10 αλαφρώς παρεξηγημένα action movies που πρέπει να (ξανα)δεις

Αφήστε δε και αυτό το ηλίθιο σινεμάτικ κόμπλεξ που υπάρχει γύρω από τις ταινίες δράσης, το περίφημο «έλα μωρέ, δεν έχουμε να κάνουμε και με τίποτα σοβαρές ταινίες». Πρώτον, τον κακό σας τον καιρό. Δεύτερον, τον κακό σας τον καιρό. Μια χαρά ταινίαι είναι οι ταινίαι δράσης, δεν θα τα ισοπεδώσουμε όλα για να το παίζετε εσείς κουλτούρ λαμούρ. Άντε.
Τι έλεγα; Χάθηκα. Ναι. Υπάρχουν λοιπόν εκεί έξω ΑΠΕΙΡΕΣ ταινίες που πέφτουν στην ευλογημένη κατηγορία των action films που χρειάζονται είτε την προσοχή σας για πρώτη φορά, είτε μια δεύτερη (και μια τρίτη) ανάγνωση, είτε ένα γενικό φρεσκάρισμα λόγω ξεχασμένης αξίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι ένα άξιο τοπ-10 με το οποίο μπορείτε να αρχίσετε.

Punisher War Zone (2008)

Η τρίτη κινηματογραφική «έξοδος» του Φρανκ Κασλ, ήταν και η πλέον αποτυχημένη στο box office. Βασικά δεν μιλάμε για απλή αποτυχία, αλλά για μια (οριακή) καταστροφή. Έκτοτε, ο Τιμωρός της Marvel δεν έχει εμφανιστεί ξανά στην μεγάλη οθόνη, αν και τον είδαμε ασφαλώς στο τηλεοπτικό Marvel-ικό σύμπαν που στήθηκε στην πλατφόρμα του Netflix, εκεί όπου ο μονόχνωτος και κλαψοκανάτας Joe Bernthal, μετέτρεψε τον Φρανκ σε μια δραματική καρικατούρα από το Καλημέρα Ζωή. Το Punisher War Zone όμως το κράτησε αληθινό, παρά τα αισθητά off-side του χαμηλού μπάτζετ και άφθονων πτωχών effect shots. Ο Ray Stevenson είναι ανέλπιστα απολαυστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μένοντας πιστός στον χαρακτήρα όπως τον θυμόμαστε από τις σελίδες του Punisher MAX και με τον Dominic West να στέκεται επάξια απέναντί του ως Jigsaw, παραμένει άλυτος γρίφος το γιατί δεν εκτιμήθηκε ΠΟΛΥ παραπάνω αυτή η υπερβίαιη και απόλυτα εθιστική action υπερταχεία.

Dredd (2012)

Το Judge Dredd του μακρινού 1995, κατάφερε σχεδόν μονάχο του να θάψει για πάντα το κινηματογραφικό μέλλον ενός εκ των πλέον ιδιαίτερων χαρακτήρων κόμικς στην ιστορία του χώρου. Ο δικαστής Ντρεντ, με το μόνιμο ανάποδο χαμόγελο και με το κράνος πάντα στην θέση του να κρύβει το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού του, είχε ήδη χάσει μέσα στα πρώτα λεπτά εκείνης της ιστορικά κακής ταινίας όλο του το μυστήριο. Ο Sylvester Stallone άλλωστε ήταν αστέρας πρώτης γραμμής και ΕΠΡΕΠΕ να δείχνει το πρόσωπό του. Άρα βγάζουμε το κράνος, δείχνουμε τον Ντρεντ. Φιάσκο. Το 2012 όμως, το Dredd πέτυχε εκεί που το Judge Dredd απέτυχε τόσο ηχηρά. Με τον Karl Urban να τιμά απόλυτα τον Joe Dredd, παραμένοντας σκληρός, ατρόμητος και με ελάχιστα συναισθήματα και με ένα σενάριο σφιχτό, που δεν άφηνε περιθώρια για αχρείαστες υπερβολές, η ταινία του 2012 κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση να «αναστήσει» τον κινηματογραφικό μύθο του προστάτη της Mega City One, έστω και αν έμελλε να είναι από εκείνες τις ταινίες που κέρδισαν με ιδρώτα, κόπο και χρόνο το σημερινό φανατικό τους fanbase. ΟΙ φήμες για sequel δεν έχουν κοπάσει ποτέ πλήρως, αλλά για την ώρα παραμένουν μόνο τέτοιος. Αίσχος.

