4 κόμικς του ελληνικού underground που ξεχώρισαν τους τελευταίους μήνες

Την ίδια όμως στιγμή η εκδοτική παραγωγή των ελληνικών κόμικς κινείται με τρομερά αργούς ρυθμούς. Για το ευρύ κοινό παραμένουν «μικι-μάου» για μωρά παιδιά. Άσχετα, βέβαια, αν τα τελευταία αρκετά χρόνια έχουν εισχωρήσει όσο δεν πάει -βλέπε Marvel Cinematic Universe- στη νόρμα της ποπ κουλτούρας. Ας είναι, στην Ελλάδα συνήθως αργούμε να πάρουμε μπρος με κάτι τέτοια.

Αφήνοντας όμως στην άκρη την παραδοσιακή γκρίνια για την έλλειψη κατανόησης που δείχνουν οι (ελληνικές) μάζες απέναντι στην 9η τέχνη, υπάρχουν κάποια πολύ ελπιδοφόρα μηνύματα. Πέρα από το πολύ ζωντανό Comicdom Con που παρακολουθήσαμε φέτος, φαίνεται πως το ελληνικό underground δουλεύει σκληρά μακριά από τα φώτα των προβολέων.

Σε μία σκηνή που σχεδόν ολόκληρη κινείται υπογείως, υπήρξαν δουλειές που ξεχώρισαν τους τελευταίους μήνες. Επιλέξαμε όσες ακολουθούν: άλλες για το χιούμορ, άλλες για την τόλμη τους και άλλες επειδή έχουν κάτι δυνατό να πουν.

Ο Βουνός | Το ελατήριο

Είναι κόμικ, εκτενές διήγημα, graphic novel, παραμύθι, δημοτικό τραγούδι ή μήπως σκληρή αλληγορία; Θα έλεγα ότι είναι όλα τα παρακάτω και ακόμα και περισσότερα. Ο γράφων οργανισμός που κυκλοφορεί στο ελληνικό ίντερνετ και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία με το παρατσούκλι το ελατήριο μας έδωσε ένα διαμαντάκι (και την καλύτερη απόδειξη ότι δε χρειάζεται να εκδίδεσαι σε μεγάλο εκδοτικό οίκο για να βγάλεις κάτι σπουδαίο).

«Μόνα μας αδέρφια ο χρόνος και η ιστορία» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη σελίδα αυτού του παράξενου και πολύπλοκου παραμυθιού, το οποίο συνοδεύεται από σκίτσα του Themis Hatz Vasconcleos,  για ένα βουνό που θέλει να βουτήξει στη θάλασσα.

Λίγο αργότερα, σε ένα κλίμα το οποίο φέρνει στο μυαλό το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά οι εικόνες μιλούν από μόνες τους:  «Ισχυρίζονται πως τριγυρνά μετά τα μεσάνυχτα ανάμεσα στους φωσφορίζοντες σκελετούς των ινδιάνων σκαρώνοντας από μία οδύσσεια για κάθε κουφάρι».

Ο Βουνός θα ήταν ένα εξαιρετικό δείγμα δουλειάς ακόμα και αν σταματούσε εκεί, στη σελίδα 14. Τελικά, όμως, στη συνέχεια έρχονται ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις.

Ύστερα από μία αλληγορία κομμένη και ραμμένη για τις δύσκολες εποχές που ζούμε, ακολουθεί ένας πραγματικός ύμνος στην αγάπη – την πραγματική και όχι αυτή την «τσιχλοφουσκέ» που βλέπουμε συχνά στο Netflix και το Χόλιγουντ.

Η συγκλονιστική ιστορία της Χου, μίας νεαρής Κινέζας που τα κοινωνικά ταμπού χαράκωσαν την καρδιά της μία για πάντα φέρνει αβίαστα δάκρυα στα μάτια. Κάτι, δηλαδή, το ανεκτίμητο για τον παγωμένο μας πια εγκέφαλο.

Θύελλα: Prequel | Νίκος Καμπασελέ

Από τη μακρινή και μάλλον ξεχασμένη από την πολιτεία Θράκη μας ήρθε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη: η ιστορία της «Καπετάνισσας», ενός παιδιού της οικονομικής κρίσης (μήπως σου θυμίζει κάτι αυτό;) που ζει σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο εξωγήινους, ο οποίος όμως τελικά μόνο «φανταστικός» δεν είναι καθώς φαίνεται να έχει χάσει τα ιδανικά του (μήπως σου θυμίζει κάτι αυτό; vol.2).

