10 κλασικά 90s μπλοκμπάστερ που δεν το πιστεύουμε ότι το Hollywood δεν έχει επαναφέρει ακόμα

Κάποιες φορές απλά θες να κάνεις πίσω και να παραδοθείς στο χάος. Ή στην παραδοχή, ας πούμε, πως το Χόλιγουντ δε θα σταματήσει να ανακυκλώνει ιδέες και ονόματα μέχρι να ξεμείνει (ή μέχρι το σινεμά να εξαφανιστεί). Τι να κάνεις, να κάτσεις να σκάσεις;

Εξάλλου περιέργως, καμιά φορά κάποια ταινία από όλο αυτό τον κουβά των σίκουελ, legacyquel, πρίκουελ, ριμέικ, revivals, τυχαίνει να αξίζει και λίγο τον κόπο. Να ας πούμε, το νεό αυτό Twisters δεν είναι ότι θα αλλάξει τη ζωή μας, αλλά είναι μια καλοφτιαγμένη, συμπαθής περιπέτεια, με πολύ δυνατό κεντρικό ζευγάρι χαρακτήρων. (Είναι βέβαια και μια περιπέτεια χωρίς αληθινά συναρπαστικά σημεία, το οποίο είναι πρόβλημα, αλλά ας πάρουμε εδώ την πολύ μικρή μας έστω νίκη.)

Ποιος σκέφτηκε να επαναφέρει το Twister; Ποιο τρελό μυαλό του Χόλιγουντ μπήκε σε ένα μίτινγκ, εν μέσω προφανούς απόγνωσης, και είπε: «Ουφ δεν ξέρω ρε παιδιά….. Ξέρωγω; Το Twister;;» και όλοι οι υπόλοιποι στην αίθουσα έλαμψαν επειδή θυμήθηκαν μια φαν ταινία από τα εφηβικά τους χρόνια.

Προς τιμήν επίσης του Twisters, δεν είναι κάποιο αληθινό σίκουελ με την κλασική έννοια. Δεν προσποιείται πως συνεχίζει κάποια σπουδαία αφήγηση ή ότι το ορίτζιναλ Twister είναι κάποιο ιερό αντικείμενο στο οποίο πρέπει να φερθεί με δέος, όπως κάνουν μερικά από τα χειρότερα νοσταλγικά σίκουελ. Είναι περισσότερο θα λέγαμε μια χαλαρή απόπειρα να δουλέψουμε ξανά πάνω σε ένα δοκιμασμένο κόνσεπτ. «Α, να μια ιδέα. Ας την επιχειρήσουμε πάλι, με τη σημερινή τεχνολογία και σημερινούς σταρς.» Ξέρετε τι; Το ακούω αυτό.

Με δεδομένη λοιπόν τη χολιγουντιανή αυτή τάση και με δεδομένο ότι μέχρι και κάτι σαν το Twister έγινε revival, οφείλουμε να υποθέσουμε πως απολύτως τίποτα πλέον δεν είναι εκτός ορίων. Οπότε πώς γίνεται να μην έχουν επιστρέψει ακόμα με κάποια μορφή μερικά από τα παρακάτω 90s classics;

Αναλαμβάνουμε εμείς. Θυμόμαστε, και φανταζόμαστε.

Speed

Ας ξεκινήσουμε από την έτερη διάσημη ‘90s περιπέτεια του Jan de Bont, σκηνοθέτη του Twister. Δύο χρόνια πριν κυνηγήσει ανεμοστρόβιλους, ο Ολλανδός σκηνοθετούσε την κλασική περιπέτεια με τον Keanu Reeves και στη Sandra Bullock στην οποία ένα λεωφορείο πρέπει διαρκώς να τρέχει πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο ταχύτητας αλλιώς μια βόμβα θα εκραγεί. Φανταστικό high concept σε μια από τις πιο αγνά διασκεδαστικές περιπέτειες των ‘90s, η οποία απέκτησε μεν ένα σίκουελ αλλά ήταν χάλια και χωρίς καν τον Keanu οπότε μετράει;

