Το απόλυτο breakdown των φετινών playoffs του ΝΒΑ

Το ζευγάρι του φετινού τελικού στο NBA οριστικοποιήθηκε και πριν οι Golden State Warriors τεθούν αντιμέτωποι με τους Cleveland Cavaliers, το ONEMAN επιχειρεί μια αξιολόγηση όσων έχουμε δει μέχρι στιγμής στα playoffs.

Ηλίας Αναστασιάδης και Κωνσταντίνος Αμπατζής επιλέγουν τους αγαπημένους τους, αποκαλύπτουν τις απογοητεύσεις τους και προβλέπουν τον πρωταθλητή.

Για πάμε:

Ο παίκτης που αγάπησα

Κωνσταντίνος: Καμία απολύτως έκπληξη εδώ, είναι ο ίδιος που αγάπησα καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ο Stephen Curry, μετά από μια μαγική κανονική περίοδο στην οποία έκανε πράγματα και θαύματα, κερδίζοντας με το σπαθί του το βραβείο του MVP, συνεχίζει να ηγείται των θεαματικών Warriors, οδηγώντας τους με ασφάλεια στον τελικό. Δεν θα κρύψω πως πριν αρχίσει η post season είχα μια αμφιβολία για το αν μπορεί να συνεχίσει στην ίδια τρελή φόρμα ωστόσο όχι μόνο δείχνει σταθερότητα, αλλά μοιάζει έτοιμος και για το παρθενικό του δαχτυλίδι. 4 νίκες έμειναν.

Ηλίας: Ο Chris Paul. Συμφωνώ μέχρι κεραίας με όσα είπε ο Κωνσταντίνος για τον Steph Curry, τον αποθέωσα αρκετές εβδομάδες πριν ανακηρυχτεί MVP και στα playoffs έδειξε ότι κοιμάται και ξυπνάει με το δαχτυλίδι στο μυαλό. Φυσικά και θα διάλεγα τον Steph αν δεν συνέβαινε ποτέ το buzzer beater του Paul που τέλειωσε την πιο επική σειρά αγώνων των φετινών playoffs. Δεν διαλέγω τον κοντοστούπη άσο των Clippers λόγω της κρισιμότητας του απονενοημένου διαβήματος που επιχείρησε πάνω από τον ουρανοξύστη Duncan, αλλά για την αντίδρασή του αμέσως μετά τη λήξη. Για τα δάκρυα χαράς, ενοχής και ιστορίας.

Ο παίκτης που μίσησα

Ηλίας: Κανέναν δεν μισώ, απλά εντείνεται η αντιπάθειά μου προς το πρόσωπο του James Harden. Στο μυαλό μου κάθε ήττα των Rockets είναι δική του ευθύνη και κάθε φορά που βλέπω την μπάλα να γλιστράει από τα χέρια του και να τους κοστίζει ένα παιχνίδι, είναι μια στιγμή ηδονής. Στη μοναδική ήττα από τους Warriors που το παιχνίδι κρίθηκε στον πόντο, ο Harden πήρε την τελευταία επίθεση και μετά έσπασε τα αποδυτήρια. Λατρεύω τους ηγέτες, αλλά σιχαίνομαι τους εγωπαθείς. James Harden, go home.

Κωνσταντίνος: Λίγο βαρύ το μίσησα, ωστόσο σίγουρα τα φετινά Playoffs δεν με βοήθησαν καθόλου να συμπαθήσω τον Mike Dunleavy, Jr.. To βρώμικο παιχνίδι του εξόργισε ακόμη και τον πάντα ήρεμο Αντετοκούνμπο, ο οποίος με ένα ακόμη πιο σκληρό φάουλ «κέρδισε» την πρώτη του αποβολή σε αγώνα NBA. Προφανώς αυτό ήθελε να πετύχει ο γερόλυκος Mike ωστόσο πέτυχε ταυτόχρονα να γίνει και λιγάκι πιο αντιπαθής στα μάτια όλων μας. Ντροπή, 34 χρονών άνθρωπος.