Τι είναι όμως με λίγα λόγια η Καπετάνισσα; Μία πειρατίνα του διαστήματος που εμπνέει -τι άλλο;- επαναστάσεις σε κάθε γωνιά του Γαλαξία. Αισιόδοξο μήνυμα, αν μην τι άλλο.

Το πενάκι του 36χρονου δημιουργού, μόνιμου κατοίκου της ακριτικής περιοχής, δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει ακονιστεί στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας πριν λάβει έξτρα εμπειρία επί γαλλικού εδάφους. Εκτός όμως από το πολύ ενδιαφέρον σκίτσο, αυτό εδώ το prequel της ιστορίας μοιάζει να έχει και κάτι άλλο πιο σημαντικό: ψυχή.

Έγκλημα στο πάρτυ ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων | Σταύρος Κιουτσιούκης

 

Γνωστός και μη εξαιρετέος για αναιδή στριπάκια που σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο σε κάθε είδους καθωσπρεπισμούς, ο Σταύρος Κιουτσιούκης παραδίδει άλλο ένα δείγμα της δουλειάς του: τολμηρό, διασκεδαστικά αναιδές, χιουμοριστικό, ολόγυμνο, σαρκάστικο αλλά σε καμία περίπτωση σοκαριστικό.

Άλλωστε, γιατί να μας σοκάρει το σεξ όταν βλέπουμε κάθε βράδυ πόλεμο σε live μετάδοση χωρίς να μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο;

Απλά, αυτή τη φορά ο Κιουτσιούκης βάζει λίγο ακόμη πιπέρι στα πιπεράτα καρέ που στήνει: ένας δαιμόνιος ντετέκτιβ και η βοηθός του προσπαθούν να διαλευκάνουν ένα έγκλημα στα πλαίσια ενός swinging party. Γιατί, όπως είναι γνωστό, στα πάρτι ανταλλαγής συντρόφων μπορούν να συμβούν τα πάντα.

Λεωφορείο 550 | Χρήστος Χαντζής-Γαβριήλ Μελισσουργάκης

Η πιο βαρετή και ίσως κουραστική αθηναϊκή διαδρομή λεωφορείου, αυτή του 550, μεταμορφώνεται σε έναν αστικό μονόλογο γεμάτο εντυπωσιακά σκαριφήματα, ο οποίος ανακαλύπτει την ομορφιά στις πιο κοινότυπες -και τελικά πιο ανθρώπινες- στιγμές των επιβατών.

Ένας καθαριστής τζαμιών γίνεται Δον Κιχώτης με δόρυ, ένας ράφτης μεταμορφώνεται σε μορφή από Αρχαία Τραγωδία καθώς κρατά με απόγνωση (ή μήπως κούραση;) το κεφάλι του, τα μαλλιά μία κοπέλας γίνονται η απόδειξη της απεραντοσύνης των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Όλα αυτά σε μία διαδρομή που υπό κανονικές συνθήκες όλοι περιμένουν με ανυπομονησία να τελειώσει – σαν να πρόκειται για κάποιο σύγχρονο βασανιστήριο.

Μύχιες σκέψεις, πνευματώδεις σημειώσεις, γενναίες παραδοχές και παρατηρήσεις, παρατηρήσεις, παρατηρήσεις. Ο εσωτερικός μόνολογος του αφηγητή δεν σταματά ποτέ, καθώς το ένα σκίτσο διαδέχεται το άλλο, με μόνο κάποιες εντυπωσιακές χρωματιστές πινελιές (κόκκινα φώτα, κίτρινα χερούλια) να διακόπτουν αυτό το ασπρόμαυρο, ξεκάθαρα αθηναϊκό και σε κάθε περίπτωση απολαυστικό φιλμ.

Τι άλλο σταματά την ονειροπόληση του αφηγητή αλλά και του αναγνώστη που μοιραία παρασύρεται σε αυτήν; Ατάκες που μένουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό, όπως αυτή: «Όλα θα πηγαίνουν σκατά και εμείς θα κρατιόμαστε από αυτό το φως, το ψεύτικο σχεδόν».