15 ταινίες που δίνουν νόημα στο 3D

Δεν είναι ότι το “Avatar” επανεφηύρε τον τροχό, αλλά να, σχεδόν το έκανε, κάπως. Μέχρι τότε, αυτή η σύγχρονη αναβίωση της 3D μανίας περιοριζόταν κυρίως σε αντικείμενα που έρχονταν με φόρα προς τον θεατή, όμως μετά την αποστομωτικά εντυπωσιακή δουλειά του Κάμερον (και την δίχως προηγούμενο εμπορική επιτυχία της ταινίας) τα δεδομένα -και οι απαιτήσεις- άλλαξαν.

Φυσικά συνέχισαν να υπάρχουν δουλειές του ποδαριού ή κάποιες ανούσιες μετατροπές μετά το γύρισμα, όμως αναμφίβολα η τέχνη του 3D (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) αναπτύχθηκε χάρη σε συνεισφορές αναγνωρισμένων δημιουργών όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Αλφόνσο Κουαρόν, ο Μπαζ Λούρμαν, ο Ανγκ Λι, ο Βέρνερ Χέρτζογκ(!). Ταινίες σε 3D έφτασαν να ανοίγουν μεγάλα Φεστιβάλ, ενώ ας μη μας διαφεύγει το ότι τα 2 τελευταία χρόνια το Όσκαρ Σκηνοθεσίας κέρδισε 3D ταινία.

Πλέον το να απολαμβάνεις ταινίες σε 3D και HD ποιότητα μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα και είναι πιο σημαντικό από ποτέ.

Σίγουρα έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που 3D σήμαινε απλώς σφαίρες που έρχονται κατά πάνω μας σε φτηνές ταινίες τρόμου. (Όχι πως αυτό δεν έχει την αξία του όταν γίνεται με αληθινή τεχνική- όπως θα φανεί κι από την ακόλουθη λίστα.) Έτσι, με αφορμή το θρίαμβο του “Gravity” στα Όσκαρ, όπου σάρωσε τα τεχνικά βραβεία, συνθέσαμε μια λίστα 15 σύγχρονων (δηλαδή, μετα-”Avatar” ταινιών) που το να τις βλέπεις σε 3D είναι κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό δίωρο: Είναι μια αληθινή στιγμή τέχνης που σε ταξιδεύει αλλιώς.

Για να το πούμε αλλιώς, είναι ταινίες στις οποίες η 3D πλευρά τους παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, που το να τις δει στις 2 διαστάσεις αφαιρεί κάτι από την ουσία της, κι όχι μόνο στιγμιαία ξεπετάγματα.

Η κατάταξη γίνεται με βάση πρωτίστως την σημασία, τη χρήση και το ρόλο του 3D, παρά με την ίδια την ταινία. Εν ολίγοις, το #1 δεν είναι η καλύτερη από τις 15 ταινίες, αλλά αυτή που πιστεύουμε πως κάνει με την τεχνολογία του 3D πράγματα που το καθιστούν σχεδόν ανούσιο να τη δεις χωρίς αυτό.

15, The Great Gatsby

Ο Μπαζ Λούμαν και το φοβερό του μάτι για εντυπωσιακά σκηνικά και καλλιτεχνική διεύθυνση ήταν η φυσιολογική περίπτωση σκηνοθέτη που θα μετέφερε σε 3D ένα έργο εποχής, επειδή ναι, γιατί όχι. Εξάλλου τίποτα δε φέρνει στη ζωή τόσο έντονα την υπερβολή των πάρτι του Γκάτσμπι όσο μια σωστή χρήση των τριών διαστάσεων. Όλα αυτά τα κοκτέιλ ένιωθες πως μπορούσες να τα γευτείς. #alkoolikos

14, Tron: Legacy

Μια ταινία που διαδραματίζεται μέσα σε ένα βιντεοπαιχνίδι; Ναι, προφανώς. Επίσης ο Κοσίνσκι (που αργότερα έκανε το “Oblivion”) έχει υπέροχη αίσθηση για το πώς να κάνει έναν πλαστό, sci-fi κόσμο να μοιάζει πιο ‘χρησιμοποιημένος ‘ και αληθινός από όσο έχει το δικαίωμα να μοιάζει. Υπάρχουν σκηνές μεγάλης ομορφιάς.

13, Metallica: Through the Never

Αν είναι να διαλέξεις ένα ‘concert film’ για να δεις σε 3D ε τότε ας είναι αυτό επειδή α) Metallica και β) όλη η παράλληλη πλοκή με τον Καβαλάρη όσο νά’ναι κερδίζει. Ποτέ μια ταινία συναυλίας δε σου επιτέθηκε με τέτοιο τρόπο.

12, Universal Soldier: Day of Reckoning

Αυτό δεν το έχω δει σε 3D αλλά είναι ταινιάρα #YOLO

11, The Hobbit

Και τα δύο. Επειδή ο Πίτερ Τζάκσον κάνει υπερβολικά πολλά πράγματα για να μην τα εκτιμήσεις καθόλου έστω κι αν δεν είναι για σένα αυτά τα πράγματα (και το λέω από πρώτο χέρι, γιατί δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα), κι επειδή πειραματίζεται με διάφορες τεχνικές πατώντας πάντα πάνω στη φόρμα του 3D.