The Way of the Gun (2000)

Σοκαρίστηκα όταν πήρα γραμμή ότι έχουν περάσει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του The Way of the Gun. Action-δράμα θα μπορούσε κάλλιστα να το αποκαλέσει κάποιος, με τον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο και τον Ράηαν Φίλιπι να προσφέρουν συγκλονιστικές ερμηνείες σε αυτό το άψογο heist-ικό, kidnap-ικό αριστούργημα που αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας που πέρασε κάτω από το κινηματογραφικό ραντάρ του κοινού. Τώρα, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το the Way of the Gun σίγουρα απαιτεί μια ακόμα θέαση από αυτούς και από αυτές που το πέρασαν στα ψιλά τότε. Αν δε, δεν το έχετε δει ποτέ; Είστε τυχεροί. Σας περιμένει ένα πραγματικό διαμάντι.

John Wick (2014)

Σας προλαβαίνω πριν αντιδράσετε. Κανείς δεν λέει ότι το John Wick είναι μια άγνωστη action ταινία. Από την άλλη βέβαια, δεν μιλάμε για άγνωστες ταινίες του είδους μόνο, αλλά και για ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΕΣ action δημιουργίες. Το John Wick σίγουρα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοια ταινίας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κυκλοφορία των δύο επόμενων κεφαλαίων της σειράς, έχει διαστρεβλώσει αρκετά το πόσο διαφορετική ήταν η πρώτη εμφάνιση του Keanu Reeves ως John Wick. Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του σχεδόν υπεράνθρωπου hitman, βιάζεται ΣΑΦΩΣ λιγότερο να πατήσει γκάζι, δεν χρησιμοποιεί την action υπερβολή ως βασικό της μέσο και χτίζει πολύ πιο προσεκτικά την ιστορία γύρω από τον χαρακτήρα του Reeves. Ασφαλώς και έχει έντονα στοιχεία pedal-to-the-metal action, αλλά ο Wick της πρώτης ταινίας είναι πολύ λιγότερο υπερήρωας και πολύ περισσότερο old school τιμωρός που κυνηγά εκδίκηση. Να το θέσουμε κι έτσι. Αν το John Wick 2 και 3 είναι το Terminator 2, τότε το John Wick είναι ΕΥΚΟΛΑ το Terminator.

Showdown in Little Tokyo (1991)

Τρία χρόνια πριν ενσαρκώσει το Κοράκι και εκτοξεύσει το άστρο του την ίδια στιγμή που ο κόσμος θρηνούσε τον χαμό του (καθώς σκοτώθηκε στα γυρίσματα εκείνης της ταινίας), ο Brandon Lee, γιος του αξέχαστου Bruce Lee, συνέθετε στο πλευρό του Dolph Lundgren ένα action δίδυμο άνευ προηγουμένου. Γιατί σύμφωνοι, δεν ήταν υποκριτικά οι ΠΛΕΟΝ προικισμένοι, αλλά ο δυναμισμός τους στις σκηνές δράσης ήταν αδιαμφισβήτητος. Το πάντρεμα κοντού-ψηλού ήταν εμφανές ότι δεν λειτουργούσε μόνο στο ποδόσφαιρο και με τους δύο πρωταγωνιστές να κατέχουν υψηλούς βαθμούς στις πολεμικές τέχνες, το αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ στιβαρό buddy-cop movie, που σίγουρα δεν εκτιμήθηκε σε μια εποχή με δεδομένη υπερπροσφορά στις ταινίες δράσης. Με τα σημερινά δεδομένα η ροή της ταινίας φαντάζει άβολα «ξύλινη», αλλά θα έπαιρνα δέκα τέτοιες παρά άλλο ένα πληκτικά μπουρδολογικό Fast and Furious.

