15 σημειώσεις για το Ghostbusters που μόλις έκλεισε τα 40

Who you gonna call? Στις 8 Ιουνίου του 1984 θα παίρναμε τους Ghostbusters. Η ταινία που κλείνει σήμερα τα 40 της χρόνια ανήκει σε ένα σημαδιακό κινηματογραφικό καλοκαίρι, και μάλιστα είχε κυκλοφορήσει την ακριβώς ίδια μέρα με τα επίσης εμβληματικά Gremlins.

Οι δύο ταινίες είχαν παραμείνει στην κορυφή του box-office επί έξι εβδομάδες, με τα Gremlins ακριβώς πίσω από τους Ghostbusters. Το Gremlins κατέχει το ρεκόρ ως η ταινία με τα μεγαλύτερα έσοδα που δεν έφτασε ποτέ στο νούμερο ένα από όταν ξεκίνησε η καταγραφή στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Το ίδιο καλοκαίρι, το The Karate Kid θα έφτανε σχεδόν τα 250 εκατομμύρια δολάρια, ενώ δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει ψηλότερα από την τέταρτη θέση. Ναι, αυτό λέγεται word of mouth. Τι ιδέα!

Το Ghostbusters ήταν ένα ρίσκο μεγάλου προϋπολογισμού για την Columbia, σε μια εποχή που τα 80 εκατομμύρια δολάρια θεωρούνταν υψηλά για μία εγχώρια κωμωδία που μπορεί να μην ταξίδευε έξω από τα σύνορα της Βόρειας Αμερικής. Το ρίσκο φάνηκε να δικαιολογείται από την επανένωση του Καναδού σκηνοθέτη Ivan Reitman με τον Bill Murray μετά τα Meatballs και Stripes, με τον Dan Aykroyd μετά το Blues Brothers, αλλά και την Sigourney Weaver που μόλις είχε σκίσει με το Alien. Η Columbia βασιζόταν επίσης στην επιτυχία της ταινίας φαντασμάτων Poltergeist, καθώς και του An American Werewolf in London.

Οι κωμωδίες γίνονταν φυσικά συχνά επιτυχίες μεγάλου μεγέθους, λίγες όμως είχαν φτάσει στα ύψη του Ghostbusters, της μεγαλύτερης κυκλοφορίας της χρονιάς και κορυφαία ταινία της δεκαετίας του 1980 που δεν είχε σκηνοθετήσει ο Steven Spielberg ή ο George Lucas.

Ακολουθούν 15 fun facts για το αγαπημένο μας Ghostbusters:

1. Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ

Πριν οι Ghostbusters καθιερωθούν στη Νέα Υόρκη, θα θυμάσαι ότι έβγαλαν ένα διαφημιστικό σποτ για να διαφημίσουν τις υπηρεσίες τους. Τα τρία αρχικά μέλη – ο Peter Venkman (Bill Murray), ο Ray Stantz (Dan Aykroyd) και ο Egon Spengler (Harold Ramis) – εμφανίζονται στην τηλεόραση, μαζί με τον αριθμό 555-2368, για την περίπτωση που ήθελε κάποιος να τους καλέσει για βοήθεια.

Κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής προβολής της ταινίας το 1984, ο Ivan Reitman είχε δείξει την ίδια ακριβώς διαφήμιση, η οποία επέτρεπε στον κόσμο να τηλεφωνήσει. Οι καλούντες άκουγαν ένα προηχογραφημένο μήνυμα από τον Bill Murray και τον Dan Aykroyd, οι οποίοι ανακοίνωναν ότι δεν μπορούσαν να απαντήσουν, καθώς ήταν απασχολημένοι με τη διάσωση φαντασμάτων.

Ο αριθμός δεχόταν 1.000 κλήσεις κάθε ώρα, 24 ώρες το 24ωρο, επί αρκετές εβδομάδες. Δυστυχώς η γραμμή δεν λειτουργεί πλέον, οπότε αν σε ενοχλούν παράξενοι θόρυβοι μέσα στη νύχτα ή αν βιώνεις τρόμο σε υπόγεια και σοφίτες, λυπάμαι αλλά δεν μπορούν να σε βοηθήσουν πια.

