10 αγαπημένα παιχνίδια του NES

NES σημαίνει Nintendo Entertainment System και δεν έχει καμία σχέση με τον NESCAFE, για να αποφύγουμε εξαρχής οποιοδήποτε σχετικό χωρατό. Η οκτάμπιτη κονσόλα κυκλοφόρησε το 1983 στην Ιαπωνία ως Family Computer (Famicom) χάρη στην επιμονή του πατριάρχη Hiroshi Yamauchi για μια προσιτή οικογενειακή gaming πρόταση. Το 1985 ξεκίνησε τη δυτική περιοδεία της, ως NES πλέον, στη Βόρεια Αμερική, και τη διετία 1986-1987 κατέφθασε και στην Ευρώπη, αναλόγως τη χώρα (παρεμπιπτόντως, το ίδιο συνέβαινε και με τα NES games, στην ήπειρό μας έφταναν αρκετά αργότερα).

Δεν είναι υπερβολή ν’ αναφέρουμε ότι πιθανώς αποτελεί την πιο σημαντική gaming console στην ιστορία. Ο λόγος απλός: Μετά την κατάρρευση της Atari και το οικονομικό κραχ του 1983, οι κονσόλες σχεδόν είχαν καταδικαστεί σε αφανισμό. Χωρίς τη διορατικότητα Ninty και Yamauchi και την επιτυχία του NES, ενδεχομένως αυτή τη στιγμή να μην υπήρχαν PlayStation και Xbox. Στο τρέχον αρθρό, θα νοσταλγήσουμε παρέα με ορισμένα από τα πιο λατρεμένα παιχνίδια της κονσόλας αυτής (την οποία ακολούθησε το SNES και πάει λέγοντας). 

The Legend of Zelda

Όπως σε κάθε λίστα, εδώ στο OneMan και αλλού, θα υπάρχουν πάντα διαφωνίες: γιατί έβαλες εκείνο και όχι το άλλο, που είναι το Bifteki-man 2, και άλλα παρόμοια. Σεβαστή κάθε άποψη, όταν λαμβάνει υπόψιν της την υποκειμενική πλευρά οποιασδήποτε λίστας, αλλά όσον αφορά το The Legend of Zelda και την παρουσία του εδώ, αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ένας που θα γκρινιάξει.

Ναι, από το NES ξεκίνησε η πορεία του θρύλου (του gaming, μην παρεξηγηθούμε), του μαγικού και υπέροχου ταξιδιού. Λογίζεται ως action/ adventure game με RPG προεκτάσεις, για την ακρίβεια έθεσε αρκετές από τις βάσεις γι’ αυτή τη κατηγορία παιχνιδιών, ενώ δεν έλειπαν και τα puzzles. Στην ίδια κονσόλα κυκλοφόρησε και το sequel, το Zelda II: The Adventure Link, το οποίο ενώ εγκατέλειψε την top-down οπτική για χάρη της side-scrolling, έγινε παραδόξως «λίγο ακόμα πιο RPG», με μεγαλύτερους κόσμους και τύπου τυχαίες μάχες. Α, ήταν και κομματάκι δύσκολο…

Όπως και να ‘χει, original και διάδοχος, έδωσαν τα φώτα τους στα υπόλοιπα games της σειράς. Κι αφού υποβάλω τα σέβη μου στον Miyamoto, να τονίσω ότι το ταξίδι δεν έχει καταλήξει ακόμη στο προορισμό του, αναμένουμε το νέο The Legend of Zelda στο Wii U, με την ελπίδα να βγει εντός του 2015 και να μην μας κάνει καμιά λοβιτούρα/ κασκαρίκα…

Mega Man

Είσαι μεγάλος, πολύ μεγάλος. Ο Mega άνθρωπος (ποιος Πρετεντέρης ρε μάνα, άλλος είναι τούτος…) εμφανίστηκε έξι φορές στην εν λόγω κονσόλα της Ninty, αν και, πιάσου από κάτι στέρεο, δεν ήταν και το πιο επιτυχημένο εμπορικά.

