15 διάσημα θρίλερ βασισμένα σε αληθινές υποθέσεις

Η διαχρονική επιτυχία των θρίλερ που βασίζονται σε αληθινές υποθέσεις εξηγεί και την πρόσφατη επέλαση του true crime. Οι άνθρωποι έχουμε μια εγγενή περιέργεια για τον αληθινό, κατά τα φαινόμενα έστω, τρόμο που μπορεί να έχουν αντιμετωπίσει συνάνθρωποί μας. Τον τρόμο του μπαμπούλα στο τέλος του δρόμου, τον τρόμο του πνεύματος με τις ανολοκλήρωτες υποχρεώσεις, τον τρόμο του Κακού που μπορεί να μας κυριεύσει.

Στην παρακάτω λίστα θα βρεις αληθινές υποθέσεις που ενέπνευσαν διάσημα επιτυχημένα θρίλερ, κάποια εκ των οποίων δεν θα σκεφτόσουν καν ότι θα μπορούσαν να έχουν βασιστεί στην πραγματική ζωή.

Veronica

Το ισπανικό θρίλερ Veronica είχε γίνει ένα αναπάντεχο χιτ στο Netflix το 2018, με πολλούς από τους θεατές να κάνουν viral την ταινία επειδή δεν μπορούσαν να την ολοκληρώσουν από τον φόβο. Η ταινία δαιμονισμού του Paco Plaza ακολούθησε ένα κορίτσι που θα προσπαθούσε να προστατεύσει τα αδέρφια της με κάθε κόστος, και βασίστηκε ελαφρώς σε μία αληθινή υπόθεση των ‘90s.

Πρόκειται για την Estefania Gutierrez Lazaro που ζούσε με την οικογένειά της στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ‘90, μέχρι που πέθανε σε νοσοκομείο της πόλης το ‘91 μετά από μήνες παραισθήσεων και κρίσεων. Επίσημη αιτία θανάτου δεν έχει καταγραφεί. Τουλάχιστον όχι κάποια που να έχει δημοσιοποιηθεί από τους γονείς της. Λίγο καιρό νωρίτερα, η νεαρή κοπέλα αρρώστησε στο σχολείο κατά τη διάρκεια μιας σεάνς που έκανε με φίλες της. Τη σεάνς είχε διακόψει μια καλόγρια που έσπασε τον Ouija board των κοριτσιών. Τα κορίτσια θα υποστήριζαν ότι είχαν δει καπνό να βγαίνει από το στόμα της φίλης τους.

Οι διαστάσεις θρύλου που κατέληξε να έχει η υπόθεση δόθηκαν στη συνέχεια, μέσα από αναφορές που κατέγραψαν αστυνομικοί στο σπίτι της οικογένειας Lazaro. Ο επικεφαλής επιθεωρητής της Εθνικής Αστυνομίας, Jose Pedro Negri, και τρεις ακόμη αξιωματικοί ισχυρίστηκαν ότι είδαν την πόρτα μιας ντουλάπας να ανοίγει με αφύσικο τρόπο, και μια διακοσμητική φιγούρα του Ιησού να έχει διαχωριστεί από τον σταυρό της. Αυτά χώρια από μαρτυρίες των γονιών της για μυστήριους ψιθύρους, κινούμενα αντικείμενα, παράξενα φαινόμενα στον ηλεκτρισμό του σπιτιού και βροντερά χτυπήματα από πόρτες. Μιλάμε για την πρώτη φορά που ισχυρισμοί αστυνομικών περί παραφυσικών γεγονότων έχουν καταγραφεί σε επίσημη αστυνομική δήλωση.

The Conjuring

Ένας από τους κυριότερους λόγους που το franchise του Conjuring από τον τσάρο του τρόμου James Wan είχε εξαρχής καύσιμο, ήταν το γεγονός ότι το ζεύγος των Ed και Lorraine Warren που υποδύονται ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga είχαν ήδη συντροφεύσει – και τρομάξει! – κάμποσες γενιές Αμερικανών. Οι ήρωες των ταινιών βασίζονται σε πραγματικό ζευγάρι ερευνητών μεταφυσικών φαινομένων που είχαν απασχολήσει πολλές αμερικανικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και βιβλία όσο ήταν ακόμα ενεργοί.

Οι Warren είχαν όντως κληθεί από την οικογένεια Perron στη φάρμα τους στο Λονγκ Άιλαντ στα ‘70s, με την ελπίδα να τους απαλλάξουν από τις δαιμονικές οντότητες που πίστευαν ότι είχαν κάνει κατάληψη στο σπίτι τους. Μία από τις κόρες της οικογένειας, η Andrea Perron, έχει μάλιστα γράψει τη σειρά βιβλίων House of Darkness γύρω από τα γεγονότα. Όσο για την κούκλα Annabelle που απέκτησε το δικό της υπο-franchise, αυτή υπάρχει ακόμα αποθηκευμένη στο σπίτι των Warren.

