Χειμερινό Μουντιάλ και απαγόρευση ποδοσφαίρου στην πλατεία. Όλα λάθος.
- 16 ΝΟΕ 2022
Καλοκαίρι του 1994 και η Ελλάδα προκρίνεται στο Μουντιάλ της Αμερικής. Είμαι 8 χρονών και ένας θείος μου με πάει στην πλατεία του Άργους, στο περίπτερο με τα memorabilia για να αγοράσω κούπα με την Πηνελόπη, την αλεπού-μασκότ της διοργάνωσης.
Αυτή η πλατεία, από τις 15 Ιουνίου μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου ήταν το «γήπεδό» μας με βοήθησε να αντιληφθώ ότι το ποδόσφαιρο είναι Τέχνη. Τσάντες για δοκάρια, ματωμένα γόνατα, μπάλες πάνω στα τραπέζια των μεγάλων στο καφενείο.
Επιστρέφοντας κατά καιρούς σε αυτή την πλατεία με παλιούς φίλους και συμμαθητές, θυμόμασταν όλα αυτά τα σκηνικά και γελούσαμε όπως παλιά. Αν μάλιστα πετυχαίναμε καμία παρέα από πιτσιρίκια να παίζει όπως περνούσαμε, σίγουρα κάποιος από εμάς ζητούσε την μπάλα για να κάνει ποδαράκια, ακόμη κι αν φορούσε το πιο ακατάλληλο παπούτσι. Μέχρι που μια μέρα μου κόπηκε απότομα το γέλιο.
Ευτυχώς ήταν μεσημέρι, η πλατεία ήταν άδεια και ελάχιστα άτομα είδαν το αυθόρμητο τίναγμα που έκανε δεξιά-αριστερά το κεφάλι μου. Πόσο μεγάλο κακό μπορεί να προκαλούσαν μερικοί πιτσιρικάδες στην καθημερινότητα του Άργους, ώστε να φτάσουν να τους απαγορεύσουν την μπάλα; Άλλα παιχνίδια με μπάλα επιτρέπονται άραγε; Τα μήλα; Το κορόιδο; Το ποδόσφαιρο στο tablet επιτρέπεται;
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι λογικό να απαγορεύεις το ποδόσφαιρο σε μια πλατεία, ό,τι κι αν έχει προηγηθεί. Συνέχιζα να κοιτάζω την πινακίδα και διάφορες σκέψεις-σέντρες «πλαγιοκοπούσαν» το μυαλό μου, μέχρι που μια «καλοτραβηγμένη» σερβιρίστηκε γλυκά μπροστά μου για να την κουτουλήσω. Μας κόβουνε την μπάλα από παντού. Πρώτα από την πλατεία, μετά από τη ζωή.
Το ανήθικο Μουντιάλ του Κατάρ
Μερικές ημέρες πριν, με είχε ρωτήσει ένας καλός φίλος, σε πολύ σοβαρό τόνο, αν θα δω Μουντιάλ. Εγώ που το 2018 είχα χάσει μόνο το 1ο ημίχρονο του Βέλγιο – Ιαπωνία (3-2, ανατροπάρα). Το συναίσθημα και η λογική, είναι μεγέθη ίσα, διανυσματικά και αντίθετα σε αυτή την περίπτωση.
Δεν πρέπει να δεις αυτό το Μουντιάλ, είναι στοιχειωμένο. Έχει «καταληφθεί» από τις χιλιάδες ψυχές των «πεσόντων υπέρ ελπίδας και χρήματος» εργατών και από το κακό κάρμα των άψυχων γηπέδων που μόλις τελειώσει η διοργάνωση θα ερημώσουν. Πέραν τούτου, εγώ το Μουντιάλ το έβλεπα με βερμούδα και σαγιονάρα σε μπαλκόνια, καφενεία και σουβλατζίδικα. Τώρα; Πιζάμες, σουπίτσα και 3,33 ευρώ το σουβλάκι; Αρνούμαι.
Από την άλλη, θέλω πάρα πολύ να δω για μια τελευταία φορά τον Lionel Messi να φορά τη φανέλα της Αργεντινής, αλλά και εκείνα τα 2-3 ματς του τουρνουά που είναι 90λεπτες ανταλλαγές πολιτισμών σε ένα γήπεδο, όπως για παράδειγμα το παιχνίδι Νότια Κορέα – Γκάνα.
Φαντάζομαι ήδη τα μεγάλα νοκ άουτ παιχνίδια που θα έρθουν και όλοι θα πανηγυρίζουμε πάνω από πίτσες και μπύρες για το ποδόσφαιρο που βλέπουμε και θα υποκλινόμαστε στην αυτού μεγαλειότητα, τον βασιλιά των σπορ.
Ο κόσμος αλλάζει, επαναδιαμορφώνεται και προσαρμόζεται στο περιβάλλον και η ζωή θα κυλήσει όπως ξέρει αυτή. Αυτό όμως δε μου στερεί το δικαίωμα να ελπίζω πως όλα τα κακώς κείμενα που αφορούν το ποδόσφαιρο και αναφέρθηκαν παραπάνω, αποτελούν παρένθεση και περιμένουν να κλείσουν, μαζί με την παρένθεση που λείπει από την πινακίδα, στο σημείο που αναγράφεται ο αριθμός της απόφασης.
