Οι 22 καλύτερες σειρές του 2022

Παρακάτω θα βρεις τις αγαπημένες μας σειρές για το 2022:

Andor

Το καλύτερο Star Wars που μας έχει δώσει η Disney από το The Last Jedi. Σίγουρα το καλύτερο live-action show του franchise. Άκου το deep dive μας εδώ:

Reservation Dogs

 

Ο Taika Waititi είναι Māori που μεγάλωσε στη Νέα Ζηλανδία. Ο Sterlin Harjo είναι Seminole-Muscogee που μεγάλωσε στην Οκλαχόμα. Μαζί έφτιαξαν την πρώτη κωμική σειρά γύρω από ιθαγενείς εφήβους στην ιστορία της τηλεόρασης.

Φτιαγμένες από μία ομάδα ιθαγενών σκηνοθετών, συγγραφέων και πρωταγωνιστών, οι περιπέτειες των χαρακτήρων είναι γεμάτες ακρίβεια και ιδιαιτερότητες σχετικά με την κουλτούρα τους. Ο Bear (D’Pharaoh Woon-A-Tai) και οι φίλοι του έχουν όλοι αναγνωρίσιμα νεανικά χαρακτηριστικά, αλλά ο Bear για παράδειγμα συνοδεύεται από έναν πνευματικό οδηγό «άγνωστου πολεμιστή», του οποίου οι συμβουλές είναι συχνότερα παράλογες παρά σοφές.

Αυτές οι παραισθήσεις γίνονται μία σταθερή, σκοτεινή πλάκα που βαθαίνει την ανάπτυξη του Bear, αλλά και είναι ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η σειρά αμφισβητεί την τυπική απεικόνιση των ιθαγενών ανθρώπων ως τραγικές φιγούρες στην αμερικανική ποπ κουλτούρα.

P-Valley

Μετά από μία φανταστική πρώτη σεζόν που τοποθέτησε τους χαρακτήρες της μέσα στην οικονομική επισφάλεια παρά τα μετρητά που έσκαγαν κάθε βράδυ στην πίστα του στριπτιτζάδικου όπου εργάζονταν, το P-Valley επέστρεψε δυνατότερο, με μια αισιόδοξη άποψη για τους αγώνες των επιχειρήσεων νυχτερινής διασκέδασης να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Δημιουργημένο από τη βραβευμένη θεατρική σεναριογράφο Katori Hall, το σέξι, σαπουνοπερικό, κοινωνικά συνειδητοποιημένο δράμα συνεχίζει να εμβαθύνει το characterization των μαύρων γυναικών και των queer κοινοτήτων που χρειάζονται το κλαμπ για να επιπλεύσουν, αλλά δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο πώς θα το σώσουν.

The Rehearsal

Η σειρά του Nathan Fielder στο Comedy Central Nathan for You είναι μία από τις πιο αξιόλογες κωμικές εκπομπές της περασμένης δεκαετίας (αν όχι όλων των εποχών). Είχε παρατηρηθεί ελάχιστα κατά το ντεμπούτο της, όμως έγινε γρήγορα αποδέκτης τεράστιας αναγνώρισης από τους κριτικούς.

Αφού ολοκλήρωσε εκείνη τη σειρά με τέσσερις σεζόν, ο Fielder συνέχισε με την παραγωγή ενός άλλου αναγνωρισμένου, sui generis τηλεοπτικού πειράματος: του How to With John Wilson στο HBO. Τώρα επιστρέφει στο δίκτυο με μία δική του νέα σειρά έξι επεισοδίων, που θαρρώ ότι θα έφερνε κοντά τους φαν και των δύο προαναφερθέντων shows.

Για ακόμα μία φορά ο Fielder δουλεύει με απλούς ανθρώπους των οποίων τη ζωή στοχεύει να βελτιώσει, όμως αντί να ασχοληθεί ξανά με επιχειρηματίες, χρησιμοποιεί μία ομάδα ηθοποιών και μελών του συνεργείου του για να βοηθήσει κόσμο να κάνει πρόβες για κάποια επερχόμενη σημαντική στιγμή της ζωής τους. Μία προσομοίωση της πραγματικότητας δηλαδή με την υπογραφή ενός παλαβού δημιουργού που έχει ωριμάσει τρομερά ως αφηγητής.