Band of the Hand (1986)

Μια ταινία που φοράει περήφανα στον ώμο της το patch που λέει “I’m an 80s movie”. Το σενάριο από μόνο του τα λέει όλα: βετεράνος του Βιετνάμ (ο «Indian Joe» με το όνομα) αναλαμβάνει να αναμορφώσει teen εγκληματίες και συμμορίτες, μεταμορφώνοντάς τους σε ομάδα (περίπου) ειδικών αποστολών, με πρωταρχικό σκοπό να τα βάλουν με το εμπόριο ναρκωτικών που παίζει αλύπητες εγκληματικές πενιές στο Μαιάμι. Ναι, αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι μια άβολα άνιση ταινία, που όμως έχει τόση 80ς μαγεία που αξίζει σίγουρα τον χρόνο σας/μας, έστω και σαν κομμάτι της ευρύτερης 80ς νοσταλγίας που παίζει τόσο έντονα εδώ και καιρό. Στα έξτρα μπόνους κανονάκια, το ότι το βασικό θέμα της ταινίας το τραγουδά ο Bob Dylan μαζί με τους Heartbreakers του Tom Petty και με φωνητικές βοήθειες από την Stevie Nicks. Ένα από τα περιζήτητα cult διαμάντια της βιντεοκασέτας όταν είχε φτάσει στην χώρα μας και στα βιντεοκλάμπ της γειτονιάς.

To Live and Die in LA (1985)

Το όνομα του William Friedkin, του κύριου «Εξορκιστή» του ίδιου, θα έπρεπε να ανεβάζει αυτήν την ταινία σε μια σαφώς πιο γνωστή κατηγορία ταινιών δράσης, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο το To Live and Die in L.A. έχει δυσκολευτεί διαχρονικά να βρει μια πραγματικά ορατή θέση στην βιτρίνα του είδους. Ίσως γιατί ακροβατεί δύσκολα όσο και περίτεχνα ανάμεσα στην ταινία δράσης και στο αστυνομικό θρίλερ και ίσως γιατί ο William Petersen διαχρονικά δεν κατάφερε ποτέ να γίνει αρκετά θελκτικός στο κοινό ως action hero, στις λίγες η αλήθεια είναι ευκαιρίες που είχε για να το κάνει. Βαρύς, σκοτεινός και ασήκωτος, κρατάει την ταινία στους δικούς του ρυθμούς, αλλά έστω κι έτσι, το Το Live and Die είναι ένα από τα standout κινηματογραφικά κομμάτια της δεκαετίας του 80. Θέλετε κι άλλο; Πλήρης αποθέωση για τους Wang Chung που προσθέτουν ένα από τα πιο άρτια soundtracks ταινίας στην action ιστορία του κινηματογράφου.

Nico: Above the Law (1988)

Πριν γίνει η λουκουμάτη και εδώ που τα λέμε ψιλο-σιχαμένη (με βάση την συμπεριφορά του) καρικατούρα που είναι σήμερα, ο Steven Seagal ήταν μια ενδιαφέρουσα μετοχή στον χώρο των ταινιών δράσης. Οι τέσσερις πρώτες ταινίες του ειδικότερα, που βγήκαν όλες μέσα σε μια rapid-fire τριετία, έδειχναν πως ο ψηλός «σοφός» της τέχνης του Aikido, είχε όλα τα προσόντα για να μπει στην κατηγορία ενός Chuck Norris, ή ενός Arnie. Στην πορεία μας προέκυψε σαφώς πιο «λίγος» και αυτοαναφορικός , αλλά για μια μαγική τριετία που ξεκίνησε το 1988 φαινόταν κάτι άλλο. Το δε Nico: Above the Law με το οποίο συστήθηκε στο κοινό της action αυλής, είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που απογείωναν εκείνη την περίοδο μια ταινία του είδους. Αποσαφηνισμένους ρόλους καλού-κακού, λόγους για δίκαιη εκδίκηση από την μεριά των «καλών» και έναν εντυπωσιακά δυναμικό ήρωα. Στην πορεία των χρόνων, ο κόσμος λίγο μπέρδεψε που τελείωνε το Nico και που ξεκινούσαν τα Hard to Kill, Marked For Death και Out For Justice που ακολούθησαν, αλλά αυτό προσθέτει έναν ακόμα λόγο για να ρίξετε μια ακόμα ματιά στο κινηματογραφικό “hello” του Steven Seagal.

