Το tanking των Sixers βλάπτει σοβαρά την υγεία

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι γνωστή η ομάδα που υποστηρίζω στην Ελλάδα. Με δύο μικρές εξαιρέσεις, δεν άνηκα ποτέ στο γκρουπ των ανθρώπων που πανηγυρίζουν έξαλλα τις νίκες συγκεκριμένων ξένων ομάδων, καθώς από παιδάκι απέτυχα να καταλάβω πώς γίνεται να δεθείς με μια τέτοια.

Η πρώτη εξαίρεση είναι η Sheffield Wednesday την οποία υποστηρίζω ξεκάθαρα ρομαντικά -και καθόλου φανατικά- από τις αρχές των 90s που απλά αποφάσισα να είμαι με κάποια από τις ομάδες απ’ τα στιγμιότυπα που έδειχνε κάθε βδομάδα το Σούπερ Σάββατο του ΑΝΤ1.

Η δεύτερη εξαίρεση είναι οι Philadelphia 76ers. Ο λόγος που είμαι με τους Sixers είναι φαιδρός και δεν τον γράφω γιατί θα αποπροσανατολιστείς. Η ουσία είναι ότι είμαι πολύ πιο Sixers απ’ όσο Wednesday.

Μικρή παύση για να κάνω λιανά το τι σημαίνει tanking στο ΝΒΑ. Σε ελεύθερη απόδοση, tanking είναι η ηθελημένη προσπάθεια μιας ομάδας να πατώσει αγωνιστικά, δηλαδή να χάνει σχεδόν επίτηδες και να τερματίσει όσο πιο χαμηλά γίνεται στην κανονική περίοδο ώστε να εξασφαλίσει καλύτερα picks στα επόμενα ντραφτ.

Από τότε που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο Hinkie, οι Sixers είναι το τέλειο παράδειγμα ομάδας που κάνει tanking με θεωρητικά απώτερο σκοπό να ξαναχτίσει το ρόστερ της για να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια.

Στον ελεύθερο χρόνο σας, διαβάστε τον Rom Ziller στο SB Nation που εξηγεί πάρα πολύ καλά γιατί το tanking δεν πρέπει να ταυτίζεται με το rebuilding μιας ομάδας. Το ότι αυτή τη στιγμή διαβάζεις ένα αρνητικά φορτισμένο για τον Hinkie και το tanking του άρθρο είναι γιατί οι αγαπημένοι μου Sixers τείνουν να γίνουν ο περίγελος του ΝΒΑ. Ψέματα, έχουν γίνει ήδη.

Η σεζόν των Sixers έχει αρχίσει με ένα ολοστρόγγυλο 0-6. Θεωρητικά, σύμφωνα με το πλάνο του Hinkie, η τρίτη χρονιά του πειράματος, δηλαδή αυτή που διανύουμε, θα ήταν και η πρώτη χρονιά ανάκαμψης των ταλαίπωρων Sixers.

Το τελευταίο -αλλά καλό- χαρτί του GM Hinkie, ενός ανθρώπου που όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα στις Η.Π.Α. είναι υπερβολικά μονήρης και συχνά δεν σηκώνει το τηλέφωνο ούτε σε συναδέλφους GMs άλλων ομάδων του ΝΒΑ, είναι το επόμενο ντραφτ.

Μετά τις άπειρες κινήσεις του (παραχωρήσεις picks, παραχωρήσεις παικτών, ανταλλαγές, ξεπουλήματα, tanking, tanking, tanking), οι Sixers ενδεχομένως να έχουν μέχρι και τέσσερις επιλογές στον πρώτο γύρο του ντραφτ του 2016. Τι κρίμα που θα χουμε βγάλει τα μάτια μας μέχρι τότε…

Πώς γίνεται να παίζεις για να χάσεις;

Ζούμε σε μια χώρα που τα ομαδικά αθλήματα έχουν χιλιολαβωθεί από στημένους παίκτες ή ομάδες, άρα είναι λίγο χαζή η ερώτηση του μεσοτίτλου. Λίγο όμως, όχι εντελώς. Γιατί είναι άλλο πράγμα το να θέλεις να χάσεις ένα ματς και άλλο το να θέλεις να χάσεις όλα τα ματς. Το δεύτερο δεν έχει καμία λογική. Εκτός αν μιλάμε για τις προσδοκίες που γεννά ο τρόπος που λειτουργεί το ντραφτ του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο. Ένας μηχανισμός που εν πρώτοις φαίνεται απόλυτα δημοκρατικός και δίκαιος (αφού επιβραβεύει τις χειρότερες ομάδες με τους πιο καυτούς rookies), αλλά μετά από τις τακτικές Hinkie που μικραίνουν τους ιστορικούς Sixers των Iverson, Erving, Cheeks, Chamberlain και Barkley, παίζει με τα νεύρα και τη νοημοσύνη των οπαδών τους.

