μαθαίνοντας ότι όποιος βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο, είναι αυτόματα κακός, ο εχθρός. Ειδικά για έναν Ολυμπιακό, οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό πρέπει να χτυπηθεί, να μειωθεί, να υποβιβαστεί. Μοιάζει αδιανόητο να πεις μια καλή κουβέντα για κάποιον που φοράει πράσινη φανέλα με τριφύλλι στο στήθος. Ή έστω, πράσινη γραβάτα.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, μαζί με τον αδερφό του Παύλο, ήταν πάντα στα μάτια μου μια ξεχωριστή περίπτωση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με εκνεύριζε. Κάθε φορά που μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο για να τα χώσει στους διαιτητές, κάθε φορά που τσακωνόταν με κάποιον εκπρόσωπο της ομάδας μου, κάθε φορά που έφερνε έναν παιχταρά και πόζαρε μαζί με τον Παύλο, γεμάτος περηφάνια, όσο ο αθλητής υπέγραφε το συμβόλαιό του.

Στο τέλος της ημέρας όμως, πάντα κατέληγα να τον συγχωρώ και να τον παραδέχομαι. Σιωπηλά, αλλά έντιμα. Γιατί στα μάτια και τις πράξεις του, έβλεπα πως αισθάνεται αυτό που ένιωθα κι εγώ. Ότι πολύ απλά, αγαπάμε κι οι δύο παθολογικά τις ομάδες μας κι εκείνος μπορεί και βοηθάει τη δική του να γιγαντωθεί.

Όπως εγώ βλέποντας τους αγώνες από το σπίτι ή το γήπεδο κατέληγα να ουρλιάζω προς τους παίκτες του Ολυμπιακού που έχαναν ένα σουτ ή έκαναν λάθος, όπως τα έβαζα με τους διαιτητές όταν έκρινα πως αδικούν την ομάδα μου, έτσι κι ο Θανάσης δεν έμαθε ποτέ να κρατάει τα συναισθήματά και τις αντιδράσεις του για εκείνον. Γιατί πάνω απ’ όλα, λάτρευε τον Παναθηναϊκό.

Είχε την ευλογία να μπορεί να εμπλακεί στα διοικητικά της ομάδας που αγάπησε από μικρός και μαζί με τον αδερφό του, να την οδηγήσει όσο πιο ψηλά γινόταν. Να ξοδεύει εκατομμύρια για να φέρνει πάντα τους καλύτερους. Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν ένας ρομαντικός φίλαθλος της ομάδας του και αυτό δεν το έκρυψε ποτέ

Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό αλλά σεβόταν τον Ολυμπιακό. Δεν θυμάμαι ούτε μια μειωτική δήλωση του Θανάση για την ομάδα μου, ακόμα κι όταν βολοδέρναμε σε Κορυδαλλούς και όγδοες θέσεις. Ήξερε καλά ότι χωρίς τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να υπάρξει Ολυμπιακός κι ότι η έλλειψη σεβασμού για τον μεγάλο σου αντίπαλο είναι συμπεριφορά μικρού ανθρώπου. Κι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν ήταν σίγουρα τέτοιος.

Για την καλοσύνη του και για το γεγονός πως βοηθούσε πάντοτε τους ανθρώπους που είχε γύρω του, τα έγραψαν ήδη όσοι είχαν τη χαρά να τον γνωρίσουν προσωπικά. Η δική μου οπτική γωνία, δεν είναι καν αυτή του δημοσιογράφου στην προκειμένη περίπτωση, αλλά αυτή του ‘αντιπάλου’ φιλάθλου. Και ως τέτοιος, εύχομαι όλοι οι παράγοντες της χώρας να είχαν την ψυχοσύνθεση και τον χαρακτήρα του Θανάση Γιαννακόπουλου.

Να πανηγυρίζουν σαν παιδιά τις επιτυχίες των ομάδων τους, επειδή αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που μπήκαν στον αθλητισμό: η επιθυμία τους να βοηθήσουν την παιδική τους αγάπη να γιγαντωθεί. Να αγαπάνε την δική τους ομάδα, χωρίς να μισούν θανάσιμα τον αντίπαλο. Να σέβονται όσους δεν είναι μαζί τους, να μην έχουν κρυφές ατζέντες, να μην είναι η ομάδα τους όχημα για να πετύχουν άλλους σκοπούς και να πιέσουν καταστάσεις, να μην χρησιμοποιούν τους οργανωμένους σαν στρατό.

Αν ο ελληνικός αθλητισμός είχε μόνο Θανάσηδες και Παύλους Γιαννακόπουλους, είμαι βέβαιος ότι δεν θα μας έκανε να ντρεπόμαστε, όπως μας κάνει σήμερα. Δυστυχώς, άνθρωποι σαν τον Θανάση και τον Παύλο είναι σχεδόν αδύνατο να αντικατασταθούν. Ίσως και γιατί έκρυβαν μέσα τους έναν ρομαντισμό που σήμερα μοιάζει δύσκολο να διατηρηθεί ζωντανός.

Αυτόν τον ρομαντισμό όμως, έχουμε μάθει να τον αναγνωρίζουμε όλοι όσοι αγαπάμε τις ομάδες μας, ακόμη κι αν το σήμα που μας εκφράζει είναι διαφορετικό. Κι αυτή η ανιδιοτελής αγάπη, μπορεί να μας ενώσει και να μας κάνει να δούμε με συμπάθεια ακόμα και τον ‘εχθρό’. Στο τέλος της ημέρας άλλωστε, μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα, το ίδιο πάθος και αυτό μερικές φορές είναι αρκετό.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, είχε πει πριν λίγους μήνες απευθυνόμενος στον κόσμο του Παναθηναϊκού πως “είμαι ένας από εσάς”. Θανάση, θα μας λείψεις, γιατί νιώθω ότι ήσουν και ένας από εμάς, ένας από όλους μας.