10 ταινίες του Ralph Fiennes που πρέπει οπωσδήποτε να δεις

Σήμερα ο Ralph Fiennes κλείνει τα 58 του και είπαμε να κάνουμε μια αναδρομή στις δέκα ταινίες που μας εντυπωσίασε με το ερμηνευτικό του ταλέντο.

Schildler’s List (1993) – Amon Goeth

Ανάμεσα στους πολυγράμματους και πολυσύνθετους τίτλους των SS, εντύπωση και τρόμο ταυτόχρονα προκαλεί ο τίτλος των SS-Totenkopfverbände που επέβλεπαν την ομαλή λειτουργία των ναζιστικών στρατοπέδων εξολόθρευσης. Η ακριβής μετάφραση του γερμανικού στρατιωτικού όρου μεταφράζεται ως «Μονάδα των Νεκροκεφαλών». Οι μονάδες αυτές ξεχώριζαν από τη νεκροκεφαλή και τα δύο κόκαλα στα καπέλα τους, ακριβώς κάτω από το ναζιστικό θυρεό.

Το ίδιο καπέλο φοράει και ο Ralph Fiennes στον ρόλο του Αυστριακού Διοικητή του Στρατοπέδου Εξολόθρευσης του Πουάσουφ στην Κρακοβία, Amon Goeth. Στην ταινία του Spielberg, ωστόσο, ο Goeth δε χρειάζεται να φοράει το καπέλο του για να αποδείξει ποιος είναι. Αρκεί να σταθεί με την μπυροκοιλιά, στο μπαλκόνι του σπιτιού του και να πυροβολεί με την καραμπίνα του όσους Εβραίους εντοπίσει στο σκόπευτρό του. Ή να σκοτώσει μια νεαρή μηχανικό, επειδή απλώς κάνει τη δουλειά της. Η απάθεια του Goeth για την ανθρώπινη ζωή δεν αποτυπώνεται από τον Spielberg τόσο σε αυτές τις σκηνές, όσο στη σκηνή της καύσης των σωμάτων των νεκρών από τα γκέτο της Κρακοβίας και του Πουάσουφ, όπου, με τελείως βαριεστημένο και αδιάφορο τρόπο, λέει στον Schindler (Liam Neeson), πως «λες και δεν έχω αρκετά να κάνω, τους ήρθε η επιφοίτηση να κάνω και αυτό; Πρέπει να βρω όλα τα νεκροκούρελα και να τα κάψω». Η ερμηνεία του Fiennes έδωσε πρόσωπο και φωνή στην ιδεολογία του ναζισμού.

Quiz show (1994) – Charles Van Doren

Αδιαμφισβήτητα, μία από τις κορυφαίες στιγμές στη σκηνοθετική φιλμογραφία του Robert Redford. O Αμερικάνος ηθοποιός εμπνεύστηκε από το σκάνδαλο του τηλεπαιχνιδιού Twenty-One στη δεκαετία του ’50 και επέλεξε τον Ralph Fiennes για τον ρόλο του δημοφιλούς τηλεδιαγωνιζόμενου Charles Van Doren. Η ταινία ξεκινάει με την πτώση της δημοφιλίας ενός άλλου διαγωνιζόμενου από την περιοχή του Queens, ο οποίος αντικαθίσταται εν μία νυκτί με έναν καθηγητή του Columbia που αναζητά τη δόξα. Η φαουστική ταινία του Redford, πέρα από την υπόγεια καταγγελία των τακτικών των τηλεδιαγωνισμών και των ριάλιτι, στοχεύει στην καταγραφή των απαρχών της έλλειψης εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς της αμερικανικής κοινωνίας που κορυφώθηκε τη δεκαετία του ’70.

The English Patient (1996) – Almásy

Τέσσερα χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο Ralph Fiennes συνεργάζεται ξανά με τη Juliette Binoche, στην ταινία που της χάρισε το πρώτο Όσκαρ. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του, γεννημένου στη Σρι Λάνκα, Καναδού Michael Ondaatje και σκηνοθετημένο από τον Anthony Minghella, ο «Άγγλος Ασθενής» είναι επηρεασμένος από τις περιπέτειες του László Ede Almásy de Zsadány et Törökszentmiklós, Ούγγρου αριστοκράτη, εξερευνητή και «κατασκόπου».

Ο Almásy του Ralph Fiennes περιθάλπεται από τη Γαλλοκαναδή νοσοκόμα, Hana, λίγο πριν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία διηγείται την ιστορία της ζωής του. Η ερμηνεία του Almásy και η χημεία του με την Kristin Scott Thomas χάρισε στον Fiennes μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερου Αντρικού Ρόλου, το οποίο όμως έχασε από τον Geoffrey Rush για τον ρόλο του στο Shine (δυνατή χρονιά το ’97).

