Τα 10 πιο δύσκολα videogames που έχουμε παίξει

Τα videogames κάποτε ήταν δύσκολα, ενίοτε και άδικα. Από τότε, ορισμένα πράγματα βελτιώθηκαν (checkpoints), κάποια άλλα ξεφτιλίστηκαν, το να σε παίρνει το παιχνίδι από το χέρι σαν μωράκι έχει και όρια. Γι’ αυτό και το εν λόγω αφιέρωμα είναι όσο ρετρό πρέπει να είναι και έχει να κάνει με videogames που γεννήθηκαν για να σε πεθάνουν, να μετατρέψουν και τον πιο ήρεμο χριστιανό σε κάφρο-σατανιστή πολυτελείας με ικανότητες Ολυμπιονίκη ρίπτη.

Δεν μιλάμε για μία πίστα, ένα τμήμα του παιχνιδιού, ένα boss, συζητάμε για χαιρέκακους νυφιτσοdevelopers που βάλθηκαν πλάγια να σε εξοντώσουν και να κάνουν πλούσιους τους γιατρούς, από την αρχή ενός game έως το τέλος. Πέρα από τις 10 παρακάτω αιτίες εγκεφαλικού ή εξομολόγησης σε πνευματικό, θα αναφερθούν κι άλλα ζόρικα παιχνίδια. Αν δεν δεις το δικό σου αγαπημένα μισητό ούτε σε αυτά, το παραθέτεις στα σχόλια. Μόνο μην αρχίσουμε τα «ξεχάσατε αυτό, πως είναι δυνατόν να μην βάζετε εκείνο», κι άλλα παρόμοια, κάνε την επισήμανση κόσμια. Εξάλλου, υπάρχει κοινός εχθρός αυτή τη φορά, ας συνασπιστούμε εναντίον του.

ΣΕΙΡΑ SOULS

Ξεκινάμε με το πιο πρόσφατο παράδειγμα που σου βγάζει τη ψυχή, στα όρια της κυριολεξίας.

Μόνο που η σειρά Souls, σε σύγκριση με το «ένδοξο» παρελθόν που θα πιάσουμε σε λίγο, έχει μέσα στο ζοριλίκι του ένα καλό, ένα προτέρημα. Δεν είναι άδικο. Προφανώς και θα εκνευριστείς αν χάσεις τις ψυχές που μάζεψες με τόσο κόπο σε ένα και μοναδικό χτύπημα αλλά, ας πρόσεχες. Οι αντίπαλοι είναι πράγματι μεγάλα τσογλάνια, όμως το παιχνίδι ευνοεί απέραντα την (σωστή) τακτική και όχι τα άμυαλα χτυπήματα και τις φουλ επιθέσεις με ξαφνικές άμυνες. Και, μάλιστα, βάζει το μυαλό σου να δουλέψει σε μία εποχή που τα περισσότερα games του είδους προσπαθούν να καλοπιάσουν τον παίκτη.

Τώρα, αν αποπειραθούμε να ξεδιαλύνουμε το πιο δύσκολο εκ των Souls games, οι απόψεις είναι αντικρουόμενες. Λογικό, αν θέλεις τη γνώμη μου, γιατί εν πολλοίς έχει να κάνει και με το στυλ του κάθε gamer. Συμπεριλαμβανομένου και του Bloodborne που αποτελεί ουσιαστικά τον ετεροθαλή αδελφό των υπόλοιπων, μάααααλλον θα έλεγα Demon’s Souls λόγω και της πρώτης κρυάδας. Τι λες να το κάνουμε quiz και να γράψεις την άποψή σου στα σχόλια;   

BATTLETOADS

Αχ, η τιμημένη εποχή του NES, η εποχή που το εθιστικά δύσκολο game έγινε συνώνυμο της Nintendo κι από τότε δεν αποχωρίστηκαν ποτέ. Ένα από αυτά, ήταν και το Battletoads.

Ή μάλλον ήταν ΤΟ Battletoads. Βέβαια, θα μου πεις σε αυτό το σημείο, ίσως και δίκαια, «γιατί δεν βάζεις το Teenage Mutant Ninja Turtles που ήταν και ο πρωτομάστορας, καθώς το Battletoads το αντιγράφει;». Γιατί εδώ το ζήτημα δεν είναι η ποιότητα, ούτε η καινοτομία, αλλά για το πόσο «βρωμοπαίχνιδο» πρόκειται και πόσα εδάφια της Βίβλου έχεις ρίξει.

