15+1 νέα βιβλία πεζογραφίας για να διαβάσετε τον Μάιο

Βαγγέλης Γιαννίσης – Μακγκάφιν (εκδ. Διόπτρα)

Δέκα χρόνια παραγωγικότατης συγγραφικής πορείας συμπληρώνονται φέτος για τον Βαγγέλη Γιαννίση με άλλο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα (το δέκατό του!) που θα συζητηθεί και το κυριότερο θα πολυδιαβαστεί. Σε αυτό ένα ζευγάρι πληρωμένων δολοφόνων, μία πληγωμένη γυναίκα, ένας stalker επιβιβάζονται σε ένα σαπιοκάραβο που εκτελεί την τελευταία του διαδρομή στο Αιγαίο. Ανάμεσά τους ένα μυστηριώδες αντικείμενο που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, αλλά όλοι το αναζητούν – ένα Μακγκάφιν.

Κωνσταντίνος Δομηνίκ – Κακό ανήλιο (εκδ. Ίκαρος)

Τρία χρόνια μετά την εντυπωσιακή συλλογή ιστοριών λαογραφικού τρόμου, όπως είχαν χαρακτηρίσει οι κριτικοί Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι (Ενύπνιο, 2021) που είχε δικαίως δημιουργήσει αίσθηση, ο Δομηνίκ επιστρέφει με δώδεκα μικρές ιστορίες στοιχειωμένες από μορφές και όντα του θρύλου και της φαντασίας που ισορροπούν με μακάβρια χάρη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, λάμψης και σκοτεινιάς, λύτρωσης κι απελπισίας.

Χέρμαν Έσσε – Κνουλπ (μτφρ. Βασίλης Τσαλής, εκδ. Διόπτρα)

Ένα φιλοσοφικό ταξίδι αυτογνωσίας με πρωταγωνιστή τον αγύρτη Κνουλπ, έναν flaneur που μένει εδώ κι εκεί, αποφεύγει τις σταθερές δουλειές και σχέσεις, και επιμένει να διάγει ένα βίο μοναχικό και αυτάρκη, αγωνιώντας όμως για το αν η ελευθερία του είναι τελικά πολύτιμη και ηθική, πόσο μάλλον αν προσφέρει κάτι στους γύρω του. Από τον νομπελίστα συγγραφέα του Σιντάρτα και του Ντέμιαν.

Εμίλ Ζολά – Νανά (μτφρ. Μελίνα Καρακώστα, εκδ. Μεταίχμιο)

Τα έργα και οι ημέρες της Νανάς, μιας πόρνης πολυτελείας, είχαν καταρχήν δημοσιευτεί σε συνέχειες στην εφημερίδα Βολταίρος και κατόπιν το βιβλίο έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα έργα της γαλλικής λογοτεχνίας, προκαλώντας όμως αντιδράσεις στην εποχή του και σκανδαλίζοντας την κοινή γνώμη.

Ανάμεσα σε αυτούς που λάτρεψαν πάντως αυτόν τον ύμνο στην ανδρική ερωτική επιθυμία που κατακεραυνώνει την υποκρισία ήταν ο Φλωμπέρ: «Εξαιρετικό! […] Αριστουργηματικό! Ο θάνατος της Νανάς είναι μιχαηλαγγελικός»

Κώστας Καλτσάς – Νικήτρια σκόνη (μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, εκδ. Ψυχογιός)

Ο διαπρεπής μεταφραστής -ο οποίος εδώ και χρόνια, μεταξύ άλλων βιβλίων του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ετοιμάζει την ελληνική μετάφραση του ανυπέρβλητου Infinite Jest για λογαριασμό των εκδόσεων Gutenberg- ντεμπουτάρει συγγραφικά ακολουθώντας τρεις γενιές μιας ελληνικής οικογένειας από το τέλος της Κατοχής και το ξέσπασμα του ελληνικού Εμφυλίου μέχρι τις παραμονές του διχαστικού δημοψηφίσματος του 2015 για τη διάσωση της χώρας.

Το βιβλίο επίσης μεταφράστηκε στα ελληνικά, μιας και ο Καλτσάς το έγραψε στα αγγλικά στο πλαίσιο της μέρος διδακτορικής διατριβής του στη δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον.

Φίλιπ Κερ – Στο χακί (εκδ. Κέδρος)

Ένα καταιγιστικό θρίλερ για τον Δεύτερο Παγκόσµιο πόλεµο από έναν από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας της γενιάς του. Διαδραµατίζεται στην Κούβα, σε ένα ρωσικό στρατόπεδο αιχµαλώτων πολέµου, στο Παρίσι και στο Βερολίνο και καλύπτει χρονικά την περίοδο από το 1930 έως το 1950.