Predator 2 (1990)

Φόλα παρεξηγημένο σήκουελ στον επικό «Κυνηγό» του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, το Predator 2 άργησε πολύ να δικαιωθεί, έχοντας για χρόνια την ρετσινιά του «δεύτερου παιδιού» που δεν κατάφερε να κάνει (ταμειακά) ούτε τα μισά της πρώτης ταινίας. Πάλι καλά που αργά αλλά σταθερά κερδίζει την δική του θέση στις action λίστες, όχι δηλαδή απλώς ως η πιο «urban» συνέχεια του ζουγκλάτου μακελειού του 1987, αλλά ως ένα εξαιρετικό stand alone story με ένα ατόφια δυνατό cast. Danny Glover, Gary Busey, Bill Paxton και η ΠΑΝΤΑ υποτιμημένη Maria Conchita Alonso, τα καταφέρνουν περίφημα κόντρα στον Κυνηγό, αλλά η ταινία παίρνει από νωρίς μια ΠΟΛΥ σημαντική απόφαση για να καλύψει το κενό του Άρνι: δεν έχουμε Αυστριακό μούσκουλο; Κανένα πρόβλημα. Ανεβάστε στο volume της βίας στο 100. Το στοίχημα κερδίζεται, η ταινία σου μένει και πλέον αποστασιοποιημένη από τις απαιτήσεις της εποχής της, έχει απείρως καλύτερη μόστρα.

Deathwish 3 (1985)

Η χωρίς αμφιβολία πιο καλτ κινηματογραφική στιγμή του Charles Bronson και μια από τις ταινίες ορόσημο της Cannon που όμως με τον καιρό έχει γίνει περισσότερο ένα “catchphrase” της 80ς action υπερβολής και λιγότερο μια ταινία που στέκεται μόνη της. Έστω κι έτσι και παρά τις ΠΟΛΥ άβολες εμμονές με το «λευκοί καλοί, όχι λευκοί κακοί», το τρίτο κεφάλαιο της σειράς που συνόδεψε τον Bronson σχεδόν μέχρι το τέλος της καριέρας του αξίζει μια δεύτερη, τρίτη ίσως και πέμπτη «ανάγνωση». Θέλετε γιατί δεν έχει τον πιο σκοτεινό «αέρα» των δύο πρώτων ταινιών; Θέλετε επειδή η βια είναι τόσο καρτουνίστικη που δυσκολεύεσαι να την πάρεις στα σοβαρά; Θέλετε επειδή το σενάριο πρέπει να γράφτηκε σε μια χαρτοπετσέτα; Θέλετε επειδή έχει την καλύτερη χρήση πολυβόλου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που έχει αποτυπωθεί στο σινεμά; ΘΕΛΕΤΕ ΚΙ ΑΛΛΑ; Ωραία. Δείτε το τρέξιμο του Charles Bronson. Με ευχαριστείτε μετά.

Προφανώς και υπάρχουν άφθονες ακόμα ταινίες δράσης που έχουν ξεχαστεί ή παρεξηγηθεί ή αγνοηθεί. Θα μπορούσα να γράψω μια παρόμοια λίστα για ολάκερη την φιλμογραφία του Scott Adkins, ή να γράψω μια ερωτική επιστολή για το Ένας Αλλά Λύκος. Και φαντάζομαι ότι κάποιοι θα πουν ότι διάλεξα την λάθος ταινία από τις πρώτες του Steven Seagal. Αλλά οκ, με την σειρά κιόλας:

– Θα το κάνω
– Επίσης θα το κάνω
– Δεν ξέρετε τι λέτε.

Now go watch some movies.