13 ταινίες που δεν γυρίστηκαν ποτέ

Κανονικά δε θα έπρεπε να μας νοιάζει και πάρα πολύ δεδομένου ότι η 2η και η 3η ταινία ήταν σαχλαμάρες, όμως κάτι στο “Jurassic Park 4” μας είχε κάνει να το περιμένουμε με ενδιαφέρον. Η ταινία είναι ήδη καμιά δεκαετία στο φούρνο, κάτι που ποτέ δεν είναι καλό, όμως πέρσι βρήκε επιτέλους το σκηνοθέτη της, τον Κόλιν Τρέβορο του πολύ καλού “Safety Not Guaranteed”. Το έχουν γράψει οι σεναριογράφοι του πάρα-πολύ-καλύτερου-από-όσο-δικαιούτο “Rise of the Planet of the Apes”. Το σκηνικό θα ήταν το νησί της πρωτότυπης ταινίας, υπονοώντας κάποια σύνδεση με την αρχική μυθολογία. Και όλοι μιλούσαν για έναν νέο ‘κακό’ δεινόσαυρο που θα μας έκανε να μην θέλουμε να κλείσουμε τα φώτα το βράδυ.

Ε, ΟΚ, εγώ την περίμενα. Δηλαδή θα ήθελα να τη δω αυτή την ταινία. Μόνο που το στούντιο ανέστειλε την παραγωγή για ‘αργότερα’ επειδή ο ένας χρόνος ως την καπαρωμένη ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν πολύ λίγος (σωστό) κι επειδή “το όραμα του Κόλιν ήταν πιο επικό και φιλόδοξο από ό,τι το στούντιο περίμενε”. Δηλαδή περίμενε. Η ταινία αναβλήθηκε επειδή κανείς δεν περίμενε πόσο γαμάτη θα ήταν; ΟΚ, τώρα την περιμένω ακόμα πιο πολύ.

(Ξεδιάντροπο plug: Θυμάστε το πιτσιρίκι από την πρώτη ταινία; Του έχουμε πάρει συνέντευξη.)

Οπότε εύχομαι να μην είναι όλα αυτά λόγια του αέρα και όντως να συμβεί, σε αντίθεση με αυτό το γκαντέμικο 13άρι θρυλικών ταινιών που δεν γυρίστηκαν ποτέ και πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ θα θέλαμε όλοι να έχουμε δει.

Το Battle Angel του Τζέιμς Κάμερον

Διασκευή διάσημου μάνγκα από τη δεκαετία του ’90 για έναν άντρα που ανακαλύπτει στα σκουπίδια το κεφάλι ενός ανδροειδούς, το οποίο αφού επισκευάσει θα ανακτήσει την ανάμνηση της πιο ισχυρής τεχνικής μάχης του κόσμου. Στο μετα-αποκαλυπτικό κόσμο της ιστορίας, κάθε μέρα μετά από αυτή την ανακάλυψη θα είναι και μια νέα μάχη επιβίωσης. Ακούγεται 100% kickass και 0% ξενέρωτο με ζωντανά δέντρα και ρέιβ πάρτι κάτω από τις ρίζες καμιάς αψηλής ιτιάς, οπότε πάρα πολύ θα θέλαμε τον δημιουργό του Εξολοθρευτή να πιάσει και να ασχοληθεί με αυτό, δηλαδή με μια τίγκα στο εντυπωσιακό CGI περιπέτεια με μάχες ανάμεσα σε εξελιγμένα ανδροειδή. Μόνο που ο δημιουργός του Τιτανικού έχει αποφασίσει πως πρώτα θα γυρίσει άλλα 37 Avatar και μετά θα πιάσει το Battle Angel Alita που όμως αλήθεια, το υπόσχεται, στάνταρ, οπωσδήποτε, θα γυριστεί κάποια από αυτές τις δεκαετίες.