Ο παίκτης αποκάλυψη

Ηλίας: O J.R. Smith είναι το μπάσκετ με τόσο ενδεικτικό και swag τρόπο όσο λίγοι συνάδελφοί του στο ΝΒΑ. Θυμάμαι να τον παίρνω νωρίς στη σεζόν στην ομάδα μου στο Fantasy ως μια καλή επιλογή για τον πάγκο, δηλαδή για κάθε φορά που τραυματίζεται ένας σημαίνων παίκτης του ρόστερ. Τον έδωσα με συνοπτικές διαδικασίες. Η παρουσία του στους βδελυρούς Knicks ήταν εξίσου βδελυρή, αλλά το κύμα τον ξέβρασε στους Cavs στη μέση της σεζόν κι έτσι κατέστη βέβαιο ότι θα τον δούμε στα playoffs. Και τον είδαμε. Και έπαιξε 30 ολόκληρα λεπτά σε κάθε ματς, έβαλε 12 πόντους και, μπορεί να μην έκλεψε την παράσταση από τον τρομακτικό Μάιο του LeBron, αλλά οι νίκες των Cavs σίγουρα δεν θα έρχονταν τόσο εύκολα χωρίς τον J.R. σε αυτήν την κατάσταση.

Κωνσταντίνος: Όταν ο Doc Rivers αποφάσισε να επιστρατεύσει και να δώσει ρόλο στον γιο του, Austin, είναι προφανές πως ρίσκαρε. Αν ο Austin αποδεικνυόταν κατώτερος των περιστάσεων τότε τα βέλη δεν θα στρέφονταν προς αυτόν αλλά προς τον πατέρα του, ο οποίος αδιαφόρησε για την κρισιμότητα των παιχνιδιών, επιλέγοντας να προωθήσει τον κανακάρη του. Ο Austin όμως αποφάσισε να παίξει τόσο για τη δική του τιμή, όσο και για αυτή του πατέρα του, πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις απέναντι στους Spurs και παίζοντας κομβικό ρόλο στην πρόκριση των Clippers. Ανυπομονούμε να τον ξαναδούμε.

Ο παίκτης απογοήτευση

Κωνσταντίνος: Μου φαίνεται απόλυτα ταιριαστό ο παίκτης απογοήτευση να αγωνίζεται και στην ομάδα απογοήτευση των φετινών Playoffs. Ο Deron Williams, των ανεκδιήγητων Brooklyn Nets έδειξε φέτος το χειρότερο του πρόσωπο, όντας εκνευριστικά άστοχος σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της σειράς με τους Hawks. Ελαφρυντικό του Deron το γεγονός ότι ανήκε σε μια ομάδα η οποία δεν είχε καμία απολύτως δουλειά στα playoffs, ωστόσο έστω και με αυτούς τους συμπαίκτες περίμενα κάτι καλύτερο από έναν από τους αγαπημένους μου παίκτες. Μάλλον ήρθε η ώρα να τον δούμε με διαφορετικά χρώματα.

Ηλίας: Ο Kyle Lowry. Εξαιρετικός σε όλη τη σεζόν, τραγικός στα πρώτα δύο ματς τη σειράς με τους Wizards στο Τορόντο. Οι Wizards έσπασαν δις την έδρα των Raptors με τον Lowry να μετράει σε δύο ματς, μόλις 13 πόντους με ποσοστά αυτοκτονίας και τον DeRozan να πολεμάει για όλους.

Η ομάδα που με κέρδισε

Ηλίας: Οι Hawks, παρότι δεν μπήκαν ποτέ στο κλίμα των τελικών της Ανατολής. Κέρδισαν δύο σκληρές σειρές, διέψευσαν όσους τους ήθελαν ως το πρώτο φαβορί για τον τίτλο του ‘φιάσκου των πλέι-οφ’ και, μην το υποτιμάμε, έφτασαν στον τελικό της περιφέρειάς τους. Με κέρδισαν γιατί ήμουν ένας από αυτούς που μυρίζονταν φιάσκο.