Όχι βέβαια. Φέτος κλείνουν 30 χρόνια (30!) από την κυκλοφορία της ταινίας και είναι κάπως σοκαριστικό το ότι δεν έχει υπάρξει κάποια νεκρανάσταση. Δε ξέρω, εγώ περιέργως θα δεχόμουν με πολύ μεγάλη χαρά μια σημερινή περιπέτεια με πρωταγωνιστές τους Bullock και Reeves. Φοβερό το πώς κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν ακόμα και το πέρασμα τριών δεκαετιών, ε;

Spawn

Το ξέρω πως η μεταφορά του ‘97 για το επιδραστικό κόμικ του Todd McFarlane θεωρείται σκουπίδι, αλλά τι σόι Χόλιγουντ θα ήταν αυτό αν εγκατέλειπε μια ζουμερή ιδέα με τη μία; Στο κόμικ της Image Comics, ενας δολοφονημένος πεζοναύτης ανασταίνεται ως ηγέτης του στρατού της Κόλασης, παρά τις επιθυμίες του. Ευχή και κατάρα! Υπάρχει πάρα πολύ ζουμί στην ιδέα, και το κόμικ είχε στο παρελθόν κάποιες αληθινά φανταστικές στιγμές.

Είμαι τρελός που πιστεύω πως με το σωστό ταλέντο μπροστά και πίσω από την κάμερα μπορεί να πετύχει. Εξάλλου, τώρα που το υπερηρωικό μπουμ τρεμοσβήνει, ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί επιτέλους και στον χώρο του τρόμου – δεν είναι τυχαίο πως μια πιθανή αναβίωση ήταν στα σχέδια της Blumhouse του φίλου του σάιτ, Jason Blum, αλλά πάνε χρόνια από το τελευταίο update. Εμείς έχουμε να πούμε: Προς τι η καθυστέρηση παιδιά; Για ανασυνταχθείτε λίγο.

Timecop

Καλτ περιπέτεια με τον Van Damme, για έναν χρονομπάτσο που πρέπει να σταματήσει έναν πολιτικό από το να αλλάξει το παρελθόν για να ελέγξει το μέλλον. Έχω να πω ότι το σημερινό κοινό είναι απείρως πιο εκπαιδευμένο σε τέτοιες ιδέες και μια τέτοια περιπέτεια (απαλλαγμένη από κουραστικές υπερηρωικές μυθολογίες) θα μπορούσε να σκίσει.

Το ορίτζιναλ είχε σκηνοθετήσει το ‘94 ο Peter Hyams του Outland, και ξέρετε ποιος θα ήταν τέλειος για ένα πιο αγωνιώδες και σκοτεινό revival; Ναι, ο γιος του, ο John Hyams, που έχει γυρίσει μερικά DTV αριστουργήματα σαν το Universal Soldier: Day of Reckoning – στο οποίο παίζει κι ο ίδιος ο Van Damme, σε έναν σύντομο ρόλο εμπνευσμένο από τον Marlon Brando στο Αποκάλυψη Τώρα. Φανταστικά πράγματα.

The Rock

Για το 90s classic του Michael Bay τα έχουμε πει και πολύ αναλυτικά, πολύ απλά από εκείνες τις ταινίες που αν τις πετύχεις στην τηλεόραση βαράς προσοχή, παραγγέλνεις σουβλάκι και κάθεσαι για να απολαύσεις. Πείτε μου τώρα ότι αν 30 χρόνια αργότερα, ένας άλλος παρεξηγημένος κατάδικός έπρεπε να αποδράσει από την ίδια φυλακή, και στη διάρκεια της επιχείρησής του πετύχαινε τον χαρακτήρα του Nicolas Cage, φυλακισμένο κι εκείνο για μυστηριώδεις λόγους, και τον έπειθε να συνεργαστούν… ότι δεν είχε κι αυτή η ταινία την προσοχή μας; Όχι τίποτα άλλο, μα ο Nicolas Cage ξεκάθαρα θα το έκανε κιόλας.