 

 

 

The Amityville Horror

Το θρίλερ Amityville Horror και όσες ταινίες έχουν ακολουθήσει για το στοιχειωμένο σπίτι της ήσυχης συνοικίας του Amityville βασίζονται στο ομώνυμο βιβλίο του Jay Anson από το 1977, που με τη σειρά του είχε καταγράψει τις μαρτυρίες των George και Kathy Lutz. Οι Lutz εγκατέλειψαν το νέο τους σπίτι 28 μόλις ημέρες αφού είχαν εγκατασταθεί σε αυτό, με την αφορμή ότι το είχε στοιχειώσει το σκοτεινό παρελθόν του: Στο συγκεκριμένο σπίτι στο Amityville ένας πατέρας είχε πυροβολήσει και σκοτώσει έξι μέλη της οικογένειάς του λίγα χρόνια νωρίτερα.

Η υπόθεση του Amityville είναι φοβερά αμφιλεγόμενη, έχει χαρακτηριστεί ως απάτη, και έχει γίνει τροφή για έρευνα πολλαπλών “ghostbusters” που έφταναν κατά καιρούς στο σπίτι για να ανακαλύψουν την αλήθεια. Ο Ed και η Lorraine Warren που αναφέραμε αμέσως πιο πάνω ήταν ανάμεσα σε αυτούς, και υποστήριζαν πάντα πως δεν πρόκειται για κομπίνα. Η εισαγωγική σκηνή του Conjuring 2 μάλιστα λειτούργησε ως αναφορά στην εμπειρία τους στο σπίτι.

The Strangers

Ο Bryan Bertino, ο σκηνοθέτης της ανέλπιστης επιτυχίας του 2008, είχε συλλάβει το θρίλερ μέσα από μια προσωπική του εμπειρία. «Ως παιδί ζούσε σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά», είχε αφηγηθεί σε συνέντευξη για το διάσημο θρίλερ. «Ένα βράδυ, όσο οι γονείς μας έλειπαν, κάποιος χτύπησε την πόρτα μας και απάντησε η αδερφή μου. Οι άνθρωποι στην πόρτα ζητούσαν κάποιον που δεν έμενε εκεί. Μάθαμε αργότερα ότι αυτοί οι άνθρωποι χτυπούσαν πόρτες στην περιοχή και, όταν δεν ήταν κανείς σπίτι, έμπαιναν μέσα για να τα κλέψουν».

Ο Bertino εμπνεύστηκε επίσης από τους φόνους του Manson, αλλά και από τις άλυτες δολοφονίες στο Keddie Cabin το 1981.

The Exorcist

Ο συγγραφέας και μετέπειτα σεναριογράφος του Εξορκιστή William Peter Blatty είχε βασίσει το μυθιστόρημα και το έργο του σε ένα άρθρο της Washington Post από το 1949, με τίτλο «Ιερέας Απελευθερώνει Αγόρι από τον Έλεγχο του Διαβόλου στο Βουνό Rainier» (Priest Frees Mt. Rainier Boy Reported Held in Devil’s Grip).

Το άρθρο ακολουθούσε τους ιερείς William S. Bowdern, Edward Hughes, Raymond J. Bishop, και Walter H. Halloran στην προσπάθειά τους να κάνουν εξορκισμό σε ένα αγόρι με ψευδώνυμο “Roland Doe”. Σύμφωνα με τους ιερείς, το αγόρι μιλούσε σε ακατάληπτες γλώσσες, το κρεβάτι του έτρεμε, και υπήρξαν διάφορα αντικείμενα που είχαν ανυψωθεί στο δωμάτιο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Αυτός ο εξορκισμός ήταν ένας από τους τρεις που είχαν εγκριθεί επίσημως από την Καθολική Εκκλησία της Αμερικής εκείνα τα χρόνια.

The Exorcism of Emily Rose

Η Emily Rose ήταν στην πραγματικότητα η Anneliese Michel. Όταν η Michel έγινε 17 ετών, άρχισε να βιώνει τα πρώτα συμπτώματα του φαινομενικού δαιμονισμού της. Έγινε ωστόσο διάγνωση επιληψίας και της δόθηκε φαρμακευτική αγωγή για να την αντιμετωπίσει.

Τα φάρμακα δεν βοήθησαν καθόλου. Η νεαρή γυναίκα συνέχισε να παθαίνει κρίσεις και ισχυριζόταν πως έβλεπε οράματα. Άκουγε επίσης φωνές να της λένε ότι ήταν αμαρτωλή. Έπεσε σε κατάθλιψη, στράφηκε στη θρησκεία και είχε φτάσει να κάνει έως και 600 υποκλίσεις τη μέρα, διαρρηγνύοντας κιόλας τελικά και τους χιαστούς της.

