15 από τους καλύτερους σεφ της μικρής και μεγάλης οθόνης

Οι fictional σεφ έχουν κερδίσει τον θαυμασμό του κοινού καθώς σε αυτές τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές φιγούρες συνυπάρχει το δέος, ο θαυμασμός για ένα εντυπωσιακό ταλέντο, αλλά και η αγωνία για το πώς θα λειτουργήσει το τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό εξηγεί την τεράστια επιτυχία ταινιών, σειρών, αλλά φυσικά και reality που αφορούν τη μαγειρική. Σαν να βλέπεις ένα σπουδαίο τεχνίτη να δημιουργεί (κάτι φύσει συναρπαστικό), αλλά και ταυτόχρονα να μπορείς να αφήσει τη φαντασία σου να καλπάσει δημιουργώντας τις γεύσεις στο μυαλό σου. Τι πιο μαγευτικό;

Και η αγωνία, και η τέχνη, και οι εμμονές, και η εξιλέωση– όλα πλέκονται στις ιστορίες αυτών των χαρακτήρων, σαν μια τέλεια εκτελεσμένη συνταγή. Με αφορμή λοιπόν του The Bear, θυμόμαστε μερικούς από τους αγαπημένους μας σεφ μικρής και μεγάλης οθόνης.

Andy Jones (Boiling Point)

Στην κατηγορία των σεφ που αντιμετωπίζουν ένα σωρό προσωπικά προβλήματα τα οποία παρουσιάζονται σε παραλληλισμό με έναν χαλασμό από επαγγελματικές δυσκολίες μες στην κουζίνα. Η ταινία είναι πολύ αγωνιώδης, γυρισμένη σε ένα αδιάκοπο πλάνο πριν το Bear κάνει κάτι αντίστοιχο στην 1η σεζόν.

Είναι μια κάποια υπερβολή το ότι συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια βάρδια, αλλά εντάξει, σου κολλάει τόσο πολύ η κοιλιά στην πλάτη που αυτά δεν τα σκέφτεσαι ενώ βλέπεις.

Carl Casper (Chef)

Το αντίθετο εδώ, κάπως. Αφού κατάφερε να απεμπλακεί από τη Marvel, και πριν χωθεί στα Star Wars, ο Jon Favreau γύρισε την πιο μερακλίδικη ταινία της καριέρας του, παίζοντας ο ίδιος τον σεφ του τίτλου, ο οποίος έχοντας μόλις χάσει τη δουλειά του σε ένα πολύ δημοφιλές εστιατόριο (βλέπε Marvel) ανοίγει food truck και αρχίζει να μαγειρεύει με την καρδιά του και για τη φάση του.

Ό,τι πιο τσιλ και φαν, και κρίμα που ο ίδιος ο Favreau δεν ακολούθησε όντως αυτή τη “food truck” διαδρομή και στη συνέχεια της καριέρας του.

Remy (Ratatouille)

Είναι hot take να πεις ότι αυτή είναι η καλύτερη ταινία της Pixar; Επειδή είναι. Σαν αντίστροφη ιστορία παραμυθιού, το Ratatouille θυμίζει πως η σπουδαιότητα μπορεί να προέρχεται από οπουδήποτε και να μοιάζει με το οτιδήποτε. Είναι άλλη μια (βλέπει και Chef) αλληγορία με τη μαγειρική στο ρόλο της δημιουργίας και της τέχνης γενικότερα.

Ο Remy μαγειρεύει, ο Anton Ego κλαίει καθώς βιώνει κάτι καινούριο αλλά και παμπάλαιο την ίδια στιγμή, κι εμείς προσκυνάμε, τι να κάνουμε.

Adam Jones (Burnt)

O πρώτος Bradley Cooper της λίστας ακολουθεί μια τρομερά γνώριμη διαδρομή: Του σεφ που βλέπει την καριέρα του να καταστρέφεται και που επιχειρεί να ξεκινήσει ξανά και να αναστήσει την καριέρα του κάνοντας κάτι νέο. Τα έχουμε δει και καλύτερα, αλλά ο Cooper είναι πάντα φοβερός, και το καστ είναι γεμάτο φανταστικά πρόσωπα.

