10 πράγματα που ζηλεύω θανάσιμα από το σύμπαν του Χάρι Πότερ

Θυμάμαι, ήμουν στη τρυφερή ηλικία των 11 ετών όταν διάβασα το πρώτο μου βιβλίο Χάρι Πότερ. Από τότε πέρασαν 15 χρόνια, άλλα 6 βιβλία, 8 ταινίες και ένα τεράστιο hype που υπήρχε για τον συγκεκριμένο μαγικό κόσμο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, η γενιά που μεγάλωσε με μόνο όνειρο να λάβει το γράμμα της από το Χόγκουαρτς, ωρίμασε, σπούδασε, πλέον εργάζεται και δεν έχει χρόνο για τέτοιες ανόητες σκέψεις. Εδώ ο Χάρι, που γεννήθηκε σαν σήμερα (31/7) το 1980, κοντεύει πια τα 40.

Η παραπάνω δήλωση αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχει με τη πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί όταν θα έχεις φτάσει στα βαθιά γεράματα και θα σκέφτεσαι το παρελθόν, ο καημός που δεν θα ξεπεράσεις ούτε με λοβοτομή δεν θα είναι η κοπέλα που δε μίλησες, αλλά γιατί ο Βόλντεμορντ έκανε το Υπουργείο Μαγείας καλοκαιρινό καταστρέφοντας το αρχείο με αποτέλεσμα το γράμμα σου να χαθεί για πάντα (αυτή είναι η αλήθεια και θέλω να με πιστέψεις).

Εντάξει, σαν έφηβος κατά καιρούς είχες πολλές επιθυμίες για μια διαφορετική ζωή: χόμπιτ στο Σάιρ, βασιλιάς στη Νάρνια, μεταλλαγμένος στην έπαυλη των X-men. Θα μπορούσα να αναφερθώ και στο Γουέστερος, μα το ένστικτο της επιβίωσης με ωθεί να μη κάνω τέτοιες σκέψεις.

Με τον κόσμο του Χάρι Πότερ, όμως, ήταν κάτι διαφορετικό. Από το σπίτι των Ουέσλι μέχρι και το τατουάζ των Θανατοφάγων, όλα ήταν φτιαγμένα με ένα και μόνο στόχο: να τα ζηλεύουμε.

Ακόμα και σήμερα δε μπορώ να πω με ασφάλεια ότι έχω ξεπεράσει αυτό το απωθημένο (και χαίρομαι γι αυτό). Οτιδήποτε μαγικό ήθελα να το αποκτήσω ή να το ζήσω αλλά, μα τα γένια του Ντάμπλντορ, κάποια με έκαναν να αισθάνομαι σα να μου έχουν στερήσει τα πάντα. Και όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, θυμάμαι πολύ καλά ποια είναι αυτά:

Το σχολείο των κοιλιόδουλων

You know what I’m talking about. Πίτες με χοιρινό, κολοκυθόπιτα, βουτυρομπύρα, κέικ σοκολατένιας λάβας, τηγανίτες και πολλά άλλα που θα έκαναν το παστίτσιο της μάνας σου να φαίνεται σα μεσημεριανό στη σίτιση (οκ, υπερβάλω λίγο αλλά καταλαβαίνεις). Πρόσθεσε σε όλα αυτά και τα μαγικά γλυκά όπως τους σοκολατένιους βατράχους ή ποτά όπως το ουίσκι της φωτιάς.  Όταν δε, διάβασα για πρώτη φορά σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι αισθάνθηκα ότι όλα αυτά τα χρόνια τρεφόμουν μόνο με ρυζογκοφρέτες. ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΝΑ ΠΑΛΙ ΑΡΝΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ ΠΟΥ ΚΟΒΕΤΑΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ;

*heavy breathing*

Κοιτώνες

Βασισμένη στον αρχαίο νόμο του διαίρει και βασίλευε, η διοίκηση του Χόγκουαρτς χώριζε μικρά παιδία σε κοιτώνες ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους και τους έβαζε να ανταγωνίζονται με στόχο το τρόπαιο στο τέλος της χρονίας. Ηθικό και λογικό για μικρά παιδία, δεν βλέπω τίποτα παράλογο, πάμε παρακάτω. Το φανταστικό με αυτό το σύστημα είναι πως όφειλες να ακολουθείς τον χαρακτήρα του εκάστοτε κοιτώνα, χωρίς αυτό να αποτελεί καν επίτευγμα. Είσαι υπερβολικά έξυπνος και παίρνεις μόνο άριστα; Λογικό, αφού ανήκεις στο Ράβενκλοου. Θες και μπράβο; Τιμή και δόξα στο Χάφλπαφλ, τους πιο κουλ τύπους της σχολής που δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν.

Κουίντιτς

Αν το να ανήκαμε σε κοιτώνες μας μετέτρεπε σε μικρούς και άπληστους φανατισμένους, τότε το Κουίντιτς, θα έσπερνε μέσα μας τα πρώτα δείγματα χουλιγκανισμού. Και είμαστε οκ με αυτό. Άθλημα πάνω σε σκουπόξυλα, χτυπήματα πιο σκληρά και από μαρκάρισμα του Γκατούζο και οι κερκίδες να θυμίζουν τελικό στο Μαρακανά, περιμένοντας ένα μπάζερ μπίτερ με τη χρυσή μπάλα. Awesome.

