10 ριμέικ που έκαναν πραγματάκια

Υπάρχουν τα ριμέικ του σωρού, που είναι απλά ανέμπνευστες μεταφορές παλιότερων ιδέων και ανήκουν κατά κανόνα σε δύο ευρείες κατηγορίες. Ταινίες από την Ευρώπη ή την Ασία που το Χόλιγουντ θέλει να κάνει δικές του επειδή ο κόσμος, ξέρεις, πού να διαβάζει υπότιτλους, ή ταινία γυρισμένες στην ηλικία κοντά στην ηλικία των σημερινών executives, με αποτέλεσμα να θεωρούν πως υπάρχουν στρατιές ανθρώπων έτοιμοι να καταναλώσουν νέες προσεγγίσεις πάνω σε πράγματα όπως το “Total Recall” ή το “Robocop” απλώς και μόνο επειδή αυτοί έτυχε να δουν αυτές τις ταινίες όταν ήταν 13 χρονών.

Είναι λοιπόν λογικό που τα περισσότερα ριμέικ δεν ξεφεύγουν από τη σκιά του πρωτότυπου.

Όμως μία στο τόσο, συνήθως από δημιουργούς με συγκεκριμένο όραμα και δική τους φωνή, θα έρθουν κάποιες νέες προσεγγίσεις πάνω σε παλιό υλικό, που φέρνουν κάτι εντελώς καινούριο στη συζήτηση. Κάποιες φορές είναι ανώτερες ταινίες, κάποιες φορές όχι, κάποιες φορές είναι κάτι που απλά δεν μπορεί να συγκριθεί επειδή είναι τόσο πολυ διαφορετικό- αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, πρόκειται για ριμέικ που δικαιολογούν το λόγο της ύπαρξής τους.

Αυτά είναι λοιπόν 10 ριμέικ που χαιρόμαστε πάρα πολύ που υπήρξαν. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Airplane!

Το ριμέικ: H κλασική κωμωδία του 1980 που καθιέρωσε το τρίο ΖΑΖ.

To original: Το αγωνιώδες δράμα “Zero Hour” του 1957.

Η βασική διαφορά: Αν δεν είναι αυτή η τελειότερη περίπτωση ριμέικ, τότε δεν ξέρω ποια είναι. Οι Άμπραχαμς και Ζάκερ πέτυχαν το απολύτως σοβαρότατο δράμα αεροπεριπέτειας ένα βράδυ στην καλωδιακή και μπορώ απλά να τους φανταστώ να καπνίζουν χόρτο και να έχουν ψοφήσει στο γέλιο με τις σοβαρότατες και δραματικότατες αντιδράσεις και ατάκες της ταινίας. Πήραν τα δικαιώματα και αναδημιούργησαν βασικά ολόκληρη την πρωτότυπη ταινία, είτε προσθέτοντας σουρεάλ στοιχεία και αστεία, είτε απλά αναπαράγοντας επακριβώς σκηνές και διαλόγους όμως μέσα σε ένα χιουμοριστικό κόντεξτ, που κάνει ακόμα και το δράμα να μοιάζει εξωφρενικά αστείο. Πρακτικά μιλάμε για άσκηση ύφους που ξεπέρασε την προέλευσή της και έγινε κλασική κωμωδία.

Ποιο είναι καλύτερο: Το ριμέικ φυσικά, αν και είναι τόσο δραστικά διαφορετικές προσεγγίσεις που είναι αστείο ακόμα και το να συγκρίνεις.

Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans

Το ριμέικ: Το παρανοϊκό τριπάκι του Βέρνερ Χέρτζογκ με τον Νίκολας Κέιτζ στο ρόλο ενός μπάτσου βουτηγμένου στην αμαρτία.

To original: Το κλασικό βίαιο πορτρέτο ενός διεθαρμένου μπάτσου (Χάρβεϊ Καϊτέλ) από τον Έιμπελ Φεράρα, 17 χρόνια νωρίτερα.