Κωνσταντίνος: Θα αποφύγω την προφανή απάντηση, δηλαδή τους Warriors και θα επιλέξω την -κατά τη γνώμη μου- πιο τίμια ομάδα της χρονιάς, τους Milwaukee Bucks. Παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια τους καθόλη τη διάρκεια της σεζόν λόγω του Γιάννη, (ένας είναι ο Γιάννης) και εντυπωσιάστηκα αληθινά από την πρόοδο αυτής της ομάδας. Ομολογώ όμως ότι δεν τους έδινα καμία τύχη στα playoffs, απέναντι στο έμπειρο και ποιοτικό Chicago. Οι Bucks όμως το πάλεψαν, πήραν δυο παιχνίδια, έχασαν ένα στον πόντο και έδειξαν ότι το μέλλον είναι δικό τους. Τους στηρίζω ήδη για του χρόνου.

Η ομάδα που σιχάθηκα

Κωνσταντίνος: Δεν θα πρωτοτυπήσω ούτε εδώ. Οι Brooklyn Nets βρέθηκαν στα playoffs χάρη στο γεγονός πως και φέτος, το επίπεδο της Ανατολικής περιφέρειας ήταν εξαιρετικά χαμηλό. Αρκετοί μέτριοι παίκτες, κάτι σαν μπάσκετ υπό τις οδηγίες του Lionel Hollins και ακόμη μια σεζόν που τα χρήματα του μεγιστάνα Προχόροφ πήγαν στο βρόντο. Το μόνο διασκεδαστικό πλέον σε σχέση με αυτή την ομάδα είναι η παρουσία του Jay Z. Αλλά ακόμη κι αυτό το βαρεθήκαμε.

Ηλίας: Οι Grizzlies, που ομολογώ πως με προβλημάτισαν πολύ στη σειρά με τους Warriors. Όπως είχε γράψει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος όταν του ζητήθηκε να δώσει το δικό του φαβορί για τον φετινό τίτλο, οι Grizzlies είναι υλικό τίτλου, έχουν την πείρα των σκληρών σειρών και αποτελούν μια κατεξοχήν δυσκατάβλητη ομάδα της Δύσης. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν άφηναν έξω τους Warriors, αλλά για καλή τύχη του μπάσκετ, οι Splash Brothers επικράτησαν. Δεν μπορώ το ευρωπαϊκό μπάσκετ ξύλου στο ΝΒΑ, δεν μπορώ κανέναν με το επώνυμο Gasol.

Η σειρά που λάτρεψα

Ηλίας: Clippers-Spurs. Ονειρικό και δίκαιο ότι πήγε σε 7 ματς, ιδανικό ότι πέρασαν οι Clippers και είδαμε ότι στο τέλος δεν κερδίζουν πάντα οι Spurs. (Οι λατρεμένοι κατά τ’ άλλα Spurs).

Κωνσταντίνος: Χωρίς καμία δεύτερη σκέψη το επικό ζευγάρι Clippers – Spurs της πρώτης φάσης. Μυθική σειρά, η οποία δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια και θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις κορυφαίες όλων των εποχών. Παιχνίδια που κρίθηκαν στο σουτ, ανατροπές, τεράστιες προσωπικότητες και ένα μαγικό Game 7 σαν κερασάκι σε μια νοστιμότατη τούρτα. Ταυτόχρονα μια σειρά με τεράστιο ειδικό και συναισθηματικό βάρος, καθώς πιθανόν να σηματοδότησε το τέλος μια δυναστείας αλλά και μιας από τις πιο συμπαθείς και «μπασκετικές ομάδες» των τελευταίων χρόνων, των San Antonio Spurs. Φοβάμαι πως η καλύτερη σειρά των φετινών playoffs ήρθε πολύ νωρίς.  Κρατάμε τις αναμνήσεις που μας χάρισε και ελπίζουμε να μην ήταν αυτή η τελευταία παράσταση μιας σπουδαίας παρέας.

