19 λόγοι να βλέπεις το The Voice

Έχω χάσει αν δεν κάνω λάθος μόλις ένα επεισόδιο από τα blind auditions. Και να πω τη μαύρη αλήθεια, την πρώτη φορά το είδα με το χέρι στο κινητό και twitter ανοιχτό, έτοιμος να γελάσω με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης. Αυτή άλλωστε δεν είναι η προδιάθεση του Έλληνα απέναντι σε κάθε τι καινούριο;

Είναι σημαντικό να κρίνεις από την φωνή. Είναι σημαντικό να κρίνεις χωρίς να ξέρεις αν ο άλλος είναι Tyrion ή μια κοπέλα εύσωμη. Κριτήρια που έμπαιναν παλιότερα από την πρώτη στιγμή. Λογικά μιας και ζητούσαν τους νέους Ρουβάδες. Εδώ ψάχνουν μια ωραία φωνή.

Εδώ, οι καλές φωνές πέρασαν τον πρώτο γύρο. Και τα λοιπά εμφανισιακά χαρακτηριστικά πέρασαν τουλάχιστον για την αρχή σε δεύτερη μοίρα. Οι παρακάτω λόγοι βγήκαν με αφορμή τα πρώτα επεισόδια και τις τυφλές audition. Τώρα περνάμε σε άλλο στιλ παιχνιδιού. Αλλά οι βασικές αξίες μένουν ίδιες. Άρα και οι λόγοι για να το δεις.

Δεν θα τολμήσω να σου πω ότι είναι το καλύτερο προϊόν της ελληνικής τηλεόρασης. Αλλά εν έτει 2014 είναι σίγουρα ένας πάρα πολύ καλός λόγος να κάτσεις σπίτι μια Παρασκευή βράδυ.

Το γιατί θα το αναλύσω σε 19 πολύ απλούς λόγους. Κάποιος θα δει / σχολιάσει / τρολάρει ευχάριστα το The Voice:

Για το “ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ” του Μιχάλη (σκέτο, κανένα επώνυμο, κανένα Stavento). Ο άνθρωπος φωνάζει ότι τρελαίνεται και νιώθεις ότι πραγματικά εκείνη την ώρα εκρήγνυνται εκατομμύρια κύτταρα μέσα και γύρω από το κεφάλι του

Για κάθε φορά που η Βανδή σηκώνεται όρθια στην καρέκλα και κάνει ότι ροκάρει, προκαλώντας ρωγμές στα τείχη του Rock Hall of Fame.

Γιατί είναι ιδανικό να περάσεις ένα δίωρο αγκαλιά με το κορίτσι σου στον καναπέ με νόστιμο φαγητό και σοκολατάκια. Προφανώς και της αρέσει το The Voice.

Γιατί ο χαβαλές και το γέλιο δεν βγαίνουν από φάλτσα και παραφωνίες όπως σε προηγούμενα talent show. Είναι πολύ εύκολο να βγάλεις γέλιο ρεζιλεύοντας μια κακή φωνή. Είναι τιμητικό να κάνεις show με audition και να μην πατήσεις σε αυτό.

Για το κούνημα του κεφαλιού του Αντώνη Ρέμου αλά φιγούρα σκύλου στο αυτοκίνητο πίσω στο 2000, κάθε φορά του αρέσει η μελωδία. Καμία φωνή, το τραγούδι ευχαριστιέται ο άνθρωπος.

Γιατί ο Λιάγκας είναι όσο κουλ χρειάζεται. Μπορεί να ρωτάει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου, τύπου “στεναχωρήθηκες;”. Αλλά είναι εκεί να τους κάνει μια άβολη αγκαλιά και να τα βάλει με όποιον συγγενή το έχει πάρει πολύ πατριωτικά.

Για την τσαντίλα που σε πιάνει όταν κανείς δεν πατά το κουμπί (ή δεν μάχεται πλέον) για μία πραγματικά καλή φωνή. Αν και τώρα πάνε οι audition.

Για αυτό το εντελώς παράλογο “εγώ θα το έλεγα καλύτερα” που θα ακουστεί κάπου σε κάποιο σαλόνι στην επικράτεια.

Για την θεατρικότητα της Μελίνας Ασλανίδου μέχρι να αποφασίσει αν θα πατήσει το κουμπί ή όχι. Αυτό το χέρι που ίπταται και τρέμει να κατέβει λες και με το πάτημα θα στείλει δύο πυρηνικές κεφαλές προς Πελοπόννησο μεριά.

Γιατί ο συνδυασμός σουβλάκι – talent show είναι πολλές φορές ισάξιος του πίτσα – μπάλα. Για αδιάφορη μπάλα λέμε, όχι κάνα Champions league.

Για αυτή τη μικρή (παραδέξου το) συγκίνηση που θα σε πιάσει όταν δεις μια μάνα να πονάει για το παιδί της και το όνειρό του.

Για τον χαβαλέ και την αυθεντικότητα του Μιχάλη. Ειλικρινά δεν τον έχω ακούσει να λέει παπάτζα για να πάει κάποιος στην ομάδα του. Κι αν την πει την παπάτζα θα την πει τόσο εξόφθαλμα χαβαλεδιάρικα που καταλαβαίνεις ότι κι ο ίδιος θα γέλαγε αν έβλεπε τον εαυτό του σε βίντεο.

Για τα λογής λογής σούργελα που βλέπεις ακόμα και εδώ. Κάτι ανδρικά V τεράστια, κάτι περίεργα ντυσίματα αλλά και ύφος υψιφώνου από τραγουδίστριες που δεν θα έφταναν ούτε στο άνοιγμα νυχτερινών κέντρων.

Γιατί οι celebrities δεν είναι οι διαγωνιζόμενοι (βαρεθήκαμε) αλλά οι κριτές. Και νορμάλ celebrities. Άπειροι από τηλεοπτικά τουπέ.

Για τις δικαιολογίες που λένε Βανδή και Ασλανίδου για να πάρουν κάποιον στην ομάδα τους. Ο Ηλίας Αναστασιάδης μού έχει υποσχεθεί σχετικό θέμα σύντομα, κριτικάροντας μία – μία τις δικαιολογίες αυτές.

Για τον μικρό τροβαδούρο που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να δούμε. Χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την αξία του The Voice.