Spider (2002) – Dennis Cleg

Η ταινία του 2002 έκανε πάταγο στο Φεστιβάλ των Καννών, επαινέθηκε από τους κριτικούς και λατρεύτηκε από τους θαυμαστές του Καναδού David Cronenberg. Στο “Spider”, ο Ralph Fiennes ερμηνεύει τον ρόλο του Dennis Cleg που προσπαθεί να συνδέσει τα κομμάτια της μνήμης του, μετά από τον πολύχρονο εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική. Το αλλόκοτο ψυχολογικό δράμα του Cronenberg δεν το λες και διαλογικό, ούτε και γρήγορο. Ωστόσο οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών (Miranda Richardson και Gabriel Byrne οι υπόλοιποι δύο) καθιστούν την ταινία διαμαντάκι. (Για το trivia, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ταινία, η Richardson και o Cronenberg δεν πληρώθηκαν σεντ).

Harry Potter IV, V, VI, VII – Λόρδος Voldemort

Μόλις παρέλαβε το σενάριο του “The goblet of fire” για τον ρόλο του Voldemort Ξέρεις-Ποιου, της 4ης ταινίας του μαγικού σύμπαντος της J.K. Rowling, δεν ήξερε αν έπρεπε να ενθουσιαστεί ή να υποκριθεί πως του αρέσει, μιας και ο Ralph Fiennes δεν είχε παρακολουθήσει τις προηγούμενες ταινίες. Η αδερφή του τον έπεισε να δεχτεί τον ρόλο του βασικού αντίπαλου του Harry Potter με την αποκρουστική όψη και ο Fiennes έγινε ο πιο απάνθρωπος και ο πιο σαδιστής μάγος στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Λόρδος Voldemort ήταν ένα πλάσμα χωρίς ίχνος αγάπης, ψυχής, συμπόνιας, αλλά και μύτης. Ικανός να συγκεντρώνει κομπλεξικούς και κακόβουλους ανθρώπους για στρατιώτες του, να σπέρνει τον τρόμο, να θρέφει τον ρατσισμό εναντίον των Μαγκλ και να μοιράζει “Avada Kedavra” λες και είναι δώρα. Ο Fiennes, με το φιδίσιο ηχόχρωμα της φωνής του, την πλακουτσωτή του μύτη με τις σχισμές και το χαρακτηριστικό άγγιγμα του ραβδιού του, απέδωσε τον Voldemort καλύτερα και από τις περιγραφές της Rowling, όπως αποδεικνύουν και τα κλάματα των παιδιών που τρόμαξε στα γυρίσματα της ταινίας.

The constant gardener (2005) – Justin Quayle

«Ο επίμονος κηπουρός» του Βραζιλιάνου Fernando Meirelles είναι ίσως η πιστότερη και αντιπροσωπευτικότερη μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του τιτάνιου John le Carré στην μεγάλη οθόνη. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο διπλωμάτης Justin Quayle. Η ταινία αρχίζει με τoν Quayle να φροντίζει επίμονα τον κήπο του, λίγο πριν πληροφορηθεί τον θάνατο της γυναίκας του, Tessa (Rachel Weisz), στην Κένυα. Μέσα από flashbacks μαθαίνουμε για το παρελθόν τους, τη γνωριμία τους, τα προβλήματα στη σχέση τους και τις υπόγειες πληροφορίες που συνδέονται με τον θάνατό της.

Όσο τη σκέφτεται, ο Quayle είναι ολοένα και πιο αποφασισμένος να ανακαλύψει τις συνθήκες που οδήγησαν στον θάνατό της. Ο φιλήσυχος διπλωμάτης του Fiennes, βασισμένος σε βρετανικά μικροαστικά στερεότυπα, μετατρέπεται σταδιακά σε έναν χαρακτήρα που βρίσκει διαρκώς κουράγιο και δύναμη, καθώς ανακαλύπτει την αλήθεια με πάση θυσία. Σε αυτήν τη μετατροπή και την επιτυχημένη απεικόνιση του χαρακτήρα, βοηθούν και τα αφηγηματικά ευρήματα le Carré και η πλήρη αξιοποίησή τους από τον Meirelles.

In Bruges (2008) – Harry Waters

Στo κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ιρλανδού δραματουργού, Martin McDonagh, υπάρχουν τρεις μοναδικοί πληρωμένοι δολοφόνοι με τρομερά κολλήματα. Ο πρώτος είναι ο Colin Farrell με την ανυπόφορη μίρλα του για την Μπρίζ του Βελγίου. Ο δεύτερος είναι ο Brendan Gleeson που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είναι τόσο πατρικός και συγκαταβατικός και να κρατάει όπλο. Ο τρίτος είναι ο εξοντωτικά γκρινιάρης Ralph Fiennes που σπάει τα ρολόγια, τα τραπέζια και τα τηλέφωνα και ακολουθεί τη φιλοσοφία της ανώτατης ποινής στον, έστω και ακούσιο, θάνατο ενός παιδιού. Οι τρεις τους συνθέτουν μια κοφτερή μαύρη κωμωδία, γεμάτη έξυπνες ατάκες, συγκινητικές σκηνές και σασπένς. Ακόμα κι αν διαβάσει κάποιος την υπόθεση της ταινίας, είναι αδύνατο να φανταστεί το πόσο έξυπνα εξελίσσεται μέχρι το τέλος.