2. ΤΟ “GHOSTBUSTERS” ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΤΙΤΛΟΣ

Το Ghostbusters είναι ένας τόσο εμβληματικός τίτλος – τόσο όμως, που πολλοί φαν δεν έχουν παρατηρήσει ότι, μετά την εναρκτήρια σκηνή στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης στην ταινία του 1984, ο τίτλος που εμφανίζεται στην οθόνη είναι στην πραγματικότητα δύο λέξεις και όχι μία: Ghost Busters.

Πριν οι δημιουργοί της ταινίας καταλήξουν στον εμβληματικό πλέον τίτλο, ο Dan Aykroyd είχε σκεφτεί τον τίτλο Ghost Smashers, ενώ το Ghostbreakers ήταν επίσης μια επιλογή. Η πινακίδα έξω από τον πυροσβεστικό σταθμό των Ghostbusters στη Νέα Υόρκη είχε ακόμη και παραλλαγές αυτών των τίτλων κατά τη διάρκεια της παραγωγής.

Το Ghostbusters λοιπόν δεν ήταν διαθέσιμο λόγω του Ghostbusters (1975) της Filmation, μίας άσχετης τηλεοπτικής σειράς (υπάρχει επίσης ένα κινούμενο σχέδιο του 1986). Τελικά η Columbia Pictures απέκτησε τα δικαιώματα, ενώ η σειρά The Real Ghostbusters (1986 – 1991) ονομάστηκε έτσι ώστε να ξεχωρίζει από την έκδοση της Filmation.

3. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ WINSTON ΕΙΧΕ ΔΟΘΕΙ ΣΤΟΝ EDDIE MURPHY

Ο Winston υποτίθεται θα εντασσόταν στην ομάδα από πολύ νωρίτερα, και θα ήταν στις σκηνές όπου οι Ghostbusters συλλαμβάνουν τον Slimer. Οι προηγούμενες εκδοχές του σεναρίου περιλάμβαναν επίσης μία ιστορία που περιέγραφε λεπτομερώς τις μέρες του στην Πολεμική Αεροπορία, κάτι που χρησιμοποιεί και η σειρά κόμικ Ghostbusters της IDW.

Ωστόσο, όταν ο Eddie Murphy απέρριψε τον ρόλο του Winston Zeddemore και όταν το στούντιο θέλησε κατά συνέπεια να δώσει στον Bill Murray μεγαλύτερο ρόλο στην ταινία, αυτό οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές στο σενάριο, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του Winston να παραλειφθεί από πολλές σκηνές.

4. Ο DAN AYKROYD ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Ο Dan Aykroyd μεγάλωσε περιτριγυρισμένος από πνευματιστές. Ο προπάππους του, ο Samuel A. Aykroyd, ήταν ένας γνωστός ερευνητής παραφυσικών δυνάμεων του 19ου αιώνα, ο οποίος διεξήγαγε συνεδρίες στο αγροτόσπιτο της οικογένειας Aykroyd στο ανατολικό Οντάριο, μαζί με ένα μέντιουμ ονόματι Walter Ashurst.

Αυτή η προτίμηση για το παραφυσικό μεταβιβάστηκε στον παππού του Aykroyd, τον Maurice, ο οποίος ήταν μηχανικός της τηλεφωνικής εταιρείας Bell. Ο Maurice ακούγεται ότι είχε προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνογνωσία του για να δημιουργήσει ένα κρυστάλλινο ραδιόφωνο υψηλής δόνησης που θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων. Ο πατέρας του Dan δε, ο Peter, διατηρούσε μία μεγάλη βιβλιοθήκη με βιβλία για spooky θέματα (συμπεριλαμβανομένων των σεάνς του προπάππου του), τα οποία κρατούσαν τα φαντάσματα και όχι μόνο στο μυαλό του νεαρού Aykroyd. Αφού έφυγε από το Saturday Night Live (SNL) το 1979 λοιπόν, διάβασε ένα άρθρο για την παραψυχολογία σε μία έκδοση της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, το οποίο ενέπνευσε το Ghostbusters.

