Τι δουλειά έχουν ένας ΑΕΚτζής κι ένας Ολυμπιακός στον μπασκετικό Παναθηναϊκό;

Ηλίας: Μήπως θέλεις να πάμε την Παρασκευή να δούμε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ;

Κωνσταντίνος: Με ποιον παίζει;

Ηλίας: Με τη Ζαλγκίρις.

Κωνσταντίνος: Χμ, δεν ξέρω, θα είναι πολλά με λίγα λογικά.

Ηλίας: Η KAE Παναθηναϊκός μας έχει καλέσει να το δούμε στις courtside θέσεις.

Κωνσταντίνος: Τι ώρα να περάσω να σε πάρω;

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ηλίας Αναστασιάδης και Κωνσταντίνος Αμπατζής παρακολούθησαν την επιβλητική νίκη του Παναθηναϊκού επί της Ζαλγκίρις (για την ιστορία, το παιχνίδι τελείωσε 91-56) από απόσταση αναπνοής, με τη φράση να είναι αυτή τη φορά απολύτως κυριολεκτική.

Όσο μας μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους, ίσως και να ετοιμάζονται για την αποψινή αναμέτρηση των πρασίνων με την Λοκομοτίβ Κουμπάν στο ΟΑΚΑ. Τώρα που καλόμαθαν.

Η πρώτη εικόνα

Ηλίας: Δεν ξέρω για τον Κωνσταντίνο, αν και άκουγα κάτι πνιχτά γελάκια από πίσω, αλλά ειλικρινά πρέπει να έφαγα ένα ολόκληρο δεκάλεπτο γελώντας σαν χάχας με το πόσο μέσα στο παρκέ ήταν οι συγκεκριμένες θέσεις. Το κεφάλι γύριζε σαν περισκόπιο υποβρυχίου εντοπίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις. Γρήγορα στον πάγκο του Παναθηναϊκού για νευρικό Τζόρτζεβιτς να περπατάει πάνω κάτω δίπλα από την πλάγια γραμμή, αμέσως στον πάγκο της Ζαλγκίρις για τον μέγιστο Σάρας με το κοστούμι και πάλι παρκέ για το κανονικό παιχνίδι. Μέχρι να συγκεντρωθώ στην εξέλιξη του ματς, είχαμε αισίως φτάσει στο τέλος της δεύτερης περιόδου. Δεν πειράζει, πέρασα φανταστικά χαζεύοντας.

Κωνσταντίνος: Ως μεγάλος φαν του μπάσκετ, έχω ξαναβρεθεί αρκετές φορές στο ΟΑΚΑ για να δω αγώνες του μπασκετικού Παναθηναϊκου. Θεωρούμαι μάλιστα κατσικοποδάρος, αφού τις περισσότερες φορές που επισκέπτομαι το ΟΑΚΑ για αγώνα της Ευρωλίγκας, ο Παναθηναϊκός χάνει. Βλέπεις, προτιμώ τα δύσκολα παιχνίδια με αντιπάλους όπως η Ρεάλ κι η Μπάρτσα. Στα μεγαλύτερα κατορθώματα της φίλαθλης ζωής μου, κατατάσσω το γεγονός πως έχω δει από κοντά τον περίφημο τελικό με το non call του Διαμαντίδη στον Πεν, διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά, λόγω της θέσης μας κυριολεκτικά μερικά εκατοστά μακριά από την γραμμή της επαναφοράς. Πέρασα τα πρώτα 15 λεπτά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πόσο κοντά στη δράση καθόμαστε. Μπορούσα να ακούσω τι λένε οι παίκτες, να δω τις αντιδράσεις τους με απόλυτη ακρίβεια και κινδύνευα να φαω καμιά μπάλα στο κεφάλι. Μέχρι να το συνηθίσω, το παιχνίδι είχε πια κριθεί. Χαλάλι.

Ο MVP

Ηλίας: Ξεκάθαρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Αφού αναπαράγω το κλισέ ότι ‘δεν γίνεται να έχεις πλήρη εικόνα ενός ματς κοιτώντας το από την τηλεόραση’, θα σημειώσω ότι αυτό που κάνει ο Μήτσος κατά τη διάρκεια του ματς είναι η πρώτη και η τελευταία σελίδα στο εγχειρίδιο του μεγάλου αρχηγού. Εμψυχώνει τους πάντες, από τον Καλάθη μέχρι τον Ραντούλιτσα, κι από τον Λούντζη μέχρι τους φροντιστές της ομάδας (όχι, αλλά θα μπορούσε), κάνει υποδειγματικά αυτά που πρέπει να κάνει στο παρκέ και όλοι έχουν μια ευχάριστη βραδιά με την αιγίδα Διαμαντίδη, Α, και όταν ο Τζόρτζεβιτς τον σηκώνει από τον πάγκο, προφανώς τον φωνάζει ‘Μήτσο’.