Star Trek: Strange New Worlds

Η φόρμουλα του Gene Roddenberry εξακολουθεί να λειτουργεί, ειδικά σε συνδυασμό με το σύγχρονο characterization που έχει δώσει νέα πνοή στους χαρακτήρες. Σε κάθε επεισόδιο, ο Captain Pike (ένας υπεράνθρωπα γοητευτικός Anson Mount), ο Spock (Ethan Peck) και το υπόλοιπο πλήρωμα του Enterprise απολαμβάνουν κάποιου είδους αυτόνομη περιπέτεια που περιλαμβάνει μία νέα κουλτούρα εξωγήινων, και στη συνέχεια ταξιδεύουν σε νέες τοποθεσίες.

House of the Dragon/The Lord of the Rings: Rings of Power

Δεν είχαμε ποτέ άλλοτε τόση high fantasy στην τηλεόραση και, με τα καλά και τα στραβά της, μας χάρισε στιγμές συγκίνησης. Άκου το παρακάτω επεισόδιο για τη μεγάλη φετινή μάχη της τηλεόρασης:

Severance

Η ιδέα κάποιων γιγάντιων ομίλων τεχνολογίας που ελέγχουν τις ζωές μας είναι βλοσυρή θεματολογία και σίγουρα μία από τις πιο μοντέρνες ανησυχίες μας, αλλά το Severance ανοίγει την ομπρέλα αντιμετωπίζοντας το ψυχικό κόστος της εταιρικής απάθειας και εκμετάλλευσης.απ

Η σειρά έχει πλήρη επίγνωση της αποξένωσης που αισθάνεται ένας εργαζόμενος όταν συνειδητοποιεί πως η ανθρώπινη υπόστασή του δε θεωρείται το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτόν, και πως η συναισθηματική αστάθεια που μπορεί κατά καιρούς να βιώνει θεωρείται πρώτα και κύρια πρόβλημα για τους εργοδότες του.

Γνωρίζει επίσης πως όταν χρησιμοποιείς τη δουλειά σου ως διαφυγή από προσωπικά προβλήματα, όχι απλά δε θεραπεύεσαι αλλά μένεις και στάσιμος. Οπότε τώρα είσαι απλά ένας άνθρωπος υπό κατάρρευση που βοηθάει άλλους να γίνουν πλουσιότεροι, και ο πόνος που καταπιέζεις στη δουλειά σου θα ξεσπάσει τελικά απροσδόκητα στο σπίτι σου.

Αν σε αποθαρρύνει η επαναληπτικότητα των πρώτων επεισοδίων του Severance, μείνε μέχρι το φινάλε και θα χάσεις το μυαλό σου. Από τα πιο φορτισμένα φινάλε των τελευταίων ετών.

Better Call Saul

Όλα όσα σιγόβραζαν τόσα χρόνια στο Better Call Saul ξεχείλισαν, όμως ο Vince Gilligan και ο Peter Gould κράτησαν αριστοτεχνικό έλεγχο. Η σειρά παρέμεινε όσο ποτέ κινηματογραφική και κλειστοφοβικά φορτισμένη, το πιο ασυνήθιστο, καθηλωτικό δράμα στην τηλεόραση – κυρίως εξαιτίας της έμφασης στο να δείχνει και να υπονοεί πριν το σενάριο δώσει ανοιχτά τη σκέψη του.

The Staircase

Ποιο είναι το νόημα της δραματοποίησης του Staircase; Δεν είχαμε ήδη 17 χρόνια υλικού από το ντοκιμαντέρ για την διαβόητη υπόθεση;

Εύλογες απορίες αυτές και ειπωμένες από πολλούς, τους περισσότερους online πριν την πρεμιέρα της σειράς βασικά, όμως ο Antonio Campos του Christine δεν κάνει προχειρότητες. Και σίγουρα τίποτα χωρίς στόχευση. Ο Campos εμπιστεύτηκε το καστ του και έμπλεξε τρία διαφορετικά timelines για να επιτρέψει στο ανθρώπινο στοιχείο να ενισχύσει την επιθυμία του να εξετάσει την υποκειμενικότητα της αλήθειας.

Τι θα γινόταν εάν αντί “σκότωσε όντως ο Michael Peterson την Kathleen;” αναρωτιόμασταν γιατί δημιουργούμε τόσο έντονες προσκολλήσεις με ανθρώπους που δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίσουμε αληθινά, ή το πώς ένα μέσο επηρεάζει το μήνυμά του;

Είναι ερωτήματα που απλώνονται πολύ πιο πέρα ​​από μία μεμονωμένη περίπτωση, και είναι η βασική αιτία που το The Staircase θα είναι πάντα κάτι πολύ παραπάνω από μία δραματοποιημένη τραγωδία μεταξύ των πολλών.

