Τι ομάδα θα ήσουν αν δεν ήσουν η ομάδα σου

Έχουμε πει πολλές φορές, “ναι, τη συμπαθώ αυτήν την ομάδα”, μιλώντας για μια ομάδα άλλη από αυτή που υποστηρίζουμε, αλλά τις περισσότερες φορές που λέμε κάτι τόσο ειρηνικό, αναφερόμαστε ουσιαστικά σε μια ομάδα ακίνδυνη, σε μια ομάδα που βλέπουμε σαν το μικρό μας ανιψάκι. Για παράδειγμα, κανείς Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να πει, “ναι, τον συμπαθώ τον Παναθηναϊκό” ή αντιστρόφως, διότι η γενικότερη σχέση μας με το φίλαθλο πνεύμα και τα ιδεώδη του αθλητισμού είναι ασθενική δεν υπάρχει.

Ως εκ τούτου, η ερώτηση “τι ομάδα θα ήσουν αν δεν ήσουν ΑΕΚ” είναι μια από τις θεμελιωδώς δυσκολότερες ερωτήσεις που μπορούν να τεθούν σε έναν άντρα. Και επειδή είμαστε γνωστοί για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται συχνά πυκνά, ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον τι ομάδα θα ήμασταν αν…

Να μερικές τίμιες απαντήσεις.

Πανιώνιος ο Αντώνης Τζαβάρας

(Ο Αντώνης είναι ΠΑΟΚτζής)

Είμαι ΠΑΟΚ. Αθηναίος και ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω πώς ακριβώς μου συνέβη αυτό, αλλά έχω καταλήξει στο ότι η επιλογή μου ήταν ένας συνδυασμός ανοχής (κανείς στην οικογένεια δεν παρακολουθούσε αθλητικά, οπότε μπορούσα να διαλέξω όποια ομάδα ήθελα), έλξης (πάντα μου άρεσαν τα μαύρα) και ανθρωπισμού – κατά βάθος έγινα ΠΑΟΚ επειδή έπαιζε στην ομάδα ο Νίκος Σταυρόπουλος. Ο Μάτζικ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην υποστηρίξω την ομάδα που είχε αγκαλιάσει τον άνθρωπο που φαινόταν μονίμως πιο κουρασμένος και πιο ταλαιπωρημένος από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο είχα γνωρίσει στην παιδική μου ζωή.

Νομίζω ότι αν δεν ήμουν ΠΑΟΚ θα ήμουν Πανιώνιος. Χωρίς ξεκάθαρο επιχείρημα. Δεν μου αρέσουν τα γκρενά, δεν μένω στη Νέα Σμύρνη και μου είχε φανεί ούμπερ γραφικό που κάποτε είχε αναλάβει την ομάδα ο Λε-Πα. Αλλά κάποτε είχα ζηλέψει φρικτά τον PJ Brown, τον John Hudson και όλα τα απίθανα τεσσαροπεντάρια που ανακάλυπτε ο Πανιώνιος τη δεκαετία του ’90. Και τον Ρεκόμπα πολύ αργότερα. Και τον Εστογιανόφ. Στα plus το ότι έχω συνηθίσει να μην διεκδικώ πρωταθλήματα, οπότε δεν θα μου κακοφανεί η αλλαγή της οπαδικής φανέλας. Οπότε, ναι, Πανιωνάρα.

ΠΑΟΚ ο Γιώργος Μυλωνάς

(Ο Γιώργος είναι Παναθηναϊκός)

Ανήκω σε εκείνη την περίεργη κατηγορία ανθρώπων -ναι ξέρω και άλλον ένα- που μέχρι την ενηλικίωσή μας υποστηρίζαμε άλλη ομάδα στο μπάσκετ και άλλη στο ποδόσφαιρο. Σήμερα, δηλώνω Παναθηναϊκός σε όλα τα σπορ, αλλά μέχρι περίπου τα 18 ήμουν ερωτευμένος με τον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Την ομάδα του Πρέλεβιτς, του Κόρφα, του Λίβινγκστον, του Μπάρλοου, του Μπουντούρη. Ο χαμένος τελικός του ’92 με τη Ρεάλ, το πρωτάθλημα του ’92, το Final-4 του ’93, ο τελικός με τις κάλτσες στο ΣΕΦ και αργότερα το τρίποντο του Στογιάκοβιτς ήταν πάρα πολύ έντονα όχι μόνο για να είμαι ΠΑΟΚ, αλλά και για να μου φαίνεται παράξενο που δεν ήταν όλος ο κόσμος ΠΑΟΚ. Στα 18 άρχισα να δηλώνω Παναθηναϊκός και στο μπάσκετ, όχι γιατί αγάπησα την ομάδα, όσο για να έχω μια σταθερή γραμμή στα αθλητικά μου πιστεύω.

