3η μέρα Release: H μαγκιά της PJ Harvey

Τρίτη μέρα του Release, πρώτη μέρα που το επισκέπτομαι να δω και ιδίοις όμμασι την καινούργια αυτή φεστιβαλική προσπάθεια που μακάρι να μην τη φάει η μαρμάγκα όπως όλες (εκτός από μία που όλοι ξέρουμε) και να έχουμε συνέχεια για τα επόμενα χρόνια.

Θα συμφωνήσω με τον Κωνσταντίνο Αμπατζή για τα καλά σχόλια της επιλογής τους χώρου αλλά και της συνέπειας της διοργάνωσης. Αλλά κι αυτό το «ελάτε κι άμα βρέξει φεύγετε» ήταν λίγο άχαρο. Από την άλλη όμως τι μπορούν να κάνουν; Να μοιράζουν ομπρέλες για 2 ευρώ;

Για κακή τύχη των διοργανωτών όλη μέρα το πήγαινε για βροχή με καρέκλες και ως εκ τούτου τα πρώτα συγκροτήματα Noise Figures και Closer τα είδε μόνο το προσωπικό του φεστιβάλ. Κρίμα γιατί ήθελα να δω τους Closer που τελευταία φορά τους είχα δει support στους Doves στο Ρόδον το 2000 (οι Doves ήταν τραγικοί btw). Τελικά όλα πήγαν καλά και ο θεός μας λυπήθηκε όλους.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

 

SLOWDIVE

Αειθαλείς. Ο ήχος τους πάντα επίκαιρος και η φωνή της Rachel Goswell πάντα υπέροχη. Μόνο που να…δεν θα με χάλαγε να έβρεχε. Ή έστω να είχε συννεφιά. Γενικότερα όσο λιγότερο φως γίνεται. Είναι απαραίτητο για shoegaze. Και τέλος πάντων δεν μπορείς να ακούς το ‘Catch the Breeze’ με ντάλα ήλιο. Είμαι πλήρως ανισσόροπος πάντως το ξέρω. Αν έβρεχε δεν θα πήγαινα και τώρα που δεν έβρεχε ήθελα βροχή. Όχι! Απλά ήθελα να παίζουν μετά τους Brian Jonestown Massacre. Ακόμα και το ‘When the Sun Hits’ δεν πάει έτσι με φως.

Αλλά ας μην κάνω σαν κλασσικός γκρινιάρης Έλληνας. Οι Slowdive ήταν αλάνθαστοι κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Άλλωστε δεν χρειάζεται και πολλά το είδος τους. Δυνατά τους ενισχυτές και πάμε. Αν και ο όρος shoegaze τους βάζει σε ένα σακί που δεν τους ταιριάζει τόσο γιατί οι ίδιοι ήταν πάντα στο δικό τους συννεφάκι. Εκεί όπου η μελωδία και ο λυρισμός έρχονται πρώτα και μετά μπαίνει η παραμόρφωση.

Φυσικά μηδέν επικοινωνιακοί. Είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω μέσα σε τρία χρόνια και συνολικά έχουν πει 4 ευχαριστώ στο κοινό τους. Αλλά δεν πειράζει, δεν βγήκαμε για καφέ.

Τέλος να πω πόσο χάρηκα που άκουσα την τραβηγμένη σε διάρκεια διασκευή στο ‘Golden Hair’ του Syd Barrett με τη φωνή της Goswell.

 

BRIAN JONESTOWN MASSACRE

Δεν συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου μπάντες αλλά ο Anton Newcombe είναι από χθες μάι φάβοριτ άρτιστ.

Πέρα από την πλάκα όμως ο Newcombe είναι μια αρκετά ιδιαίτερη περίπτωση. Με πολλά κιλά ναρκωτικά και πολλά άλμπουμ στο ενεργητικό του. Ένας άνθρωπος που κάποτε στιγματίστηκε ως το κολλητάρι του Courtney Taylor-Taylor και καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, γιατί δείξε μου τους φίλους να σου πω ποιος είσαι, γιατί οι Dandy Warhols είναι άχρηστοι, με πέντε καλά κομμάτια σε 9 άλμπουμ και αν το πεις όλο αυτό με μια ανάσα θα μπλαβιάσεις.

Είναι η περίπτωση του μουσικού που έχει αναδομήσει όλη τη μπάντα και την έχει στήσει από την αρχή και παρακαλάει από μέσα του να πάνε όλα καλά κάθε βράδυ που παίζει. Σε ένα πρόσφατο live του στη Γερμανία την ώρα που ξεκίνησε να παίζει ένα κομμάτι, το έκοψε και γύρισε και είπε στον ντράμερ του «δεν παίζεις καν το ίδιο κομμάτι με μας, παίζεις κάτι άλλο μέσα στο κεφάλι σου!»

Είναι τέλος η περίπτωση του μουσικού που είπε προχθές «σας ευχαριστώ Slowdive που μου γαμήσατε τα καλώδια». Και μετά από δευτερόλεπτα αγνόησε το γρατζούνισμα που ακουγόταν από τον ενισχυτή του και «δε βαριέσαι, θα παίξω έτσι». Και αυτό έκανε.

 

 

 

 

PJ HARVEY

Δεύτερη φορά που την βλέπω μέσα σε τρεις μέρες. Τη μάνα μου λιγότερο την έχω δει τον τελευταίο μήνα.

Κι επειδή σίγουρα όλοι σκέφτονται το ίδιο πράγμα, δηλαδή που είναι η PJ που ξέραμε που έπιανε την κιθάρα και την αποθεώναμε, θα ξεκαθαρίσω λίγο τα πράγματα. Πρώτον όλοι έχουμε ακούσει τα δύο τελευταία της άλμπουμ και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι τώρα η φάση της. Έχει κάθε δικαίωμα. Είναι σχεδόν 30 χρόνια στη μουσική, σιγά μη μας ζητήσει και την άδεια. Την άκουσε μαύρος κύκνος και βγαίνει και νομίζει ότι είναι στην Επίδαυρο. Μαγκιά της. Εμβατήριο. Καλά το κάνει.

Δε λέω κι εγώ θέλω να τσακώσει την εξάχορδη την ηλεχτρικιά και να χώσει ένα ‘The Sky Lit Up’ ή ένα ‘Big Exit’ αλλά τι να κάνουμε. Αυτό διάλεξε. Η μοναδική μου διαφωνία είναι πως θεωρώ ότι ένα τέτοιο σετ είναι για μια θεματική βραδιά σε ένα κλειστό χώρο και όχι σε ένα φεστιβάλ που πρέπει να ανεβάσει λίγο τον κόσμο.

Να λέμε πάλι καλά που έπαιξε και το ’50 ft Queenie’ και το ‘A Perfect Day Elise’. Ολόκληρο Primavera την έβγαλε με ένα ‘To Bring You My Love’ (που να παραδεχτούμε ότι το είπε ανατριχιαστικά στην Πλατεία Νερού) κι ένα ‘Down by the Water’.