Ο Δον Κιχώτης του Τέρι Γκίλιαμ

Μάλλον το διασημότερο αριστούργημα που δεν γυρίστηκε ποτέ, μας άφησε τουλάχιστον παρακαταθήκη ένα ντοκιμαντέρ που ξεριζώνει την καρδιά κάθε σινεφίλ που το έχει δει, το Lost in La Mancha, που ξεκίνησε σαν making of μιας ταινίας που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Κι αντ’αυτού έγινε χρονικό μιας επίπονης αποτυχίας. Η ειρωνία είναι πως ο Γκίλιαμ, που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να κυνηγάει το πρότζεκτ, ακόμα κι αν κάποτε καταφέρει να γυρίσει αυτή την ταινία εμμονή (δε θα συμβεί) πλέον ίσως να μη μας νοιάζει τόσο. Ο Γκίλιαμ του 2000 (όταν ξεκίνησε να γυρίζεται) ήταν ο άνθρωπος που είχε αφήσει πίσω του μια δεκαετία με ταινίες όπως οι “12 Πίθηκοι” και το “Fear and Loathing in Las Vegas”. Ο Γκίλιαμ σήμερα είναι ο σκηνοθέτης που το τελευταίο σημαντικό πράγμα που έκανε ήταν να ξεκινήσει τα γυρίσματα μιας ταινίας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μια τραγωδία.

Σημείωση: 4 μόνο χρόνια μετά το κείμενο, ο ‘Δον Κιχώτης’ του Γκίλιαμ επιτέλους όντως γυρίστηκε. Δάκρυα συγκίνησης ρέουν πάνω στο ποστ. Επίσης γυρίστηκε και το ‘Jurassic Park’ που αναφέρεται στην εισαγωγή.

Το Halo του Πίτερ Τζάκσον

Διασκευή του διάσημου βιντεοπαιχνιδιού για έναν υπερστρατιώτη που ηγείται της μάχης της ανθρωπότητας εναντίον μιας θεοκρατικής συμμαχίας εξωγήινων. Τα βιντεοπαιχνίδια βέβαια σπάνια κάνουν καλές ταινίες, όμως αυτό θα είχε από πίσω τον Πίτερ Τζάκσον ως παραγωγό και τον Νιλ Μπλόμκαμπ ως σκηνοθέτη. Το στούντιο ποτέ δεν πίστεψε στην τολμηρή δέσμευση για τα πολλά χρήματα που ζητούσε η Microsoft, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπλόμκκαμπ τότε δεν είχε ακόμα σκηνοθετήσει τίποτα δικό του. Τώρα που η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινίας προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ίσως κάποιοι εύχονταν να μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω. Άλλο βιντεοπαιχνίδι αυτό.

Ο Ναπολέων του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Γενικότερα οποιαδήποτε παραπάνω ταινία του Κιούμπρικ θα μπορούσε να έχει η ανθρωπότητα θα ήταν υπέρ μας, αλλά ο Ναπολέων συγκεκριμένα έχει κάτι το επιπλέον επικό. Ο Κιούμπρικ είχε μαζέψει ένα καστ ανθρώπων όπως ο Πίτερ Ο’Τουλ, ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό κι η Σαρλότ Ράμπλινγκ (με τον Ντέιβιντ Χέμινγκς ως Ναπολέοντα) όμως ξαφνικά η MGM το ξανασκέφτηκε. Το στούντιο πάντα ήταν διατεθειμένο να χάνει λεφτά από τις ταινίες του Κιούμπρικ (γιατί ευτυχώς κάποιες φορές απλά ξέρεις ότι υπάρχουν πράγματα υπεράνω χρημάτων) αλλά αυτή τη φορά το κόστος παραήταν μεγάλο και οι προοπτικές επιστροφών όλο και μικρότερες: Ένα χρόνο πριν είχαν κυκλοφορήσει δύο ταινίες για τον Ναπολέοντα, και οι δύο μεγάλες αποτυχίες στα ταμεία. Η MGM άλλαξε γνώμη κι έτσι η ανθρωπότητα είναι ένα αριστούργημα μείον.

Το Batman: Year One του Ντάρεν Αρονόφσκι

Η λογική της WB ήταν να προσεγγιστεί ο Μπάτμαν εκ του μηδενός, με βάση τη διάσημη ιστορία του Φρανκ Μίλερ. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι ανέπτυξε μια εκδοχή υπερβίαιη, υπερσκοτεινή, με τον Μπρους Γουέιν να μεγαλώνει ανάμεσα στη φτώχεια της Γκόθαμ, τον Τζιμ Γκόρντον να είναι διαρκώς στα όρια της αυτοκτονίας και την Κατγούμαν να είναι μια πόρνη. Θα θέλαμε τόσο μα τόσο πολύ να ήμασταν παρόντες στο μήτινγκ στο στούντιο όταν ο Αρονόφσκι τα παρουσίασε όλα αυτά. Φυσικά το σχέδιο ναυάγησε κι αντ’αυτού προσελήφθη ο Κρίστοφερ Νόλαν.