Μέχρι τα 23 της, η Michel είχε περάσει από δεκάδες φαρμακευτικές αγωγές που δεν βοήθησαν καθόλου και από 67 εξορκισμούς σε διάστημα 10 μηνών. Στο τέλος σταμάτησε να τρώει και πέθανε από ασιτία το 1976. Οι γονείς της και δύο από τους ιερείς της βρέθηκαν τελικά ένοχοι στο δικαστήριο με την κατηγορία του φόνου εξ αμελείας επειδή την άφησαν να λιμοκτονήσει.

Poltergeist

Το κλασικό θρίλερ του 1982 όπου είδαμε μια οικογένεια να αγοράζει ένα στοιχειωμένο σπίτι που χτίστηκε πάνω σε τάφους ιθαγενών βασίζεται στην πραγματική υπόθεση της οικογένειας Hermann. Οι Hermanns είχαν αγοράσει όντως ένα σπίτι στο Long Island της Νέας Υόρκης που βρισκόταν πάνω από νεκροταφείο ιθαγενών, και ισχυρίζονταν ότι τους στοίχειωνε ένα φάντασμα που έκανε τα αντικείμενά τους να πετάνε μπροστά στα μάτια τους. Η οικογένεια τελικά εγκατέλειψε το σπίτι και εξακολουθεί να υποστηρίζει μέχρι και σήμερα πως είναι στοιχειωμένο.

Jaws

Ο πιο διάσημος καρχαρίας στο σινεμά βασίστηκε στον πιο διάσημο καρχαρία στην ιστορία ως τώρα. Πρόκειται για να τον λευκό καρχαρία που τρομοκρατούσε τις ακτές του Τζέρσεϊ Σορ το 1916. Αρχικά είχε σκοτώσει τον 25χρονο Charles Vansant που πέθανε από αιμορραγία, πέντε μέρες αργότερα πέθανε από τα ίδια αίτια ένας αχθοφόρος, και λίγο καιρό αργότερα ο ίδιος καρχαρίας σκότωσε ένα αγόρι σε ένα ρυάκι, όπως και τον άνδρα που προσπάθησε να το σώσει. Τριάντα λεπτά αργότερα θα έβρισκε το πέμπτο θύμα του, μόνο που αυτή τη φορά ο νεαρός άντρας θα επιβίωνε. Ο ιχθυολόγος George Burgess έχει αποκαλέσει τη δράση του συγκεκριμένου καρχαρία ως “πρωτοφανή στα χρονικά”.

Ο κινηματογραφικός «συγγενής» του θα μας έδινε ένα από τα πιο επιτυχημένα θρίλερ όλων των εποχών, με τον Steven Spielberg να φτιάχνει το πρώτο «καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ».

Wolf Creek

To Wolf Creek είναι η ιστορία τριών backpackers που χωρίς να το γνωρίζουν έκαναν ωτοστόπ σε έναν σαδιστή δολοφόνο. Το θρίλερ βασίστηκε σε μία αληθινή σειρά φόνων που είχαν κλονίσει το δάσος της πολιτείας Μπελάνγκο στην Αυστραλία στα ‘90s. Ο “Backpacker Killer” Ivan Milat δεν παραδέχτηκε ποτέ την ενοχή του μέχρι το 2019 οπότε και πέθανε, παρότι είχε καταδικαστεί για τον φόνο τουλάχιστον επτά ανθρώπων.

Open Water

Ο Tom και η Eileen Lonergan εγκαταλείφθηκαν κατά λάθος από την ομάδα τους στη διάρκεια scuba diving το 1988, κοντά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας. Η εταιρεία αντιλήφθηκε την απουσία τους δύο ημέρες μετά, όμως οι Lonergan δεν βρέθηκαν ποτέ. Το μοναδικό πράγμα που βρέθηκε ήταν μία υποβρύχια συσκευή εξοπλισμού για δύτες που είχε κολλημένο πάνω της ένα μήνυμα:

«Δευτέρα 26 Ιαν. 1998 8 π.μ. Σε όποιον μπορεί να μας βοηθήσει: Η MV Outer Edge μάς εγκατέλειψε στο Agincourt Reef 25 Ιαν. 98 3 μ.μ. Σας παρακαλούμε βοηθήστε μας, ελάτε να μας διασώσετε πριν πεθάνουμε. Βοήθεια!!!». Ο θάνατος του ζευγαριού οδήγησε σε αυστηρότερες ρυθμίσεις ασφάλειας στο Queensland και την Αυστραλία γενικότερα.

Αυτή η υπόθεση ενέπνευσε το Open Water, με την προσθήκη επιθέσεων από καρχαρίες.