Κωνσταντίνος: Μην περιμένεις να διαβάσεις για Φελντέιν και Ραντούλιτσα. Ο πραγματικός MVP των πρασίνων ήταν ο Παναγιώτης ο Κολλημένος. Ακούραστος, δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να φωνάζει ατάκες τύπου “Viva Sasha, Viva Serbia”, “Feldeine I Love You, Viva Δομίνικε”, “Πάμε γερά αγόρια μου”, εμψυχώνοντας τους παίκτες. Σε κάθε βολή φυσικά ούρλιαζε από τα βάθη της ψυχής του “όξω” και όταν το αποτέλεσμα τον δικαίωνε, αφιέρωνε την επιτυχία αυτή στον Θεό. Επειδή ο Παναγιώτης ο Κολλημένος δεν ξεχνάει, στο ημίχρονο φώναζε “Γιαφτόκα, Γιαφτόκα” και μετά ούρλιαζε και προς τον μεγάλο Σάρας. Τεράστιος.

Η παρακάμερα

Κωνσταντίνος: Λίγο πριν τη λήξη της αναμέτρησης, με τη διαφορά κάπου κοντά στους 40 πόντους, ο καλύτερος με διαφορά παίκτης της Ζαλγκίρις, Ίαν Βουγιούκας, σηκώνεται κάτω από το καλάθι. Ο Γιάνκοβιτς δεν του χαρίζεται και τον σταματάει με φάουλ κι ο Ίαν με μια επική ατάκα επιπέδου “μονάκι στο τρίτο διάλειμμα στις μεγάλες μπασκέτες” του λέει: ‘Ασε μας να βάλουμε ένα καλαθάκι”. Γέλασαν κι οι δυο, γελάσαμε κι εμείς, σε μια αναμέτρηση που κρίθηκε τόσο εύκολα ώστε από ένα σημείο και μετά έφτασε να μοιάζει με ένα δυνατό φιλικό.

Ηλίας: Ο Διαμαντίδης δεν παίρνει ένα φάουλ που ήθελε να πάρει κάπου στο πρώτο ημίχρονο, η φάση τελειώνει κι έχουμε τάιμ-άουτ. Όλοι πηγαίνουν στον πάγκο, εκτός από τον αρχηγό, που στέκεται για δέκα δευτερόλεπτα αμίλητος μπροστά στο πρόσωπο του Φερνάντο Ρότσα, του Πορτογάλου πρώτου ρέφερι της αναμέτρησης. Δεν θα ‘θελα να ‘μαι στη θέση του, δεν θα ‘θελα να παγώσω απ’ αυτό το βλέμμα.

Η μεγάλη στιγμή

Ηλίας: Το μπιζάρισμα κάθε πιτσιρικά παίκτη όταν μπαίνει στο γήπεδο είναι από τις πιο ευχάριστες γηπεδικές στιγμές και η στιγμή που πέρασε στο ματς ο Λούντζης δεν θα μπορούσε να μην είναι μία από αυτές. Ε, η απόλυτη έκρηξη ήρθε όταν μετά από ένα επιθετικό ριμπάουντ είδε τον Χαραλαμπόπουλο στην πλάτη της άμυνας των Λιθουανών και του έδωσε την ασίστ για το κάρφωμα. Και να τα διάπλατα χαμόγελα στη μούρη.

Κωνσταντίνος: Το παιχνίδι έχει μόλις τελειώσει και μαζί με τον Ηλία δεν χάνουμε δευτερόλεπτο. Μπαίνουμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στεκόμαστε στο τρίποντο και απλά κοιτάμε την μπασκέτα σαν χαζά, αφού δεν είχαμε μπάλα. Πείσαμε όμως ο ένας τον άλλο ότι μας φαίνεται πολύ κοντινή η απόσταση και αν είχαμε μια μπάλα θα σκοράραμε σίγουρα. Παραδεχτήκαμε ότι θα θέλαμε σαν τρελοί να παίξουμε μια φορά σε ένα τέτοιο κατάμεστο γήπεδο και φύγαμε ευχαριστημένοι. Για μερικά δευτερόλεπτα μπήκαμε στα παπούτσια του Διαμαντίδη. Ή αν προτιμάς, μιας και φορούσαμε τζιν, μπήκαμε στα παπούτσια του Αλβέρτη.

Το ντοκουμέντο

Ηλίας: Έχουμε μόλις καθίσει στις θέσεις μας και ο κύριος Γκιστ έρχεται να κάνει την επαναφορά μες στα πόδια μας. Είναι πράγματα αυτά;

Κωνσταντίνος: Ολόκληρη η βραδιά μας σε μια φάση. Από τη μια βλέπεις το πόσο κοντά καθόμασταν στη δράση κι από την άλλη βλέπεις γιατί η Ζαλγκίρις έβαλε με τα χίλια ζόρια 56 πόντους. Βουγιούκας μπροστά στον Κούζμιτς, με δυο παίκτες του ΠΑΟ γύρω του, με λίγα λόγια ακόμη μια χαμένη επίθεση για τους Λιθουανούς, ακόμη μια μπάλα που πέταξαν μόνοι τους έξω και πέρασε δίπλα από το κεφάλι μας. 35 και λίγοι ήταν.