Μέχρι τη Δευτέρα (9/11), οι Sixers έχουν ξεκινήσει με ένα ωραιότατο 0-6 και το επόμενο παιχνίδι που τους βρίσκει ως σχετικό φαβορί είναι το εντός έδρας ματς με τους Lakers την 1η Δεκεμβρίου. Μέχρι τότε θα μπορούν κάλλιστα να έχουν ρεκόρ 0-18, ξεπερνώντας ακόμη και την περσινό ειδεχθές τους ξεκίνημα με 0-17 (σ.σ. η πρώτη νίκη πέρυσι ήρθε στις 3 Δεκεμβρίου).

Για την ιστορία, η πρώτη χρονιά της εποχής Hinkie έληξε με ρεκόρ 19-63 και η δεύτερη με ρεκόρ 18-64. Η τρίτη που μόλις ξεκίνησε είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί στην τρίτη συνεχόμενη που θα βρει τους Sixers με λιγότερες από 20 νίκες στο τέλος.

Το φως στο (πολύ) βάθος του τούνελ για τους φετινούς Sixers

Παρ’ όλ’ αυτά και αρκετά περιέργως, αν κάποιος θέλει να δει μισογεμάτο το ποτήρι, μπορεί. Ο Jahlil Okafor που επελέγη στο νούμερο τρία των φετινών ντραφτ κάνει ήδη αισθητή την παρουσία του κάτω από τα καλάθια της λίγκας, ο Nerlens Noel είναι ακόμα εδώ και μοιράζει δύο τάπες ανά παιχνίδι και ο Καναδός Nik Stauskas, το νούμερο 8 των περσινών ντραφτ έρχεται να σβήσει την πολύ μέτρια χρονιά του ως rookie στους Kings, και τα καταφέρνει θαυμάσια με σχεδόν 15 πόντους ανά παιχνίδι.

Επιπλέον, το στοίχημα με τον Καμερουνέζο Joel Embiid είναι ακόμα ανοιχτό. O 213 εκατοστων σέντερ που έλαμψε με το Kansas τη σεζόν 2013-14 ταλαιπωρείται από χειρουργεία στο δεξί πόδι, με το δεύτερο να πραγματοποιείται τον περασμένο Αύγουστο και να αναβάλλει το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ πιθανότατα για τη σεζόν 2015-16. Κανείς δεν ξέρει αν ο Embiid που θα δούμε τότε έχει κάποια σχέση με τον Embiid που σκαρφάλωσε στο νούμερο 3 του περσινού ντραφτ.

Αυτό που επίσης δεν ξέρει κανείς είναι το πώς θα χωρέσουν του χρόνου τρεις πρωτοκλασάτοι ψηλοί (Noel, Okafor, Embiid) σε μια πεντάδα, αλλά ποντάρουμε στις μαγικές ικανότητες του Hinkie να ανταλλάσσει παίκτες ακόμη και στον ύπνο του.

Το πρόβλημα που σκοτεινιάζει το παρόν είναι ότι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, το ρόστερ των Sixers είναι από αστείο έως πάρα πολύ αστείο, εξαιρουμένων των προαναφερθέντων. Με point guard τον Isaiah Canaan, αυτόν τον ‘ηγέτη’ με το δις βιβλικό όνομα, η αισιοδοξία κλείνεται από μόνη της στο συρτάρι. Τον ακολουθούν κατά πόδας κάτι παιδιά με περίεργα μικρά ονόματα. Έχω και TJ, έχω και JaKarr και Jerami και Richaun.

Δεν ξέρω πού πετυχαίνουμε τον απόλυτο AI, αλλά είμαι βέβαιος ότι γελάνε και τα κοτσιδάκια του.

Το μέλλον του tanking είναι το μέλλον του ντραφτ

Προφανώς, οι Sixers δεν είναι η μοναδική ομάδα που υποθήκευσε το μέλλον στην υπέρμετρα αισιόδοξη τακτική του tanking. Αναμφίβολα όμως, είναι αυτή που οι περισσότεροι έχουν φτάσει να λυπούνται Και όχι, η ομάδα της πόλης της αδελφικής αγάπης δεν θα έπρεπε να ‘ναι για λύπηση.

Είναι αξιοσημείωτο (και πολύ περίεργο) πως σε ένα poll που φιλοξενήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Philly.com για το αν οι φίλοι των Sixers στηρίζουν το πλάνο του Hinkie, το 65.4% των συμμετεχόντων απαντάει με κατάφαση. Κατά μία έννοια, τα πράγματα όντως δεν μπορούν να πάνε χειρότερα για τους Sixers, άρα το μέλλον (αν και όχι το εγγύς καταπώς φαίνεται) αναγκαστικά προμηνύεται καλύτερο.