Η βασική διαφορά: Είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ριμέικ, γιατί δεν είναι ριμέικ στην πραγματικότητα. Ο Χέρτζογκ ήθελε μάλιστα να αλλάξει ο τίτλος, αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ. Είναι κάπως σαν δημιουργική άσκηση: Πάρε τον τίτλο “Bad Lieutenant”, την ιδέα ενός βρώμικου μπάτσου χωμένου στο αλκοόλ, τις καταχρήσεις και τους εθισμούς. Το αποκαλεί “rethink” αντί για ριμέικ, και έχει δίκιο.

Ποιο είναι καλύτερο: Και τα δύο ταινιάρες είναι, αλλά με σπασμένα τα φρένα πάνω στα όρια της παράνοιας τρέχει μόνο το ριμέικ του Χέρτζογκ. Ο Νίκολας Κέιτζ δίνει την ερμηνεία της καριέρας του, μια ερμηνεία που κανείς άλλος ηθοποιός στην ιστορία του Χόλιγουντ δε θα μπορούσε να έχει δώσει.

12 Monkeys

La Jetée from Long Shu Publishing on Vimeo.

Το ριμέικ: Το sci-fi αριστούργημα του Τέρι Γκίλιαμ, για πολλούς το αποκορύφωμα της καριέρας του.

To original: To μεσαίου μήκους αριστούργημα του Κρις Μαρκέρ από το 1962.

Η βασική διαφορά: Το σπουδαίο φιλμ του Μαρκέρ αποτελείται κατά βάση από συρραφή φωτογραφιών, αποδίδοντας ιδανικά την αίσθηση μιας κοινωνίας απολύτως φρεναρισμένης και, βασικά, τερματισμένης. Ο Γκίλιαμ παίρνει τα ανατριχιαστικά βασικά συστατικά, τα αναπτύσσει πλήρως στο πλαίσιο μιας mainstream ταινίας με τον Μπρους Γουίλις και τον Μπραντ Πιτ σε κεντρικούς ρόλους (σε ερμηνείες-σταθμούς για τους ίδιους) και παραδίδει μια αληθινή τελειότητα σε δίωρο sci-fi.

Ποιο είναι καλύτερο: Νίπτω τας χείρας μου, μέρες που είναι. Είναι ίσως το μοναδικό ζευγάρι πρωτότυπου-διασκευασμένου φιλμ που θα μπορούσαν πιθανώς να χωρέσουν και τα δύο σε μια υποθετική κατοστάδα καλύτερων ταινιών όλων των εποχών.

The Man Who Knew Too Much

Το ριμέικ: Εκείνο του Χίτσκοκ.

To original: Το άλλο του Χίτσκοκ.

Η βασική διαφορά: Ότι το ριμέικ ο ίδιος ο Χίτσκοκ το ξαναγύρισε 22 χρόνια μετά, με χρώμα, με περισσότερο στυλ, και με 100% περισσότερους σταρ στο κεντρικό ζευγάρι, με Τζέιμς Στιούαρτ και Ντόρις Ντέι να δείχνουν στην πράξη τι δύναμη μπορεί να κουβαλάει λίγη αληθινή star power.

Ποιο είναι καλύτερο: Το ριμέικ του 1956, σύμφωνα με τον ίδιο τον Χίτσκοκ, και δε θα κάτσω τώρα εγώ, λίγες ώρες πριν άδεια, από τα γραφεία του ΟΝΕΜΑΝ στο Παγκράτι, να αμφισβητήσω τον Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Vanilla Sky

Το ριμέικ: Το γνωστό ΚρουζΚρουζ/ΚάμερονΚάμερον, με τον Κάμερον Κρόου να μεταφέρει σχεδόν αυτούσιο το παλιό έργο, με την πρωταγωνιστική τριπλέτα Τομ Κρουζ, Πενέλοπε Κρουζ και Κάμερον Ντίαζ.

To original: Το ψυχρό θρίλερ Abre los Ojos του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ.