5. ΤΟ GHOSTBUSTERS ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ, ΜΑ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Ο Aykroyd βρήκε κωμική έμπνευση σε ταινίες όπως το The Ghost Breakers του Bob Hope, τις κωμωδίες τρόμου των Abbott και Costello, και τις ταινίες των Bowery Boys όπως τα Spook Busters και Ghost Chasers. Η πρώτη εκδοχή του σεναρίου του λοιπόν, διαδραματιζόταν στο μέλλον και είχε πολύ σκοτεινότερο τόνο. Οι ηθοποιοί που είχε στο μυαλό του για τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές ήταν ο ίδιος, ο John Belushi και ο Eddie Murphy, ενώ το σχέδιό του περιελάμβανε δεκάδες ομάδες από Ghostbusters που πολεμούσαν φαντάσματα σε διαφορετικές διαστάσεις.

Ο πλέον εμβληματικός Marshmallow Man θα εμφανιζόταν πολύ νωρίτερα και θα ήταν ένα από τα 50 μεγάλης κλίμακας τέρατα με τα οποία θα έδιναν μάχη οι Ghostbusters. Ο μετέπειτα σκηνοθέτης Ivan Reitman υπολόγισε ότι το πρώτο σενάριο θα κόστιζε έως και 300 εκατομμύρια δολάρια για την παραγωγή – και μιλάμε για το 1984 – οπότε όπως είδες όλα αυτά τα πλάνα άλλαξαν.

6. Ο JOHN BELUSHI ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Aykroyd χρειάστηκε να επαναπροσδιορίσει και να επανεξετάσει την ιδέα του – εκτός από τον ακραίο πιθανό προϋπολογισμό της – ήταν ο τραγικός θάνατος του πρώην συναδέλφου του στο SNL, John Belushi, τον οποίο οραματιζόταν ως τον σαρκαστικό Peter Venkman.

Ο ρόλος απαθανατίστηκε αργότερα από τον Bill Murray, έναν άλλο απόφοιτο του SNL, αλλά οι σεναριογράφοι ήθελαν ακόμα να τιμήσουν τον Belushi εμπλέκοντάς τον με κάποιο τρόπο στην ταινία. Όταν ήρθε η ώρα να σκεφτούν το σχέδιο για το πρώτο φάντασμα που η ομάδα αναλαμβάνει να πιάσει, ο Aykroyd σκέφτηκε μια αηδιαστική εμφάνιση, αδηφάγου, party-guy περσόνα ως ειρωνικό φόρο τιμής στον φίλο του Belushi. Το φάντασμα μεταφέρθηκε στην οθόνη και αργότερα βαφτίστηκε Slimer.

7. Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Μόλις ο Aykroyd καθόρισε τη γενική ιδέα και την αφήγηση της ταινίας (αλλά πριν γράψει το τελικό σενάριο), έφερε τον Ivan Reitman, όχι μόνο για να σκηνοθετήσει, αλλά και για να καταφέρει να πουλήσει την ταινία σε ένα μεγάλο κινηματογραφικό στούντιο. Ο Reitman είχε σκηνοθετήσει προηγουμένως τις δημοφιλείς κωμωδίες του Bill Murray Meatballs και Stripes – και οι δύο είχαν γραφτεί από τον Harold Ramis, έναν άλλο μελλοντικό Ghostbuster.

Δεδομένου ότι ο Reitman είχε σχέση με την Columbia Pictures (για την παραγωγή του Stripes), πλησίασε τον Μάιο του 1983 τον ρεαλιστή επικεφαλής του στούντιο Frank Price με την εξωφρενική πρόταση του Aykroyd με το εξής: «επιστάτες-φαντάσματα στη Νέα Υόρκη». Αν και ομολογουμένως σκεπτικιστής, ο Price προσελκύστηκε από το πρότζεκτ λόγω της τριμερούς ομάδας κωμικών ιδιοφυιών που είχαν συμφωνήσει να παίξουν τους πρωταγωνιστές: Aykroyd, Murray και Ramis.