Η σειρά που βαρέθηκα

Ηλίας: Cavs-Hawks. Καλύτερα να γινόταν απευθείας ανάθεση της θέσης της Ανατολής στον τελικό στους Cavs. Η επιβεβαίωση της σκούπας ήταν τουλάχιστον απογοητευτική. Τουίταρα ότι διαχρονικά η Ανατολή είναι μεγαλύτερο φέσι κι απ’ τη φάση των ομίλων του Europa League ως ιδέα.

Κωνσταντίνος: Θα μπορούσα να επιλέξω τυχαία οποιαδήποτε σειρά της ανατολικής περιφέρειας αλλά για χάρη της συζήτησης θα ψηφίσω το Atlanta Hawks – Brooklyn Nets του πρώτου γύρου. Κάτι σαν μπάσκετ, βαρετά παιχνίδια, προδιαγεγραμμένος νικητής. Οι δυο νίκες του Brooklyn απλά παρέτειναν το μαρτύριο και τα άδικα ξενύχτια μας. Ταλαιπωρία.

Κόουτς, ξύπνα

Κωνσταντίνος: Φυσικά, Doc Rivers. Έχεις μόλις αποκλείσει τους πρωταθλητές Spurs. Προηγείσαι των Rockets με 3-2 και έχεις την ευκαιρία να βρεθείς στους τελικούς της Δύσης, κερδίζοντας στο γήπεδό σου. Προηγείσαι με 89-70 λίγο πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου και 100-88 7,5 λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας. Επαναλαμβάνω, μέσα στο γήπεδό σου. Και τελικά χάνεις 119-107. Σίγουρα, για το επικό αυτό meltdown δεν γίνεται να φταίει μόνο ένας, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο προπονητής. Αξίζουν συγχαρητήρια στον Doc για τον αποκλεισμό των Spurs και το ρίσκο με το γιο του, ωστόσο αυτό το φιάσκο του χρεώνεται. Φυσικά η ομάδα του δεν επανήλθε ποτέ και έχασε αμαχητί το Game 7, μαζί με την ευκαιρία να διεκδικήσει πολύ πιο σοβαρά το πρώτο του δαχτυλίδι ο Chris Paul. Κρίμα.

Ηλίας: Δεν αλλάζω λέξη από αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος. Ο Rivers στο έκτο ματς με τους Rockets θύμισε Popovich στο έκτο ματς με τους Heat στους τελικούς του ’13.

Η μυθική στιγμή

Ηλίας: Κανένα buzzer beater, καμία πρόκριση, καμία επική νίκη δεν μπορεί να ξεριζώσει αυτόν τον πακτωλό cuteness από το μυαλό μου. Με διαφορά το χάι-λαιτ των φετινών playoffs, ό,τι κι αν συμβεί στον τελικό. Εκτός αν επανέλθει η κόρη Curry στη συνέντευξη Τύπου με το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Κωνσταντίνος: Δεν έκρινε τίτλο, ούτε καν πρόκριση, παρά μόνο μια νίκη, σε μια σειρά που μάλιστα οι Wizards στη συνέχεια έχασαν. Στα μάτια μου όμως, αυτό το buzzer beater του 37χρονου Paul Pierce απέναντι στους Hawks, που τους έδωσε το προβάδισμα στη σειρά με 2-1, είναι ολόκληρο το μπάσκετ. Ένας τεράστιος παίκτης, που δεν φοβήθηκε ποτέ να πάρει το κρίσιμο σουτ, ένας ανατριχιαστικός πανηγυρισμός, μια μαγική στιγμή. Ο Truth το ξανάκανε στο Game 6 ωστόσο για χιλιοστά του δευτερολέπτου δεν πρόλαβε να κερδίσει το χρονόμετρο. Κέρδισε όμως για ακόμη μια φορά όσους αγαπάνε το μπάσκετ.