Better Things

Η Sam Fox της Pamela Adlon είναι μία ηθοποιός χωρίς φίλτρο, αλλά και μία μητέρα που μεγαλώνει τρεις κόρες μόνη της στο Λος Άντζελες ενώ ταυτόχρονα φροντίζει και τη μετανάστρια Βρετανίδα μητέρα της. Το Better Things που παρουσίαζε τη ζωή της ήταν μια κωμική, φεμινιστική, πολύ συχνά ωμή ματιά στη μητρότητα και στην ύπαρξη της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο.

Η Adlon επανασχεδίασε την ιστορία ενηλικίωσης με το Better Things, κινούμενη αβίαστα μεταξύ εφηβικού άγχους, μέσης ηλικίας και εμμηνόπαυσης, και τα ύστερα χρόνια της ζωής κάποιου – συχνά στο ίδιο επεισόδιο. Τα τελευταία επεισόδια της σειράς της την εδραίωσαν ως μία auteur της τηλεόρασης.

Somebody Somewhere

Η Bridget Everett πρωταγωνιστεί σε μια ημι-αυτοβιογραφική κωμωδία για μια τραγουδίστρια που δυσκολεύεται να νιώσει ότι ανήκει στον τόπο της στο Κάνσας, αλλά βρίσκει μια ομάδα ομοϊδεατών ξένων [που θα γίνουν η φυλή της. Η σειρά επτά επεισοδίων δημιουργήθηκε από τους σεναριογράφους του High Maintenance Hannah Bos και Paul Thureen και είναι παραγωγή των αξιόπιστων αδελφών Duplass (ο Jay Duplass σκηνοθετεί τον πιλότο).

Η Everett κατάγεται όντως από το Κάνσας και είναι κωμικός, τραγουδίστρια, συγγραφέας και περφόρμερ σε εναλλακτικά καμπαρέ. Είναι ο βασικός (αλλά όχι ο μόνος!) λόγος να δει κανείς τη σειρά, για να διαπιστώσει αυτό που οι φανατικοί της θεατρικής σκηνής στη Νέα Υόρκη έχουν καταλάβει εδώ και περίπου μία δεκαετία. Ότι είναι τεράστιο ταλέντο.

Το Somebody Somewhere προσφέρει μία ταπεινή, αναζωογονητικά καθαρή ματιά στον αγώνα μίας επανένταξης στη ζωή και στη δυνατότητα που μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας να βρει χαρά στη σκιά της απώλειας. Ανήκει σίγουρα στην ομπρέλα των μελαγχολικών κωμικών σειρών που ευδοκιμούν την τελευταία δεκαετία έναντι των παραδοσιακών sitcoms.

We Own This City

Το We Own This City βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου της Baltimore Sun, Justin Fenton, που εξιστορεί την άνοδο της Ομάδας Εργασίας για Εντοπισμό Όπλων (GTTF) του αστυνομικού τμήματος της Βαλτιμόρης (BPD) και την τελική της κατάρρευση λόγω αχαλίνωτης διαφθοράς.

Είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ιστορία της αστυνομίας της Βαλτιμόρης και, στην πορεία, ένα τεράστιο εθνικό σκάνδαλο. Ο George Pelecanos και ο David Simon του Wire επιστρέφουν στις τηλεοπτικές τους ρίζες και φέρνουν μαζί τους τον Jon Bernthal, τον απόφοιτο του Wire Jamie Hector και τη Wunmi Mosaku του Lovecraft Country σε ρόλο δικηγόρου του Τμήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης που θα ερευνήσει τις πρακτικές αστυνόμευσης στη Βαλτιμόρη. Μοιάζει με sequel του Wire, αλλά δεν είναι.

Είναι ένα συμπλήρωμά του περισσότερο, που διαφέρει με το Wire τόσο σε εκτέλεση όσο και σε προθέσεις. Στο Wire υπήρχαν οι αστυνομικοί που δεν ενεργούσαν πάντα προς το συμφέρον του κοινού καλού και των πολιτών, αλλά υπήρχαν και εκείνοι με αγνότερα κίνητρα που το πάλευαν όπως μπορούσαν.

Το We Own This City είναι ένα ρητό κατηγορητήριο μιας εκτροχιασμένης αστυνόμευσης που μας ενθαρρύνει να είμαστε καχύποπτοι με κάθε όργανο της τάξης που συναντάμε.