Άβυσσος η ψυχή του Ιάπωνα (και όχι μόνο του δημιουργού Keiji Inafune), με την καλή έννοια όμως, καθώς η Capcom αποφάσισε να στηρίξει κάτι ποιοτικό, ένα διασκεδαστικό, όσο και ζόρικο, action/ platform game με φοβερές πίστες και τρομερά boss fights. Μετά το τρίτο παιχνίδι, ορισμένοι το θεωρούν το καλύτερο, αν και οι περισσότεροι τείνουν προς το δεύτερο, η σειρά άρχισε να φθίνει με ελαφρά πηδηματάκια, και η αλήθεια είναι ότι μετά την παρουσία της στο NES, μαράζωσε. Δεν πειράζει, μένουμε με τις αναμνήσεις ανά χείρας. 

Metroid

Μάλιστα. Κανονικά θα έπρεπε να αφήσω το υπόλοιπο κείμενο κενό και να συμπληρώσετε τις εμπειρίες σας, κάτι σαν το «δικό σας» στις συναυλίες (ή τα μπουζούκια). Και μπορεί η περίφημη sci-fi action adventure σειρά να εκτινάχθηκε τα επόμενα χρόνια, όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Όσο και να προσπαθήσεις να βρεις κάτι πιο πρωτότυπο, το κοινότοπο στην περίπτωση αυτή είναι και το πιο σωστό: ο Super Mario συναντά σε ρομαντικό ραντεβού την πριγκίπισσα Zelda, και το παιδί τους (επειδή το ραντεβού δεν έμεινε στα φιλιά της καληνύχτας) είναι το Metroid. Επαναστατικό σε πολλά επίπεδα, καταρχάς είχε γυναίκα πρωταγωνιστή (Samus Aran) κάτι μάλλον αδιανόητο για την εποχή, π.χ. αρκετά ανοικτός κόσμος για εξερεύνηση, το πρώτο Metroid ever ήταν απλά συγκλονιστικό και εθιστικό. ΟΚ, από τότε έγιναν, και άλλαξαν, πολλά, αλλά ήταν μία ακόμη απόδειξη ότι οι άνθρωποι της Nintendo φτιάχνουν επικά παιχνίδια που διαρκούν μια αιωνιότητα και όχι μία μέρα.

Metal Gear

Όχι, το Metal Gear Solid και το PlayStation δεν αποτελούν την απαρχή μιας μεγαλειώδους πορείας και το ντεμπούτο του κορυφαίου αντι-ήρωα Snake. Για την ακρίβεια, το νέτο-σκέτο Metal Gear δεν έκανε καν αρχή στο NES, αλλά αποτελεί port της MSX2 έκδοσης, και μάλιστα είχε κάποιες διαφοροποιήσεις από το original (μέχρι και τα αγγλικά είχαν ένα πρόβλημα στη μεταφορά). Αν διάβασες τo αφιέρωμα στα κορυφαία games της Amiga, θα θυμάσαι (ναι, σιγά, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε…) ότι αποφεύγω να βάζω ports στις λίστες αυτές, παρόλα αυτά πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν αφήνεις έξω ένα Metal Gear, τόσο απλά.

Όπως και να ‘χει, από το Metal Gear αρχίζει το θαύμα του μέγιστου δημιουργού Hideo Kojima, εδώ μπαίνουν οι βάσεις του MGS που λατρέψαμε, εδώ η μπετονιέρα χτίζει το είδος των stealth games. Ναι, αν κάποιος το παίξει τώρα, 28 χρόνια μετά την έκδοσή του, θα του φανεί πρωτόγονο. Από την άλλη, αν έχει σχέση με το MGS, θα συγκινηθεί παρατηρώντας θαυμαστικά, Alert mode, και τον Snake να καπνίζει.

Castlevania

Ήδη, αυτή η λίστα αποτελεί λογικά μια έκπληξη για τους νεότερους, που πιθανώς δεν γνώριζαν ότι αρκετά παιχνίδια που είναι ενεργά μέχρι σήμερα (έστω και με διαφορετική μορφή), ξεκίνησαν από το «παλαιολιθικό» NES. Σειρά παίρνει το Castlevania, με τρεις παρουσίες στην ιστορική κονσόλα της Nintendo, όλες εξαιρετικής ποιότητας.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι το Castlevania γινόταν όλο και καλύτερο στο NES, γι’ αυτό και το τρίτο μέλος της σειράς, το Dracula’s Curse, είναι το ανώτερο (πιθανώς, λόγω των εναλλακτικών μονοπατιών στο gameplay, στοιχείo ασυνήθιστο για την εποχή). Μεγάλη σημασία στην κουβέντα αυτή, δεν βρίσκω. Αυτό που μετράει είναι ότι μιλάμε για ένα εκπληκτικό action/ platform game, που σε κάποιες στιγμές, λίγο έως πολύ, φλέρταρε με τα RPG στοιχεία. Προσθέτουμε στην εξίσωση τον Dracula, την πειστική ατμόσφαιρα, και την τρομερή οικογένεια Belmont, και κλείσαμε. Μπα, σιγά μην κλείσαμε, δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί παλαιοί fans του Castlevania ζητούν επιστροφή στις ρίζες μετά το μάλλον μέτριο Lords of Shadow 2, την πιο πρόσφατη προσθήκη στη σειρά. Είμαι υπέρ.

