10 ταινίες για το μετεκλογικό χαλάρωμα

Εντάξει, ψυχραιμία. Δείτε τη θετική πλευρά. Τώρα που κέρδισε τις σημαντικότερες εκλογές του πλανήτη ένας ρατσιστής μισάνθρωπος που μισεί τις γυναίκες και τις μειονότητες, που πλουτίζει σε βάρος των φτωχών στρωμάτων τα οποία τον ψήφισαν, και που θέλει να κυκλοφορούν οι μουσουλμάνοι με ειδικές ταυτότητες, είμαστε ένα τσικ πιο κοντά στις δυστοπικές αυτές sci-fi ταινίες που τόσο πολύ μας αρέσουν. Δεν λατρεύεις το ‘Children of Men’; Τώρα μπορείς να είσαι μέρος της μικρής εισαγωγής που εξηγεί πώς γεννήθηκε ο κόσμος του!

Υπερβολές φυσικά, έτσι; Το ‘33 η Ευρώπη τα έπαθε αυτά επειδή δεν ήξερε. Τώρα ξέρουμε οπότε δε θα την ξαναπατήσουμε lol jk προφανώς και θα πεθάνουμε όλοι από το τόξο κάποιας Κάτνις κυνηγώντας το τελευταίο καλάθι φαγητού κάπου στα δάση της Πάρνηθας.

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος κινείται ταχύτατα προς τα εκεί καιρό τώρα, ο Τραμπ ο άνθρωπος πιθανότατα ούτε που περίμενε πως θα το κέρδιζε αυτό το πράγμα. Αυτός απλά ήταν εκεί. Η εκλογή του δεν είναι η ρίζα του προβλήματος, είναι το σύμπτωμα ενός καιρό τώρα αρρωστημένα δυσκλειτουργικού συστήματος. Ο κόσμος αποσυντίθεται ταχύτατα κι ο Τραμπ απλά θα είναι η φάτσα στις αφίσες όταν έρθει η ώρα της ποπ αποδόμησης όλης αυτής της καταστροφής, σε 20-30 χρόνια από σήμερα. Όσο για τώρα; Τώρα, απόψε, βάλε ένα ουισκάκι και χαλάρωσε παρέα με κάποιο από αυτά τα εξέχοντα δείγματα δυστοπικού μέλλοντος που το sci-fi, δηλαδή η μελλοντική μας Ιστορία, έχει κατα καιρούς προσφέρει στο σινεμά μας. Τα μισά από αυτά δεν μοιάζουν καν με μέλλον.

Καλή διασκέδαση.

The Matrix

Εδώ ο δυνάστης ήταν οι μηχανές αλλά τις μηχανές ποιος τις έφτιαξε στην τελική; Κρατούσαν την ανθρωπότητα ως μπαταρίες παραγωγής ενέργειας, σαν ένα ιδιότυπο ταξικό σύστημα από το οποίο η μόνη διαφυγή ήταν η πλήρης άρνηση της -εικονικής- πραγματικότητας που προσέφερε η άρχουσα τάξη. Οι αδερφές Γουατσόφσκι έτσι κι αλλιώς έχουν μια φιλμογραφία γεμάτη ιστορίες αντίστασης αλλά ετούτη εδώ παραμένει η πιο δημοφιλής τους.

Snowpiercer

Ή αλλιώς, το ‘Matrix’ σε ένα τρένο. Στην ταινία του Bong Joon-ho η ανθρωπότητα, ό,τι έχει απομείνει, βρίσκεται έγκλειστη σε ένα τρένο που κινείται χωρίς σταματημό μέσα σε έναν ατελειώτο χειμώνα, χρησιμοποιώντας ως αιώνιο καύσιμο τα ίδια τα νεότερα μέλη της. Γλυκός συμβολισμός, δε μπορείς να πεις. Το φοβερό εδώ είναι πως ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, όπου η ανθρωπότητα θεωρητικά ξεριζώνεται και αναπλάθει την κοινωνία σε ένα εν κινήσει τρένο, οι ίδιες ταξικές δομές παραμένουν εντελώς αναλλοίωτες, με τα πολυπληθή πίσω βαγόνια να κάνουν όλη τη δουλειά και να μη τους επιτρέπεται καν να ρίξουν μια ματιά στα πιο μπροστινά βαγόνια, με τα ωραία τα φαγητά και τα κουλ τα πάρτυ και τον Εντ Χάρις να κάνει ό,τι ήταν αυτό το εφιαλτικό πράγμα που έκανε. Ο Κρις Έβανς δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στο ρόλο του Neo.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Κάθε βαγόνι και καημός

Metropolis

Πριν από αυτά τα υπέροχα προαναφερθέντα δείγματα σύγχρονου πολιτικού sci-fi, υπήρχε βέβαια το αριστούργημα του Φριτς Λανγκ το οποίο θα κλείνει τα 90 του χρόνια την ώρα που θα ορκίζεται ο Πρόεδρος Τραμπ. Στο διαχρονικό φιλμ του Λανγκ, η καπιταλιστική κοινωνία έχει φτάσει στο απόλυτο άκρο, στιβάζοντας της φτωχή εργατική τάξη κάτω από το έδαφος να παράγει κάθε τι απαραίτητο ώστε να λειτουργεί η μητρόπολη, από πάνω, εκεί έξω, όπου φυσικά ζουν οι έχοντες. Θα έλεγε κανείς πως παραείναι προφανές όλο αυτό αλλά ξερωγώ, στα 90 χρόνια που μεσολάβησαν έχουμε φτάσει 2-3 φορές στα ίδια λάθη οπότε μάλλον δεν είμαστε και τόσο έξυπνοι τελικά.