Θα μου λείψoυν οι

Κωνσταντίνος: Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν οι τεράστιοι Duncan και Ginobili θα αποφασίσουν να αποσυρθούν οριστικά από το μπάσκετ, ωστόσο ακόμα κι αν δεν το πράξουν, σίγουρα θα ήθελα να τους δω για ακόμη μια χρονιά στον τελικό. Συμπαθέστατοι οι Warriors των Curry και Thompson αλλά τα γεροντοπαλίκαρα του Popovich θα μου λείψουν.

Ηλίας: Αναμφίβολα οι Spurs αν δεν επιστρέψουν την επόμενη σεζόν όσο δυναμικά μας έχουν συνηθίσει. Αν και νομίζω ότι η τελευταία ομάδα της λίγκας που θα πρόδιδε τις προσδοκίες μας είναι οι Spurs.

Αυτός θέλω να το σηκώσει

Ηλίας: Ε, εντάξει, αυτή είναι η πιο αυτονόητη κατηγορία. Ακόμη και τους Grizzlies να είχαν απέναντι οι Cavs, θα τους υποστήριζα φανατικά. Δεν μπορώ τα τεχνητά μεγαλεία όπως αυτό που μαγειρεύουν οι Cavs απ’ τη στιγμή που ανακοινώθηκε η επιστροφή του LeBron στην πατρίδα του, το Ohio. Οι Bulls και οι Rockets των 90s, οι Lakers στην αρχή των 00s δεν χρειάστηκαν σαράντα μεταγραφές για να χτίσουν την αυτοκρατορία τους. Δεν έχει κανένα νόημα να αγοράσουν οι αγαπημένοι μου Sixers τον LeBron, τον Kyrie και τον Love και να πάρουν το πρωτάθλημα του χρόνου. Δεν χτίζονται έτσι οι ομάδες-θρύλοι. Κάθε φορά που βλέπω ομάδες Frankenstein, εύχομαι να τους πληρώσει η μοίρα με το νόμισμα που τους αξίζει. Ναι, ξέρω ότι η φετινή ΑΕΚ έτεινε να γίνει τέτοια, αλλά είδες την κατάληξή της, έ; Οι μεγάλες ομάδες δένονται από ένα αόρατο σκοινί που λέγεται ψυχή και ιστορία. Οι θρύλοι δεν κατασκευάζονται. Σμιλεύονται. Κι αυτό απαιτεί χρόνια. Και υπομονή.

Κωνσταντίνος: Υπήρξα μεγάλος πολέμιος των Miami Heat και κάθε χρόνο στον τελικό υποστήριζα φανατικά την ομάδα που τους αντιμετώπιζε. Δεν υπήρξα ποτέ ωστόσο πολέμιος του Lebron, τον οποίο στηρίζω και θαυμάζω απεριόριστα. Το όλο story της επιστροφής του στο Cleveland για να του χαρίσει ένα πρωτάθλημα και να εξιλεωθεί μοιάζει αρκετά γλυκανάλατο, εμένα όμως με κέρδισε. Περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα σηκώσει την κούπα δακρυσμένος και το κοινό που πέρσι τον έβριζε, θα τον αποθεώνει εκστασιασμένο. Αλλά ελπίζω αυτή η στιγμή να μην έρθει φέτος. Φέτος στηρίζω τους Warriors. Είναι κρίμα το υπέροχο μπάσκετ του Golden State και η μαγική χρονιά του Curry να μην ανταμειφθεί με ένα δαχτυλίδι για να πειστούμε πως το όμορφο και επιθετικό μπάσκετ μπορεί ακόμα να φτάσει σε τίτλους. Ο ρομαντισμός μπορεί να κερδίσει και του χρόνου.