Σπύρος Κιοσσές – Τσιγάρο βαρ; (εκδ. Μεταίχμιο)

Πέρυσι με τα Πρωτοβρόχια, την πρώτη του νουβέλα, βρέθηκε στη Βραχεία Λίστα για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Το Τσιγάρο βαρ; περιέχει κείμενα μικρής έκτασης (αρκετά από τα οποία, στην ίδια ή σε διαφορετική μορφή έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά),  μικροϊστορίες, όπως τις χαρακτηρίζει ο συγγραφέας, εξηγώντας περαιτέρω ότι πρόκειται για «ιστορίες σύντομες σε έκταση» αλλά και «ιστορίες των μικρών αυτού του κόσμου», με μακρινές θείες, γειτόνισσες, πλανόδιους πωλητές, περαστικούς, παιδιά, περιθωριακούς τύπους και αδέσποτα σε πρώτους και δεύτερους ρόλους.

Ντέιβιντ Μίτσελ – Άτλας νεφών (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο)

Το πολυσυζητημένο, δαιδαλώδες, απαιτητικό στην ανάγνωση και τελικά τόσο απολαυστικό Cloud Atlas, το σύγχρονο κλασικό του Ντέιβιντ Μίτσελ, κλείνει τα 20 και κυκλοφορεί στα ελληνικά σε εξαιρετική μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη με επίμετρο του συγγραφέα ειδικά για τη συγκεκριμένη έκδοση.

Σεμπάστιαν Μπάρι – Τον καιρό του Θεού (μτφρ. Μάριος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος)

Διακεκριμένος και δημοφιλής τόσο για τα θεατρικά του όσο και για τα μυθιστόρηματά του, πέντε φορές υποψήφιος για Booker, πέρυσι το τελευταίο του βιβλίο συμπεριλήθφηκε στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς των New Yorker, Washington Post, NPR και Kirkus Reviews. Σε αυτό ένας χήρος συνταξιούχος αστυνομικός μετακομίζει σ’ ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό της Ιρλανδίας.

Η γαλήνη της νέας του ζωής ωστόσο διακόπτεται απότομα όταν δύο πρώην συνάδελφοί του εμφανίζονται με ερωτήσεις για μια παλιά υπόθεση. Μια υπόθεση που δεν έπαψε ποτέ να τον απασχολεί.

Ραντουάν Νασσάρ – Αρχαία καλλιέργεια (μτφρ. Αθηνά Ψυλλιά, εκδ. Πατάκη)

Μέσα από μια οικογενειακή ιστορία, με επίκεντρο την επιστροφή του «άσωτου υιού», ο Νασσάρ πραγματεύεται αριστοτεχνικά τα προαιώνια θέματα της πατριαρχίας, των ορίων της συνύπαρξης στους κόλπους της οικογένειας, της ελευθερίας, της μοναξιάς, της βίας. Μετά τη συγγραφή του συγκεκριμένου και μοναδικού του μυθιστορήματος, το 1975, και της νουβέλας Ένα ποτήρι οργή (1978, Εκδόσεις Πατάκη, 2023), ο συγγραφέας αποσύρθηκε από τα γράμματα και αφοσιώθηκε στην καλλιέργεια της γης για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Τα δύο αυτά βιβλία τού χάρισαν την κορυφαία θέση στα βραζιλιάνικα γράμματα, μαζί με τον Γκιμαράες Ρόζα και την Κλαρίσε Λισπέκτορ.

Βιρζινί Ντεπάντ – Αγαπητέ μαλάκα (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Στερέωμα)

Τάδε έφη Le Monde: «Όπως το Βερνόν Σουμπουτέξ, το Αγαπητέ μαλάκα είναι ένας ύμνος στη φιλία, στον δεσμό εκείνο που τουλάχιστον μπορεί να κάνει τον άνθρωπο λιγότερο “μαλάκα” και τη ζωή πιο υποφερτή, τουτέστιν να τη σώσει. Αναμειγνύοντας τα θέματα, τις φωνές των ηρώων και τα γλωσσικά ιδιώματα, το Αγαπητέ μαλάκα είναι ένα φωτεινό μυθιστόρημα μεγάλης ευγένειας. Αυτό μπορεί να φαίνεται οξύμωρο όταν πρόκειται για τη Βιρζινί Ντεπάντ, αλλά δεν είναι».

Ίλια Λέοναρντ Πφέιφερ – Grand Hotel Europa (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, εκδ. Ίκαρος)

Ο πολυγραφότατος Ολλανδός έχει εκδώσει πάνω από 40 έργα: ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια. Σε αυτό το μυθιστόρημα πραγματεύεται -θυμίζοντας Ναμπόκοφ, Τομ Γουλφ, Ουμπέρτο Έκο και Γουές Άντερσον (The New York Times Book Review) τις πολλαπλές αντιφάσεις της ευρωπαϊκής ταυτότητας, με επίκεντρο ένα παλιό ξενοδοχείο που πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα στο σήμερα και το χθες.