Ninja Gaiden

Το σπαθί του καβαλάρη μπορεί ν’ αστράφτει, του νίντζα όμως κόβει, και κόβει άσχημα. Άλλος ένας τίτλος που υπάρχει στις μέρες μας (αν και αισθητά «πληγωμένος»…), άλλη μια σειρά που ξεκίνησε στο NES και μετρά τρεις παρουσίες, άλλο ένα action/ platform game. Ακούγεται συνηθισμένο; Δικό μου το λάθος, τα πράγματα δεν είναι έτσι ούτε κατά διάνοια.

Καράτε λέγεται και είναι απλό, είχε πει ο θεός Ζαννίνο στον Θου-Βου, αλλά η ζωή του νίντζα στο Ninja Gaiden κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Ο ήρωας Ryu Hayabusa μπορούσε να κάνει ένα σωρό πράγματα επί της οθόνης, όμως το παιχνίδι, για την ακρίβεια όλη η σειρά στο NES και μετέπειτα, είναι πασίγνωστη για την απίστευτη δυσκολία της. Ναι, τα παλιά τα χρόνια κανένα παιχνίδι δεν ήταν παιχνιδάκι, έπρεπε να ιδρώσεις για να το τελειώσεις, αλλά το NG ήταν κάτι παραπάνω από απλά ζόρικο. Katanaγκαστικό έργο για κάποιους, απόλαυση για τους υπόλοιπους: στείλε 1000 εχθρούς να τους κόψω σαν σαλάμι.

Kirby’s Adventure

Υποτιμημένο για πολλούς λόγους. Καταρχάς, «θεωρείται περισσότερο φορητό παιχνίδι» (γι’ αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει Donkey Kong στη λίστα, με τον αδερφικό μου φίλο τον γορίλα θα τα πούμε άλλη στιγμή) μιας και το πρώτο Kirby, το Dream Land, βγήκε στο Game Boy. Δεύτερον, το Adventure κυκλοφόρησε το 1993, με άλλα λόγια στα τελειώματα του NES με τον διάδοχο SNES να βρίσκεται ήδη στην αγορά. Τρίτον, το στυλ παρέπεμπε σε κάτι μάλλον γλυκανάλατο.

Τελικά, όλα τα παραπάνω είναι κατά βάση δικαιολογίες, αν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε αυτό καθαυτό το παιχνίδι. Ο Kirby αποκτά ένα σωρό δυνάμεις καταπίνοντας τους εχθρούς του, σε ένα platform game με υπέροχα επίπεδα και δυνατά boss fights. Το παιχνίδι μπορείτε να το απολαύσετε και τώρα στο 3DS, αλλά και σε Wii και Wii U μέσω Virtual Console. Αξίζει. 

Kid Icarus

Δεύτερο στη σειρά υποτιμημένο game, και η αλήθεια είναι ότι έχω μια ευαισθησία με αυτού του είδους τα παιχνίδια. Το «πρόβλημα» ήταν, τουλάχιστον όσον αφορά στις ημερομηνίες κυκλοφορίας του στη Δύση, ότι βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα με το Metroid. Κι επειδή ακριβώς άνηκε, πάνω-κάτω, στην ίδια κατηγορία παιχνιδιών με τον παραπάνω θρύλο, θέλοντας και μη επισκιάστηκε.