Αν αντί για την Αθήνα είχα μεγαλώσει σε κάποια πόλη της βόρειας Ελλάδας, η πλάστιγγα λογικά θα είχε γείρει προς τον ΠΑΟΚ. Οπότε για μένα δεν υπάρχει θέμα τι ομάδα θα ήμουν αν δεν ήμουν Παναθηναϊκός, αφού για κάμποσα χρόνια έχω υπάρξει ΠΑΟΚ.

(Μάλλον) ΑΕΚ ο Γρηγόρης Μπάτης

(Ο Γρηγόρης είναι Ολυμπιακός)

Οι φίλοι που έκανα μετά τα 20 (όχι αυτοί που διατηρώ απ’ το σχολείο) μου λένε κατά καιρούς πως κάποιος λάθος έχω κάνει και ότι κανονικά θα έπρεπε να είμαι ΑΕΚ. Προφανώς αυτό προκύπτει από τον υπερβολικό (εκνευριστικό πολλές φορές) ρομαντισμό μου, την γραφικότητά μου, την προσήλωση και το πάθος όταν κάτι το γουστάρω, την αγάπη που έχω για τα δύσκολα και την συμπάθεια που έχω από μικρός για τους κατατρεγμένους και αυτούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Βέβαια, όσοι μου τα λένε ξεχνούν κάτι πολύ βασικό. Τότε ο Ολυμπιακός ήταν κόντρα στο ρεύμα. Έγινα κατά φαντασίαν Πειραιώτης στην αρχή των πέτρινων χρόνων, όταν η ομάδα ήταν απροστάτευτη, μόνη της, με απατεώνες να την περιτριγυρίζουν, με τους ανταγωνιστές να έχουν τα κόζια και να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία, αλλά με τους χιλιάδες οπαδούς της πιστούς κάθε Κυριακή στα τσιμέντα του “Καραϊσκάκης”. Αντιθέτως, η ΑΕΚ ήταν πρωταθλήτρια, στον αφρό και με το θεαματικό ποδόσφαιρο που έπαιζε, προσέλκυσε χιλιάδες νέους φιλάθλους. Όχι όμως και εμένα.

Αν και είχα όλες τις προϋποθέσεις για να γίνω ΑΕΚ, αφού μεγάλωσα 10 λεπτά από το γήπεδο, είχα παππού Κωνσταντινουπολίτη και άρρωστο ΑΕΚτζή, προτίμησα τον δύσκολο (τότε) δρόμο και η αλήθεια είναι πως δεν το έχω μετανιώσει. Γιατί πολλά μπορεί να αλλάξεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου, αλλά όχι ομάδα. Όσο κι αν τρέφω μια συμπάθεια στην ΑΕΚ λόγω των οικογενειακών ριζών που δεν ξεριζώνονται ποτέ, αν δεν ήμουν Ολυμπιακός, πάλι Ολυμπιακός θα ήμουν.

ΠΑΟΚ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

(Ο Κωνσταντίνος είναι Ολυμπιακός)

