Ζοζέ Ανιγκό: Πολύ σκληρός για να πεθάνει

Με ελάχιστο μακιγιάρισμα, θα μπορούσε άνετα να ντουμπλάρει τον Μπρους Γουίλις στο ‘Πολύ σκληρός για να πεθάνει’. Με το βλέμμα εστιασμένο στα μάτια του άλλου, θα έλεγε με ήρεμη και σταθερή φωνή: ”Δεν τα παρατάω. Θα φτάσω ως το τέλος, όποιο και να ‘ναι αυτό”.

Ο Ζοζέ Ανιγκό δεν γεννήθηκε ηθοποιός κι ούτε πρόκειται να γίνει. Αλλά ναι, είναι δίχως αμφιβολία πολύ σκληρός για να πεθάνει, έχοντας στο dna του αυτό το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει κάποιους ανθρώπους: μαχητής ως την τελευταία ρανίδα.

Όταν έγινε γνωστό ότι αναλαμβάνει προπονητής του Λεβαδειακού, πολλοί γνώστες της καριέρας και της ιστορίας του έμειναν άφωνοι. Αυτός, ένας γνήσιος Μαρσεγέζος, με αμοιβή που ξεπερνούσε τις 70 χιλιάδες ευρώ το μήνα (!), άνθρωπος για όλες τις δουλειές της Μαρσέιγ, παράτησε τα πάντα για να πάει στον Λεβαδειακό.

Μια χαρά πόλη είναι  η Λειβαδιά. Με τον αέρα της, τα σουβλάκια και τις ψησταριές της, την Αράχοβα, τους Δελφούς, την Ιτέα και το Γαλαξίδι σε απόσταση βολής, μικρός παράδεισος. Αλλά εντάξει, δεν είναι Μασσαλία, για να τα λέμε όλα.

Τι να είχε στο μυαλό του αυτός ο γίγαντας, τρομερός αμυντικός στα νιάτα του (Μαρσέιγ και Νιμ, 250 ματς συνολικά), που χάρη στην τρέλα του έγινε και προπονητής στη Μαρσέιγ και τεχνικός διευθυντής και τα πάντα όλα στην ιστορική ομάδα; Ίσως να τον τράβηξαν τα μαγνητικά πεδία των Δελφών, αυτός ο υπέροχος ενεργειακός τόπος, που, κατά τους αρχαίους (ημών προγόνους βεβαίως-βεβαίως) ασκεί τρομερή επιρροή. Πίσω από το χαμόγελο αυτού του πολύ σκληρού για να πεθάνει άντρα, βρίσκεται μια τρομερή ιστορία που του διέλυσε την ψυχή και τον παρέδωσε στη θλίψη και τον πόνο.

Πριν λίγα χρόνια, πάνω στην ακμή του, ο αγαπημένος του γιος Αντριάν κρίθηκε ύποπτος για συμμετοχή σε αριθμό ληστειών, ενώ καταδικάστηκε σε φυλάκιση για την ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου στο Περτουί τον Φεβρουάριο του 2007. Το πλήγμα ήταν μεγάλο αλλά στην πραγματικότητα πολύ μικρό. Τον Φεβρουάριο του 2010, κατόπιν εσφαλμένης δικαστικής απόφασης, αφέθηκε ελεύθερος. Κι ενώ είχε φτιάξει τη ζωή του από την αρχή, αναλαμβάνοντας διευθυντής σε κατάστημα αθλητικών ειδών κι αγοράζοντας το μπαρ Castell York, εκτελέστηκε εν ψυχρώ στις 5 Σεπτεμβρίου 2013 στη διάρκεια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στη Μασσαλία.

Ο πόνος ενός πατέρα που θάβει το παιδί του είναι ανείπωτος και τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να τον απαλύνει. Ο Ζοζέ Ανιγκό κατέρρευσε –ψυχολογικά και σωματικά- και βίωνε καθημερινά τον αργό του θάνατο. Ώσπου τα μαγνητικά πεδία που λέγαμε, τον τράβηξαν στη Λειβαδιά για να αναστήσουν την ψυχή του.