10, Immortals

Ο Ταρσέμ Σινγκ έχει δημιουργήσει μερικά από τα πιο σκληρά όμορφα κάδρα της τελευταίας δεκαετίας. Η ιστορία του “Immortals” δεν ξεπερνάει το ενδιαφέρον remix της μυθολογίας, όμως σε οπτικό επίπεδο είναι βασικά αδιανόητο. Σπάνια έχω χαζέψει τόσο πολύ μπροστά σε οθόνη όσο σε αυτή τη μάχη μεταξύ ανθρώπων, θεών και τιτάνων, σε αποχρώσεις χρυσού και γκρίζου.

9, Step Up 3D

Επειδή δεν πρέπει να απορρίπτεις τίποτα πριν το δεις, έχεις δει πόσο εντυπωσιακές είναι οι χορομαχίες αυτού του φιλμ σε 3D; Τέτοια, ειδικού ενδιαφέροντος έργα, επωφελούνται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα από τις δυνατότητες του 3D.

8, Life of Pi

Δεν είναι πως αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην αφήγηση ή στα κάδρα αν το δεις στις δύο διαστάσεις, όμως ο Ανγκ Λι έκανε το 3D να μοιάζει ομορφότερο (και καθαρότερο) από ποτέ. Μιλάμε για ομορφιά, απλά και ξάστερα.

7, Resident Evil: Retribution

Ο Πολ Γ.Σ. Άντερσον επιστρέφει στο 5ο “Resident Evil” κάνοντας κάτι εντελώς μοναδικό. Αντί να στήσει μια καινούρια περιπέτεια, κάνει mash-up όλων των προηγούμενων, βάζοντας χαρακτήρες να πολεμάνε εχθρούς (και με συμμάχους) νέους και παλιούς. Κι επειδή είναι ένας σκηνοθέτης με εκπληκτική αίσθηση του χώρου και της δράσης, ποτέ ξανά δεν έχεις νιώσει, βλέποντας μια ταινία, πως είσαι μέσα στο Danger Room των X-Men κι απλά ζεις μια τρομερά πειστική προσομοίωση.

6, Cave of Forgotten Dreams

Και ντοκιμαντέρ η λίστα, επειδή, προφανώς. Ο Βέρνερ Χέρτζογκ μας ξεναγεί στα σπήλαια όπου βρίσκονται τα παλιότερα καταγεγραμμένα ανθρώπινα σχέδια σε τοίχους και, ακούγεται κλισέ, αλλά το να βλέπεις αυτά τα απομεινάρια πολιτισμού από δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν, να ξεπετάγονται μπροστά σου, είναι ανατριχιαστικό.

5, Drive Angry

Επίσης ανατριχιαστικό; Το πόσο απίστευτα καλή αίσθηση της 3D δράσης έχει ο Πάτρικ Λούσιερ. Πολλές περιπέτειες, ειδικά μέχρι πριν 3-4 χρόνια, γυρίζονταν κανονικά και μετά μετατρέπονταν σε 3D (δεν είμαι καθόλου φαν), όμως το “Drive Angry” ηγήθηκε ενός πρώτου κύματος ταινιών που γυρίστηκαν εξαρχής με τη λογική μιας τρισδιάστατης παλέτας δράσης. Είναι προφανώς βλακώδες, αλλά είναι παντού.

4, Hugo

Ο Μάρτιν Σκορσέζε νομιμοποιεί καλλιτεχνικά το 3D μια για πάντα, συνδέοντάς το με τις απαρχές τις κινηματογραφικής τέχνης. Το να βλέπουμε τα βουβά φιλμάκια του Ζορζ Μελιές στις τρεις διαστάσεις είναι ένα σινεφιλικό δώρο που κορυφώνει μια πορεία 100+ χρόνων ύπαρξης σινεμά.

3, Avatar

Δε ξέρω αν το έχετε ακουστά.

2, Gravity

Ο Αλφόνσο Κουαρόν κι ο Εμάνουελ Λουμπέζκι χρησιμοποιούν την επιπλέον διάσταση για να δώσουν βάθος και όγκο στο απόλυτο μαύρο. Ποτέ δεν έχω φύγει από την αίθουσα τόσο εντυπωσιασμένος με μια ταινία και ταυτόχρονα τόσο σίγουρος πως στις δύο διαστάσεις θα χάνει πολύ μεγάλο μέρος της γοητείας της– ακριβώς επειδή εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες του 3D.

1, Prometheus

Αυτό μπορεί να μοιάζει περίεργο αν δεν έχεις δει την ταινία, αλλά είναι αυτό που λένε, ‘έπρεπε να είσαι εκεί’. Το “Prometheus” δεν είναι μια εντυπωσιακή -με προφανή τρόπο- ταινία. Δεν έχει αυτό το έξτρα 3D gimmick κάποιων εκ των παραπάνω. Δεν είναι καν μια τρομερά καλή ταινία. Όμως η 3D φωτογραφία αυτού του έργου είναι κάτι που ειλικρινά δεν έχω ξαναβιώσει. Κάθε κόκκος ατμόσφαιρας ήταν ζωντανός μπροστά σου και γύρω σου. Από λεπτομέρειες της φύσης όπως οι καταρράκτες ή τα σύννεφα του μυστηριώδους πλανήτη, μέχρι επιβλητικής ομορφιάς 3D ογκόλιθοι όπως ένας τρισδιάστατος χάρτης ή ένα ολόγραμμα που γέμιζε το τούνελ, τα πάντα σε αυτή την ταινία ήταν φτιαγμένα με απόλυτο δεδομένο πως αντηχούν στις τρεις διαστάσεις. Το 3D εδώ παύει να είναι κάτι παραπάνω. Είναι κάτι δεδομένο, και ως τέτοιο χρησιμοποιείται. Κανείς δεν το έχει κάνει καλύτερα. Ειλικρινά, έπρεπε να είσαι εκεί.