A Nightmare On Elm Street

Ο Wes Craven εμπνεύστηκε το εμβληματικό θρίλερ από μία σειρά άρθρων που εκδίδονταν επί 3 χρόνια στους LA Times τη δεκαετία του ‘80. Τα άρθρα αφορούσαν Ασιάτες, κυρίως πρόσφυγες από την Καμπότζη, που πέθαναν μετά από τρομακτικούς εφιάλτες. Οι άνδρες είχαν φτάσει στην Αμερική για να γλιτώσουν από το καθεστώς του Pol Pot και, μέσα σε έναν χρόνο από την άφιξή τους, είχαν πεθάνει υπό περίπου ίδιες συνθήκες.

Είχαν ξυπνήσει από κάποιον εφιάλτη, είχαν αποφύγει επίτηδες να κοιμηθούν για να μην τον ξαναδούν, υπέκυπταν τελικά λόγω κούρασης και, αφού ξυπνούσαν ξανά ουρλιάζοντας, πέθαιναν. Οι αυτοψίες τους αποκάλυψαν αργότερα ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν σε συγκοπή ή κάποια άλλη καρδιακή ανεπάρκεια. Απλά είχαν πεθάνει. Η πάθηση ονομάστηκε Asian death syndrome από τις ιατρικές αρχές.

Child’s Play

Ο ζωγράφος και συγγραφέας Robert Eugene Otto ισχυρίστηκε το 1909 ότι ένας από τους υπηρέτες του είχε καταραστεί με βουντού το παιδικό του παιχνίδι, την κούκλα που είχε κατονομάσει Robert. Ο Otto υποστήριζε ότι η κούκλα του μπορούσε να μιλάει, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο και γκρέμιζε τα έπιπλα. Μέχρι τον θάνατό του το 1974 τον κρατούσε φυλαγμένο στη σοφίτα, όταν όμως μπήκαν νέοι ιδιοκτήτες στο σπίτι οι φήμες δεν σταμάτησαν. Η νέα οικογένεια είχε και εκείνη παράξενα βιώματα στο σπίτι, τα οποία συνέδεαν με την κούκλα. Αυτή τη στιγμή ο Robert εκτίθεται στο Μουσείο Fort East Martello του Κι Γουέστ.

Psycho

Ο Norman Bates βασίστηκε ελεύθερα στον δολοφόνο Ed Gein. Ο Gein σκότωνε γυναίκες στο Γουισκόνσιν των ‘50s, ξέθαβε πτώματα και έφτιαχνε ενθύμια από ανθρώπινο δέρμα όπως μάσκες για το πρόσωπο, ζώνες, και καλύμματα για καρέκλες. Ο Robert Bloch, ο συγγραφέας του Ψυχώ, εμπνεύστηκε τη αλληλοεξαρτώμενη σχέση του Bates με τη μητέρα του από τη δύσκολη σχέση που είχε ο Gein με τη δική του μητέρα. Η Augusta Gein δεν άφηνε τον Ed να πάει οπουδήποτε πέραν του σχολείου, μετέδιδε σε εκείνον και τους αδερφούς του πως όλες οι γυναίκες πέρα από εκείνη ήταν όργανα του διαβόλου, και κάθε φορά που προσπαθούσε να κάνει φίλους τον τιμωρούσε σκληρά. Ο Gein είναι θαμμένος κοντά στην υπόλοιπη του οικογένειά του, σε τάφο χωρίς όνομα.

The Texas Chainsaw Massacre

Ο Leatherface -όπως και ο Buffalo Bill της Σιωπής των Αμνών– είχαν εμπνευστεί από τον Ed Gein που μόλις αναφέραμε. Εάν θέλεις να δεις μια πιο πιστή απεικόνιση της ζωής του Gein, το θρίλερ Deranged είναι η πιο αντιπροσωπευτική τέτοια ως τώρα.

The Blob

Κι όμως, το θρίλερ ‘The Blob’ βασίστηκε σε ένα άρθρο των New York Times από το 1950 με τίτλο «Ένας Δίσκος Αιωρείται Προς τη Γη και Σερβίρει μία Θεωρία». Η υπόθεση ακολουθούσε τέσσερις αστυνομικούς στη Φιλαδέλφεια που είχαν έρθει σε επαφή με ένα αλλόκοτο, κολλώδες υλικό που πλέον πιστεύεται ότι ήταν το “Star Jelly”, μία διάφανη ουσία. Όταν ένας από τους αστυνομικούς προσπάθησε να απομακρύνει τη κολλώδη ουσία, αυτή άρχισε να διαλύεται και να εξατμίζεται. Όταν λοιπόν το FBI έφτασε στη σκηνή, οι τέσσερις άνδρες δεν είχαν τίποτα να τους δείξουν πέρα από ένα σημάδι στο έδαφος.