Λίγους μήνες μετά την άφιξή του σε έναν τόπο που δεν γνώριζε καν, αυτός ο σημαδεμένος από τη μοίρα άντρας έχει τον Λεβαδειακό στα ρετιρέ της βαθμολογίας (!), αήττητο μετά από οκτώ αγωνιστικές, στα μισά του πρώτου γύρου. Η ψυχή του φτερούγισε γιατί κατάφερε να παραμερίσει τους εφιάλτες του. Έγινε πάλι δημιουργικός, βρήκε στόχους και όραμα, ένιωσε δυνατά τα πόδια του στη γη των Δελφών. Κι η εξομολόγησή του, συγκλονιστική:

”Όταν έφυγε ο γιος μου ήταν σαν να έκλεισε ένα λουλούδι. Κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν ήθελα τίποτα. Σιγά-σιγά, χάρη στο Μαρόκο και στην Ελλάδα ανοίγομαι. Πάντα υπάρχει η αίσθηση της απώλειας, αλλά πλέον την ζω διαφορετικά. Την ζω με την βεβαιότητα πως ο γιος μου θα ήθελε να είμαι εδώ που βρίσκομαι τώρα, να μην τον ξεχάσω ποτέ αλλά να συνεχίσω να ζω”. Και ζει, δίνοντας μεγάλα κομμάτια ευτυχίας στον Λεβαδειακό και μικρότερα αλλά επίσης δυνατά στον ίδιο και την οικογένειά του.

”Στην Ελλάδα μετά από τις πρώτες επτά εβδομάδες που έμεινα μόνος μου, τηλεφώνησα στη γυναίκα μου που ήταν στο Μαρόκο και της είπα: ”Είναι σαν να βρίσκομαι σε μοναστήρι. Δουλεύω μόνος μου, δεν είμαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος, έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ. Θέλω να έρθετε εδώ”. Και πήγαν. Για έναν τέτοιο δυνατό άντρα, θα πήγαιναν παντού.

Στα 56 του χρόνια ο Ζοζέ Ανιγκό δεν ψάχνει τη δόξα, δεν την έχει ανάγκη. Ήθελε την επανεκκίνησή του, κυρίως μέσα στην ψυχή του, ξέροντας ότι τίποτα δεν είναι απλό, έστω κι αν είχε τόσες ένδοξες σελίδες στη Μαρσέιγ, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ της σεζόν 2003-2004.

Είχε αποκλείσει μεταξύ άλλων τη Λίβερπουλ, τη Μίλαν και τη Νιούκαστλ και ονειρευόταν να κερδίσει τον τελικό, αλλά ένα τραγικό λάθος του Μπαρτέζ –που έκανε πέναλτι και αποβλήθηκε ακριβώς στην εκπνοή του ημιχρόνου χαντακώνοντας την ομάδα του- δεν επέτρεψε στον Ανιγκό και τους παίχτες του να πανηγυρίσουν έναν θρίαμβο. Γιατί τέτοιος θα ήταν. ‘Πάντα πονάει εκείνη τη στιγμή, αλλά τέτοια χαστούκια σε κάνουν πιο δυνατό στο μέλλον”, είχε πει τότε, στα 43 του. Τότε, που δεν ήξερε καν ότι υπάρχει πόλη Λειβαδιά! Ήξερε όμως πάντα ότι η καρέκλα του προπονητή είναι ηλεκτρική!

”Αναμφίβολα είναι ένα περίεργο επάγγελμα, στο οποίο οι στιγμές ευτυχίας διαρκούν πάρα πολύ λίγο. Υπάρχει στενοχώρια και πίεση. Με ρωτάς αν φοβόμουν να έρθω στην Ελλάδα; Είτε θα ήταν μία διαδικασία αναγέννησης, είτε μία διαδικασία εξαφάνισης, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στο Μαρόκο, οπότε γιατί να μην έρθω;”, είπε στους Γάλλους όταν αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. Ποιο ρίσκο όμως όταν έχεις θάψει ένα παιδί; Τότε δεν σε φοβίζει τίποτα.