Όπως και πολλά άλλα, κυρίως επιτυχημένα, παιχνίδια του NES, το Kid Icarus είναι ένα action/ platform game με RPG στοιχεία. Το γεγονός ότι το story εμπνέεται, έστω και με μια χαλαρότητα, από την ελληνική μυθολογία, αποτελεί έναν λόγο να το συμπαθήσουμε περισσότερο, αν και στα δικά μου μάτια το τόξο του ήρωα Pit είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Κι αν υπάρχει ένας έξτρα λόγος για την υποτίμησή του, είναι η δυσκολία του, στα όρια του απάνθρωπου. Είπαμε, τα παλιά χρόνια, ήθελε κόπο και τρόπο.   

Bionic Commando

Θα επιστρέψω και πάλι στο αφιέρωμα για τα παιχνίδια της Amiga, για να υπενθυμίσω ότι στα arcade games θα υπάρξει ξεχωριστό ρετρό άρθρο (μην ανησυχείς, δεν ξεχνώ). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα εντοπίσεις εδώ διάφορα εξαιρετικά games που έγιναν port από τα περίφημα «ηλεκτρονικά», π.χ. το υπέροχο Contra. Όμως το Bionic Commando αποτελεί μια ελαφρώς, έως βαρέως, διαφορετική περίπτωση, καθώς το παιχνίδι που κυκλοφόρησε στο NES είχε ελάχιστα κοινά με την arcade έκδοση.

Αν και ανήκει στη μεγάλη των action/ platform σχολή, υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο που το διαφοροποιεί από τη «μάζα»: αντί για άλματα, ο ήρωας χρησιμοποιεί ένα grappling gun που ξεπηδάει από το μπράτσο του και επιτρέπει την αιώρηση, άρα και την εξερεύνηση των εξαιρετικών επιπέδων του. Στα συν, το επικό soundtrack και ότι ο μεγάλος εχθρός είναι ο Χίτλερ. Δεν θα περάσει ο ναζισμός.

Super Mario Bros.

Κάθε κονσόλα είχε, και έχει, τη φιγούρα της. Είναι αδύνατον να σκεφτείς «Nintendo», και το μυαλό σου να μην οδηγηθεί, σχεδόν αυτόματα, στον Mario (ποιός Μπαλοτέλι ρε Καίσαρη, σοβαρέψου). Και για τους πιο παλιούς, ο συνειρμός αυτός θα οδηγήσει σε εποχές Ninty εναντίον Sega, Mario vs Sonic. Το ποιος «κέρδισε» το γνωρίζουμε πλέον όλοι, αν και πιθανότατα την ταφόπλακα στις Sega κονσόλες την έβαλε η είσοδος της Sony στη συγκεκριμένη αγορά και το PlayStation, παρά ο συμπαθής μυστακοφόρος  (ποιός Αναστόπουλος ρε Καίσαρη, μην πετάγεσαι χωρίς να ξέρεις) υδραυλικός της άλλαξε τους σωλήνες.

Τρία τα Super Mario Bros στο NES (τέσσερα μαζί με το The Lost Levels), όλα ευρηματικά, απολαυστικά, εμπνευσμένα και φτιαγμένα με διορατικότητα, μπροστά από την εποχή τους (Καίσαρη για τελευταία φορά, ησύχασε, δεν μιλάμε για τον Βασίλη Δανιήλ). Για την ακρίβεια, το Super Mario Bros. 3 θεωρείται το καλύτερο παιχνίδι της κονσόλας, κι ένα από τα κορυφαία platform games στην ιστορία, ανεξαρτήτως πλατφόρμας. Με απλά λόγια, γιατί περισσότερα δεν χρειάζονται, διεύρυνε τους ορίζοντες προσθέτοντας νέα στοιχεία στην ήδη πετυχημένη φόρμουλα και έθεσε στέρεες βάσεις για εξίσου μεγάλες στιγμές, όπως τα Super Mario World του SNES και Super Mario 64 του Nintendo 64 (το αγαπημένο της συζύγου). Μην ξυριστείς ποτέ Ιταλέ, συνέχισε έτσι.

Υ.Γ.: Σε αυτή τη λίστα δεν θα βρεις τα Final Fantasy και Dragon Warrior/ Quest γιατί δεν παίζω RPG. Τα αναφέρω λόγω σεβασμού, διότι αναγνωρίζω τη μεγάλη τους αξία και παράδοση, αν και είμαι βέβαιος ότι οι φανατικοί οπαδοί τους δεν θα με συγχωρέσουν ούτως ή άλλως.