Πράγματι, σε τούτο το καταραμένο beat ‘em up υπάρχουν ορισμένες από τις πιο τραγικά δύσκολες πίστες και αδικίες που δεν αφήνουν σε ησυχία το ζεν σου. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι εύκολο level στο Battletoads και μάλιστα όφειλες να ολοκληρώσεις το game με 3 ζωές. Μόνο. Κι αν τις έχανες, επιστροφή στην αρχή του παιχνιδιού. Για κάτι τέτοια πράγματα, επινοείς νέα μπινελίκια του χείριστου είδους. Και αγοράζεις νέο χειριστήριο.     

MYST

Από πλευράς γρίφων, το Myst δεν είμαι βέβαιος ότι είναι το πιο δύσκολο adventure όλων των εποχών (γι’ αυτό το ζήτημα, έχουμε παρακάτω κάποια ράμματα για κάτι γούνες). Όμως, για πρόσθεσε και το εξής: να βρεθείς σε ένα νησί, να μην ξέρεις πως και γιατί, να μην έχεις κάποιο στοιχείο, κάτι απτό στα χέρια σου, κάτι…

Όχι The Witness, δεν μιλάμε για σένα. Όσον αφορά στο Myst, μιλάμε για μια σειρά από puzzles που τοποθετούν μεν τη λογική στο κάδρο, αλλά ο χαρακτηρισμός «ζόρικα» ίσως και να είναι επιεικής. Επιπλέον, δεν υπάρχει προφανής στόχος εκ πρώτης όψεως και στα εναλλακτικά τέλη που διαθέτει δεν γνωρίζεις το «σωστό» και το «λάθος» (ορισμένα θεωρούνται losing). Ίσως το Riven να αποτελεί το πιο δύσκολο Myst, αλλά το original μας έπιασε τόσο στον ύπνο, ώστε η έκπληξη να ισοφαρίζει τουλάχιστον το ζόρι του sequel.

Προσπαθώ εδώ και ώρα να θυμηθώ σε ποιο interactive movie game δεν είχα κάνει μία προαπαιτούμενη κίνηση, είχα αλλάξει περιοχή και, ουσιαστικά, δεν είχα τη δυνατότητα να ολοκληρώσω το game. Δηλαδή, είχα χάσει και δεν το ήξερα. Ήταν το Phantasmagoria; Ή μήπως το Black Dahlia; Θα σε γελάσω, έχουν περάσει χρόνια.   

ΣΕΙΡΑ MEGA MAN

Ας μην χάνουμε χρόνο σε αδιέξοδες αντεγκλήσεις για το ποιο Mega Man είναι το πιο δύσκολο. Ας επικεντρωθούμε στο νόημα: Ρε σατανάδες εκεί στην Capcom, δεν ντρέπεστε λίγο;

Εντάξει, δεν είναι και για να ντραπούν, έχουν φτιάξει ένα έπος και, εξάλλου, τα είπαμε και πριν, τα NES games σπανίως ήταν περίπατος στο πάρκο. Για παράδειγμα, ποιος μπορεί να ξεχάσει, αρκεί να το έχει παίξει, το Mike Tyson’s Punch Out το οποίο έμεινε οριακά εκτός δεκάδας, ακόμα και τo Zelda II («κακά λόγια» ακούγονται και για το Super Mario Bros: The Lost Levels, δεν το έχω παίξει) είναι για ατσάλινους στο ζήτημα νεύρα.

Όμως μην βγαίνουμε εκτός θέματος. Το Mega Man απαιτούσε αντανακλαστικά γατόπαρδου και απομνημόνευση των δύσκολων σημείων, γιατί αλλιώς δεν είχες προκοπή, ενώ χωρίς checkpoints απλώς κάνεις το σταυρό σου και προχωράς. Καλύτερα όχι, κράτα τα χέρια σου στο controller, δεν ξέρεις τι σε περιμένει.

I WANNA BE THE GUY

Από τις πιο πρόσφατες εισόδους στον κύκλο των κακοφορμισμένων παιχνιδιών και σίγουρα όχι ιδιαίτερα γνωστό (indie γαρ). Όχι, σε παρακαλώ, τσέκαρε την παρακάτω εικόνα.

