Το κορυφαίο πρωτάθλημα του ποδοσφαιρικού πλανήτη είναι προφανώς αγγλικό

Αυτό το κείμενο γράφεται για δύο λόγους: ο πρώτος είναι να εκδηλωθεί για ακόμη μια φορά η λατρεία μου στο αγγλικό ποδόσφαιρο και ο δεύτερος για να χρησιμοποιήσω επιτέλους μια από τις αγάπημένες μου λέξεις, τη λέξη τουρλουμπούκι. Αν δεν τη χρησιμοποιήσω για κείμενο που αφορά το αγγλικό ποδόσφαιρο, δεν θα τη χρησιμοποιήσω ποτέ.

Για την Ελλάδα, αυτό μαζί με το επόμενο σαββατοκύριακο, αποτελούν πιθανόν την κορύφωση του φετινού καλοκαιριού. Οι μεγάλες πόλεις θα έχουν ερημώσει σε αντίθεση με τα χωριά και τους τουριστικούς προορισμούς στους οποίους λογικά θα είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Ωστόσο, για την Αγγλία θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι αυτό κατά το οποίο θα ξεκινήσει η Premier League της σεζόν 2019/2020. Να το πούμε πιο απλά; Ξεκινάει το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη!

Ξέρω, ξέρω. Μα οι ισπανικές ομάδες…

Η παράδοση

Ας ξεκινήσουμε πρώτα από όλα από μια τίμια παρελθοντολαγνεία. Το ερώτημα του γιατί φανατίζονται άνθρωποι και παρακολουθούν με αμέριστη προσοχή 22 μαντραχαλάδες να κυνηγάνε μια μπάλα θα είναι σύμφυτο με το ποδόσφαιρο όσο αυτό υπάρχει. Μάλλον θα είναι σύμφυτο με τη μαγεία του. Μαλλόν φανατίζονται πρώτα από όλα ακριβώς γιατί γίνεται αυτό το ερώτημα. Γιατί είναι μια διαδικασία στη βάση της ‘παράλογη’. Και η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το παράλογο, τις ρίζες του, τις βρίσκουμε ακόμα σε ένα πρωτάθλημα παρά την πλήρη εμπορευματοποίησή του. Το αγγλικό.

(AP Photo/Robert Rider-Rider)

Η Αγγλία είναι η χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο και ,παρά τα συστήματα του Κλοπ και του Γκουαρντιόλα, παρά τις μεταγραφές της Manchester City και τη Manchester United, υπάρχει ακόμα στο πολύ βάθος, στον πυρήνα της Premier League αυτό το πράγμα που διαβάζεις στα βιβλία ότι συνέβαινε στη μεσαιωνική (και όχι μόνο) Αγγλία. Ξέρετε αυτό το ‘mob football’ όπου ολόκληρα χωριά ή γειτονιές έτρεχαν πίσω μια μπάλα χωρίς κανόνες και διαιτητές με σκοπό να φέρουν τη μπάλα σε εμβληματικό σημείο του απέναντι χωριού. Θα έλεγε κανείς μια μικρή προσομοίωση μεσαιωνικού πολέμου.

Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι πολύ γρήγορο. Η σωματοδομή -ιδίως όσων παίζουν στα άκρα και στην άμυνα- μοιάζουν με τη σωματοδομή των αθλητών του ράγκμπι (επίσης άθλημα με ρίζες σε αυτό το μεσαιωνικό τουρλουμπούκι που περιγράψαμε παραπάνω). Οι διαιτητές δείχνουν μια πολύ πιο μεγάλη ελευθερία στα αγκωνίδια και τα σπρωξίματα. Για να φτάσει να σου κάνει παρατήρηση για σπρωξίματα σε κόρνερ ο Άγγλος διαιτητής, λογικά πρέπει να έχεις πάρει και γάντια του μποξ μαζί σου.

Όλο αυτό είναι, λοιπόν, ακριβώς στη βάση ενός οικοδομήματος που πάνω πάνω έχει βέβαια τα χρήματα και τις χορηγίες αλλά χωρίς τον πυρήνα του εξαφανίζεται.

Γιατί βγάζοντας έξω την μπίζνα, ε, το ποδόσφαιρο στην Αγγλία είναι αλλιώς.

Ξανανεβαίνοντας στον θρόνο

Δεν πιστεύω καθόλου ότι ένα πρωτάθλημα κρίνεται από τις πορείες των ομάδων της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Καλύτερα, δεν πιστεύω ότι η πορεία των ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι το μόνο κριτήριο για το ποιο πρωτάθλημα είναι το κορυφαίο, ακριβώς γιατί βγάζει απ’έξω πάνω από τις μισές ομάδες της λίγκας (5-6 είναι αυτές που βγαίνουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) και αυτό είναι κάτι που έλεγα και πριν αρχίσουν οι ισπανικές ομάδες να σαρώνουν τα πάντα. Το λέω και τώρα που το πράγμα μοιάζει ότι πάει προς άλλη κατεύθυνση.

Πέρσι είδαμε τους ευρωπαϊκούς τελικούς στο Champions League και το Europa League σαν να βλέπαμε FA Cup και League Cup. Η Λίβερπουλ κόντρα στην Τότεναμ και η Τσέλσι κόντρα στην Άρσεναλ. Κέρδισαν οι πρώτες. Δεν ξέρω αν κέρδισε το ποδόσφαιρο. Δεν είναι και πολύ ωραίο 3 από τις 4 φιναλίστ να είναι από την ίδια πόλη. Μάλλον πιο σωστά θα ήταν να πούμε ότι κέρδισε η αγγλική πτυχή του ποδοσφαίρου. Δεν είναι και λίγο αυτό που κατάφεραν.