Η αλήθεια είναι ότι αποτυχημένα tanking έχουμε δει και παλαιότερα, όταν οι Hornets πάτωσαν τη σεζόν 2011-12 και αντί να κατακτήσουν τον Anthony Davis στο ντραφτ, κατέληξαν με τον Michael Kidd-Gilchrist.  Τουλάχιστον έβαλαν μυαλό και μετά από άλλη μία βραδυφλεγή σεζόν (2012-13 με ρεκόρ 21-61) ανέβασαν κατακόρυφα την ποιότητα του μενού και τέλειωσαν με 43-39 το 2014, ενώ πέρυσι τέλειωσαν με το κακό, αλλά όχι αποκρουστικό 33-49.

Το θέμα που συζητιέται όσο λίγα από τους γραφιάδες της άλλης μεριάς του Ατλαντικού είναι ο τρόπος που γίνεται το ντραφτ και μια ενδεχόμενη αντικατάστασή του. (Ευχαρίστως να αναλύσουμε το τρέχον σύστημα, αλλά φοβάμαι ότι θα χρειαστούμε ένα καινούργιο άρθρο από την αρχή. Εν συντομία, οι 14 ομάδες που δεν καταφέρνουν να μπουν στα πλέι-οφ έχουν τα 14 πρώτα picks του επόμενου ντραφτ. Για τα πρώτα 3 picks γίνεται κλήρωση με τις ομάδες με τα χειρότερα ρεκόρ από τις 14 να έχουν ‘περισσότερα μπαλάκια’ στην κληρωτίδα. Από το 4ο ως το 14ο pick, οι ομάδες επιλέγουν παίκτες με σειρά προτεραιότητας από αυτήν με το χειρότερο προς αυτήν με το καλύτερο ρεκόρ στην περσινή κανονική περίοδο).

Την ώρα που ο Mark Heisler έγραφε στο Forbes την αντιπρότασή του, id est οι ομάδες με το καλύτερο ρεκόρ της κανονικής περιόδου να παίρνουν το πρώτο pick στα ντραφτ, ώστε να ευνοηθεί ο ‘σκοτωμός’ για καλύτερα αποτελέσματα και μαζί με αυτόν σύσσωμη η ποιότητα της λίγκας, ο Zach Lowe ανέλυσε στο Grantland ένα πιο ρεαλιστικό σενάριο, αυτό που πρώτος υποστήριξε ο Καναδός δημοσιογράφος και συγγραφέας Malcolm Gladwell. Γιατί, όχι, το να πάρουν οι περσινοί Warriors το καλύτερο pick των φετινών ντραφτ δεν είναι μια καλή ιδέα για την ανταγωνιστικότητα στο ΝΒΑ.

Ο Gladwell λοιπόν πρότεινε το εξής: Καταργήστε τη λοταρία στο ντραφτ και αντικαταστήστε την από έναν μηχανισμό, κατά τον οποίον κάθε μία από τις 30 ομάδες θα διαλέγει έναν παίκτη από όλες τις πιθανές θέσεις του πρώτου γύρου του ντραφτ για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Δηλαδή: κάθε ομάδα θα ξέρει για κάθε χρονιά των επόμενων 30 ετών ποιο θα είναι το pick της στον πρώτο γύρο. Σε αυτά τα επόμενα τριάντα χρόνια, θα έχει από μία φορά όλες τις θέσεις της πρώτης 30άδας. Θα έχει δηλαδή την ευκαιρία να διαλέξει και το νούμερο 1 και το νούμερο 30 και όλα τα ενδιάμεσα από μία φορά. Επιπλέον, κανείς δεν θα μπορεί να μπει στη λογική να προστατέψει ή να ανταλλάξει picks με κανέναν.

Εννοείται πως την πρόταση του Gladwell διέπει αλγόριθμος που εξασφαλίζει δικαιοσύνη ως προς το ποιος διαλέγει πότε και από ποια θέση του ντραφτ. Σύμφωνα με τον αλγόριθμο, κάθε ομάδα θα είχε μια επιλογή από τις πρώτες έξι θέσεις του ντραφτ κάθε πέντε χρόνια και τουλάχιστον μία από τις πρώτες δώδεκα κάθε τέσσερα.

Το σύστημα μοιάζει εξαιρετικά δίκαιο, αν και φυσικά υπάρχει ο αντίλογος αναφορικά με τις πιο αδύναμες ομάδες. Ο αντίλογος αναρωτιέται πώς θα ορθοποδήσει μια αδύναμη ομάδα που μόλις πήρε το νούμερο 2 του ντραφτ, όταν τις τρεις επόμενες χρονιές θα έχει να διαλέξει από τις θέσεις 17, 20 και 29.

Ο αντίλογος στον αντίλογο είναι οι φετινοί, οι περσινοί και οι προπέρσινοι Sixers. Τέλειες λύσεις δεν υπάρχουν. Αυτό που υπάρχει είναι καλύτερες λύσεις.

Η αφορμή για το άρθρο ήταν ένα σχόλιο κάτω από κείμενο του ΟΝΕΜΑΝ από αναγνώστη που είχε για άβαταρ το σήμα των Sixers. Αφού δεν είμαι μόνος εκεί έξω λοιπόν, το μοιράζομαι τουλάχιστον μαζί του.