Σοβαρά, παρατηρείς κάποιο safe σημείο; To Ι Wanna Be The Guy είναι βγαλμένο από τους χειρότερους NES εφιάλτες, μια παρωδία διαφόρων επιπέδων από σπουδαία games που έχει ως στόχο να χάσει ο παίκτης, απλά πράματα. Σαδιστικής δυσκολίας και χαιρέκακο, ειρωνεύεται τον gamer μόνο και μόνο για να κάνει τη ψυχική του κατάσταση ακόμα χειρότερη και να σπάσει ότι βρει μπροστά του (όχι το καλό σερβίτσιο της μαμάς, κατά προτίμηση). Το trial and error γίνεται δεύτερη φύση γιατί, πολύ απλά, αν δεν ξέρεις ορισμένες παγίδες, θα χάσεις χωρίς ίχνος επιείκειας.

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο δύο ακόμα ζόρικες περιπτώσεις, κι αυτές της, ας πούμε, σύγχρονης ιστορίας. Super Meat Boy και Spelunky. Έκανες λάθος; Θα τιμωρηθείς παραδειγματικά (αλλά ήταν ωραία τα άτιμα).

ΣΕΙΡΑ CASTLEVANIA

Και, αν θέλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, το Castlevania III: Dracula’s Curse.

Γιατί αυτό και όχι, π.χ., το πρώτο; Στο τέλος αντιμετωπίζεις τον Δράκουλα τον ίδιο, σε μία μάχη πολλαπλών γύρων. Ναι, αλλά θα πεις ότι δεν συγκρίνεται με το boss fight του Death στο original game. Δίκαιο, όμως έχω την εντύπωση ότι το Dracula’s Curse είναι συνολικά πιο βασανιστικό. Σε κάθε περίπτωση, η σειρά φημίζεται για τη δυσκολία της, από το τέλειο timing και την ακρίβεια των κινήσεων, έως τις ορδές εχθρών που σκάνε από παντού και τις στιγμές που είσαι ανυπεράσπιστος στις ορέξεις των μιασμένων. Την κατάρα μου να ‘χεις.

Ολίγον τι άσχετο με το δρακουλιάρικο κλίμα, αλλά τι φοβερό ήταν αυτό το Rick Dangerous. Και δύσκολο, ε;

DISCWORLD

Κάτι λέγαμε για γρίφους και adventures, αν δεν απατώμαι. Τσίμπα ένα Discworld, εμπνευσμένο από τον Sir Terry Pratchett, να ευχαριστηθεί το φυλοκάρδι σου.

Το ζήτημα εδώ είναι ένα, υπόσχομαι ότι δεν θα το κουράσουμε καθόλου. Αν στο Myst υπήρχε λογική στα puzzles, εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως, είναι αδιανόητα. Πολλές φορές λέμε ότι στην Ελλάδα και δη στον στρατό ζούμε το τέλος της λογικής, όμως αυτό έχει ήδη συντελεστεί στο Discworld με γρίφους που σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι σου με ειλικρινή απορία και έπειτα δοκιμάζεις ανήκουστα πράγματα μήπως και βρεις τη λύση στην τύχη. Κι αν δε με πιστεύεις, γκούγκλαρε “Discworld frog puzzle”. Feeling lucky?

CONTRA

Το αν έχεις παίξει την original arcade version ή αυτήν στο NES, στην παρούσα φάση κρίνεται ως κάτι αδιάφορο. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι πως ένιωσες όταν βίωσες μία από τις πιο καλά συντονισμένες και μαζικές επιθέσεις εναντίον σου, όλων των εποχών.

Run. And gun. Και μετά πάλι run. Και πολύ gun. Ένα χτύπημα και χάνεις ζωή, τρεις στο σύνολο (ζωή να ‘χουνε) και επιστροφή στην αρχή αν τις ξοδέψεις. Άλματα στο κενό που κοστίζουν, κοπάδια μανιασμένων εχθρών και boss fights που λυγίζουν μέχρι και τον πιο ικανό παίκτη. Το Contra δεν σε σέβεται και σου το δείχνει από την πρώτη στιγμή χωρίς ημίμετρα και προσποιητή ευγένεια. Η μοναδική σφαίρα στο όπλο σου ήταν ένα cheat που σου έδινε 30 ζωές αλλά, και πάλι, ήταν αμφίβολο αν θα καταφέρεις να το τελειώσεις.