Ο μεσιέ Ανιγκό έφερε στις βαλίτσες του ένα τεράστιο προσόν. Είχε συνυπάρξει με τεράστιες προσωπικότητες όπως ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Φρανκ Ριμπερί, ο Ματιέ Βαλμπουενά, ο Στεβ Ματαντά, ο Ζινιάκ, ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, κάποιοι μάλιστα με πολλές ιδιορρυθμίες. Τι θα μπορούσε να τον τρομάξει εδώ; Μόνο τα δίπιτα σουβλάκια που δεν χωνεύονται εύκολα ακόμα κι αν είσαι γίγαντας.

Με αυτό το όπλο λοιπόν άλλαξε την ψυχολογία της ομάδας κι έπεισε τους παίχτες ότι δουλεύοντας σκληρά μπορούν να καταφέρουν πολλά. Και τι κατάφεραν μέχρι στιγμής, μετά από επτά αγωνιστικές; Να μη χάσουν ούτε ένα παιχνίδι, αντιμετωπίζοντας τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Πλατανιά, την Ξάνθη, την Κέρκυρα, τον Απόλλωνα, τον Παναιτωλικό (με εντυπωσιακό διπλό στο Αγρίνιο), τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Δεν έχει ούτε μαστίγιο ούτε καρότο. Μόνο την αλήθεια του, τη φιλοσοφία του στο ποδόσφαιρο:

Ας τα δώσεις όλα, ας παλέψεις με όσα έχεις κι ας γίνει ό,τι γίνει

Και το καρπώνεται είτε από πιτσιρίκια είτε από βετεράνους, όπως ο 37χρονος Μπραντάο, που υπέγραψε στον Λεβαδειακό για χάρη του προπονητή του, ενός φιλόσοφου του ποδοσφαίρου και ταυτόχρονα παιδαγωγού, αφού υπηρετεί το χώρο για 30 ολόκληρα χρόνια.

Προφανώς ο Λεβαδειακός δεν θα πάρει το πρωτάθλημα ακόμα κι αν είχε τον Ντρογκμπά στη γραμμή κρούσης. Οι παίχτες του όμως παίρνουν μαθήματα ζωής από έναν σπουδαίο άνθρωπο του ποδοσφαίρου, που μέσα σε λίγες εβδομάδες κατάφερε να βάλει τη σφραγίδα του και να αποδείξει πόσο τεράστιο ρόλο παίζει ο εκάστοτε μπροστάρης, ο ηγέτης, αυτός που μπορεί να εμπνεύσει και να καταστήσει τους ‘στρατιώτες’ του ικανούς για κάθε θυσία.

Προφανώς θα έρθουν και τα δύσκολα. Αλλά ξέροντας από κρίσεις, θα τους πει -και θα τους πείσει- ότι ο καθένας πρέπει να είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει! Άλλωστε το δικό του παράδειγμα είναι τόσο ισχυρό, ώστε θα έπειθε τους πάντες. Γιατί τελικά ναι, είναι ευλογία να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο τέτοιοι άνθρωποι, κι ακόμα μεγαλύτερη να έρχονται στα μέρη μας.

Μήπως να τον καλέσει και ο ΕΟΤ; Γιατί έχει μπροστά του έναν κορυφαίο τουριστικό πράκτορα. Ο 56χρονος τεχνικός, με την απόφασή του να πάει στη Λειβαδιά, προσελκύει από την πατρίδα του τηλεοπτικά συνεργεία (Canal+), απεσταλμένους εφημερίδων (ΕΚΙΠ) και περιοδικών (France Football) που θέλουν να δουν το μέρος που εργάζεται ο σημαντικός αυτός άνθρωπος του ποδοσφαίρου και να καταγράψουν τις λεπτομέρειες της δουλειάς του. Το suvlaki  -από τα καλύτερα της Ελλάδας στη Λειβαδιά- θα γνωρίσει νέες δόξες.

Πολύ σκληρός για να πεθάνει και πολύ ικανός για να ζήσει. Υπέροχος τύπος αλήθεια.

(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinnisi.gr)

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Έθνος της Δευτέρας 23 Οκτωβρίου.