Το Μουντιάλ που έκανε τον Toto Schillaci θρύλο της Ιταλίας

Ο Salvatore Schillaci πέθανε σε ηλικία 59 ετών μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, βυθίζοντας στο πένθος το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ο Schillaci δεν ήταν ο επιθετικός των εκατοντάδων γκολ και της διαχρονικής αξίας στη Serie A. Ήταν εκείνος όμως που ήρθε από τον νότο για να ενώσει ολόκληρη την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1990 και να γίνει θρύλος για πάντα.

Πώς κλήθηκε στο Μουντιάλ του 1990

O Ιταλός επιθετικός υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται στην αποστολή της ιταλικής ομάδας, αλλά όλα ήταν ευνοϊκά για εκείνον. Ο Salvatore Schillaci μεγαλωμένος στο Παλέρμο, δεν μετακινήθηκε ιδιαίτερα παίζοντας ημιεπαγγελματικά ως το τέλος της δεκαετίας του 1980 στη Μεσίνα, μια ομάδα από τη Σικελία που βολόδερνε μεταξύ 3ης και 2ης κατηγορίας.

Το 1989 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Serie B και ο Dino Zoff τον έφερε στη Γιουβέντους, όχι προφανώς για βασικό. Ήταν μια κίνηση που σόκαρε πολλούς στον ιταλικό βορρά, καθώς μέχρι τότε (και σε ηλικία 25 ετών) ο Toto είχε ελάχιστες συμμετοχές με την εθνική νέων και δεν είχε βγάλει παρά ελάχιστα χρήματα από το ποδόσφαιρο.

Το προηγούμενο καλοκαίρι από το Μουντιάλ της Ιταλίας, ο Schillaci δεν θα περνούσε ούτε απ’έξω από την ομάδα, αλλά η μοίρα τον έφερε ταχύτατα στις επιλογές του Azeglio Vicini. Ο Toto Schillaci πέτυχε 15 γκολ στο πρωτάθλημα περνώντας στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή και ήταν η έξτρα λύση που οδήγησε τη Γιουβέντους στην κατάκτηση του Champions League και του Κυπέλλου Ιταλίας.

Κάπως έτσι και με το φινάλε του στη σεζόν να είναι εντυπωσιακό, βρέθηκε στα φιλικά προετοιμασίας και εντέλει στην αποστολή για το Μουντιάλ που διοργάνωνε η πατρίδα του.

Το Μουντιάλ του 1990, το Μουντιάλ του Salvatore Schillaci

Ο Azeglio Vicini αποφάσισε να τον καλέσει στην εθνική Ιταλίας που είχε στις τάξεις της επιθετικούς όπως το δίδυμο της Σαμπντόρια, Gianluca Vialli και Roberto Mancini, τον Andrea Carnevale της Νάπολι, τον Aldo Serena της Ίντερ και φυσικά τον Roberto Baggio. Θεωρούνταν απλά μια έξτρα λύση εκείνη την περίοδο.

Ο Schillaci είχε μόλις μία συμμετοχή στην εθνική ομάδα και δεν ήταν στα βασικά πλάνα του Vicini. Όπως αναμενόταν στον εναρκτήριο αγώνα της Ιταλίας στο Μουντιάλ που διεξήχθη στο Ολίμπικο της Ρώμης με αντίπαλο την Αυστρία, ήταν στον πάγκο. Οι Carnevale και Vialli ξεκίνησαν ως επιθετικό δίδυμο.

Ως το 75ο λεπτό ο αγώνας ήταν ισόπαλος και με το απαιτητικό ιταλικό κοινό να αρχίζει να γκρινιάζει στο κατάμεστο Ολίμπικο, ο Vicini πέρασε στον αγώνα τον Toto στη θέση του Carnevale. Δεν ήταν καν η πρώτη του αλλαγή, καθώς στο ημίχρονο είχε αφήσει στον πάγκο τον Carlo Ancelotti για τον Luigi De Agostini.

Ο επιθετικός της Γιουβέντους, ο «χωριάτης» όπως τον αποκαλούσαν, χρειάστηκε μόλις τρία λεπτά για να λύσει τον γόρδιο δεσμό. Στο 78ο λεπτό ο Schillaci ήταν στο κατάλληλο σημείο για να υποδεχθεί τη σέντρα του Vialli και να γράψει το τελικό 1-0. Ο κόσμος έμαθε το όνομά του και οι Ιταλοί ενώθηκαν για πρώτη φορά γύρω από αυτόν.

