Παρακολουθήσαμε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με φιλική κουβέντα. Οι ερωτήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη και τους 57 νεκρούς δεν απαντήθηκαν ποτέ επί της ουσίας.
Από τον Δον Κιχώτη μέχρι τη Φάρμα των Ζώων και από το Μόμπι-Ντικ μέχρι τον Οδυσσέα.
Το οικονομικό σύστημα που κυβερνά τον πλανήτη αντιμετωπίζεται από την κυρίαρχη αφήγηση με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, σαν να διαθέτει το Αλάθητο του Πάπα. Όσο η κριτική απέναντί του θεωρείται βλασφημία τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει από αυτό.
Πολύς κόσμος στον δρόμο, όργιο καταστολής από την ΕΛ.ΑΣ – το σενάριο δεν είναι καινούργιο. Μήπως όμως οι υπεύθυνοι οφείλουν να μας εξηγήσουν τι ακριβώς βλέπουμε στα βίντεο από τη χθεσινή συγκέντρωση για τα Τέμπη που κάνουν τον γύρο του ίντερνετ;
Μία προσπάθεια να απαντηθεί, μέσα από λογοτεχνικά και ιστορικά κείμενα, η παράξενη αντίληψη που είχαμε πάντα για τους σιδηρόδρομους στην Ελλάδα.
Μία στιγμή γεμάτη κόκκινες σημαίες και σκιές χρειάστηκε για να αποτυπωθούν όλα όσα είχε να πει η μεγαλειώδης πορεία της Τετάρτης 8 Μαρτίου για το δυστύχημα στα Τέμπη στην Αθήνα. Μιλήσαμε με τη Ζηνοβία Χατζηδάκη, τη φωτογράφο πίσω από το κλικ που έγινε viral.
Προφανώς, δε χώρεσαν όλα σε ένα άρθρο – είναι άπειρα. Ακολουθεί μία αναδρομή σε όσα έχει ποστάρει ο Υπουργός Ανάπτυξης: tweets για την τρομερή (;) ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, για τη στοχοποίησή του, ακόμα και tweets για τον Αριστοτέλη.
Η δημοσιογράφος του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του MEGA υπενθύμισε σε όλους μας το πώς ακριβώς πρέπει να γίνονται οι συνεντεύξεις στους πολιτικούς.
Υποψηφιότητες για Booker, πολύ αγαπημένοι Βρετανοί συγγραφείς για το ελληνικό κοινό και μεγάλες δόσεις από τη λογοτεχνία του φανταστικού.
Μία δήλωση που δεν καλύπτει κανέναν, μία στροφή 180 μοιρών σαν το διάγγελμα για το ανθρώπινο λάθος να μην έγινε ποτέ, μία επικοινωνιακή πολιτική που αυτή τη φορά δεν πιάνει – κι έτσι ενισχύεται από άγρια καταστολή. Όλα αυτά σε μία υπέρλαμπρη Ελλάδα.
Η λογοτεχνία που καταπιάνεται με την απώλεια μας βοηθά -αν δεν κοιτάξουμε από την άλλη- να κατανοήσουμε ότι παρά τις τραγωδίες μπορούμε πάντα να προχωρήσουμε μπροστά.
Αυτήν τη φορά τα όρια ξεπεράστηκαν περισσότερο από ποτέ: το να κουνάς το δάχτυλο στους συνδικαλιστές που μετρούν τους νεκρούς τους δεν είναι απλά ντροπιαστικό. Είναι εξοργιστικό.
Από την εποχή των υπεράριθμων στον καιρό της υποστελέχωσης και από το success (;) story των αποκρατικοποιήσεων μέχρι την πρόσφατη τραγωδία, ένα είναι σίγουρο: πρέπει να βρεθεί μία πραγματική λύση και άμεσα.
