Το βράδυ που ζήλεψα τον Ολυμπιακό

Η κεντρική πλατεία του Γουδιού, περιοχή της οποίας η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Παναθηναϊκοί, είναι αυτή του Αγίου Θωμά. Όπως κάθε πλατεία που (δεν) σέβεται τον εαυτό της είναι γεμάτη από τραπεζοκαθίσματα καφετεριών και σουβλατζίδικων που βρίσκονται περιμετρικά της. Το ‘140’ σ’ ένα σημείο του ξέφρενου δρομολογίου του, διασχίζει την Μικράς Ασίας, τον δρόμο ανάμεσα στην Ιατρική και την συγκεκριμένη πλατεία, πριν βγει στη Μιχαλακοπούλου. Το απόγευμα της Παρασκευής (19/5) και ενώ ο ημιτελικός του Final-4 ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ και τον Ολυμπιακό βρισκόταν στην 4η περίοδο, με το ένα χέρι κρατούσα μία από τις χειρολαβές του ‘140’ και με το άλλο το κινητό στο οποίο είχα ανοιχτό το Live του Sport24 για τον αγώνα. Το σκορ ήταν στο 73-71 υπέρ των Ρώσων και οι τελευταίες ενημερώσεις του Live ήταν οι εξής:

Το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι μια ομαδική κραυγή πανηγυρισμών από την αριστερή μου πλευρά, η οποία με έκανε να στρίψω ενστικτωδώς προς εκείνη την κατεύθυνση και να δω πως μόλις είχαμε περάσει την πλατεία του Αγίου Θωμά. Ήμουν σίγουρος πως πάλι ο Σπανούλης είχε ξεσηκώσει τον κόσμο (Ολυμπιακούς και μη). Το Live με επιβεβαίωσε:

Έσφιξα ασυναίσθητα τη γροθιά μου πανηγυρίζοντας και κατέβηκα λίγες στάσεις αργότερα για να παρακολουθήσω το τελευταίο λεπτό του αγώνα σ’ ένα προποτζίδικο της περιοχής, σίγουρος πως αυτό το κύπελλο θα το έπαιρνε ο Ολυμπιακός. Όσο σίγουρος ήμουν πως ο Παναθηναϊκός, η ομάδα μου, δεν είχε καμία ελπίδα να περάσει την Φενέρμπαχτσε, όταν βγήκαν οι διασταυρώσεις των playoff της Ευρωλίγκας.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που πανηγύρισα μια νίκη του μπασκετικού Ολυμπιακού, αφού, μεταξύ άλλων, είχαν προηγηθεί ξέφρενοι πανηγυρισμοί στον τελικό της Πόλης και την μεγάλη ανατροπή των ‘ερυθρόλευκων’ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ζήλεψα την μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού.

Την ζήλεψα γιατί έχει εδώ και χρόνια έχει έναν κορμό Ελλήνων παικτών που χαίρεσαι να βλέπεις να παίζουν μαζί, γιατί έχει έναν ηγέτη που είναι εκεί όταν η μπάλα καίει, γιατί έκανε την πλειοψηφία των Ελλήνων να τον υποστηρίζουν κατά τη διάρκεια του Final-4 και γιατί ο Παναθηναϊκός δείχνει να μην έχει πλέον προοπτική να διεκδικήσει το τρόπαιο της Ευρωλίγκας τα επόμενα χρόνια. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Είναι ομάδα

(Η πρώτη φορά που θυμάμαι να πανηγυρίζω για τον Ολυμπιακό)

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός θυμίζει την Εθνική Ελλάδος επί Ρεχάγκελ και Σάντος, την Εθνική μπάσκετ επί Γιαννάκη, τον Ευρωπαίο ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό μέχρι τα μέσα του 2000. Μια ομάδα με σταθερό ελληνικό κορμό που μοιάζει και είναι ικανή να πετύχει το ακατόρθωτο. Μια ομάδα που όχι μόνο δεν έχει με το μέρος της τη διαιτησία, αλλά την έχει εις βάρος της, όπως στον φετινό ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Μια ομάδα που δεν έχει φτιαχτεί χάρη στα λεφτά, όπως η Φενέρ, και αποτελείται από παίκτες και όχι εξωγήινους. Παίκτες που μπορεί σε κάποια ματς να μην έχουν όρεξη ή να μην έχουν πάντα σταθερά καλή απόδοση με αποτέλεσμα μέσα στη χρονιά να έρθουν απρόσμενες ήττες, όπως οι δύο από τη Γαλατασαράι ή η εντός από την Μακάμπι. Παίκτες που όταν καίει η μπάλα ή η ατμόσφαιρα, όπως στο ματς του δεύτερου γύρου στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, παίρνουν την υπόθεση εγωιστικά και καθαρίζουν το παιχνίδι.