Είμαι Ολυμπιακός από τότε που γεννήθηκα, ή τέλος πάντων από τότε που άρχισα να μιλάω, ρώτησα τον πατέρα μου τι ομάδα είμαστε και αποφάσισε εκείνος για μένα. Ταίριαξα αμέσως πάντως με τα ερυθρόλευκα και προφανώς, δεν σκέφτηκα ποτέ να αλλάξω. Αν για κάποιο λόγο όμως ο Ολυμπιακός δεν υπήρχε, ή κάποιος μου έβαζε ένα πιστόλι στον κρόταφο και με έβαζε να υποστηρίξω μια άλλη ομάδα, θα διάλεγα τον ΠΑΟΚ. Όχι επειδή μου άρεσε ιδιαίτερα κάποια ομάδα του, ή επειδή έχω θαυμάσει κάποιο επίτευγμά του (εντάξει, προφανώς και πανηγύρισα το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, είπαμε), αλλά επειδή νιώθω ότι η ψυχοσύνθεση του ΠΑΟΚτζή ταιριάζει αρκετά με αυτή του Ολυμπιακού. Δεν τους λένε τυχαία άλλωστε γαύρους του Βορρά. Λατρεύουν παθολογικά την ομάδα τους, είναι γκρινιάρηδες, έχουν τρομερά συνθήματα, είναι γενικά ωραίοι τύποι ρε παιδί μου. Κι όσο κι αν οι ίδιοι μας αντιπαθούν, εγώ την πάω την τρέλα τους, την χαλαρότητά τους, την εμμονή τους με την ομάδα τους. ΠΑΟΚ είσαι αφού.

Ηρακλής ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

(Ο Γιάννης λέει ότι είναι Ατρόμητος)

Μπορεί το ελληνικό πρωτάθλημα να έχει χάσει την παλιά του αίγλη, αλλά όσο υπάρχουν ομάδες και φίλαθλοι στις γειτονιές, στις επαρχίες, θα παραμένει ρομαντικό. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορώ να νιώσω πιο κοντά με άλλη ομάδα πλην του Ατρομήτου. Γέννημα θρέμμα Περιστεριώτης βλέπεις. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω κάποια άλλη όμως αυτή θα ήταν ο Ηρακλής! Εντάξει φταίει λίγο και το γεγονός ότι έκανα για ένα διάστημα το ρεπορτάζ της ομάδας για το Contra.gr και την γνώρισα καλύτερα, αλλά δεν μπορείς να μη συμπαθήσεις τις Γριές. Μόνο να δεις τι έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια με προέδρους, υποβιβασμούς στα χαρτιά, άδειες, φακέλους. Κι όλα αυτά την ώρα που τη φανέλα της ομάδας έχουν φορέσει παικταράδες που έχουν προσφέρει άφθονο θέαμα. Από τον Χατζηπαναγή μέχρι τον Επαλέ. Κλασσικά από τις ομάδες που επιλέγω στο Football Manager αφού είναι τρομερό challenge. Ωραίοι φίλαθλοι που έχουν μάθει να αυτοτρολάρονται, χαβαλεδιάρικα συνθήματα και ένας σύλλογος που έχει μάθει να παλεύει με όλους και με όλα. Γιατί… έρχονται, έρχονται όλες οι Γριές!

Απόλλων Αθηνών ο Ηλίας Αναστασιάδης

(Ο Ηλίας είναι ΑΕΚ)

Για να είμαι δίκαιος και να φερθώ αντρίκεια, ήμουν πολύ κοντά στο να απαντήσω Ολυμπιακός. Μπροστά στο βάρος των ευθυνών όμως, σοβαρεύτηκα, θυμήθηκα τα είκοσι χρόνια τυραννίας του, εντός και εκτός εισαγωγικών, και ηρέμησα. Θα ήμουν Απόλλων Αθηνών, αφενός γιατί η σχέση του με τους τίτλους δεν έχει και τρομακτική διαφορά με αυτόν της ΑΕΚ εδώ και κάνα δυο δεκαετίες και αφετέρου γιατί Σμύρνη, προσφυγιά, ίδια στάση του ΗΣΑΠ, Ριζούπολη και Φιλαδέλφεια, ίδιος πόνος, ίδιος Στράτος Γιδόπουλος. Πέρα από την πλάκα, υπάρχει ένας λόγος για να είμαι Απόλλων Αθηνών, ή Σμύρνης όπως τον ξέρουμε πλέον (τέλος πάντων) και αυτός δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ο παππούς μου, ορισμός του πρόσφυγα από τη Σμύρνη το εικοσιδυό, ήταν Απολλωνιστής. Δεν έμαθα ποτέ γιατί οι τρεις γιοι του έγιναν Παναθηναϊκοί, ούτε βέβαια κι εκείνοι έμαθαν πώς έγινα ΑΕΚ εγώ, αλλά αυτή η κουβέντα δεν είναι της παρούσης. Απόλλων λοιπόν. Αθηνών.