Το Λαύριο χρωστάει κάτι στον πατέρα μου

Λαύριο, 20 Σεπτεμβρίου 2018 ώρα 17:42: Έχουμε μόλις παρκάρει και περπατάμε προς το κλειστό. Στο δρόμο προς το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στην ιστορία της τοπικής ομάδας, την προσοχή μου κερδίζει η συνομιλία ενός πατέρα με τον γιο του.

-Ξέρεις, είναι η πρώτη φορά που πηγαίνουμε μαζί στο γήπεδο.

-Και;

-Αν χάσει το Λαύριο, θα απογοητευτώ. Κάθε τρίποντο, κάθε ντρίπλα, κάθε τάπα είναι μία ευκαιρία.

-Τι ευκαιρία γιε μου;

-Να με σφίξεις στην αγκαλιά σου.

Ο βηματισμός μου προς το γήπεδο συμβάδιζε με τον ρυθμό της συνομιλίας των δύο ανδρών. Ήταν ξέπνοος και βασανιστικά αργός. Για μια στιγμή, ξέχασα ότι βρισκόμουν είκοσι μέτρα από την είσοδο του κλειστού. Είχα παρασυρθεί τελείως από το τρέμουλο των φωνών τους. Επιπλέον, ένιωθα ότι αυτός ο συναισθηματικά φορτισμένος διάλογος ξυπνούσε ένα παιδικό μου παράπονο.

Είχα την τρομερή τύχη και την τρομερή ατυχία να μεγαλώσω χωρίς τον πατέρα μου, (ο πατέρας μου ζει), μακριά του. Τον έβλεπα μόνο τα Σαββατοκύριακα (οι γονείς μου δεν είναι χωρισμένοι), όσο το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις και η δουλειά του. Δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ έστω και αν από μέσα μου έβραζα. Οι χαμογελαστές φωτογραφίες των κολλητών μου με τους μπαμπάδες τους, οι συχνές από κοινού κάθοδοί τους στην Αθήνα για κάποιο μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι και οι σχεδόν ειδυλλιακές σχέσεις τους, μου ανακάτευαν το στομάχι. Ζήλευα ξεδιάντροπα το αόρατο προνόμιο που εκείνοι και μόνο εκείνοι απολάμβαναν.

Το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στην ιστορία του Λαυρίου είχε στα μάτια μου διπλή σημασία. Θα δοκίμαζα τις δημοσιογραφικές μου δυνάμεις στην courtside, μία ανάσα από τον άκρως εκδηλωτικό πάγκο των γηπεδούχων, ενώ παράλληλα θα παρακολουθούσα με 19 χρόνια καθυστέρηση έναν αγώνα μπάσκετ μαζί με τον πατέρα μου. Περίμενα πώς και πώς και τα δύο, για χρόνια ολόκληρα. Δεν είχα άγχος, απλώς ανυπομονούσα.

Eurokinissi

Φωτογραφία: Eurokinissi

Με τον πατέρα μου, χωριστήκαμε στον έλεγχο ασφαλείας. Σε αντίθεση με εκείνον που πήρε τον δρόμο για την εξέδρα, εγώ κατευθύνθηκα προς τα δημοσιογραφικά έδρανα. Απέμεναν ακριβώς 40 λεπτά για την έναρξη του παιχνιδιού και οι παίκτες των δύο ομάδων, του Λαυρίου και της Ντνίπρο, είχαν μόλις αποχωριστεί την ουδέτερη ζώνη της φυσούνας. Ένιωσα αμέσως πόσο μουδιασμένοι και νευρικοί ήταν. Μαζί μου και ο κόσμος. Το ζεστό χειροκρότημά του έγδαρε κάπως την αμηχανία από τις κινήσεις τους.

Μετά από ένα αστραπιαίο pit stop στον πάγκο τους για αφήσουν τα απολύτως απαραίτητα, οι παίκτες του Λαυρίου πάτησαν με αναγνωριστικούς ελιγμούς πάνω στο παρκέ. Ο Lamb, o Nixon, o Melson και ο -πάντα έτοιμος να κλέψει τις εντυπώσεις με την αυτοθυσία του-  Λούντζης είχαν πάρει θέση περιμετρικά των 6.75. Έπαιρναν τη μία πάσα μετά την άλλη, από τους συμπαίκτες τους και τον φροντιστή. Σούταραν το ένα τρίποντο μετά το άλλο. Τα έβαζαν (σχεδόν) όλα, εκτός από τις φορές που το αψυχολόγητο σίδερο ξέρναγε την μπάλα.

Την ώρα που ο άτυπος διαγωνισμός τριπόντων κορυφωνόταν, ο Δημήτρης Κακλαμανάκης νικούσε τη λογική. Δεν είχα ξαναδεί το πεντάρι μίας ομάδας να επενδύει με τόσο ζήλο στον χειρισμό της μπάλας. Η μπάλα κοιμόταν στις παλάμες του. Ξεκουραζόταν. Για να μπαλανσάρει τις απαιτήσεις των ασκήσεων, λύγισε τα γόνατά του. Μόλις άρχισε να ταξιδεύει την μπάλα με δαιμόνια γρηγοράδα μπροστά, πίσω και ανάμεσα από τα πόδια του, έπαψα να κατασκοπεύω τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους του. Περιόρισα την όρασή μου πάνω στον ψηλό του Λαυρίου, στις μετρημένες εκφράσεις και στο νηφάλιο βλέμμα του. Η αυτοσυγκέντρωσή του με είχε συνεπάρει, είχα ξετρελαθεί.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο έστειλε ένα κύμα ψυχρολουσίας στις τάξεις της Ντνίπρο. Οι αστραπιαίες αλλαγές κατεύθυνσης στη διάρκεια της προθέρμανσης και τα εύστοχα μακρινά σουτ που εξαπέλυε, πρόδιδαν την οργιώδη φόρμα του. Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Δεν χρειαζόμουν άλλα αποδεικτικά στοιχεία για να αποδώσω τα εύσημα στο ένστικτό μου. Ο Βασίλης θα τους έκανε μία χαψιά. Ψέματα. Ο Βασίλης τους έκανε μία χαψιά.