Μαρκήσιος ντε Σαντ – Οι Εκατόν Είκοσι Ημέρες των Σοδόμων. Ή το σχολείο της ελευθεριότητας (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Gutenberg)

Το πιο βέβηλο και προκλητικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ σε νέα ελληνική μετάφραση, 120 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση. Drop mic και εδώ ταιριάζει απόλυτα το κλισέ ότι πρόκειται για απαραίτητο απόκτημα για κάθε βιβλιοθήκη.

Σέρκο Φατάχ – Μαύρος Σεπτέμβρης (εκδ. Νήσος)

Λίβανος, μέσα της δεκαετίας του 70, λίγο πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος και κάτω από τη λάμψη των παραλιακών πολυτελών ξενοδοχείων και της τουριστικής κίνησης, μυρίζει μπαρούτι. Αμερικάνοι υπάλληλοι της CIA, νεαροί Γερμανοί ιδεαλιστές επαναστάτες, Λιβανέζοι από τη φτωχή επαρχία, Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, ζουν όλοι στο χείλος μιας επικείμενης καταστροφής, σε μια ατμόσφαιρα κοινωνικοπολιτικά τεταμένη από τις συμμορίες του υποκόσμου, τις πολιτικές ομάδες, τα θρησκευτικά κινήματα και τα τρομοκρατικά δίκτυα.

Κάρα Χόφμαν – Οι κράχτες (εκδ. Gutenberg)

Αθήνα, 1988: Ένα ζευγάρι Άγγλων, ο μαύρος ποιητής και μποξέρ Μάιλο και ο λευκός αλκοολικός Τζάσπερς, για να εξασφαλίσουν δωρεάν διαμονή σ᾽ ένα φθηνό ξενοδοχείο κοντά στον σταθμό Λαρίσης και λίγα χρήματα για τα ποτά τους, κάνουν τους κράχτες με στόχο να προσελκύσουν τουρίστες στο ξενοδοχείο. Η γνωριμία τους με την Αμερικανίδα Μπράιντι θα αλλάξει τη ζωή και των τριών για πάντα. «Νεανικές φιλίες και η παρατεταμένη ηχώ τους στον χρόνο» (Newsweek). Μια ιστορία επιβίωσης, «όμορφη και πρωτότυπη» (Kirkus Reviews), φτιαγμένη από μια συγγραφέα που «γράφει σαν να διηγείται ένα συναισθηματικά φορτισμένο όνειρο» (The Wall Street Journal). Από μία διακεκριμένη συγγραφέα που μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη.

Θεοδόσης Μίχος – Ένα για τον δρόμο (εκδ. Μεταίχμιο)

Για το τέλος άφησα το δικό μου νέο βιβλίο. Θα χαρώ να το διαβάσετε και να μου πείτε τις εντυπώσεις σας (facebook.com/TheodosisMichos.books). Η υπόθεσή του έχει ως εξής: Στο κέντρο της Αθήνας εδώ και αιώνες υπάρχει ένα μπαρ όπου όλα είναι μελετημένα. Οι θαμώνες του επιλέγουν την αφαίρεση και τον σκληρό ρεαλισμό για να αφηγηθούν οι ίδιοι την ιστορία τους. Απευθύνονται πρώτα και κύρια στον εαυτό τους – αυτόν που ξεχνούν ότι έχουν ήδη χάσει προ πολλού, αυτόν που στην πραγματικότητα τους βρίσκεται εύκαιρος μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτού, αυτόν που δεν ξέρουν ότι θα συναντήσουν το πρωί της επομένης στον καθρέφτη. Αναπόφευκτα οι γύρω τους, συμπότες καρδιακοί ή τυχάρπαστοι, γίνονται κοινωνοί ακόμη και των εσωτερικών τους ψιθύρων.

Κι αν κανείς τους δεν είναι αυτός που φαίνεται, όλοι μαζί –φιλόσοφοι του περιθωρίου, δέσμιοι των παθών τους και μιας επιλεκτικής αδυναμίας να ανταπεξέλθουν στις αναποδιές– ξέρουν ότι η ζωή έχει νόημα και εναγωνίως το αναζητούν, ελπίζοντας να τους βρει εκείνο πρώτο. Τα διηγήματα της συλλογής συνθέτουν το ζωντανό πορτρέτο μιας συγχυσμένης μεγαλούπολης, την αυτοβιογραφία σε συνέχειες ενός τόπου σύναξης που δεν αλλάζει ό,τι κι αν συμβαίνει έξω από τα όρια μιας φωτεινής στοάς όπου κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία. Για άλλη μια θεραπεία. Για άλλη μια υποτροπή. Γιατί το χάος είναι μια παρτιτούρα που πάνω της γράφεται η πραγματικότητα. Ξανά και ξανά. Και πάλι από την αρχή.