Το γράμμα του Roger Federer προς τον Rafa Nadal δείχνει το μεγαλείο και των δύο
- 20 ΝΟΕ 2024
O Rafael Nadal έριξε την αυλαία της μυθικών διαστάσεων, καριέρας του στο πλαίσιο της οποίας σφυρηλάτησε το όνομα του στο πάνθεον των μεγαλύτερων αθλητών του πλανήτη. Ουχί μόνο των τενιστών.
Το Davis Cup στη Μάλαγα ήταν το last dance του 38χρονου κατακτητή των δεύτερων περισσότερων τίτλων (22) και μεγάλων τίτλων (59) στην ιστορία του τένις. Μεταξύ των ρεκόρ που ‘χει κάνει δικά του, είναι οι 912 εβδομάδες που ήταν στο ΤΟΡ10 της παγκόσμιας κατάταξης (ΑΤΡ rankings) από τον Απρίλιο του 2005 έως τον Μάρτιο του 2023. Ο «Βασιλιάς στο χώμα» έχει και τους περισσότερους τίτλους σε χωμάτινο court (63). Τα 14 Roland Garros είναι επίσης ρεκόρ, όπως και η νίκη του σε 4 majors tournaments χωρίς να χάσει σετ, αλλά και το σερί 81-0 (σε χώμα, όπου είχε και το καλύτερο ποσοστό νικών -97.4%).
Όπως είπε ο ίδιος, αν μπορούσε θα συνέχιζε να παίζει. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ακούσει το σώμα του που διαμαρτύρεται έντονα εδώ και χρόνια. Έχει ως στόχο να συνεχίσει να απολαμβάνει το σπορ, από άλλο πόστο.
Υπήρξε ένα από τα μέλη της μοναδικής τριμελούς παρέας των θρύλων που είχαμε την τύχη να απολαμβάνουμε, παράλληλα, στα courts. Οι ανταγωνιστές που έγιναν και φίλοι, ήταν ο Novak Djokovic και φυσικά, ο Roger Federer που έκανε το απόλυτο chapéu στον Nadal.
Ενδεχομένως, θα έπρεπε να διδάσκετε και στα σχολεία ως η απόλυτη ουσία του αθλητικού μεγαλείου που εκφράζεται από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν καταλάβει πως μόνο με το «εγώ» πας έως ένα σημείο. Το «εμείς» σε βάζει στην ιστορία -ακόμα και όταν πρόκειται για ατομικό άθλημα. Όσο καλός και αν είσαι, αν δεν ανταγωνίζεσαι ισάξιους είναι εν πολλοίς, σαν να παίζεις μόνος σου. Κάτι που δεδομένα δεν συνέβη με τον Nadal. Ή τον Djokovic. Ή τον Federer που έγραψε αυτό το «γράμμα» στον φίλο του.
«Vamos, @RafaelNadal
Όπως ετοιμάζεσαι να αποφοιτήσεις από το τένις, έχω μερικά πράγματα να μοιραστώ πριν συγκινηθώ.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: με νίκησες -πολύ. Περισσότερο από όσο κατάφερα να σε νικήσω εγώ. Μου δημιούργησε προκλήσεις, με τρόπους που κανείς άλλος δεν μπορούσε. Στο χώμα, ένιωθα σαν να έμπαινα στην αυλή σου και με έκανες να δουλεύω πιο σκληρά από όσο πίστευα ποτέ ότι μπορούσα, απλώς για να κρατήσω τη θέση μου.
Με έκανες να φανταστώ εκ νέου το παιχνίδι μου-ακόμα και να φτάσω στο σημείο να αλλάξω το μέγεθος της κεφαλής της ρακέτας, ελπίζοντας σε οποιοδήποτε πλεονέκτημα.
Δεν είμαι πολύ προληπτικός άνθρωπος, αλλά το πήγες στο επόμενο επίπεδο. Όλη σου η διαδικασία. Όλα αυτά τα τελετουργικά. Στοιχίζοντας τα μπουκάλια με το νερό σαν στρατιώτες σε σχηματισμό, φτιάχνοντας τα μαλλιά σου και τα εσώρουχά σου. Και τα έκανες όλα με την υψηλότερη ένταση. Κρυφά, κάπως μου άρεσαν όλα αυτά. Επειδή ήταν τόσο μοναδικά -ήταν τόσο εσύ. Και ξέρεις τι, Rafa; Mε έκανες να απολαύσω το παιχνίδι ακόμα περισσότερο.