(Για κάποιο λόγο νιώθω ότι ανάμεσα στα 90s σουξέ του Michael Bay, το «επιστροφή στο Αλκατράζ» με ιντριγκάρει πιο πολύ από το «πρέπει να ανατινάξουμε έναν ακόμα μετεωρίτη», αλλά τελοσπάντων και το Armageddon το ακούω κάπως.)

The Net

Όταν το Παγιδευμένη στο Δίκτυο κυκλοφόρησε στα 90s είχε μεγάλη μεν επιτυχία κι ήταν μια φουλ αγωνιώδης περιπέτεια γεμάτη σασπένς, αλλά στην καρδιά του όλου πράγματος δεν είναι ότι έπαιρνε κανείς και σοβαρά αυτά που έδειχνε.

Σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα, προφανώς και αποτελεί κοινή αποδοχή ότι ναι, φυσικά και τα πάντα στο διαδίκτυο παρακολουθούνται και ελέγχονται, και φυσικά και ο αλγόριθμος μπορεί να προλαβαίνει και να φροντίζει όλες σου τις ανάγκες, και φυσικά και ο μεγαλύτερος σύγχρονος εφιάλτης μας είναι η ταυτότητά μας στη νέα ψηφιακή πραγματικότητα. Βασικά το σίκουελ του The Net θα μπορούσε να είναι το ίδιο το The Net, με τη Sandra Bullock να ζει ξανά την ίδια ακριβώς περιπέτεια. Θα είναι τρόμος σκέτος!

Last Action Hero

Η ιδέα πίσω από το meta φιλμ του John McTiernan πάντα ήταν έξυπνη κι ενδιαφέρουσα: Ένας κινηματογραφικός άτρωτος ήρωας διασχίζει την απόσταση που τον χωρίς από τον πραγματικό κόσμο, όμως εδώ οι κανόνες είναι διαφορετικοί κι ο ίδιος είναι τρωτός.

Η ταινία δεν είναι ακριβώς καλή αλλά έχει πολύ ζουμί και θα βλέπαμε μια νέα απόπειρα σε αυτό το concept, πιο σφιχτοδουλεμένη, και με παραλήπτες πλέον ένα κοινό απείρως πιο δεκτικό σε μετα-αφηγηματικές ιδέες και σε κινηματογραφικούς ήρωες που έχουν επίγνωση του ότι βρίσκονται μέσα σε μια ταινία. Το Last Action Hero αποτέλεσε εμπορική αποτυχία στα 90s, αλλά ίσως τελικά να ήταν πάντα αρκετά μπροστά από την εποχή του – ένα σωστά πλασαρισμένο revival σήμερα θα μπορούσε να κάνει φοβερές δουλειές στα ταμεία.

The Mask

Αντιθέτως, η καρτούν αφήγηση και αισθητική της απολαυστικής fantasy κωμωδίας με τον Jim Carrey και την Cameron Diaz δεν έχει εποχή. Χρειάζεται έναν κωμικό που να μπορεί να χρησιμοποιήσει άφοβα το σώμα του, και έναν σκηνοθέτη με πολλές οπτικές ιδέες.

Ναι, χρειάζεται αληθινό ταλέντο εν ολίγοις για να λειτουργήσει μια ταινία σαν αυτή, αλλά πραγματικά… μοιάζει και λίγο απίστευτο ότι εκτός από ένα αποτυχημένο και ξεχασμένο σίκουελ πριν 19 χρόνια, κανείς έκτοτε δεν έχει αγγίξει μια τόσο αβανταδόρικη ιδέα.