(Α και ναι, επίσης ο Κλιντ Ίστγουντ θα έπαιζε τον Μπάτμαν. Κάπως.)

Το Ραντεβού με τον Ράμα του Ντέιβιντ Φίντσερ

Βασισμένο σε μια ιστορία του Άρθουρ Σ. Κλαρκ για ένα τεράστιο εξωγήινο σκάφος που εισέρχεται σε γήινη τροχιά κάποια στιγμή μέσα στον 22ο αιώνα, αυτή η ταινία που φημολογείτο επί τουλάχιστον μία ολόκληρη δεκαετία για τον Φίντσερ θα ήταν πρακτικά βέβαιο αριστούργημα. Πρότζεκτ πάθους για τον Μόργκαν Φρίμαν που θα πρωταγωνιστούσε, ακόμα προσπαθεί να την κάνει πραγματικότητα, αλλά πλέον ο Φίντσερ βρίσκεται ανάμεσα σε πρότζεκτ, ενώ το διάστημα εκείνο είχε συμπέσει με το μεγάλο του κενό από το Panic Room ως το Zodiac. Το timing ήταν ιδανικό.

Το Batman Vs. Superman του Βόλφγκανγκ Πίτερσεν

Βασικά για να είμαστε ειλικρνείς αυτό δε θα θέλαμε ιδιαίτερα να το δούμε, μοιάζει με φοβερή μπούρδα. Κλασικό υπερηρωικό ‘versus story’, δύο υπερήρωες τσακώνονται για τα 2/3 της ταινίας και στο τέλος συνειδητοποιούν πως όλα οφείλονταν σε μια παρεξήγηση, ενώνουν τις δυνάμεις τους και νικάνε τον κακό. Ugh. Όμως ΟΚ, σκέψου τους μαζί στην οθόνη. Ίσως το δούμε αν κάποτε καταφέρει η WB να βάλει μπροστά το Justice League, αλλά εκεί θα είναι και όλες οι δευτεράντζες του DC Universe. Εκεί θα ήταν οι δυο τους και ο Τζόκερ. ΑΑΑ+.

(Στο “I Am Legend” η ταινία πάντως υπήρξε. Από εκεί είναι η παραπάνω εικόνα.)

Το Megalopolis του Φράνσις Φορντ Κόπολα

Αυτό εδώ φώναζε ‘έργο ζωής’. Ο Κόπολα είχε μαζέψει ένα τρελό καστ που συμπεριελάμβανε Νίκολας Κέιτζ, Πολ Νιούμαν, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Κέβιν Σπέισι και Ράσελ Κρόου (καλησπέρα σας) για μια επική ιστορία που θα διαπερνούσε δεκαετίες ανάπτυξης, για έναν άντρα με τη δυνατότητα να σταματά το χρόνο, που εκμεταλλεύεται το χάρισμά του για να μετατρέψει τη Νέα Υόρκη σε μια πολιτιστική και εμπορική υπερδύναμη ύστερα από μια τεράστια καταστροφή. Μόνο που τότε συνέβη μια αληθινή καταστροφή, η 11η Σεπτεμβρίου, το σχέδιο ναυάγησε, και τώρα ο Κόπολα πλέον γυρίζει μόνο κάτι μικρές, μετριότατες ταινίες και καλλιεργεί τα σταφύλια του. Να μπορούσαμε κι εμείς να σταματήσουμε το χρόνο.

Το Superman Lives του Τιμ Μπάρτον

Δεν ακούω κουβέντα. Τον Σούπερμαν του Τιμ Μπάρτον με τον Νίκολας Κέιτζ, θα έδινα την ψυχή μου για τον έχω δει. Προφανώς δε συνέβη ποτέ επειδή ο κόσμος στον οποίον ζούμε, καλός είναι μεν, αλλά δεν έχει κερδίσει ακόμα το δικαίωμα σε τόση awesomeness. Δεν είμαστε άξιοι.