The reader (2008) – Michael Berg

Η μνήμη. Πώς η μνήμη δεν ισοπεδώνει το παρόν; Πώς κατορθώνει να μην αμαυρώσει τις αναμνήσεις; Και αν το άσπρο γίνει μαύρο, τι φέρνει εκτός από δάκρυα, μετάνοιες και αιώνια θλίψη; Ο Michael Berg του Ralph Fiennes αντικρίζει τον έναν και μοναδικό ερωτά του, την Hanna Schmitz (Kate Winslet) στα έδρανα ενός γερμανικού δικαστηρίου, με την κατηγορία της εξολόθρευσης Εβραίων.

Στο συγκλονιστικό δράμα του Stephen Daldry, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Bernhard Schlink, η εσωτερική πάλη των πρωταγωνιστών παίρνει τη μορφή των σφραγισμένων χειλιών, των ελπιδοφόρων βλεμμάτων και των απόμακρων εκφράσεων. Το δίδυμο των Winslet και Fiennes αποδίδουν ερμηνευτικά το «είναι» των συναισθημάτων των ηρώων τους. Τι γίνεται όμως με τη μνήμη; Γίνεται να αλλάξει καθόλου ή έστω, μπορεί να λειτουργήσει καθαρτικά;

The Grand Budapest Hotel (2014) – M. Gustave

Όλες οι ταινίες του Wes Anderson περιστρέφονται γύρω από έναν κεντρικό χαρακτήρα, ισχυρά δομημένο, χωρίς τις σεναριακές ατέλειες που μπορεί να συναντώνται σε δευτερεύοντες ήρωες. Στην κορυφαία στιγμή της φιλμογραφίας του, το “Grand Budapest Hotel” χτίζεται γύρω από τον M. Gustave του Ralph Fiennes. Πνευματώδης, ενδιαφέρων και χαριτωμένος. Οι ραφινάτοι τρόποι, το εκλεπτυσμένο χιούμορ, η πραότητα και η ευγένεια του M. Gustave, αλλά και η ανασφάλεια, η κενότητα και ο υπερφίαλος θεατρινισμός του, αντιπροσωπεύουν τις αξίες μιας Ευρώπης που χάθηκε με την πρώτη σφαίρα του πολέμου.

Ο M. Gustave είναι ένα ανθρώπινο καταφύγιο, ο ήρωας στον οποίο βρίσκεις παρηγοριά προτού εγκαταλείψεις τη μάχη. Σε εμπνέει, σε στηρίζει, σου τις βρέχει και σε κάνει να νιώθεις μειονεκτικά με μία λέξη, αλλά  δίνει και τη ζωή του για να σε υποστηρίξει. To Grand Budapest Hotel με τα πολωνοποιημένα και τα σουηβικά ονόματά του είναι η Ευρώπη σε ένα σουβενίρ χιονόμπαλας και ο Mr. Gustave του Fiennes, ο μόνος που τη διατηρεί ζωντανή με το στιλ, τη συμπεριφορά  και τις απόψεις του περί αγένειας – «η αγένεια είναι απλώς μια έκφραση φόβου» – για όση ώρα κρατάει η ταινία.

Hail, Caesar (2016) – Laurence Laurentz

Η συγκεκριμένη κωμωδία των αδερφών Coen ανήκει στην κατηγορία των αυτοαναφορικών για την κουλτούρα του Hollywood ταινιών, εξαιτίας της επιτυχημένης, σύμφωνα με τους κριτικούς, σάτιρας για τις ταινίες του ‘50. Ωστόσο, δύο σκηνές της ταινίας ξεχωρίζουν. Η πρώτη είναι το εικαστικά και οπτικά θεαματικό νούμερο της Scarlett Johannsson και το δεύτερο η μικρή συμμετοχή του Ralph Fiennes ως Laurence Laurentz. Μοιάζει πως έχει κυπριακές ρίζες το όνομα του ρόλου του, αλλά το καλλιτεχνικό δίδυμο εμπνεύστηκε αποκλειστικά από την τελειομανία του τον Sir Laurence Oliver. Στο σύντομο πέρασμά του, ο Laurence Laurentz πρέπει να διαχειριστεί την «Νότια» προφορά του νεαρού σταρ των western, Hobie Doyle (Alden Ehrenreich), για τις ανάγκες της εκλεπτυσμένης κωμωδίας του και να την αλλάξει μέσα σε λίγα λεπτά. Η πιο κωμική σκηνή της ταινίας.