10 καλές σύγχρονες ελληνικές κωμωδίες

Αν η κωμωδία είναι μία φορά δύσκολη υπόθεση, η ελληνική κωμωδία είναι περίπου εκατό, ειδικά για κάτι ξινούς τύπους σαν εμένα που κοπιάζουν για να γελάσουν με πράγματα που βλέπουν στο σινεμά ή στην τηλεόραση.

Η καινούργια κωμωδία του Νίκου Ζαπατίνα, ‘Στα Καλά Καθούμενα’, με ένα καστ συνήθων υπόπτων όσον αφορά τις ελληνικές κωμωδίες των τελευταίων ετών (Μακρυπούλια, Παπασπηλιόπουλος, Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου) βγήκε στους κινηματογράφους και της χρωστάμε την ασίστ γι’ αυτό το θέμα.

Αναμφίβολα το μομέντουμ όσον αφορά τις ελληνικές παραγωγές των τελευταίων ετών δεν είναι με την κωμωδία. Δεν θα σταθώ στον ‘Ακάλυπτο’ του περσινού Μαρτίου που με ανάγκασε να βγάλω τα μάτια μου με το καλαμάκι της κόκα κόλας. Θα ήταν άδικο για το είδος, όπως άδικη θα ήταν και η σύγκρισή του με μερικά έπη του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Επειδή, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες, το να κράζεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, θυμόμαστε δέκα σύγχρονες ελληνικές ταινίες που μας έκαναν να γελάσουμε πραγματικά, όχι από ευγένεια ή αμηχανία.

Χρήσιμη υποσημείωση: Με τον όρο ‘σύγχρονες’ εννοούμε ταινίες των τελευταίων 20 ετών.

10. Πέντε λεπτά ακόμα (2006)

Ο Τάσος, ένας μακαρίτης ζηλιάρης που σκοτώθηκε πάνω στο καθήκον (της ζηλοτυπίας), έχει μόνο πέντε λεπτά καθαρού χρόνου ‘πραγματικής ζωής’ γυρνώντας πίσω στη Γη ως πνεύμα. Η κεντρική ιδέα ήταν εξαίσια ανατρεπτική για τα δεδομένα του ελληνικού σινεμά, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ήταν πολύ καλός, ενώ ρόλο στην πρόκριση της ταινίας σ’ αυτή τη 10άδα προφανώς έπαιξε και η Παναγιώτα Βλαντή. Επειδή είναι η Παναγιώτα Βλαντή.

9. Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης (2003)

Η μοναδική κωμωδία στρατού που μπαίνει στη λίστα. Δεν πρόκειται για την πιο αστεία ελληνική ταινία που γυρίστηκε ποτέ, αλλά βλέπεται μια χαρά και μας γλιτώνει από τα περισσότερα απ’ τα γραφικά στρατιωτικά κλισέ που έχουμε δει και ξαναδεί. Όχι απ’ όλα, αλλά από τα περισσότερα.

8. Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα (2011)

Έχει γυριστεί χειρότερη ταινία στα Βαλκάνια τα τελευταία 20 χρόνια; Όχι. Είναι τόσο απελπιστικά κακή η τελευταία ‘Ρόδα’ ώστε να προκαλεί γέλια; Φοβάμαι πως ναι. Με κορυφαία τη θρυλική Ματούλα, η πρόσφατη απόπειρα του Όμηρου Ευστρατιάδη να αναβιώσει το έπος που μας μεγάλωσε απέτυχε παταγωδώς. Παρ’ όλ’ αυτά, οφείλω να παραδεχτώ ότι τα 25 λεπτά της ταινίας που άντεξα να δω παρέα μια φίλη κι έναν φίλο (αυτοί φταίνε που το κλείσαμε τόσο νωρίς), είχα δακρύσει από τα γέλια. Δεν πίστευα ότι μπορεί να γυριστεί κάτι τόσο αστεία κακό με φόντο ένα προαύλιο σχολείου.

7. Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja (2008)

Δεν ξέρουμε πού να πρωτομοιράσουμε συγχαρητήρια για αυτό το underground έπος. Στον σκηνοθέτη Άρη Καπλανίδη; Στους πρωταγωνιστές Γιάννη Ρουμπούλια, Βασίλη Λόγιο και Νικόλαο Χλωρό; Στα 102 λεπτά της διάρκειας της ταινίας; Στους γονείς των συντελεστών; Παντού.

6. Straight Story (2006)

Όσο κι αν πίστευες ότι μια ανατροπή κοινωνικών στερεοτύπων σαν αυτή που επιχειρήθηκε στο Straight Story του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και της Έφης Μουρίκη, θα ισοδυναμεί με προκάτ, συμπαθητικά αστειάκια που θα κινούνται σαν δορυφόροι γύρω απ’ την ίδια την ανατροπή, η ταινία και το σενάριο έδωσαν το κάτι παραπάνω. Οι σκηνές του ζεύγους Κυριακίδη-Χατζηπαναγιώτη ήταν 5-6 σκάλες πιο αστείες από οτιδήποτε στην ταινία. Ναι, πιο αστείες κι από το μουστάκι του Βλαδίμηρου.