Con Air

Η ιδέα ενός σκάφους γεμάτου εγκληματίες παιγμένους από καταπληκτικές ΦΑΤΣΕΣ, θα έπρεπε ειλικρινά να είναι κάτι σαν παράδοση του Χόλιγουντ. Κάπως σαν το A Star is Born που γυρίζεται σε νέο ριμέικ κάθε 30-40 χρόνια ώστε κάθε γενιά να έχει το δικό της; Ε, κάτι τέτοιο. Το κάστινγκ του ορίτζιναλ ήταν φοβερό, δηλαδή ποια ιδιοφυΐα ξύπνησε ένα πρωί και είπε «θέλω να βάλω Steve Buscemi, John Malkovich και Nicolas Cage ως εγκληματίες στην ίδια ταινία»;

Ποιος δε θα ήθελε να κάθεται να σκεφτεί πώς θα έμοιαζε ένα τέτοιο καστ με σημερινούς ηθοποιούς; (Ένας από το παλιό καστ μπορεί να επιστρέψει κιόλας, αυτοί είναι οι κανόνες.) Και ποιος δε θα το έβλεπε; Δηλαδή πείτε ότι βγαίνει αύριο teaser Con Air 2 και έχει φάτσα κάρτα τον Willem Dafoe, και τον Jesse Plemons, δεν κάνει αυτή η ταινία πάταγο;

Groundhog Day

Ένα επίσης διαχρονικό concept που δανείζονται κατά καιρούς σειρές και ταινίες οι οποίες νομοτελειακά θα αναφέρονται ως το τέλος του χρόνου ως «κάτι σαν τη Μέρα της Μαρμότας, για να πάρετε μια ιδέα». Πώς και δεν έχει επιχειρήσει κάποιος executive να προσπεράσει όλα αυτά τα βήματα και απλώς να δοκιμάσει ένα σίκουελ; Θα μπορούσε να λειτουργεί σε μετα-αφηγηματικό επίπεδο κιόλας, για το Χόλιγουντ που είναι κολλημένο στο ίδιο χρονικό σημείο.

Η Andie MacDowell μπορεί να επιστρέψει, μιας και παραμένει μια από τις κορυφαίες μας ακόμα ηθοποιούς (τα λίγα λεπτά της στο Magic Mike XXL είναι καλύτερα από σχεδόν ό,τι ερμηνεία έχει πάρει Όσκαρ την τελευταία δεκαετία). Μη σας πω κιόλας ότι από τη χρονική λούπα μπορεί να τη σώζει η κόρη της, Margaret Qualley. ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.

Face/Off

Είναι σοβαρά απίστευτο ότι δεν έχει υπάρξει σίκουελ του Face/Off όλα αυτά τα χρόνια. Μια περιπέτεια τόσο σπουδαία που παρά μια κεντρική ιδέα που θα μπορούσε να γεννήσει αμέτρητες ώρας μυθολογίας, κανείς δεν τόλμησε να την αγγίξει εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες; Γουέλ… μέχρι τώρα.

Γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε ένα σίκουελ του Face/Off βρίσκεται θεωρητικά σε επίπεδο συγγραφής σεναρίου, για να γυριστεί αργότερα από τον Adam Wingard του The Guest (καλό!), του Godzilla x Kong (ανησυχητικό), του Blair Witch (…ψέμα, αυτή η ταινία δεν υφίσταται). Έχουμε βέβαια καμιά διετία να τώρα που είμαστε σε αυτό το στάδιο οπότε αρχίζει να ψιλομυρίζει development hell η φάση.

Θέλουμε ωστόσο στην πραγματικότητα ένα τέτοιο σίκουελ, το πιο κοντινό στην πραγματικότητα από όσα απαριθμούμε παραπάνω; Τροφή για σκέψη – μέχρι το επόμενο update από τη διαδικασία της προ-παραγωγής. Το Χόλιγουντ δεν σταματά και δεν έχει ώρα για αμφιβολίες.