Στο δεύτερο παιχνίδι των ομίλων, κόντρα στις ΗΠΑ, ο Schillaci ήρθε πάλι από τον πάγκο και πάλι στη θέση του Carnevale. Η Ιταλία τότε κέρδισε με 1-0 χάρη στο γκολ του Giuseppe Giannini. Στο τρίτο όμως παιχνίδι, το οποίο ήταν λίγο πολύ αδιάφορο, καθώς η Ιταλία είχε προκριθεί, ο Salvatore Schillaci ξεκίνησε βασικός με το εθνόσημο για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Η Ιταλία νίκησε 2-0 την Τσεχοσλοβακία και το γκολ του επισκιάστηκε από το μυθικό τέρμα του Roberto Baggio, που πέρασε όλη την αντίπαλη άμυνα ξεκινώντας από το κέντρο του γηπέδου. Η φήμη του Schillaci όμως είχε εξαπλωθεί και οι Ιταλοί μιλούσαν για τον νέο Paolo Rossi.

O Azeglio Vicini δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Ήξερε ότι αν δεν τον ξεκινούσε βασικό στα νοκ άουτ θα δεχόταν την κριτική του ιταλικού τύπου και έτσι κόντρα στην Ουρουγουάη τον τοποθέτησε στην κορυφή της επίθεσης. Στο 66ο λεπτό ο Schillaci σκόραρε ξανά. Η Ιταλία κέρδισε με 2-0 και με τρία γκολ σε τέσσερα παιχνίδια, η Correre della Sera επιβράβευσε τον Schillaci με έναν κολακευτικό τίτλο: «Η Ιταλία του Schillaci». Ο Ιταλός επιθετικός έμοιαζε σαν να κάνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όσα έκανε στη Serie B σχεδόν έναν χρόνο πίσω.

Η ψυχολογία του Ιταλού σέντερ φορ ήταν στα ουράνια και μαζί του ξεσήκωσε όλο το ιταλικό έθνος που φιλοξενούσε το Μουντιάλ και ήθελε να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής. Στον προημιτελικό ο Schillaci σκόραρε και πάλι, ρίχνοντας το φιλόδοξο ΕΪΡΕ στο καναβάτσο. Ήταν πια ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Ο ημιτελικός θα γινόταν στη Νάπολη, όπου οι ντόπιοι φυσικά μισούσαν ό,τι είχε να κάνει με τον Βορρά και τη Γιουβέντους. Πολλοί μάλιστα θα υποστήριζαν ανοιχτά την Αργεντινή που είχε στη διάθεση της τον Diego Maradona, τον απόλυτο θρύλο της πόλης. Ωστόσο, ο Schillaci έλαβε από το ζέσταμα το χειροκρότημα και τη στήριξη όλου του γηπέδου. Ήταν ακριβώς, ο Schillaci όλης της Ιταλίας. Και λίγα λεπτά μετά ο επιθετικός ανταπέδωσε με γκολ.

Ο Claudio Cannigia έβαλε φωτιά στα όνειρα των Ιταλών για κατάκτηση, καθώς στο 68ο λεπτό έκανε το 1-1, με αποτέλεσμα η αναμέτρηση να οδηγηθεί στα πέναλτι. Εκεί, ο Schillaci δεν εκτέλεσε και η Ιταλία αποκλείστηκε.

Το άστρο του όμως δεν σταμάτησε να λάμπει. Ακόμα και στον μικρό τελικό πέτυχε το νικητήριο γκολ κόντρα στην Αγγλία, για να λάβει το Χρυσό Παπούτσι και να αναδειχθεί καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ με 6 γκολ.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της τρέλας εκείνου του καλοκαιριού, φτάνει να αναφερθεί ότι ο Schillaci αγωνίστηκε με την Εθνική Ιταλίας για άλλες 8 φορές στην καριέρα του, ενώ πέτυχε μόλις ένα γκολ με το εθνόσημο. Η πορεία του με τη Γιουβέντους πήρε την κάτω βόλτα τα επόμενα χρόνια και το 1992 πήγε ως ελεύθερος στην Ίντερ όπου επίσης δεν εντυπωσίασε, αν και κατέκτησε άλλο ένα Κύπελλο UEFA.

Από την ηλικία των 29 ετών βρέθηκε στην Ιαπωνία και στην Τζουμπίλο Ιβάτα, όπου βρήκε ξανά τον εαυτό του, κατακτώντας το μοναδικό πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας στην καριέρα του. Στους Ιάπωνες έμεινε τρία χρόνια και το 1997 γύρισε στο αγαπημένο του Παλέρμο, όπου έφτιαξε τη δική του σχολή ποδοσφαίρου.

Είχε μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μετά την απόσυρσή του, ώσπου το 2022 έγινε γνωστό ότι πάσχει από καρκίνο του παχέος εντέρου. Δύο χρόνια αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Salvatore Schillaci, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2024, απεβίωσε.