Ο Χρήστος Σερέλης, ο προπονητής του Λαυρίου, μία ανάσα πριν από το τζάμπολ του παιχνιδιού, ζήτησε από τους παίκτες και τους συνεργάτες του να σχηματίσουν έναν σφιχτό ανθρώπινο κύκλο. Τα πελώρια άκρα τους με κράτησαν απ’ έξω. Όσο και αν προσπάθησα να κλέψω κάποια ξέμπαρκη κουβέντα ή κάποια πνιγηρή ιαχή, απέτυχα παταγωδώς. Προτού παραδοθώ οριστικά, έκανα ένα βήμα μπροστά την καρέκλα μου αλλά και πάλι δεν άκουσα τίποτα. Λες και τα σώματα της βασικής πεντάδας και των αναπληρωματικών είχαν επίτηδες τοποθετηθεί σε αυτό το σημείο (διαγώνια του πάγκου) και σε αυτό το σχήμα (ελαττωματικός κύκλος).

Eurokinissi

Φωτογραφία: Eurokinissi

Το επιεικώς νωθρό ξεκίνημα της ομάδας του Λαυρίου έβαλε τους φιλοξενούμενους σε θέση οδηγού. Σε τέσσερα μόλις λεπτά παιχνιδιού, η Ντνίπρο είχε χτίσει μία καλή διαφορά για τέσσερα μόλις λεπτά παιχνιδιού (4-12) και έδειχνε ικανή να μετατρέψει το παιχνίδι σε αμιγώς ουκρανική υπόθεση. Ο Σερέλης πάσχιζε να κρατήσει την ψυχραιμία του, αλλά οι παίκτες που έριξε στο παρκέ σαν λυσσασμένα σκυλιά δεν του έδιναν έναν καλό λόγο για να το κάνει. Πείραζε το σακάκι του, γυρνούσε απηυδισμένος προς τις αλλαγές του και από το πρώτο κιόλας αβίαστο λάθος της ομάδας του, σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τις άσπρες διαχωριστικές γραμμές.

Είχα εναποθέσει πάνω του όλες μου τις ελπίδες. Οι ζωηρές αντιδράσεις και τα διαρκή ντοπαρίσματά του προς το νέο αίμα της ομάδας, τον Κουζέλογλου και τον Μαστρογιαννόπουλο, ενίσχυαν την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του και στο πλάνο που είχε καταστρώσει. Είναι 13 χρόνια στο τιμόνι του Λαυρίου. Δεν θα το άφηνε να χάσει. Δεν ήθελε να χάσει. Ήθελε να κερδίσει, ήθελε να προκριθεί για τον κόσμο που είχε έρθει στο γήπεδο, για την οικογένειά του, για την τιμή του. Για αυτήν δεν γυρίζει ο κόσμος ανάποδα;

Στα μισά της πρώτης περιόδου, ο Κακλαμανάκης έμεινε από ανάσες και ο Odiase, ο δεύτερος ψηλός της ομάδας, πέρασε φουριόζος στη θέση του. Στο 3:26 πριν τη λήξη της ίδιας περιόδου, προειδοποίησε πως θα προσφέρει τη μεγάλη φάση του παιχνιδιού, τη μεγάλη φάση των προκριματικών. Ευτυχώς για τον Odiase, την ψυχολογία των συμπαικτών του και για εμένα που τα ζούσα όλα από απόσταση αναπνοής, κράτησε τον λόγο του.

Σε πρώτη φάση, αμύνθηκε αριστουργηματικά απέναντι στον τίμιο γίγαντα Natyazhko κατεβάζοντας τον γενικό και στην εξέλιξή της (στο 3:18) πέτυχε ένα εντυπωσιακό γκολ-φάουλ αγνοώντας τα σηκωμένα χέρια που είχαν προτάξει τα βαριά κορμιά της Ντνίπρο. Το επόμενο δευτερόλεπτο, ένας βρυχηθμός διατάραξε την συνηθισμένη φασαρία του γηπέδου. “Επιτέλους, ένας μπασκετμπολίστας που δεν πανηγυρίζει με εγχειρίδιο οδηγιών.”, είπα από μέσα μου.

Eurokinissi

Φωτογραφία: Eurokinissi

Το φθινόπωρο του 2005, με την ευλογία του πατέρα μου, πέρασα την πόρτα των ακαδημιών μπάσκετ του Απόλλωνα Τυρού (ομάδα μπάσκετ που αγωνίζεται μια ζωή στο Β’ τοπικό Αρκαδίας). Σε κάθε εντός έδρας αγώνα για το τοπικό πρωτάθλημα των παμπαίδων, σκάναρα μία προς μία τις κατειλημμένες θέσεις. Μάταια όμως, έλειπε μόνιμα, δεν ήταν ποτέ εκεί. Δεν χειροκρότησε το πρώτο μου λέι απ ή το πρώτο μου καλάθι.

Στο τέλος του παιχνιδιού, ξέσκισα τις άμυνες μου. Γύρισα αυθόρμητα το κεφάλι μου προς την κερκίδα και ευχήθηκα να τον ξεχωρίσω ανάμεσα στο πλήθος. Αυτή τη φορά, ο πατέρας μου είχε έρθει.

Το Λαύριο πρέπει να προκριθεί.

Κεντρική Φωτογραφία: FIBA Europe Cup 2019