Το Heart of Darkness του Όρσον Γουέλς

Ο Γουέλς γενικά, όπως κι ο Κιούμπρικ, έχει αφήσει πίσω μια λίστα πραγμάτων αρκετών για καριέρες πέντε άλλων σκηνοθέτων, αλλά από όλα αν διαλέγαμε ένα θα ήταν αυτό. Το βιβλίο από το οποίο δεκαετίες αργότερα γεννήθηκε η “Αποκάλυψη Τώρα”, ο Γουέλς σκόπευε να το μεταφέρει στο σινεμά ως μια επική διαδρομή πρώτου προσώπου στη ζούγκλα. Όλο το φιλμ θα ήταν υποκειμενικό, μέσα από το βλέμμα του κεντρικού ήρωα (τον οποίον προφανώς δε θα βλέπαμε ποτέ, ίσως σε κανά καθρέφτη αν ο Γουέλς είχε όρεξη για εξυπνάδες, και τη φωνή του οποίου θα έκανε ο ίδιος.) Σκέψου το. Απλά.

Το Superman: Flyby του Τζέι Τζέι Έιμπραμς

Το σενάριο του Τζέι Τζέι (πριν γίνει το εργοστάσιο που είναι σήμερα) επαναφαντάζεται τόσο ριζικά όλη τη μυθολογία του Σούπερμαν που γι’αυτό και μόνο οφείλουμε κάποτε να το δούμε σε κάποια μορφή. Ας γίνει κόμικ δηλαδή, πώς το λένε. Εκεί η μυθολογία του Σούπερμαν είναι πλέον ένα διαγαλαξιακό έπος οικογενειακής αντιπαλότητας, ο Κρύπτον υπάρχει ακόμα κι ο Λεξ Λούθορ είναι… Λοιπόν, ΟΚ, ας μη τα πούμε όλα. Αλλά είναι παλαβό. Το όλο στόρι είναι απλά παλαβό. Φυσικά δε συνέβη ποτέ γιατί δες αντιδράσεις ανθρώπων για την ανατροπή του “Iron Man 3” και θα καταλάβεις το γιατί.

Το Dune του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι

Ο μεγάλος δημιουργός πίσω από το καλτ αριστούργημα The Holy Mountain, αλλά και ένα από τα εμβληματικότερα Ευρωπαϊκά κόμικς στην ιστορία, το Incal, είχε μαζέψει ένα αδιανόητο καστ (μεταξύ των οποίων ο Όρσον Γουέλς, ο Αλέν Ντελόν, ο Μικ Τζάγκερ και ο Σαλβαδόρ Νταλί!!!11! Τη μουσική θα έγραφαν οι Pink Floyd) για την μεταφορά που σχεδίαζε του διάσημου βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Φρανκ Χέρμπερτ. Όμως η ανεξάρτητη χρηματοδότηση γρήγορα εξαντλήθηκε, τα στούντιο σφύριζαν αδιάφορα κι έτσι το πρότζεκτ ακυρώθηκε. Άφησε όμως πίσω του κληρονομιά: Το μεν Dune μεταφέρθηκε αργότερα στο σινεμά από τον Ντέιβιντ Λιντς (ΟΚ, αυτό δεν ήταν απαραίτητο υποθέτω), ο δε HR Giger που ήταν εκ των καλλιτεχνών επί του σχεδιασμού της ταινίας, χρησιμοποίησε ιδέες του για να δημιουργήσει αργότερα το Alien. Και κυριότερα, ο ίδιος ο Γιοντορόφσκι, μαζί με τον Μοέμπιους (που επίσης θα δούλευε στο Dune) πήραν την ενέργεια εκείνου του πρότζεκτ και τη χρησιμοποίησαν προς άλλη κατεύθυνση. Και γεννηθηκε το Incal.

(Ένα ντοκιμαντέρ πάνω σε αυτό το πρότζεκτ θα βγει φέτος στις αίθουσες, με τίτλο Jodorowsky’s Dune.)

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Τζον Μπούρμαν

Ναι, ναι, Πίτερ Τζάκσον, Όσκαρ, γαμώ. Εντάξει.

Ο Τζον Μπούρμαν θα γύριζε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών με πρωταγωνιστές τους Beatles. Φιλάκια.