14 τρομακτικοί villains που έγραψαν ιστορία στο σινεμά

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Σαγόνια από τις περιπέτειες του James Bond με πρωταγωνιστή τον Roger Moore; Μάλλον, κανείς. Άλλωστε, είναι τόσο έντονο το αποτύπωμα που άφησε ο κατά κόσμον Richard Kiel στο σύμπαν του 0007, ώστε ο Javier Bardem να αντιγράψει πολύ προσεκτικά στοιχεία για τον δικό του «κακό» στο Skyfall.

Οι villains ήταν πάντα το αλατοπίπερο του σινεμά, χωρίς αυτούς ο κινηματογράφος θα ήταν κάτι το τρομερά βαρετό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που εμφανίστηκαν οι ιστορίες στο φιλμ, οι «κακοί» είχαν ξεχωριστή θέση στη μεγάλη οθόνη.

Ακολουθούν 14 villains που έγραψαν τη δικιά τους ιστορία στο σινεμά. Αδίστακτοι, σιχαμεροί, τοξικοί χαρακτήρες που όμως δε θα ξεπεράσουμε ποτέ. (Όχι ότι θέλαμε δηλαδή).

Ο Hans του Μ (1931)

«Τι ωραία μπάλα έχεις εκεί», λέει ο Peter Lorre, με τα χαρακτηριστικά γουρλωτά μάτια του, πριν κακοποιήσει και σκοτώσει ένα ακόμη παιδί. Όλα αυτά, σε μια ταινία (του Fritz Lang) που είμαι σίγουρος ότι ο Hannibal Lecter και οι άλλοι μορφωμένοι serial killers βλέπουν στο repeat.

O Frank του Kάποτε στη Δύση (1968)

Ο Sergio Leone είχε τη φλασιά να βάλει τον Henry Fonda (μπαμπά της Jane και αγαπημένο ηθοποιό της Αμερικής) να υποδυθεί ένα αδίστακτο δολοφόνο παιδιών. Εκείνος δέχτηκε. Και το κοινό είδε τα χαρακτηριστικά μπλε μάτια του να μένουν παγωμένα καθώς σκότωνε τον Brett McBain και τα τρία του παιδιά.

Η νοσοκόμα Ratched του Η φωλιά του κούκου (1975)

Η φασίστρια με τη λευκή στολή (Louise Fletcher) δεν κατάφερε να σπάσει τον τσαμπουκά του Jack Nicholson και να τον μετατρέψει σε υπάκουο pet όπως τους υπόλοιπους ασθενείς της. Αλλά, προσωπικά, μου είχε δημιουργήσει εφιάλτες για πολύ καιρό μετά.

Ο Kurtz του Αποκάλυψη, Τώρα! (1979)

Ο Marlon Brando είναι 200 κιλά, με ξυρισμένο κεφάλι και λατρεύεται σαν θεός από μια φυλή πρωτόγονων. Κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να του είχε συμβεί και στην πραγματικότητα. Ναι, το παλικάρι έχει κατάμαυρη καρδία. Και ευχαρίστως θα ξερίζωνε τη δικιά σου χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο Jack του Η Λάμψη (1980)

Προφανώς, και έχουν δίκαιο όσοι ισχυρίζονται ότι ο Jack Nicholson ήταν απλά ένα πιόνι στα νύχια του σατανικού Overlook hotel. Αλλά το βλέμμα του τρελού τη στιγμή που σπάει με το τσεκούρι την πόρτα είναι όλο δικό του. Και πείθει.

O Frank Booth του Μπλε Βελούδο (1986)

“Baby wants to fuck’’ δηλώνει ο δολοφόνος, απαγωγέας, βιαστής, έμπορος ναρκωτικών -και No1 φαν του Roy Orbinson- Dennis Hopper στην επική του συνάντηση με τη σχιζοφρένεια του David Lynch. H προσωποποίηση του κακού που κρύβεται στην ούγια κάθε μικρής αμερικάνικης πόλης με highlight την απορία «τι στο διάολο ακριβώς ρουφάει με τη μάσκα οξυγόνου».