Το κύπελλο της Φωτιάς

Μη χορταίνοντας να βλέπουν ανήλικα να παλεύουν μεταξύ τους, οι ιθύνοντες αποφάσισαν να φέρουν βοήθεια από το εξωτερικό για μεγαλύτερη απήχηση. Τρεις δοκιμασίες που θα έκαναν ακόμα και τον Ντάνο να δυσκολευτεί, περίμεναν έναν από τους Βούλγαρους Γιούρι Μπόικα (που λογικά ερχόντουσαν με δικαβαλιές ως την Αγγλία), μια εκλεπτυσμένη Γαλλίδα και ένα δικό μας παιδί. Άντε, δυο δικά μας παιδιά. Γιατί ο Ντάμπλντορ δεν είναι διευθυντής, είναι πρόεδρας και το κύπελλο θα βγάζει ότι λέει αυτός.

Shopping therapy

Σε έναν κόσμο όμορφο και δίκαιο όταν θα έμπαινες στην εφηβεία δε θα μάθαινες μόνο ότι σε καλούν στο Χόγκουαρτς, αλλά και πως κάποιος μακρινός θείος-μάγος, σου άφησε αρκετή περιουσία για να ξετινάξεις τη Διαγώνιο Αλέα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο μαζί με τα Χριστούγεννα, το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελούσε πάντα το αγαπημένο μου σημείο. Ίσως γιατί έβλεπες μια πιο γενική εικόνα της μαγικής ζωής. Κουκουβάγια, σκουπόξυλο, βιβλία, τσουκάλια, ραβδί, καίω τα λεφτά μου, ΚΑΙΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ…

Μαγικά αντικείμενα

Ναι, αρκετά αυτονόητο, αλλά δε μιλάω για τα φαβορί αυτής της κατηγορίας. Προφανώς και θα ήθελα έναν αόρατο μανδύα ή τον μαγικό χάρτη, όμως αναφέρομαι στα underdogs που φάνηκαν πολύ πιο χρήσιμα απ’ ότι πίστευες στην αρχή. Η μηχανή του Σίριους, τα επιμηκυντικά αυτιά των Ουέσλι, ακόμα και το μαγικό σκάκι με έκαναν να ζηλεύω πιο πολύ και απ’ όταν είδα ένα συμμαθητή μου με τη πρώτη κασέτα Πόκεμον πριν την πάρω εγώ. Αποκορύφωμα το remembrall , όπου σε ενημέρωνε ότι έχεις ξεχάσει κάτι, χωρίς να σου λέει όμως τι.

Το ταξίδι για το Χόγκουαρτς

Θέλω να σκεφτείς τη πρώτη μέρα που πήρες το τρένο για να παρουσιαστείς στη μονάδα σου ως φαντάρος. Η διαδρομή για το Χόγκουαρτς ήταν όλα τα όνειρα που έκανες μέσα στο ξυρισμένο κεφάλι σου όσο ήσουν μέσα στο καταραμένο τρένο. Πέρναγες με φόρα μια αποβάθρα, έμπαινες στο Χόγκουαρτς Εξπρές όπου αγόραζες γλυκά από μια ευγενική κυρία και τέλος βόλτα με βάρκα ή ιπτάμενη άμαξα. As simple and magical as it gets.

Ζωομάγος

Μη μπορώντας η αγαπητή Ρόουλινγκ να σταματήσει να μας θυμίζει τα απωθημένα της γενιάς Χ, πήρε το μεγάλο κόλλημα της εκούσιας μεταμόρφωσης σε κάποιο ζώο (καταραμένα Animorphs) και μας θύμισε ακόμα μία φορά πόσο βαρετή είναι η ζωή μας. Μάγισσα τη μέρα, το βράδυ περιστέρα.

Fantastic Beasts

Μένοντας στο θέμα της μαγικής πανίδας, ένα ακόμα αγαπημένο κομμάτι του βιβλίου (αρκετά αγαπημένο ώστε να γραφτεί ένα ολόκληρο καινούργιο διήγημα βασισμένο σε αυτό) και πιθανώς ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα αποτελούσαν τα μαγικά και μυθολογικά πλάσματα. Εντάξει, ίσως δεν θα ήθελα να τα γνωρίσω όλα, αλλά έναν ιππόγρυπα θα ήθελα να τον πάω μια βόλτα. Μέχρι και για απλά κατοικίδια είχαν κουκουβάγια ρε φίλε. ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ.

Career options

Αρχικά θα ήθελα να μάθω τη δυναμική του πτυχίου του Χόγκουαρτς. Πώς γίνεται να υπάρχει 100% απορρόφηση στην αγορά εργασίας; Αλλά εκτός αυτού, γιατί υπήρχαν τόσες δουλειές; Εκτός και αν ήσουν το next big thing του επαγγελματικού Κουίντιτς (άντε και θανατοφάγος λόγω ανεπανάληπτου dress code- να τους το δώσουμε αυτό), δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να με πείσουν ότι σου αρέσει κάποια άλλη εργασία πέραν αυτής του χρυσούχου. Στοιχειωμένα αντικείμενα, κυνήγι σατανικών μάγων, ωράριο δημοσίου. B-E-A-utiful.