5. Τσίου (2005)

Το Τσίου χωράει και μπορεί να ξεχωρίσει σε κάθε γνωστή λίστα. Ακόμη και σε λίστα με φαγητά. Τι κάνουμε τόσο καιρό;

4. Safe Sex (1999)

Η ταινία των Ρέππα και Παπαθανασίου, εκτός από 1,5 εκατομμύριο κόσμο στο σινεμά, έφερε πίσω στη ζωή και τον ελληνικό κινηματογράφο. Κακές λέξεις, πολύ σεξ, ομοφυλόφιλοι, κερατάδες, κερατωμένοι, μοιχοί και καυτές γραμματείς πλέκονται σε έναν ιστό με πανέξυπνες ατάκες και απενοχοποιημένους ήρωες παραδομένους στα πάθη τους. Ίσως, το πρωτοποριακό του πράγματος να έγκειται στο ότι όλο αυτό δεν γυρίστηκε ως δράμα (θα μπορούσε, αλλά με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα), αλλά ως κωμωδία. Που μάλιστα είχε πάρει μέτριες κριτικές. Η προσέγγισή μας στο Safe Sex θα είναι πάντα και λίγο ιστορική.

Έξτρα συγχαρίκια στη Βάσω Γουλιελμάκη για τα ‘καίγομαι’ και στον Χρήστο Δάντη για το τραγούδι.

3. Αυστηρώς Κατάλληλο (2008)

Κανείς δεν θα παρεξηγούσε τους Ρέππα και Παπαθανασίου αν έλεγαν την ταινία Safe Sex 2, αλλά ίσως οι δημιουργοί δεν ξετρελάθηκαν με την ιδέα για μια franchise σειρά ταινιών, ειδικά αφού από το 2005 και μετά το έκαναν και σειρά στο MEGA. Αν υπάρχει μία ταινία που να με θυμάμαι όντως να κλαίω από τα γέλια, αυτή είναι το Αυστηρώς Κατάλληλο. Γρήγορες ατάκες, αληθινές ατάκες, αληθινός παροξυσμός. Πόσοι πηδάνε την Τούλα τελικά;

Για κάποιο φανταστικό λόγο, η ταινία έχει σελίδα στη γαλλική Wikipedia και όχι στην ελληνική.

2. Ας Περιμένουν οι Γυναίκες (1998)

Αυτά που πέτυχε ο Σταύρος Τσιώλης με το ‘Ας Περιμένουν οι Γυναίκες’ είναι πολύ πιο διαχρονικά απ’ το να μας κάνει απλά να γελάσουμε (κάθε φορά που το βλέπουμε). Δεν νομίζω πως μπορώ να γράψω έναν πιο πιστό ύμνο στην ταινία απ’ αυτόν που έγραψε ο Αντώνης Καρπετόπουλος πριν μερικούς μήνες κυρίως γιατί η ταινία καθρέφτιζε τη γενιά του ένα κλικ περισσότερο απ’ όσο τη δική μου. Η μόνη μας διαφωνία είναι στο ποιος έπαιξε το ρόλο της ζωής του. Ο Αντώνης το πιστεύει για τον Μπουλά, εγώ για τον Ζουγανέλη. Πρέπει να πάρεις δυο μήνες άδεια για να ψάξεις για καλύτερη ερμηνεία του Γιάννη Ζουγανέλη από αυτήν ως καψουρεμένος λαϊκός τύπος Πάνος στο ‘Ας Περιμένουν οι Γυναίκες’. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα βρεις.

1. Το Κλάμα Βγήκε Απ’ Τον Παράδεισο (2001)

Πάμε ολοταχώς για το σχόλιο που θα λέει ότι τα παίρνουμε (και) από τους Ρέππα-Παπαθανασίου. Κλάμα με το ‘Κλάμα Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο’, κλάμα με τον εξαιρετικό τρόπο που δίνονται τα στερεότυπα των ηρώων του κυρίως μίζερου 60s ελληνικού σινεμά, κλάμα και με τις ατάκες της Τζένης Δελλαφράγκα.

Η φτωχή πλην τίμια οικογένεια Μπισμπίκη στα μαχαίρια με την πλούσια και άτιμη οικογένεια Δελλαφράγκα, ή αλλιώς μια καλή αφορμή να κάνουμε όλα τα ασπρόμαυρα δράματα εκστατικές κωμωδίες. Στο ‘Κλάμα’, ο Βασιλάκης Καϊλας έγινε ποπ και ντύθηκε σε παλ αποχρώσεις.