Η βασική διαφορά: Μια ελάχιστη λεπτομέρεια μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά του κόσμου. Ακόμα κι αν η ιστορία είναι βασικά ίδια, ο Κρόου αντιμετωπίζει την ταινία όχι σαν ένα ψυχρό, εγκεφαλικό, αποστασιοποιημένο θρίλερ, αλλά σαν επίσκεψη στο ασυνείδητο γεμάτη με ζεστασιά και αναφορές και προσωπικά πάθη. Είναι μια εκπληκτικά διαφορετική ταινία, με έναν εκπληκτικά λεπτό τρόπο.

Ποιο είναι καλύτερο: Κανένας Αμενάμπαρ.

A Fistful of Dollars / The Magnificent Seven

Το ριμέικ: Στο πρώτο ο Σέρτζιο Λεόνε ουσιαστικά σημαίνει την Ημέρα Μηδέν του σπαγγέτι γουέστερν, στο δεύτερο ο Τζον Στάρτζες ‘κάνει Ταραντίνο’ δεκαετίες πριν τον Ταραντίνο, μεταφέροντας ένα γιαπωνέζικο φιλμ σε γουέστερν πλαίσιο.

To original: Τους γκρουπάραμε μαζί τους Κουροσάβα. Κάτι είχαν οι ταινίες του Κουροσάβα και δεν σταματάνε να εμπνέουν εκπληκτικά ριμέικ ή τελοσπάντων δημιουργικές επαναπροσεγγίσεις. Αντίστοιχα εδώ, τα Yojimbo και Seven Samurai.

Η βασική διαφορά: Οι Λεόνε και Στάρτζες πήραν ιδέες, ιστορίες και αίσθηση καθήκοντος από τα πρωτότυπα φιλμ και τα μετέφεραν σε νέα σκηνικά, ανανενώνοντας τις ιστορίες αλλά και τα αντίστοιχα genres.

Ποιο είναι καλύτερο: Κι από τα 4; Οι Σαμουράι του Κουροσάβα. Gotta respect the classics.

13 Assassins

Το ριμέικ: Ένα προ τριετίας απίστευτο σκηνοθετικό tour de force του Τακάσι Μίικε.

To original: Με λιγότερο ποπ τίτλο, “The Thirteen Assassins”, ο Έιτσι Κούντο το 1963 παρέδωσε μια σαμουράι ταινία την οποία ο Μίικε σεβάστηκε σχεδόν απόλυτα, μισό αιώνα αργότερα.

Η βασική διαφορά: Κυρίως μικροδιαφορές σε επιμέρους χαρακτήρες υπάρχουν, κυρίως όσο αφορά την έμφαση στο φιλοσοφίζειν του Ναριτσούγκου. Λίγο αλλά αρκετό. Η βασική δομή δεν αλλάζει: Η μισή ταινία είναι χαρακτήρες και η άλλη μισή είναι δράση. Όμως ο τρόπος που ο Μίικε έχει γράψει στα παλιά του τα geta την βασική δομή των τριών πράξεων, στήνοντας την ιστορία του γύρω από μια 50λεπτη σκηνή δράσης δίχως την παραμικρή ανάσα, κάνει το κατόρθωμά του άξιο standing ovation.

Ποιο είναι καλύτερο: Του Μίικε. Μες στις 3-4 κορυφαίες σκηνοθετικές δουλειές των ‘10s ως τώρα.

Ocean’s Eleven/Solaris

Το ριμέικ: Συγγνώμη που τα βάζω μαζί. Είναι και τα δύο Σόντερμπεργκ οπότε γιατί όχι. Το πρώτο είναι ένα από τα διασημότερα κινηματογραφικά franchises όλων των εποχών. Το δεύτερο μια από τις πιο άδικα ξεσκισμένες ταινίες του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά. Και τα δύο είναι εξαιρετικός Σόντερμπεργκ.

To original: To “Ocean’s” είχε Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν και Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ. Το “Solaris” είχε Ταρκόφσκι, τεράστια διάρκεια, αδιαπέραστη κινηματογραφική αξία.