(AP Photo/Felipe Dana)

Το τελευταίο Champions League που είχε πάρει αγγλική ομάδα ήταν αυτό της Τσέλσι το 2012. Έκτοτε είχε ακόμα μια συμμετοχή η Λίβερπουλ της περασμένης σεζόν. Ωστόσο, από το 2016 και μετά, άρχισαν και πάλι να εμφανίζονται αγγλικές ομάδες σε τελικούς. Οι Λίβερπουλ δύο φόρες και η Τότεναμ στο Champions League, η Μanchester United, η Chelsea, η Liverpool και η Arsenal στο Europa League. Και το πιο ενδιαφέρον; Απουσιάζει παντελώς από τους τελικούς αυτούς η πρωταθλήτρια και μάλλον καλύτερη ομάδα στην Αγγλία την τελευταία πενταετία, η Manchester City.

Ο ανταγωνισμός

Καλό το el classico δεν λέω. Καλά και τα ντέρμπι μίσους στο Μιλάνο. Δεν θυμάμαι όμως κανένα μεγάλο πρωτάθλημα που από την έναρξή του να έχει θεωρητικά 6 διεκδικητές του τίτλου (Manchester City, Liverpool, Manchester United, Arsenal, Tottenham, Chelsea). Και μη ξεχνάμε ότι, αν υπάρχει περίπτωση να πεταχτεί ομάδα από το πουθενά, για να πάρει το πρωτάθλημα, αυτή μάλλον θα είναι η Leicester παρά η Cagliari ή η Espanyol.

(AP Photo/Rui Vieira)

(AP Photo/Rui Vieira)

Δεν είναι βέβαια μόνον αυτό. Οι ομάδες από τη μέση του πίνακα και κάτω στην Αγγλία είναι όλες πολύ σκληρές και εξαιρετικά ανταγωνιστικές. Καθόλου παράλογο από τη στιγμή που τα έσοδα των ομάδων της Premier League είναι τεράστια. Καθόλου παράλογο επίσης από τη στιγμή που οι ομάδες που ανεβαίνουν στην Premier έχουν περάσει ένα μαρτυρικό πρωτάθλημα όπως είναι αυτό της Championship, πολύ πιο ανταγωνιστικό από τα περισσότερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη.

Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, που πέρσι πρωταθλήτρια στέφθηκε μια ομάδα για λίγα εκατοστά ατυχίας της αντιπάλου της που πήρε το Champions League. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το έπος της Leicester ούτε το πρωτάθλημα της City με το γκολ του Aguero στο τελευταίο λεπτό του ματς με την QPR (όσοι είμαστε United πονάμε πολύ και μόνο με τη σκέψη αυτή).

Τα γήπεδα

Αν θέλετε να μιζεριάσετε μάθετε ότι, σύμφωνα με μια έρευνα που έκανε σε 42 χώρες το Football Observatory για την πενταετία 2013-2018, η τέταρτη(!) κατηγορία της Αγγλίας κόβει περισσότερα εισιτήρια από την πρώτη κατηγορία της Ελλάδας. Και αυτό είναι κάτι που το λες και ενδεικτικό.

(AP Photo/Rui Vieira)

(AP Photo/Rui Vieira)

Βέβαια, η πρώτη κατηγορία σε μέσο αριθμό εισιτηρίων είναι η Bundesliga και η Premier League είναι στη δεύτερη θέση. Προφανώς και στη Γερμανία υπάρχει τεράστιο πάθος για το ποδόσφαιρο, υπάρχει και το γεγονός ότι σχεδόν κάθε μεγάλη πόλη της χώρας έχει μια ομάδα στην πρώτη κατηγορία, πράγμα που ευνοεί την προσέλκυση περισσότερων εισιτηρίων. Στην Αγγλία όμως το πάθος αυτό ίσως να είναι ακόμα μεγαλύτερο με δεδομένο ότι θα βρεις σε μια λίστα 51 πρωταθλημάτων, τα 4 να είναι από την ίδια χώρα. Kαι μετά είναι οι τεράστιες εκδρομές οπαδών σε διάφορες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας ή και του εξωτερικού, όταν μιλάμε για ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Είπαμε, στην Αγγλία είναι αλλιώς και μόνο οι Γερμανοί ίσως να μπορούσαν να καταλάβουν πώς.

Oι ποδοσφαιρικές ιστορίες

Αν υπάρχει ένα πράγμα που κάνουν καλύτερα από κάθε άλλον σε αυτόν τον πλανήτη είναι τα tabloids. Και σε αυτό δεν μπορεί κανείς να ψελλίσει ούτε την παραμικρή αμφισβήτηση. Ποιο είναι το ζήτημα εδώ; Ότι η Premier League δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική διοργάνωση στην οποία θα κερδίσει κάποιος. Είναι ένα μικρό χωρίο στο οποίο έχει στραμμένα τα μάτια του όλος ο πλανήτης.

(AP Photo/Jon Super)

(AP Photo/Jon Super)

Αυτό μπορεί να έχει διάφορα πράγματα. Είναι το κακό του άπειρου κουτσομπολιού για το ποιανού τη γκόμενα κυνηγάει ο John Terry. Είναι και το καλό του να συνδέεται το αγγλικό ποδόσφαιρο με μπάντες. Εδώ που τα λέμε, δεν θα βρεις πουθενά καλύτερους μουσικά ύμνους ομάδων από αυτούς που θα βρεις στην Αγγλία. Τι θα ήταν το Liverpool χωρίς τους Beatles και τη Liverpool; Τι θα ήταν και η ζωή μας χωρίς τους Beatles τέλος πάντων;

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Photo/Rui Vieira)