Διάβασε παρακάτω για το έργο του David Simon και την ανυπολόγιστη προσφορά του στην τηλεόραση:

Abbott Elementary

Κωμικό mockumentary για ένα υποχρηματοδοτούμενο δημοτικό σχολείο στη δυτική Φιλαδέλφεια που δημιουργήθηκε από την κωμικό Quinta Brunson, της οποίας η μητέρα δίδασκε στο ίδιο ίδρυμα επί 40 χρόνια. Όταν δεν διδάσκει, ψάχνει τον καλύτερο τρόπο για να συγκεντρώσει χρήματα για σχολικά είδη, προσπαθώντας να φτιάξει τα φώτα των διαδρόμων, να ξεμπλοκάρει τουαλέτες ή να υιοθετήσει νέες εκπαιδευτικές μεθόδους που μπορεί να βοηθήσουν τους άπορους μαθητές της.

Είναι ένα μέτρο για την ικανότητα της Brunson ως σεναριογράφος και ηθοποιός ότι, παρά την απτή έμφυτη καλοσύνη της, η Janine που υποδύεται δεν είναι ποτέ αυτάρεσκη ή βαρετή, αλλά αντίθετα τόσο απελπιστικά αξιαγάπητη που πολύ πριν από το τέλος του πρώτου επεισοδίου θα θέλεις μόνο καλά πράγματα για εκείνη, για πάντα. Το Abbott Elementary του Disney+ βλέπει τους δασκάλους όπως αυτό που είναι – μεγαλόκαρδοι και με ελάχιστα εργαλεία για να κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτή τη στιγμή η Brunson είναι η πρώτη μαύρη καλλιτέχνιδα που είναι υποψήφια σε τρεις μεγάλες κατηγορίες στην Κωμωδία για τα βραβεία Emmys (Καλύτερη Κωμωδία, Καλύτερο Σενάριο για Κωμωδία, Α΄Γυναικείος σε Κωμωδία).

Station Eleven

Το βιβλίο της Emily St. John Mandel Station Eleven ήταν ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία της περασμένης δεκαετίας. Το μεταφέρει στην τηλεόραση ο Patrick Somerville που είχε δουλέψει στο Leftovers στο παρελθόν, άλλη μία σειρά για τον απόηχο ενός κοσμογονικού παρελθόντος. Σε εκείνο το show είχε εξαφανιστεί το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στο Station Eleven η απώλεια είναι μεγαλύτερη, αλλά με παρόμοιες ευαισθησίες: μελαγχολικό, σαρδόνιο, επικεντρωμένο στη ζωή μετά την καταστροφή και όχι στην ίδια την καταστροφή.

To motto «η επιβίωση είναι ανεπαρκής» διατρέχει τη σειρά ως φιλοσοφία – το Station Eleven θέλει να μεταφέρει την αγωνία μιας πανδημίας, αλλά χωρίς να τη συσσωρεύει σε σημείο μουδιάσματος. Θέλει να νιώσεις όλα τα συναισθήματα – τη χαρά και την απόγνωση, την κωμωδία πλάι στην τραγωδία.

Η σειρά είναι απλά πολύ όμορφη επίσης, σκηνοθετημένη στα πρώτα επεισόδια από τον Hiro Murai του Atlanta που κατασκευάζει την οπτική ταυτότητα του show, απεικονίζοντας την αποκάλυψη τόσο επική όσο και οικεία. Το Station Eleven βραβεύει την ακινησία και τον προβληματισμό —και τον Σαίξπηρ!— πάνω από τη δράση και το χάος, υπενθυμίζοντας πως τα πάντα μπορούν να συμβούν, ανά πάσα ώρα και στιγμή. The show must go on όμως και η τέχνη θα μας σώσει.

The White Lotus

Η δεύτερη σεζόν του White Lotus βρήκε ακόμα μεγαλύτερη απήχηση από την πρώτη. Δεν ανήκω σε αυτή την ομάδα θεατών, όμως ο Mike White δεν έχει κάνει ακόμα λάθος.

Pachinko

Το bestseller της Min Jin Lee διασκευάζεται σε ένα πανάκριβο δραματικό έπος που ξεκινά με έναν απαγορευμένο έρωτα και κορυφώνεται σε μία ιστορία για τον πόλεμο και την ειρήνη, την αγάπη και την απώλεια, τον θρίαμβο και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που ταξιδεύει στην Κορέα, στην Ιαπωνία και την Αμερική.

Όλο το έργο είναι μία συγκινητική απεικόνιση αντοχής, και κανείς δεν την ενσαρκώνει περισσότερο από τη Sunja της Kim Minha. Όλες οι εκδοχές του χαρακτήρα είναι υπέροχες, από την υποσχόμενη Yu-na Jeon που την υποδύεται ως παιδί ως την οσκαρική Youn Yuh-jung, όμως ο κρίκος του Pachinko είναι η Sunja της Kim.

