12 άλμπουμ που περιμένουμε τον Σεπτέμβρη

Όσο όλοι εσείς τρέχατε στις παραλίες σαν τις Έλενες Ναθαναήλ και τους Λάκηδες Κομνηνούς, εγώ έτρεχα με τα τρύπια μου παπούτσια μέσα στο λιοπύρι, από δισκογραφική σε δισκογραφική για να μάθω τι πρόκειται να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη που θα γυρίσετε. Να τα βρείτε όλα έτοιμα. Να μη σας λείψει τίποτα.

Οι επιστροφές

Angel Olsen – My Woman

Τη γύρισε τη σελίδα μια για πάντα η Angel. Από την ανατριχιαστική μαυρίλα του πρώτου άλμπουμ, στο πιο δυναμικό δεύτερο, φτάνει εδώ να σκάει χαμόγελα, να κάνει πατίνια, να χορεύει και όλα αυτά με μια ασημένια περούκα. Όχι σαν την άλλη τη σώνει και καλά καταθλιπτικιά την Adele. Κι από ό,τι φαίνεται από το ‘Shut Up Kiss Me’ έχει μπει αρκετό φως στη ζωή της πια. Κι ακόμα και να μην έχει συμβεί αυτό είμαι βέβαιος ότι έχει προχωρήσει αρκετά από το folk rock που μας έδωσε πριν 4 χρόνια για τη γνωριμία.

Allah-Las – Calico Review

Τρίτο άλμπουμ και για τους Καλιφορνέζους. Στο μεταξύ μέχρι τώρα πιστεύω ότι περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συλλογές που έχουν φτιάξει και διαθέτουν στο site τους παρά η δική τους δισκογραφία. Οκ τα παραλέω. Είναι ακόμα και παραπάνω από decent αλλά προτιμώ τους Woods. Είναι πιο επικίνδυνοι. Αυτοί πάντα μου φαίνονταν αρκετά ωραίοι αλλά προβλέψιμοι. Ψυχεδέλεια, φοινικόδεντρα, ουρανοξύστες– παρασύρθηκα. Δεν ήθελα να τους κράξω. Σοβαρά όμως τώρα, τα ‘Reverberation’ (έτσι ονομάζουν τις συλλογές τους) έχουν φτάσει το #226 και έχουν μέσα διαμάντια από όλες τις δεκαετίες. Πάλι ξέφυγα. Καινούργιο άλμπουμ. ‘Calico Review’.

Pixies – Head Carrier

Ωραία. Πάμε παρακάτω.

Nick Waterhouse – Never Twice

O Buddy Holly 2016. Η αρσενική Amy Winehouse. Το μυαλό πίσω από τις κονσόλες των Allah-Las. Ο άνθρωπος που θα πούλαγε και τη μάνα του για να γυρίσει πίσω το χρόνο και να βρεθεί σαν έφηβος στο 1950. Στο τρίτο του άλμπουμ όλα δείχνουν ότι είναι αμετακίνητος στην αισθητική και τον ήχο του. Rhythm and blues και rock n roll και το Dapper Dan με τις χούφτες. Ακόμα και το διαφημιστικό κείμενο στο site του είναι σαν να γράφτηκε πριν από 60 χρόνια «πιασάρικο και με ακόμα περισσοτερα χιτς από τα προηγούμενα». Σαν να το βλέπω γραμμένο σε αυτοκόλλητο σε εξώφυλλο δίσκου του Καρβέλα.

Trentemoller – Fixion

Από τα καλύτερα μυαλά της ηλεκτρονικής μουσικής. Σκοτεινός, μελαγχολικός και υπό του μηδενός κελσίου. Κι αν η μούρη του μου θυμίζει λίγο από Michael Pitt στο ‘Funny Games’, εδώ ο Anders κάνει ότι κι ο Haneke που διασκεύασε τον εαυτό του. Στο νέο του single ‘River in Me’, όπου συμμετέχει με τη φωνή της η Jehnny Beth των Savages (ο Trentemoller έκανε και τη μίξη στο δεύτερο άλμπουμ τους), το b-side είναι το ‘River in Me – Trentemoller remix’. Και όλα δείχνουν ότι θα είναι το πιο uplifting από τα τέσσερα άλμπουμ του μέχρι σήμερα.

Devendra Banhart – Ape In Pink Marble

Ο Devendra ήταν από τους πιο πολλά υποσχόμενους του new weird folk κινήματος στις αρχές ’00s, μαζί με τους Espers, Danielson, Vetiver. Εγώ άρχισα να τον ψιλοχάνω όταν ανακατεύτηκε παραπάνω από όσο αντέχω με τα latin. Το ‘Middle Νames’ που ακολουθεί παρακάτω, δείχνει μια επιστροφή στη φολκ αλλά ποιος ξέρει. Devendra είναι αυτός. Στο γυρνάει έτσι για πλάκα. Μην ξεχάσουμε ποτέ όμως ότι είναι αυτός που μας ξαναέδωσε/γνώρισε την Vashti Bunyan που ήταν ξεχασμένη από το 1970.

Τα Δύσκολα Δεύτερα Άλμπουμ

Black Marble – It’s Immaterial

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα τους ξαναδούμε. Το ντουέτο των Chris Stewart και Ty Kube από το Μπρούκλιν, έβγαλε το ντεμπούτο του το 2012 με το ‘A Different Arrangement’. Δεν θα το έλεγα και different το arrangement τους, αφού έχουν καταληστέψει όλο το dark wave στερέωμα των ’80s. Και πολύ καλά έκαναν. Μπάσο, πλήκτρα, drum programming και minimal σκοτάδι με τη φωνή που θα ήθελαν να έχουν οι Soft Moon και την ενέργεια που θα είχαν οι The XX αν ήταν καλύτερα φαγωμένοι. Το πρώτο δείγμα ξεκινάει με τη μπασογραμμή που έχει σημαδέψει γενιές και γενιές περισσότερο κι από το εμβόλιο μαντού.