Jack Bourdain (Kitchen Confidential)

Δεύτερος και καλύτερος B-Coops της λίστας, για μια σειρά που είναι ο ορισμός του «μπροστά από την εποχή της». Το Kitchen Confidential έκανε πρεμιέρα το 2005, κράτησε μόνο 13 επεισόδια πριν κοπεί, κι είχε τον Cooper πριν τη δόξα του Hangover να παίζει μια εκδοχή του Anthony Bourdain, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του.

Είναι γυρισμένο σαν sitcom, αλλά περισσότερο κοντά στη σύγχρονη λογική της αιχμηρής κωμωδίας στην οποία δεν γελάς στα αλήθεια. Έχει δυνατό καστ και διαχειρίζεται ιστορίες και καταστάσεις που θα βλέπαμε ένα σωρό αντίστοιχες σειρές και ταινίες να ανακυκλώνουν χρόνια μετά. Είπαμε, μπροστά από την εποχή του.

Julia Child (Julie and Julia)

Η τελευταία ταινία της Nora Ephron είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες απόπειρες βιογραφικού σινεμά, βάζοντας σε παράλληλες αφηγήσεις δύο μαγείρισσες σε διαφορετικές εποχές– την Julia Child (που παίζει η Meryl Streep σε μια από αυτές τις ερμηνείες-μιμήσεις) και την Julie Powell που προσπαθεί να μαγειρέψει όλες τις συνταγές της Child μέσα σε ένα χρόνο.

Η ταινία έχει ωραίες αντιπαραβολές και μέσα από την παράλληλη ανάπτυξη (και το κοντράστ των εποχών) αποφεύγει να μοιάζει συμβατική σαν ιστορία. Φυσικά, τα πιάτα είναι όλα απολαυστικά– και μπόνους πόντοι για την παρουσία του Stanley Tucci, ο οποίος είναι από μόνος του ένα entry στη λίστα των καλύτερων σεφ της οθόνης λόγω της online παρουσίας του. Να, εδώ με ύφος σας τα λέει ωραία για το πώς μαγείρεψε τα φασολάκια του.

Carmy & Sydney (The Bear)

H μεγάλη νίκη του Bear είναι το πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο χαρακτήρες. Σε ανησυχίες, σε στυλ, σε προσέγγιση. Κι έτσι, αυτό που θα έμοιαζε από μόνο του σαν κάποια χιλιοειπωμένη ιστορία (ο σεφ που έχασε τα πάντα και ξεκινάει από το μηδέν σε νέες συνθήκες / η νέα τρομερά ταλαντούχα σεφ που κανείς δεν παίρνει όσο σοβαρά της αξίζει) στο Bear γίνεται κάτι απολαυστικά φρέσκο. Α, σαν αυτό που έκανε η Nora Ephron περίπου. Απλά μετά θες ηρεμιστικά για να συνέλθεις. Ή/και ένα εντυπωσιακό ριζότο. Ό,τι λειτουργεί για τον καθένα.

Amanda Shelton (Simply Irresistible)

Πιστεύατε ότι ΔΕΝ θα είχαμε σε αυτή τη λίστα τη ρομαντική κομεντί του 1999 με τη Sarah ‘Buffy’ Michelle Gellar που κανείς απολύτως άνθρωπος στον πλανήτη δεν θυμάται, για μια κοπέλα που κληρονομεί το εστιατόριο της μητέρας της αλλά δεν έχει ιδέα πώς να μαγειρέψει οτιδήποτε της προκοπής, μέχρι που ερωτεύεται κι αρχίζει να μαγειρεύει ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ της, καταφέρνοντας να γίνει η σπουδαιότερη σεφ; Αλήθεια; Το πιστεύατε; Ντροπή. Για ποιους μας περάσατε.

Chef Slowik (The Menu)

Συνεχίζοντας λίγο το μοτίβο των Συμβολικών Σεφ, εδώ έχουμε έναν μπαϊλντισμένο Ralph Fiennes να παίζει έναν έξαλλο σεφ που απεχθάνεται: τους πλούσιους, όσους δεν καταλαβαίνουν το φαγητό του, όσους πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους λόγω FOMO κι όχι επειδή απολαμβάνουν αυτό που τρώνε, και γενικώς τους ανθρώπους.

Δε θα πω ότι δεν τον καταλαβαίνω. Η ταινία κερδίζει πολύ χάρη στα μενού, τα οποία είναι τόσο κονσεπτικά που καταλήγουν να μετατρέπουν την ίδια την ταινία σε ένα τεράστιο συμβολικό πολυ-μενού. Δείτε την, αλλά όχι από FOMO επειδή σας το λέμε εμείς, θα κάνετε έξαλλος και τον Slowik, όχι τίποτα άλλο.