Σχετικά πρωτάρα ακόμα, η Kim πρέπει να αποδώσει τα πιο δύσκολα χρόνια της Sunja, οδηγώντας τον χαρακτήρα της από τη νεανική αφέλεια ως την ατσάλινη πυγμή που σταδιακά διαμορφώνει. Κάθε απόφαση της ηθοποιού, οι λυγμοί της, η λαχτάρα, οι στιγμές υπερηφάνειας της, είναι όλα ατόφια.

This Is Going to Hurt

Το best-seller του Adam Kay που είχε καταγράψει με σαρδόνιο χιούμορ την τραυματική του εμπειρία ως γιατρός, μεταφέρεται από τον ίδιο και το BBC στην τηλεόραση με πρωταγωνιστή τον πάντοτε υπέροχο Ben Whishaw. Είναι μία ωμή ματιά στις συνθήκες που λειτουργεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας που, εν μέσω πανδημίας ειδικά, εμπνέει ενσυναίσθηση για την απίστευτη προσπάθεια του υγειονομικού προσωπικού που αδίκως περνάμε πολλές φορές για υπερήρωες. Ο Whishaw είναι σπαρακτικός στον κεντρικό ρόλο.

Derry Girls

Η 1η σεζόν του Derry Girls ήταν η πιο επιτυχημένη σε νούμερα κωμωδία του βρετανικού Channel 4 εδώ και χρόνια. Η δημιουργός της, Lisa McGee, ήθελε να απεικονίσει σωστά την εμπειρία των κατοίκων του Derry στη διάρκεια της περιόδου των Ταραχών στα ’90s στη Βόρεια Ιρλανδία, και έτσι χρησιμοποίησε τις δικές της αναμνήσεις για να την παρουσιάσει όσο πιο αυθεντικά γίνεται. Γιατί οι ποδιές και τα χρόνια αλλάζουν, οι μαθητές όχι και τόσο.

Τώρα έρχεται η ώρα να αποχαιρετίσουμε ένα καστ που μοιάζει πλέον με παλιά μας παρέα, και μία δημιουργό που αποδείκνυε ξανά και ξανά πόσο εκπληκτικές είναι οι γυναίκες στην κωμωδία.

The Bear

Το τηλεοπτικό χιτ που δεν περίμενε κανείς. Ένα γεύμα οκτώ πιάτων, τέλεια προετοιμασμένο, μαγειρεμένο, ισορροπημένο και σερβιρισμένο.

Barry

Στην τρίτη του σεζόν – και πιο διχαστική ως τώρα – το Barry θέλησε να εξερευνήσει τη ζημιά διαρκείας που προκαλούν οι επιρρεπείς στα ατυχήματα κακοποιοί της, αλλά και την πιθανή ζημιά που θα μπορούσε να πλήξει τους γύρω τους. Η σειρά που ήταν πάντα ένα κράμα υπαρξισμού, μαφιόζικου θρίλερ και σάτιρας για το Χόλιγουντ, μας έδωσε (και) φέτος κινηματογραφικά ακροβατικά και αυξημένο κίνδυνο για τον πρωταγωνιστή της που έχει γονατίσει από τις ενοχές.

Το έκτο επεισόδιο του Barry φέτος, το 710N, αξίζει να το παρακολουθήσεις έστω και μόνο του. Είναι ένα θεαματικό μισάωρο βασισμένο σε ένα ανθρωποκυνηγητό που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη δράση τα επόμενα χρόνια.

Undone

Ένα από τα αριστουργήματα του 2019 επέστρεψε για να δώσει το δικό του spin στο πολυσύμπαν, σε μία σεζόν όπου το κόνσεπτ φορέθηκε πολύ. Φέτος το Undone συνέχισε να προσεγγίζει την έννοια του τραύματος ως κληρονομικό χαρακτηριστικό με φροντίδα και ακρίβεια, ενώ απομακρύνθηκε θεματικά από την αμφισημία της πρώτης σεζόν. Εδώ το διακύβευμα ήταν άλλο: Η αποδοχή πως κάποιες φορές, ό,τι κι αν κάνουμε, θα συμβαίνουν πράγματα που θα μας πληγώνουν.

Δεν έχει νόημα να εξηγηθεί παραπάνω το Undone. Είναι μία παραισθησιογόνα οικογενειακή ντραμεντί που έχει φτιαχτεί για να βιωθεί.