Εντάξει, ίσως όχι στην αρχή. Μετά το Australian Open του 2004, πέτυχα να βρεθώ στο #1 της παγκόσμιας κατάταξης για πρώτη φορά. Νόμιζα ότι ήμουν στην κορυφή του κόσμου. Και ήμουν-μέχρι δύο μήνες αργότερα, όταν περπάτησες στο γήπεδο στο Miami με την κόκκινη αμάνικη μπλούζα σου, δείχνοντας αυτούς τους δικέφαλους μυς, για να με κερδίσεις τόσο εμφατικά. Όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από εσένα -για αυτόν τον καταπληκτικό νεαρό παίκτη από τη Μαγιόρκα, από τα ταλέντα που βγαίνουν μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που πιθανότατα θα κάνει μια μεγάλη επιτυχία κάποια μέρα- δεν ήταν απλώς διαφημιστική εκστρατεία.
Ήμασταν και οι δύο στην αρχή του ταξιδιού μας, ενός ταξιδιού που κάναμε μαζί. Είκοσι χρόνια αργότερα, Rafa, πρέπει να το πω: Τι απίστευτη καριέρα έκανες Συμπεριλαμβανομένων 14 French Opens-ιστορικό επίτευγμα! Έκανες υπερήφανη την Ισπανία, έκανες υπερήφανο όλον τον κόσμο του τένις.
Σκέφτομαι συνέχεια τις αναμνήσεις που έχουμε μοιραστεί. Την από κοινού προώθηση του αθλήματος. Παίζοντας εκείνο το ματς σε court από μισό χόρτο, μισό χώμα. Σπάζοντας το ρεκόρ προσέλευσης όλων των εποχών, παίζοντας μπροστά σε περισσότερους από 50.000 θαυμαστές στο Cape Town της Νότιας Αφρικής.
Πάντα «εξοντώνοντας» ο ένας τον άλλον. Πάντα φτάνοντας ο ένας τον άλλον στα όρια του στο γήπεδο και μετά, κάποιες φορές, να κρατάμε σχεδόν κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον στην τελετή απονομής τροπαίων.
Είμαι ακόμα ευγνώμων που με προσκάλεσες στη Mallorca για να βοηθήσω στην έναρξη της Ακαδημίας Rafa Nadal, το 2016. Στην πραγματικότητα, σαν να αυτοπροσκλήθηκα. Ήξερα ότι ήσουν πολύ ευγενικός για να επιμείνεις πως έπρεπε να έλθω, αλλά δεν ήθελα να το χάσω.
Ήσουν πάντα πρότυπο για τα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η Mirka και εγώ είμαστε τόσο χαρούμενοι που όλα τα παιδιά μας έχουν προπονηθεί στις ακαδημίες σου. Πέρασαν υπέροχα και έμαθαν τόσα πολλά -όπως χιλιάδες άλλοι νεαροί παίκτες. Αν και πάντα ανησυχούσα ότι τα παιδιά μου θα επέστρεφαν στο σπίτι παίζοντας τένις ως αριστερόχειρες.
Και μετά ήταν το Λονδίνο -το Laver Cup το 2022. Ο τελευταίος μου αγώνας. Σήμαινε τα πάντα για μένα ότι ήσουν εκεί δίπλα μου- όχι ως αντίπαλός μου αλλά ως σύντροφός μου, στο διπλό. Το να μοιράζομαι το γήπεδο μαζί σου εκείνο το βράδυ και να μοιράζομαι αυτά τα δάκρυα, θα είναι για πάντα μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της καριέρας μου.
Rafa, ξέρω ότι είσαι επικεντρωμένος στο τελευταίο κομμάτι της επικής σου καριέρας. Θα μιλήσουμε όταν γίνει. Προς το παρόν, θέλω απλώς να συγχαρώ την οικογένεια και την ομάδα σου, που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία σου. Και θέλω να ξέρεις ότι ο παλιός σου φίλος πάντα θα ζητωκραυγάζει για σένα, και θα ζητωκραυγάζει εξίσου δυνατά για ό,τι κάνεις στη συνέχεια.
Rafa that!
Best always, your fan».