Η βασική διαφορά: Στο “Ocean’s” την αληθινή διαφορά ο Σόντερμπεργκ την έκανε με τα σίκουελ στα οποία πέρασα ένα σωρό meta στοιχεία που έριχναν τον τοίχο ανάμεσα στην κινηματογραφική και την αληθινή παρέα του Ντάνι Όσιαν. Στο “Solaris”, μια ταινία που θα υπερασπίζομαι για πάντα, επιστρέφει στο πρωτογενές υλικό και παράγει μια ταινία που επιχειρεί εντελώς διαφορετικά πράγματα από εκείνη του Ταρκόφσκι. Είναι ένα φανταστικό, μικρού βεληνεκούς indie διαμαντάκι πάνω στην απώλεια, που απλώς είχε την ατυχία να κουβαλάει το όνομα μιας από τις σημαντικότερες ταινίας στην ιστορία του σινεμά. Συμβαίνει.

Ποιο είναι καλύτερο: Η σύγχρονη τριλογία του Ocean και η ταινία του Ταρκόφσκι αντίστοιχα.

Casino Royale

Το ριμέικ: Το μετα-”Bourne” reboot της σινε-μυθολογίας του Τζέιμς Μποντ, με τον σκληρό Ντάνιελ Κρεγκ και τον Μάρτιν Κάμπελ να προσεγγίζει το υλικό του με μια κάποια δόση σοβαρότητας.

To original: Ένα spoof του 1967 με μια στρατιά ηθοποιούς (από τον Ντέιβιντ Νίβεν και τον Πίτερ Σέλερς μέχρι την Ούρσουλα Άντρες) να παίζουν τον 007.

Η βασική διαφορά: Ειρωνικό που η Σοβαρή Αναγέννηση του Μποντ βασίστηκε σε μια ταινία που πάντα θυμόμασταν ως την κοροϊδευτική ματιά σε αυτόν. Προσωπικά δεν τρελαίνομαι για κανένα από τα δύο- ο Σοβαρός Μποντ δε μου μίλησε μέχρι να τον φωτογραφίσει ο Ρότζερ Ντίκινς στο μαγευτικό προπερσινο Skyfall. Όμως η ακραία διαφορετική ανάγνωση του υλικού λειτουργεί.

Ποιο είναι καλύτερο: Το σοβαρό, του 2006. Εκείνο με την Εύα Γκριν, βασικά.

The Girl with the Dragon Tattoo

The Girl with the Dragon Tattoo Opening Titles from Onur Senturk on Vimeo.

Το ριμέικ: Ντέιβιντ Φίντσερ, Ρούνεϊ Μάρα, Ντάνιελ Κρεγκ, Ρόμπιν Ράιτ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Τρεντ Ρέζνορ, αποπνικτική νουάρ τελειότητα.

To original: H καλή Σουηδική ταινία του Νιλς Αρντεν Όπλεβ, από 2 χρόνια πριν, με τεράστιο σουξέ στο παγκόσμιο box office.

Η βασική διαφορά: Ξέραμε όλοι πως εδώ θα κατέληγα, έτσι; Η Σουηδική ταινία είναι καλή αλλά ο Φίντσερ είναι πολύ απλά τόσο καλύτερος σκηνοθέτης που η δική του εκδοχή είναι καλύτερη. Τόσο απλά, είναι μια ανώτερη ταινία. Από τους αποστομωτικούς τίτλους αρχής μέχρι την μεγαλειώδη μεταμόρφωση της Ρούνεϊ Μάρα σε μια ερμηνεία-σταθμό κι από τον τρόπο που ο Φίντσερ εφαρμόζει τους δικούς τους κώδικες του νουάρ μέχρι το πώς ένα βαρύ, δυσλειτουργικό μυστήριο μετατρέπεται στα χέρια του σε έναν στοχασμό πάνω στα θαμμένα ένοχα μυστικά της ιστορίας του 20ου αιώνα, το φιλμ του Φίντσερ μπορεί να μην παίρνει μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση πάνω στο ίδιο υλικό, και μπορεί να διαπράττει την ασέβεια του ριμέικ που έρχεται 2 χρόνια μετά την επιτυχία του πρωτότυπου, όμως, και πώς να γίνει, είναι εκπληκτικό νουάρ σινεμά.

Ποιο είναι καλύτερο: Η απάντηση είναι πάντα Φίντσερ.

Ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα ριμέικ;