Έχει ηγέτη

Ο ηγέτης του Ολυμπιακού είναι ο Σπανούλης. Το ξέρει ο ίδιος, το ξέρουν οι δημοσιογράφοι, το ξέρει ο κόσμος και κυρίως οι ίδιοι οι συμπαίκτες του. Λίγες ώρες πριν τον τελικό με τη Φενέρ, χάζευα ένα video στο Facebook όπου ο Μάντζαρης απαντούσε στην εξής ερώτηση ενός δημοσιογράφου: ”Ποιος παίκτης του Ολυμπιακού θα θέλατε να πάρει το τελευταίο σουτ του αγώνα με την Φενέρ αν το ματς είναι ισόπαλο;” και το χαμόγελο του την ώρα της απάντησής έδειχνε πως το φαινόταν αδιανόητο να είναι οποιοσδήποτε άλλος πλην του Σπανούλη. Για να μην παρεξηγηθώ από τους υπόλοιπους φίλους του Παναθηναϊκού, στο δίλημμα -αν μπορεί να υφίσταται τέτοιο- Σπανούλης ή Διαμαντίδης είμαι ξεκάθαρα με τον Διαμαντίδη, γιατί όπως έχει γράψει με εξαιρετικό τρόπο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος:

”Τον κοιτάζω (τον Σπανούλη) προσεκτικά, και βλέπω έναν αθλητή που κρύβει μέσα του βόμβες ψυχικών εκρήξεων, καλά φυλαγμένες ώστε να μην σκάσουν όλες μαζί. Βλέπω μια διαρκή υπομονή, μια τεταμένη σιωπή, έναν ηγέτη που έγινε ηγέτης επειδή το διεκδίκησε και το κατέκτησε, και που μοιάζει αποφασισμένος να μιλάει μόνο μέσα από τα όσα καταθέτει στο γήπεδο. Γι’ αυτό και η σιωπή, γι’α υτό και τα παγωμένα βλέμματα, γι’ αυτό και οι ασκήσεις ισορροπίας. Γιατί όταν απαιτείς την γεμάτη ρίσκα υπέρβαση από τον εαυτό σου, το μόνο που θα έχεις μετά να καταθέσεις ως πειστήριο, θα είναι η κληρονομιά που θα αφήσεις. Ο Σπανούλης νομίζω δεν περνάει στιγμή που δεν παλεύει προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι, ειλικρινά, συναρπαστικός όσο ελάχιστοι αθλητές έχουν ποτέ υπάρξει.

Ο Διαμαντίδης δεν έχει τίποτα το τόσο συναρπαστικό.

Η τελειότητα σπάνια έχει.”

Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Παναθηναϊκός δεν έχει ηγέτη και δεν ξέρω από πού μπορεί να προκύψει κάποιος. Ο ηγέτης χτίζεται σιγά σιγά και δεν βλέπω κάποιον στην ομάδα με τέτοια προοπτική. Ο Καλάθης είχε άπειρες φορές την ευκαιρία να γίνει, αλλά ποτέ δεν την άρπαξε, ενώ οι Αμερικάνοι έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα που δύσκολα ταυτίζονται με την ομάδα και ακόμα δυσκολότερα γίνονται ηγέτες.

Ο Παναθηναϊκός

Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, δεν βλέπω την προοπτική να διεκδικήσουμε την κατάκτηση μιας ευρωλίγκας άμεσα όχι γιατί δεν έχουμε ή δεν θα αποκτήσουμε ακόμα καλύτερους παίκτες τα επόμενα χρόνια, αλλά γιατί άλλαξε η νοοτροπία της ομάδας των 6 ευρωπαϊκών. Οι προπονητές έρχονται και φεύγουν στη μέση της χρονιάς, το πλάνο από το στηρίζουμε νέους παίκτες μετατρέπεται σε χρόνο dt στο γεμίζουμε με Αμερικάνους το ρόστερ και όταν η ομάδα χάνει, όχι επειδή δεν προσπάθησε, αλλά επειδή δεν μπορούσε να παίξει καλύτερα, επιστρέφει για τιμωρία με πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη. Αν η διοίκηση δεν επιστρέψει στην τακτική που ακολουθούσαν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, δηλαδή στην τακτική των επιτυχιών ή δεν βρει μια νέα δική της, την οποία θα στηρίξει με κάθε κόστος, ακόμα και αν μείνουμε χωρίς τίτλους για 2-3 χρόνια, θα αρκεστούμε να κερδίζουμε αραιά και πού κάποιο τρόπαιο, όπως το φετινό κύπελλο.

Στον προχθεσινό (21/5) τελικό με τη Φενέρ ήμουν σίγουρος μέχρι και το τρίτο δεκάλεπτο πως ο Ολυμπιακός θα κερδίσει. Το είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, γιατί να μην το έκανε ξανά; Έτσι και αλλιώς η διαφορά στο σκορ ήταν ακόμα μονοψήφια, παρόλο που οι Τούρκοι είχαν δημιουργήσει τρομερή ατμόσφαιρα υπέρ της ομάδας τους, οι διαιτητές έπαιζαν έδρα και ο Ολυμπιακός δεν είχε πιάσει ακόμα σπουδαία απόδοση. Από τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου και μετά η Φενέρ έδειξε πως ήταν ομάδα άλλου επιπέδου και παρά το ελαφρύ σπρώξιμο της διαιτησίας, κατέκτησε το τρόπαιο δίκαια. Με το που έληξε το παιχνίδι, όμως, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως ο Ολυμπιακός χωρίς να κάνει καμία σπουδαία προσθήκη θα βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα και στο επόμενο Final-4, στο Βελιγράδι. Αρκεί να συνεχίσει να ακολουθεί την ίδια πετυχημένη συνταγή που ακολουθεί εδώ και χρόνια. Μια συνταγή που εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει ο Παναθηναϊκός.

(Photo Credits: Eurokinissi.gr)