Ο Ράμπο έχει κάνει πολύ λιγότερα κι όμως αναγνωρίζεται ως ήρωας. Ε, όποιος έχει ολοκληρώσει το Contra, ιδιαίτερα χωρίς το cheat, είναι πραγματικός ήρωας και του αξίζει να στηθεί άγαλμα στην πλατεία της γειτονιάς του, όπου κάθε χρόνο θα γιορτάζεται η επέτειος της νίκης του.  

NINJA GAIDEN

Η ερώτηση «ποιο Ninja Gaiden είναι το πιο δύσκολο», είναι παγίδα. Είναι σαν να σε ρωτάνε ποιο φαγητό είναι χειρότερο, οι μπάμιες ή οι αγκινάρες. Όχι, εντάξει, αυτό είναι εύκολο, οι μύξες ντυμένες φασολάκια με έξτρα τρίχα είναι σίγουρα ότι χειρότερο θεωρείται βρώσιμο επί γης.

Το μυθικό είναι πως το Ninja Gaiden διατήρησε τη φήμη του και μετά την αρχική τριλογία στο NES, ο νίντζα κι αν εγέρασε έγινε ακόμα πιο αιμοβόρος και απειλητικός για το είδος μας. Κι αν υποθέσουμε ότι η μνήμη δεν έχει να κάνει με το τι συμβαίνει πιο πρόσφατα αλλά τι μένει στο μυαλό και στην καρδιά ως επώδυνο περιστατικό, τότε το Ninja Gaiden II είναι η επιλογή μου. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν μου έχουν επιτεθεί με περισσότερο μίσος σε hack ‘n slash game απ’ ότι στο NGII, να χάνω αυγά και καλάθια χωρίς να αντιλαμβάνομαι καν τι συνέβη.

Το πολύ πρόσφατο Nioh, κι αυτό της Team Ninja που έφτιαξε τα σύγχρονα NG, έφερε ανατριχιαστικές θύμησες και πράγματα που ήθελα να ξεχάσω, γι’ αυτό και το άγγιξα ελάχιστα. Για τη ψυχική μου υγεία, για το καλό μου που έλεγε και ο Μηλιώκας.

GHOSTS ‘N GOBLINS

Αν και η σειρά εμφάνισης των videogames στο εν λόγω αφιέρωμα είναι περισσότερο τυχαία παρά έχει σχέση με κατάταξη, νομίζω ότι το Ghosts ‘n Goblins είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι που έχω παίξει και το τελείωσα μετά από πολύ-πολύ-πολύ κόπο. Arcade games δύσκολα υπήρξαν πολλά, για παράδειγμα Green Beret και Shinobi, σαν κι αυτό κανένα.

Παρατηρώντας την εικόνα είναι δύσκολο να μην σκεφτώ ότι πηγαίνεις ξεβράκωτος στ’ αγγούρια. Μετά το πρώτο χτύπημα από τα ζόμπι, ο Αρθούρος έμενε χωρίς πανοπλία, το δεύτερο ήταν και το τελειωτικό, άνοιγες τον τάφο σου, εξάλλου το νεκροταφείο δεν απείχε και πολύ. Και να ήταν μόνο η χειροπιαστή δυσκολία του, οι εχθροί και τ’ αφεντικά τους, θα μπορούσα να το καταπιώ. Γεμάτο παγίδες, το γεγονός ότι αν δεν έπαιρνες ένα συγκεκριμένο αντικείμενο έπρεπε να γυρίσεις πίσω και να παίξεις ορισμένα levels ξανά, ακόμα και το τέλος είναι εξοργιστικό, ο ορισμός σε κοροϊδεύω μέσα στα μούτρα. Κουτουλιά στην οθόνη, διάσειση, νοσοκομείο, τα ξεχνάς όλα, βάσανα οριστικά τέλος.

Κάπου εδώ να πω ότι το μίσος προς τα ζόμπι, από την πλευρά μου, δεν είναι συμπτωματικό. Δεν είναι καθόλου τύχαιο ότι μόλις πήραμε δύο-τρία σοβαρά όπλα στα χέρια μας σε διάφορα games, τους αλλάξαμε την Παναγία στα headshots. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται όλες τις ώρες και σε όλες τις θερμοκρασίες.