Ο Hannibal Lecter του Η σιωπή των αμνών (1991)

Όταν το ανόθευτο κακό βίασε την υψηλή διανόηση, γέννησε τον Hannibal του Anthony Hopkins. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει για να σε πείσει ότι είναι το πιο επικίνδυνο αρπακτικό σε απόσταση 300 χιλιομέτρων, είναι να σε κοιτάξει ήρεμα στα μάτια.

Ο Max Cady του Το Ακρωτήρι του φόβου (1991)

Το ταλέντο του στη σωματική βία δεν πιάνει μια μπροστά στο αντίστοιχο στην ψυχολογική. Όπως αποδεικνύει καθώς επιχειρεί να ξελογιάσει τη Juliette Lewis. Γιατί ο γυμνασμένος βαρυποινίτης του Robert De Niro είναι all around ψυχοπαθής.

O Amon Goeth του Η λίστα του Σίντλερ (1993)

Σκέψου απλά πως ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ralph Fiennes είναι αληθινός. Όπως και η συνήθειά του να πυροβολεί κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως σπορ. Θέλεις κάτι άλλο;

O Norman Stansfiled του Leon (1994)

Θα ήταν ντροπή να λείπει ο Gary Oldman από αυτή τη λίστα. Ειδικά εδώ που παίζει έναν από τους σιχαμένα διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου που έχουμε δει. Ναι, χειρότερος από τον Harvey Kaitel στο Bad Lieutenant. Αξέχαστη στιγμή όταν ρωτάει τη Natalie Portman: «Αγαπάς τη ζωή, γλυκεία μου; Αυτό είναι καλό, γιατί δεν αντλώ καμία ηδονή από το να την αφαιρώ από κάποιον που δεν νοιάζεται για αυτή».

Ο Don Logan του Sexy Beast (2000)

Ποιος να το περίμενε ότι ο Μαχάτμα Γκάντι Ben Kingsley θα μπορούσε να κρύβει τόση οργή μέσα στο ξυρισμένο κεφάλι του; Το είδος του «παλιού συνεργάτη» που εύχεσαι ποτέ να μη σου χτυπάει την πόρτα. Και από τους λίγους άντρες που θα μπορούσαν πειστικά να τρομοκρατήσουν τον -εξίσου ταλαντούχο- Ray Winstone.

Ο Patrick Bateman του American Psycho (2000)

Ο ορισμός του ψυχοπαθή είναι το να μην μπορείς να αισθανθείς οτιδήποτε για τον συνάνθρωπό σου. Αυτό ακριβώς που ενσαρκώνει ο Christian Bale. Πανέξυπνος, εφευρετικός και πάντοτε ντυμένος στην τρίχα, θα μπορούσε και να είναι μόνιμο εξώφυλλο στο GQ.

Ο Bill the Butcher του Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002)

Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο (και τυφλό) ζώο στον πλανήτη από τον φανατικό. Είτε είναι κολλημένος με την πατρίδα, είτε με τη θρησκεία. Ο Daniel Day Lewis όχι μόνο είναι και τα δυο, αλλά επιπλέον είναι και βιρτουόζος: όχι στο βιολί αλλά στην χατζάρα του χασάπη, την οποία και δε φοβάται να χρησιμοποιήσει.

Ο Anton Chigurh του No Country for Old Men (2007)

Το κούρεμα, οι ατάκες, το αεροβόλο που σκοτώνει αγελάδες. Οι αδελφοί Cohen δημιούργησαν τον πλέον επικίνδυνο επαγγελματία δολοφόνο της γενιάς μας. Αλλά η σκυλόφατσα και αυτά τα νεκρά, άδεια από ζωή, μάτια. Αυτά ανήκουν στο Javier. O μόνος –μαζί με τον Daniel Day Lewis- που τους δίνεις κάρβουνο και το μετατρέπουν σε διαμάντι.