Beach Slang – A Loud Bash Of Teenage Feelings

Philadelphia εκτός από τυρί και πείραμα (και πάντα ηλιόλουστη – κάνω wink τώρα), είναι και μεγάλη πανκομάνα. Αυτή η τετράδα βγάζει το δεύτερο statement άλμπουμ της (τώρα μου ήρθε αυτός ο όρος). Το πρώτο λεγόταν ‘The Things We Do To Find People Who Feel Like Us’. O frontman της μπάντας άργησε να ζήσει το όνειρο, αλλά τα κατάφερε τελικά στα σαρανταplus του. Καθαρό αμερικάνικο indie-punk για ενήλικες και μεσήλικες που δεν τους έφτανε η μια φορά με τους The Hold Steady.

clipping. – Splendor & Misery

Η τελεία είναι στο όνομα τους και όχι τυπογραφικό λάθος. Η εισαγωγή στο πρώτο τους άλμπουμ, ‘CLPPNG’ (2014), είναι ένα λεπτό στο οποίο ο τυπάς προλαβαίνει να ξεστομίσει 300 λέξεις. Οπότε καταλαβαίνεις τι γίνεται όταν πάρει μπρος το μοτεράκι του. Power electronics μαζί με hip-hop, ρίμες, oldschool πλήκτρα και θόρυβος. Η συνταγή που έκανε γνωστό τον Death Grips, ο οποίος όμως δεν έχει μέτρο (και προσωπικά με εξουθενώνει). Αυτό το έχει η τριάδα από το Los Angeles. Και τέλος πάντων έχουν κάνει κομμάτι με το ΘΡΥΛΟ της rap King Tee.

Ακούγοντας το καινούργιο τους ‘Baby Don’t Sleep’ σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω οικονομία στα εγκεφαλικά μου κύτταρα (αν είσαι στο γραφείο σου μην το βάλεις εκτός κι αν όλοι οι άλλοι λείπουν με άδεια).

Κι όμως είναι ακόμα εδώ

The Divine Comedy – Foreverland

Για μένα η πιο σημαντική τους στιγμή ήταν όταν έγραψαν το μουσικό θέμα για το βρετανικό sitcom ‘Father Ted‘ και αργότερα για το ‘IT Crowd’. Ωστόσο αυτοί οι Ιρλανδοί, δηλαδή ο Neil Hannon, γιατί τα μέλη της υπόλοιπης μπάντας αλλάζουν συχνότερα κι από παίχτες σε τραπέζι ρουλέτας, υπήρξαν πάντα οι πιο διαβασμένοι της Britpop (έστω ότι μπαίνουν στην κατηγορία), με αναφορές σε Τσέχοφ, Δάντη (έλεος, τον ποιητή εννοώ), Κισλόφσκι.

Η πιο πρόσφατη μεγάλη επιτυχία τους ήταν το 2001 που έκαναν το ‘Regenation’ με τον παραγωγό Nigel Godrich (Radiohead). Μετά διάλυση, επανένωση και τώρα ετοίμασαν το ‘Foreverland’.

Meat Loaf – Braver Than We Are

Ο πρώτος και αληθινός Jack Black. Δεν είναι τυχαίο που στο Tenacious D υποδύεται τον πατέρα του. Ο Marvin Lee Aday είναι αυτός που έβαλε την όπερα στο ροκ. Κι ακόμα κι αν δεν την έβαλε, σίγουρα έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια από όλους τους άλλους. Το ‘Bat Out Of Hell’ είναι στη λίστα με τα best selling άλμπουμ στην ιστορία (πάνω από 43 εκατομμύρια). Έπαιξε σε πάνω από 30 ταινίες μεταξύ των οποίων το ‘The Rocky Horror Picture Show’ και ‘Fight Club’.

Στο ‘Braver Than We Are’ έχει δουλέψει πάλι με τον Jim Steinman, τον υπεύθυνο για ύμνους όπως το ‘Total Eclipse of the Heart’ της Bonnie Tyler, το ‘I’d Do Anything for Love’ του Meat Loaf και ‘No Matter What’ των Boyzone. Εδώ ο τίτλος «Τι μας περιμένει το Σεπτέμβρη» μπορεί να γίνει «Τι θα μας βρει το Σεπτέμβρη».

Vangelis – Rosetta

Εντάξει. Από που να ξεκινήσω; Aphrodite’s Child – ‘666’; ‘Blade Runner’; Η NASA που τον διάλεξε για τη μουσική στην αποστολή στον Άρη; Το όσκαρ για το soundtrack του ‘Chariots Of Fire’; Ο άνθρωπος έκανε ηλεκτρονική όταν στην Ελλάδα ακούγανε ακόμα Τζορντανέλι. Μετράει πάνω από 30 άλμπουμ (υπολογίζοντας και τα OST).

Το ‘Rosetta’ είναι εμπνευσμένο από μία ευρωπαϊκή διαστημική αποστολή με το ίδιο όνομα και αφιερωμένο από τον ίδιο το συνθέτη σε όλους του συντελεστές της αποστολής (τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απίθανο να διαβάζει και Λιακόπουλο και να πιστεύει στους εξωγήινους). Αν δεν έχεις μπει ποτέ στον κόσμο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, πέρα από τα γνωστά του έργα, καλή τύχη και καλή λευτεριά.