Ο Price ρώτησε τον Reitman πόσο ακριβώς θα κόστιζε η εξωφρενική ταινία και ο σκηνοθέτης φέρεται να ανέφερε μία τυχαία εκτίμηση των 30 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Price συμφώνησε για τον προϋπολογισμό και την ταινία με έναν όρο, ότι θα έπρεπε να κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 1984, εγκαίρως για την καλοκαιρινή σεζόν. Αυτό δεν ήταν κάποια μικρή λεπτομέρεια, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό τους έδινε μόλις 12 μήνες για να ολοκληρώσουν το σενάριο, να γυρίσουν την ταινία, και να δημιουργήσουν και να ολοκληρώσουν τα ειδικά εφέ.

Το βεβιασμένο χρονοδιάγραμμα παραγωγής υποχρέωσε τους Aykroyd, Ramis και Reitman να αποσυρθούν σε νοικιασμένα σπίτια στο Martha’s Vineyard για μία μαραθώνια συγγραφή τριών εβδομάδων, προκειμένου να ολοκληρώσουν το τελικό σενάριο. Στη συνέχεια, άρχισαν αμέσως να προετοιμάζουν τα γυρίσματα και να αναζητούν τοποθεσίες.

8. Η SIGOURNEY WEAVER ΕΔΩΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΝΤΙΣΙΟΝ

Παρά το γεγονός ότι η ταινία ξεκίνησε παραγωγή με τους τρεις πρωταγωνιστές της ήδη κλεισμένους, ο Reitman χρειαζόταν την κατάλληλη ηθοποιό για έναν ακόμη ζωτικό ρόλο της ταινίας. Αυτήν της πεισματάρας ερωμένης του Venkman, της Dana Barrett, για την οποία ο Reitman επέλεξε τη Sigourney Weaver.

Ήταν πρόθυμη να κάνει κωμωδία μετά την εκπληκτική της ερμηνεία ως Ripley στο Alien του Ridley Scott, οπότε δοκίμασε κάτι εντελώς διαφορετικό για την οντισιόν της. Τους χάρισε μία σκηνή χωρίς ατάκες, όπου μεταμορφωνόταν σε ένα από τα αλλόκοτα σκυλιά που εκτελούν τις εντολές του Gozer, σπαρταρώντας σε έναν καναπέ και να γρυλίζοντας δυνατά στον Reitman.

9. ΤΟ ΟΝΟΜΑ “EGON SPENGLER” ΗΤΑΝ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Όταν προσπαθούσε να βρει το τέλειο όνομα για τον χαρακτήρα του, ο συν-σεναριογράφος Harold Ramis συνδύασε τόσο προσωπικές όσο και ακαδημαϊκές εμπνεύσεις. Το “Egon” ήταν το μικρό όνομα του Egon Donsbeck, ενός Ούγγρου συμμαθητή του Ramis στο Σικάγο. Το “Spengler” πάλι προήλθε από τον Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο Oswald Spengler. Για την εμφάνιση του χαρακτήρα του, ο Ramis αντέγραψε το στιλ ενός άγνωστου τύπου που είχε δει στο εξώφυλλο ενός περιοδικού αρχιτεκτονικής. Σκέφτηκε ότι το παλιό τουίντ κοστούμι του άνδρα, τα γυαλιά με συρμάτινο σκελετό και τα φουσκωμένα μαλλιά του, θα ήταν ιδανικά για τον σπασίκλα παραψυχολόγο του.

