Το savoir vivre της φιέστας

Παρηκολούθησα τον ποδοσφαιρικό αγώνα Π.Α.Ο.Κ. – Λεβαδειακού στην οικία φίλου, οπαδού του Ολυμπιακού. Επαγγελματικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να παραστώ στην φιέστα που διοργανώθηκε μετά το πέρας της αναμετρήσεως, την είδα όμως και αυτή από τηλοψίας.

Παρατήρησις πρώτη, πριν αναφερθώ στις εορταστικές εκδηλώσεις. Όποιος είχε την ιδέα να κληθεί από τον πάγκο των αναπληρωματικών ο αρχαιότερος σε χρόνια παρουσίας παίκτης του ‘Δικεφάλου’ Στέλιος Μαλεζάς, παρ’ ότι ‘παροπλισμένος’, αξίζει συγχαρητηρίων. Ήταν λιγότερο προφανής επιλογή από αυτήν του αρχηγού Βιεϊρίνια, ο οποίος και αυτός ετιμήθη εισερχόμενος, παρ΄ότι τραυματίας, στον αγωνιστικό χώρο, δύο λεπτά πριν από τη λήξη.

Παρατήρησις δεύτερη. Όλη την εβδομάδα πριν από την φιέστα της 21ης Απριλίου, μπορούσε κανείς να διαβάσει εκκλήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, για την αποφυγή ρίψεως φωτοβολίδων κατά την διάρκεια του αγώνος και της εισόδου στον αγωνιστικό χώρο μετά την λήξη του. Περιέργως πώς, σε ένα από τα πιο τιμωρημένα γήπεδα της Ευρώπης, οι εκκλήσεις εισακούσθησαν. Η Τούμπα “πήρε μεν φωτιά”, έγινε “καμίνι” για να χρησιμοποιήσω τους πηχυαίους τίτλους των αθλητικών εντύπων και μη, αλλά όχι με αυτοκαταστροφικό τρόπο, όπως συνέβαινε κατά κόρον τα τελευταία έτη, αλλά με δημιουργικό τρόπο, πανηγυρικά.

Εάν είναι κάτι, φρονώ, που σηματοδοτεί τούτη η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι το τέλος της εποχής των διαμαρτυριών και η απαρχή της εποχής της υποστηρίξεως

Η διαφορά εφάνη ήδη από τα συνθήματα της εξέδρας. Ενώ έως προσφάτως η πλειονότης αναφέρετο στον ‘Θρύλο’, τον Πειραιά, την μητέρα του διαιτητού ή του προέδρου της αντιπάλου, τώρα ακούγονται, ως επί το πλείστον, ύμνοι για την ομάδα, με τα απαραίτητα φυσικά στοιχεία που ανέδειξαν τον λαό του Π.Α.Ο.Κ. πρωταθλητή της κερκίδος, δηλαδή το χιούμορ. Υβρίζουν οι αδύνατοι, οι αδικημένοι.

Ο Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών είναι, πλέον, δυνατός, και το δίκαιο του ισχυρού αποτυπώνεται κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Οι φίλαθλοί του δεν έχουν λόγο να οικτίρουν ή να λοιδορούν τους πιο αδύνατους αντιπάλους, διότι έχουν καλούς τρόπους. Ποτέ δεν χτυπάμε τον πεσμένο. Αντιθέτως, επικεντρώνουν την ενέργειά τους στο να ενισχύουν παντοιοτρόπως τους παίκτες, τον προπονητή και, φυσικά, τον αναμορφωτή της ομάδος, τον Ιβάν Σαββίδη. Είναι αυτός ο τελευταίος ο οποίος οραματίσθηκε τον νέο Π.Α.Ο.Κ. και είναι αυτός που με το ποντιακό του πείσμα επέτυχε την αγωνιστική και όχι μόνον, αναγέννηση του ‘Δικεφάλου Αετού του Βορρά’. Ορισμένοι ενδέχεται να έχουν αντιρρήσεις με το Zeitgeist του, έτεροι να διαφωνούν με την αισθητική του, και άλλοι να μην θέλγονται από τον ρωσσικό παράγοντα, ουδείς όμως είναι σε θέση να αμφισβητήσει ότι επί εποχής του ήλθαν οι νίκες και, το σπουδαιότερο, ότι τα ήθη των οπαδών μας εξημερώθηκαν.

Το απέδειξε η στάση όλων των παραγόντων της φιέστας, η οποία κράτησε μία ολόκληρη πόλη ξύπνια έως τα ξημερώματα χωρίς να συμβεί το παραμικρό παράπτωμα, χωρίς να ακουσθεί το παραμικρό παράπονο. Το απέδειξαν τα συγχαρητήρια που μου έδωσε ο φίλος μου ο Ολυμπιακός, ο τόσο συνηθισμένος σε φιέστες.

Το βιβλίο του Χρήστου Ζαμπούνη ‘ΠΑΟΚ αφού’, με απίθανες ιστορίες από την Ιστορία του ΠΑΟΚ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη.

(Κεντρική φωτογραφία: Oneman.gr/Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)