Tita (Like Water for Chocolate)

Άλλο ένα περήφανο entry στην κατηγορία «βάζει τα συναισθήματα στη μαγειρική της» (το οποίο σημειωτέον συνήθως αφορά γυναίκες σεφ – οι άντρες είναι οι πιο κυνηγημένοι από τη ζωή και καταραμένοι καλλιτέχνες), αυτό το μεξικάνικο χιτ του ‘92 έφτασε μέχρι τις Χρυσές Σφαίρες, έκανε όνομα τον Αλφόνσο Αράου, και συνέδεσε την κινηματογραφική μαγειρική με την παράδοση του μαγικού ρεαλισμού. Η Tita κυριολεκτικά γεννιέται πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, σε περίπτωση που αναρωτιέστε πόσο διακριτική είναι η ταινία με το πάθος και με τους συμβολισμούς της.

Jiro (Jiro Dreams of Sushi)

Κλέβουμε λίγο με ένα ντοκιμαντέρ, ο Jiro είναι δηλαδή σεφ και στον αληθινό κόσμο, όχι μόνο στο σινεμά. Θα μου πείτε, γιατί δεν έβαλες και το Parts Unknown τότε ρε φίλε; Θα πω ότι πρώτον αυτό είναι σειρά από ταξιδιωτικά essays και δεύτερον ότι τον Bourdain τον συμπεριέλαβα παραπάνω με το Kitchen Confidential.

Τέλος πάντων, το Dreams of Sushi είναι μεγάλο χιτ για το είδος του, προφιλάρει τον τότε 85χρονο sushi master ενός εστιατορίου τριών αστεριών Μισελέν και εστιάζει απόλυτα πάνω στην τέχνη του και στην επιχείρησή του. Λίγα πράγματα είναι πιο συναρπαστικά γενικώς από το να βλέπεις από τρομερά κοντινή απόσταση, έναν άνθρωπο που είναι τέλειος τεχνίτης σε ένα πράγμα, να το εκτελεί ξανά και ξανά.

Ned (Pushing Daisies)

Λατρεύω αυτή τη σειρά και ναι, ο Ned (του φοβερά χαρισματικού Lee Pace) είναι μάγειρας οπότε ταιριάζει κι εδώ. Μαγειρεύει πίτες φυσικά, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι φτιαγμένες με τη γλώσσα της αγάπης και της μελαγχολίας, οπότε είναι πεντανόστιμες, φαίνονται.

Βλέπεις, ο Ned δεν μπορεί να αγγίξει ποτέ του το κορίτσι που αγαπάει, γιατί το επόμενο άγγιγμά του θα τη σκοτώσει για πάντα – κάποια ψυχή το σκέφτηκε αυτό το κόνσεπτ, και σε αυτή την ψυχή θέλω αφενός να πω μπράβο, κι αφετέρου να προσφέρει ένα κομμάτι από κάποια πίτα του Ned, έτσι, να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Babette Hersant (Babette’s Feast)

Μια Γαλλίδα σπιτονοικοκυρά φέρνει την επανάσταση σε ένα χωριό βαθύτατα ευσεβών κατοίκων της Δανίας – επανάσταση που παίρνει τη μορφή ενός απίστευτου δείπνου, μαγειρεμένου και φροντισμένου σαν να επρόκειτο για ολόκληρη ηθική κατάθεση.

Βραβευμένο με Όσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ το 1988, όπου το δείπνο του τίτλου καταλαμβάνει όλη την τρίτη πράξη του φιλμ και παραμένει μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές της κινηματογραφικής γαστριμαργίας.

Primo (Big Night)

Και ξέρετε τι; Θα κλείσουμε με άλλον έναν Stanley Tucci, επειδή το σηκώνει η περίσταση. Δεν παίζει τον σεφ, αλλά πρώτον, έχει συν-σκηνοθετήσει αυτή την ταινία του 1996 και δεύτερον, πρωταγωνιστεί ως ο αδερφός του ιδιοφυούς σεφ Primo (Tony Shalhoub), που κρατά το ρόλο του μάνατζερ του οικογενειακού εστιατορίου, κάτι σαν τον Ritchie του Bear ας πούμε.

Τιμιότατο φιλμ, με πολύ φαγητό, πολύ δράμα, και πολύ Tucci.