Alamy/Visualhellas.gr

10. Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ CENTRAL PARK WEST ΚΑΙ Ο ISAAC ASIMOV ΤΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ

Κατά τη διάρκεια των εξωτερικών γυρισμάτων μπροστά από την πολυκατοικία της Dana, η παραγωγή είχε την άδεια να διακόψει προσωρινά την κυκλοφορία στην περιοχή γύρω από τη West 65th Street και το Central Park West. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν ότι αυτό θα διέκοπτε την κυκλοφορία σε όλο το Μανχάταν.

Κατά τη διάρκεια της ώρας αιχμής, τα αυτοκίνητα έφταναν μέχρι το Columbus Circle και τελικά έφταναν μέχρι το κέντρο της πόλης. Ο Aykroyd ανησυχούσε ότι κατά λάθος είχαν σπρώξει το μποτιλιάρισμα μέχρι τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Αφότου δέχτηκαν παράπονα, τα μέλη του καστ και του συνεργείου είπαν αστειευόμενοι ότι η καθυστέρηση προκλήθηκε από την παραγωγή του Francis Ford Coppola για την ταινία The Cotton Club, η οποία γυριζόταν την ίδια περίοδο στη Νέα Υόρκη. Ένας ιδιαίτερα δύστροπος κάτοικος του Upper West Side που παραπονέθηκε ήταν ο συγγραφέας Isaac Asimov, ο οποίος βρέθηκε στο σετ και είπε στον Aykroyd ότι τον «ταλαιπωρούσαν». Ο Aykroyd, ως μεγάλος φαν του συγγραφέα, εξομάλυνε τα πράγματα χρησιμοποιώντας τη συνθήκη ως ευκαιρία για να πλέξει το εγκώμιο του εκνευρισμένου Asimov.

11. Ο MARSHMALLOW MAN ΗΤΑΝ ΚΡΕΜΑ ΞΥΡΙΣΜΑΤΟΣ

Το ρήγμα μεταξύ των δύο διαστάσεων προκαλεί την έκρηξη του Marshmallow Man, ρίχνοντας βροχή από marshmallows σε ανυποψίαστους Νεοϋορκέζους. Το να βρεθεί όμως αυτή η ποσότητα πραγματικών ζαχαρωτών για να πέσει στους κομπάρσους θα ήταν απίθανο. Αντ’ αυτού, το συνεργείο συγκέντρωσε παρτίδες από κρέμα ξυρίσματος 500 γαλονιών.

Ο William Atherton που υποδυόταν τον κακοποιό της EPA, Walter Peck, ήταν επιφυλακτικός σχετικά με το να πέσει πάνω του μία τόσο μεγάλη ποσότητα βαριάς κρέμας, οπότε δοκίμασαν την ιδέα πάνω σε έναν κασκαντέρ, χρησιμοποιώντας μόνο 75 κιλά που τον έριξαν στο έδαφος. Ο κασκαντέρ ήταν εντάξει, και έτσι συγκεντρώθηκε μία μικρότερη παρτίδα για να ρίξουν στον Atherton για την τελευταία λήψη της ταινίας.

12. Ο HUEY LEWIS ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΑΝ ΤΟΥ THEME SONG

Επειδή το τραγούδι του Holiday Road ακουγόταν σε περίοπτη θέση στην ταινία National Lampoon’s Vacation (σκηνοθεσία Harold Ramis), ο κιθαρίστας των Fleetwood Mac Lindsey Buckingham φέρεται να προσεγγίστηκε για ένα theme song για το Ghostbusters, όμως αρνήθηκε.

Ο Reitman ήλπιζε ότι οι Huey Lewis & The News θα αναλάμβαναν το πρότζεκτ, και μάλιστα χρησιμοποίησε την επιτυχία τους I Want a New Drug ως προσωρινό τραγούδι για γέμισμα κατά τη διάρκεια του μοντάζ. Ο Lewis επίσης αρνήθηκε, καθώς είχε ήδη συμφωνήσει να συνεισφέρει με το Back in Time στο Back to the Future και δεν ήθελε να κάνει άλλη δουλειά σε soundtrack.