V for Vendetta

Κάπου ανάμεσα στον Όργουελ και τη Θάτσερ, η διασκευή του ομώνυμου κόμικ του Άλαν Μουρ (πάλι από τις Γουατσόφσκι, επί της ουσίας, κι ας ήταν ο Τζέιμς ΜακΤιγκ που κράταγε την κάμερα) φαντάζεται μια υποθετική φασιστική Βρετανία του μέλλοντος όπου ξενοφοβικές, απολυταρχικές δυνάμεις κυριαρχούν επιβάλοντας στο λαό κάθε είδους απαγόρευση και προπαγάνδα. Ή αλλιώς, η αισιόδοξη πρόβλεψη για το 2018.

RoboCop

Ξέρετε, εκείνο με το οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένο Ντιτρόιτ που ελέγχεται από σκιώδη πολυ-corporations και αστυνομικούς-ρομπότ στους γεμάτους βία και καταστολή δρόμους.

Hunger Games

Το καλύτερο και πιο θαρραλέα από τα young adult έργα που κατέκλυσαν τις αίθουσες μετά την επιτυχία του ‘Twilight’, φαντάζεται το μέλλον μας ως μια ακόμα πιο εφιαλτική εκδοχή του ‘Battle Royale’, με τους ταξικούς διαχωρισμούς εντελώς κυριολεκτικούς (ο λαός είναι χωρισμένος σε Περιοχές ανάλογα με το τι παράγει) και την άρχουσα ελίτ να βάζει τον κόσμο να σφάζεται αναμεταξύ του για ένα κομμάτι ψωμί, όλα στο πλαίσιο μιας εφιαλτικής infotainment διασκέδασης ελέγχου της εικόνας και του μηνύματος. Στο ρόλο του Στάνλεϊ Τούτσι, ο Τζίμι Φάλλον.

Την Κάτνις την αναζητούμε, plz RT.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Ο οδηγός επιβίωσης των young adult ταινιών δυστοπικού μέλλοντος

Akira

Μετά την καταστροφή, το Νέο Τόκυο είναι μια μητρόπολη που μαστίζεται από την εγκληματικότητα, τη βία, τη φτώχεια και τη διαφθορά πριν ένα στρατιωτικό πείραμα θέσει τα πάντα σε κίνδυνο. To Χόλιγουντ δεν έχει σταματήσει να προσπαθεί να γυρίσει μια live-action διασκευή και ελπίζω να τα καταφέρει γιατί η φάση είναι now or never.

Mad Max: Fury Road

Το ‘Mad Max 2: The Road Warrior‘ είναι μια επίσης έκτακτη επιλογή για δυστοπική americana ξεραϊλα όμως ας πάμε λίγο με το προπέρσινο ‘Fury Road’. Σε αυτό, ένας φασίστας ηγεμόνας που κρύβει κάτω από το φοβιστικό του προσωπείο ένα σαπισμένο ανθρωπάκι, ελέγχει τους λιγοστούς φυσικούς πόρους της περιοχής ελέγχου του, μοιράζοντάς τους στον διψασμένο (κυριολεκτικά) λαό με τρόπο που μέχρι κι ευχαριστώ του λένε, την ώρα που η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία που έχει στήσει, του επιτρέπει να χρησιμοποιεί τις νέες, όμορφες γυναίκες σαν απλά δοχεία για την συνέχιση του γένους του. Την ίδια ώρα, έχει χτίσει ένα στρατό από νεαρά αγόρια τα οποία κυριολεκτικά αφαιμάζει, πουλώντας τους παραμύθια για ένδοξες βαλχάλες. Όλη η φιλμογραφία του Τζορτζ Μίλερ, ναι, ακόμα κι οι ταινίες με τους πιγκουίνους, ναι, κι εκείνη με το γουρουνάκι, μιλάει για ιστορίες από περίεργες, σουρεαλιστικές δυστοπίες. Το ‘Fury Road’ απλά είναι το αριστούργημά του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Μπαρούτι, άμμος και ηλεκτρικές κιθάρες

 

Children of Men

Δρόμοι ρημαγμένοι από έναν διαρκή πόλεμο, τρομοκρατικά χτυπήματα σε βρίσκουν σε καφενεία και στη στάση του λεωφορείου, η απολυταρχική κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε βίαιο και προπαγανδιστικό μέσο ελέγχου να καταπνίξει κάθε είδους εξέγερση, οι μετανάστες στιβάζονται σε πρόχειρα φτιαγμένες εγκαταστάσεις κράτησης, γενικά ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ.

Brazil

Κι εδώ, το ορίτζιναλ ‘Black Mirror’, το σπουδαίο ‘Brazil’ του Τέρι Γκίλιαμ, με τη μανιακή σουρεάλ ενέργεια των Python ακόμα εμφανή στο βλέμμα και το άγγιγμά του. Μια σατιρική ματιά στο ‘1984’, όπου η γραφειοκρατική μηχανή έχει αντικαταστήσει κάθε πιθανό κέντρο ελέγχου και η εμμονή με τη νιότη (διάβαζε και νοσταλγία) κρατά τους ανθρώπους σε ένα επίπεδο ύπνωσης σχεδόν αντάξιας με εκείνη του ‘Matrix’.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

7 σημάδια ότι ζούμε σε μια sci-fi δυστοπία