Οι δημιουργοί της ταινίας πλησίασαν τότε τον Ray Parker Jr. ο οποίος είχε τραγουδήσει επιτυχίες με τον Raydio (Jack and Jill) και έβρισκε επιτυχία και ως σόλο καλλιτέχνης. Δυστυχώς, η ομώνυμη μελωδία – με τα συχνά αναφερόμενα “Who you gonna call?” και “I ain’t afraid of no ghosts!” – είχε εκπληκτική ομοιότητα με το I Want a New Drug του Lewis, σε τέτοιο βαθμό που οι διανομείς του τραγουδιού έκαναν μήνυση. Η αγωγή διευθετήθηκε εξωδικαστικά.

13. Ο IVAN REITMAN ΕΙΧΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

Το Ghostbusters ήταν, από κάθε άποψη, μία ομολογουμένως εξωφρενική προοπτική για ταινία μεγάλου μήκους. Κατά τη διάρκεια της πρώτης δοκιμαστικής προβολής του που πραγματοποιήθηκε για 200 τυχαία άτομα στο στούντιο της Columbia Pictures, μόλις τρεις εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των κύριων γυρισμάτων, ο Reitman ήταν παντελώς τρομοκρατημένος.

Δεν ήταν μονάχα αβέβαιος για την πλοκή της ταινίας, αλλά ανησυχούσε επίσης ότι λεπτομέρειες όπως ο Marshmallow Man θα μπορούσαν να βγάλουν το κοινό εκτός. Επιπλέον, μονάχα ένα πλήρως ολοκληρωμένο πλάνο των εφέ ήταν διαθέσιμο για τη δοκιμαστική προβολή, μία από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, όπου ένα φάντασμα ηλικιωμένου βιβλιοθηκάριου μεταμορφώνεται σε τρομακτικό γκουλ. Ο Reitman περίμενε στα παρασκήνια κατά τη διάρκεια της σκηνής, και όταν το κοινό ξέσπασε σε γέλια αλλά έκλεισε τα μάτια του αμέσως μετά, ήξερε ότι οι φόβοι του ήταν αβάσιμοι.

14. ΤΟ “CROSSING THE STREAMS” ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

Το deus ex machina των Ghostbusters που τους βοήθησε να νικήσουν τον Marshmallow Man και τον δαίμονα Gozer στο τέλος της ταινίας. Σύμφωνα με τον Ramis, αυτό δεν υπήρχε στο σενάριο. Αυτός και ο Aykroyd δεν ήταν σίγουροι για το πώς θα έβγαζαν τους Ghostbusters ζωντανούς από την τελική σκηνή, και επειδή η πυρηνική τεχνολογία πίσω από τα proton packs εξηγείτο με χιουμοριστικές τεχνο-φλυαρίες και αφηνόταν κυρίως στη φαντασία του κοινού, σκέφτηκαν την ιδέα να διασχίσουν τα ρεύματα – μία πράξη που θα προκαλούσε με κάποιο τρόπο μια κατακλυσμική αλλαγή στη διάστασή μας.

Αφού πάρθηκε αυτή η απόφαση, πρόσθεσαν μία περιγραφή της δραστηριότητας σε προηγούμενη σκηνή, ώστε να μπορούν να επανέλθουν στην ιδέα στην κορυφαία αναμέτρηση του φινάλε.

15. ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ

Το πιο ανεξίτηλο σύμβολο των Ghostbusters είναι φυσικά το περίφημο λογότυπο που εμφανίζεται στο αυτοκίνητο των ηρώων, στις στολές τους, και ευρέως στις διαφημίσεις και τις προωθητικές ενέργειες για την ταινία. Η εικόνα σχεδιάστηκε από τον associate producer Michael C. Gross. Πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο ως παραγωγός, ο Gross υπήρξε καλλιτεχνικός σύμβουλος για τα Muppets, τον John Lennon και τους Rolling Stones. Υπήρξε επίσης καλλιτεχνικός διευθυντής του National Lampoon και του Esquire κατά τη δεκαετία του 1970.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